pomgedichten.nl – Pagina 158 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Ien Verrips en Anke Labrie winnen de enige echte virtuele naar een lied van alex roeka- jij en ik – de hemel en hel – trofee of de ‘ik wist niet dat het nog bestond -of de ‘ik wist niet dat het zó kon gaan’ – de jij & ik hemel en hel – trofee op pomgedichten punt nl

vandaag wint de subtiele eenvoud in de poëzie van vrouwen. Anke Labrie en Ien Verrips weten de eenvoud te vervolmaken tot schier onnavolgbare hoogte. lees de lovende commentaren onder de winnende gedichten – 2 x goud – dank aan alle dichters voor het insturen – Anke en Ien van harte!

Ha Pom,
Alleen die stem al.
Een mooi weekend in deze lelijke tijd.
Hartelijke groet,
Anke

we wisten het
vanaf de eerste blik

nog nooit zo bang

al te lang de hemel opgegeven
altijd gekoppeld aan de hel
die wij maar al te goed

waaghalzen waren wij
vermomd als helden

en zelfs helden weten niet
hoe liefde sneuvelen kan

anke labrie
(19-03-2022)

ook hier een subtiel gedicht te lezen met onafgemaakte regels, met gevoelens die stokken – de subtiele woorden komen deze week met name van de vrouwelijke dichters. als lezer zweef je mee om de woorden heen de witregels in om je eigen verhaal invulling te geven na de dichterlijke aanzetten, de dichterlijke voorzetten. poëzie in de knop, lentepoëzie! door het lezen komt deze poëzie tot bloei.

bijna ongemerkt
bleek je gebleven
afnemend ongemak
langzaamaan vertrouwd
maar nooit gewend
nooit eigen

zolang
je ogen schitteren
van vreugde als
je me ziet
zolang

mrt 2022
Ien Verrips

in wezen zingt alex roeka over een ander thema – over verlies en teloorgang – omdat de zo heftig geliefden van ooit toch uiteindelijk niet bij elkaar hoorden. Ien belicht alleen het bezongen ‘innerlijk verbond’ maar dat doet ze wel mooi en subtiel. hoe dichter aan een woordje als ‘zolang’ in die herhaling een poëtisch lading weet mee te geven. daarom houd ik van Ien als dichter. om die eenvoud. én omdat ze weet dat ik van die eenvoud houd.

Rik van Boeckel – nu wij geleden tijden zijn
Anna Eikelboom – en nooit en ooit zullen we weer samen onder de zon
Ien Verrips – zolang je ogen schitteren
Frans Terken – dat er niets bleef van wat jij en ik bezegelden
Gerben de Ruiter – aanmoediging en onverwachte wanhoop
Cartouche – kon het, nog een keer
Anke Labrie – we wisten het

wie wint de jij en ik naar een lied van alex roeka – de hemel en hel – trofee of de ‘ik wist niet dat het nog bestond -of de ik wist niet dat het zó kon gaan’ – de jij & ik hemel en hel – trofee op pomgedichten punt nl?

toch nog maar eens een keer aandacht – hier op de site poëtische aandacht voor de nieuwe prachtCD van Alex Roeka – hoe het met twee mensen kan gaan door de jaren heen – we hebben allemaal wel een JIJ&IK twee vuren relatie gekend (Alex Roeka die heerlijke zwarte romanticus zingt over een ‘innerlijk verbond’)- om op terug te kijken – wellicht om nieuw leven in te blazen – we lezen u zo graag hier in deze zondagochtendwedstrijd – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

kruipen voor je door de modder
kan alleen een liedje zijn
doe de modder maar alleen
en als je ergens eenzaam vindt
meld het me, ik zal je zoenen

lig je lekker?
of staat de maan verkeerd vandaag
en voeren wij te vuile oorlog
het neon ontmaskert graag

wat oprecht was tussen ons
is van ons de wereld
doet het er maar mee
en hoe de maan ook staat
de maan staat hier buiten

pom wolff

**Het geheim van jou en mij**

De tijd reist uit jou en mij
na het jaar van de dromende dansers

ogen gaan open gevolgd door oren
het geheim openbaart zich

stapvoets door de jaren
verdwijnen wij uit het zicht

kruipen in en uit het oor
langs lippen en tonggewelf

jij was het listige liefdeslicht
dat duisternis zocht in stilte

nu wij geleden tijden zijn
lijdt het heden met compassie.

Rik van Boeckel
19 maart 2022

‘nu wij geleden tijden zijn
lijdt het heden…’een wereldregel – los van die regel ben ik met drie strofen tevreden en met de drie andere niet. die strofen die ik weglaat zijn de omlijsting van een kern die op zichzelf kernachtig genoeg is en geen omlijsting behoeft:

stapvoets door de jaren
verdwijnen wij uit het zicht

jij was het listige liefdeslicht
dat duisternis zocht in stilte

nu wij geleden tijden zijn
lijdt het heden met compassie.

Hi Pom,
De songs van Alex Roeka zijn inderdaad prachtig. Op de achtergrond resoneert de oorlog-die-geen-oorlog-mag-heten mee…

**Zonnebloemen**

wolken opbollende wolken
achter mij achtervolgen mij
benemen het zicht op
hoe het was

jij zoekt nu woede denk ik
peurt moed uit je schoenen
om onwennig te doen denk je
wat een man nu moet doen

en nooit en ooit zullen we
weer samen onder de zon
zullen we tussen de zonnebloemen
elkaar weer in de ogen stralen

Hartelijke groet,
Anna Eikelboom Post

ik kies de derde strofe voor mooi maar dan zonder het gezochte woord ‘stralen’’ – kan gewoon weggelaten.

en nooit en ooit zullen we
weer samen onder de zon
zullen we tussen de zonnebloemen
elkaar weer in de ogen

met de woorden ‘nooit en ooit’ wordt door dichter die heerlijke onmogelijkheid tot berusting vormgegeven. strofe 1 kan ook wel weg trouwens – op die wolken zit niemand te wachten. op de een of andere manier blijf ik maar denken dat pseudoniem Anna E toch door een man is gebruikt. maar ik blijf haar welkom heten met pracht regels als in strofe 3.

Dag Pom,

Mooi, Alex Roeka!
Hieronder mijn bijdrage, goed weekend nog!
Groet, Frans

**In bloed**

Met onze vingers legden we het vast
letter voor letter doopten we
als een tatoeage
jij breeduit op mijn borst
ik recht boven je hart

een belofte om niet te verbreken
verbond met bloed getekend
in een lint van lieve woorden

hoe ze later onder de huid kropen
dat er niets bleef
van wat jij en ik bezegelden
hoe ook met lichaamsvocht gesmeed

tot jij als een vampier mij leegzoog
de bloeddorst die ik niet trok

© FT 19.03.2022

het lijkt op een jeugdherinnering van jonge geliefden die hun liefde voor altijd ooit wilden vastleggen – dat het leven anders loopt wisten zij toen nog niet. en dat de woorden waarin zij ook gedoopt zijn niet hoeven stand te houden is de levensles die hier staat beschreven in het gedicht dat zij nog niet hadden gelezen.

**ongeblust vanaf de schoot erin**

door de combinatie van veel te dikke vrouw
zwemparadijs, zienswijze
onderbewuste ontmoediging & troost

in een ongeziene avond vol
ondergelopen beddengoed, gracieuze aanmoediging
en onverwachte wanhoop

wentelde ik mij als keerkever
speren krasten het verleden in mijn rug
polshorloges in mijn graat

zij trok aan alles wat aan mijn lichaam
daarvoor bedoelde en haar onbedoeld zwarte
krullen plukten en verhulden de hel

en ik vergat dat de wereld ooit stopt
helaas

Gerben de Ruiter

‘jij en ik dat zijn kuren jij en ik dat gaat fel’ zingt de zanger. ach ja hoe het kan gaan tussen mensen – en hoe er aan terug gedacht kan worden. dat het uiteindelijk toch van de liefde – dan wel van de lust was – die dagen samen. waarom ook niet. dat we het van het leven mogen noemen.

dat leven in chaos getekend door de dichter gerben de ruiter. het gedicht laat zich niet makkelijk recenseren. de eerste strofe een inleiding – een situatieschets wellicht. dan in drie strofen de beschrijving van de wellustige avond de wellustige nacht en alles wat er door dichters hoofd gaat/ging daarbij – nou door het hoofd van de IK persoon beter gezegd. niet helemaal een onverdeeld genoegen. we lezen over wanhoop, speren en de hel. de ik-persoon – vermoed ik – wordt er s nachts nog wel eens wakker van. een heftige relatie in een heftig gedicht beschreven – mag het zo samengevat?

Ik zocht het overzee
een bestaan, een leven
waar ik geen weet van had
iemand of iets dat mij paste

zich om mij winden kon
als een moer om schroefdraad
zich ooit los vast weet te draaien
deed zij mij de omvang
van diepte zien

de hemel
en de hel liet ze mij
een lichaam zonder ziel
ingebed

zou ik haar – zoethoutmond
kon het, nog een keer
overdoen? ja nee is ver weg
het zwaarst
om woord te houden

20-03-2022 / Cartouche

misschien niet zo ver zoeken beste Cartouche. het ja en het nee in de laatste strofe tonen de verwarring die bij en in de ik persoon heerst. het gedicht is niet best. ik durf de stelling wel aan een van de slechtste gedichten die Cartouche ooit instuurde hier op de pom.
die schroefdraad zo vreselijk gezocht dat het gedicht er meteen van omvalt in de tweede strofe. de vier regels in de derde strofe? wat moeten we daar nou weer mee. en de chaos in de laatste strofe zo in elkaar gedraaid dat we daar nou net weer wel wat schroefdraad kunnen gebruiken. neen dit is helemaal niks. dichter zocht het overzee maar kan beter in brabant zoeken.

Yvonne Koenderman over: ‘De kunst van leven ligt ook niet in materie, maar in het zijn en daar volop van kunnen genieten…’

De wereld lijkt gevoelloos te worden…het is hard werken, hard studeren, een stage plek waar je ingezet wordt als een kracht die het werk al tien jaar doet, bij een bedrijf met 6 vaste betaalde krachten en 40 stagiaires die 4 dagen in de week werken voor 100 euro vergoeding. Je moet zoveel gevoel opwekken voor de ander dat ik mezelf lijk te verliezen….

Dochterlief die het ondanks haar borderline geweldig doet is er duidelijk doorheen, maar stelt gelukkig ook haar grenzen en is dankbaar dat ik hetzelfde doe. De prikkels die binnenkomen met het nieuws over oorlog, hoge brandstofprijzen/energierekeningen en een huur die in juni de 1100 euro over gaat, vluchtelingen en ga zo maar door, zijn niet altijd even bemoedigend voor een gezin waar drie mensen gevoelig zijn voor depressiviteit.

Ik ken deze gevoelens niet. Gelukkig ken ik ze niet, want het sloopt je lijkt het als ik het zo van een afstand bekijk. Ik ben ook blij dat hier thuis een ieder het momenteel ook aardig onder controle lijkt te hebben. Ik zeg lijkt, want ook daar moet je maar van uit gaan. Hoe dan ook grenzen…., ze worden helaas door sommigen of eerder één te makkelijk overgegaan met alle gevolgen van dien. Begin deze week heb ik duidelijk aangegeven dat ik niet van plan ben mezelf te laten verzuipen in de negatieve gedachtengang van sommigen thuis, dat ik ne ook druk maak ook al lijkt dat misschien in hun ogen niet zo, maar dat ik weiger ten onder te gaan in alle negativiteit om me heen. Accepteer dat een ander het er moeilijk mee heeft, dat dat best geuit mag worden, maar niet de godsganse dag.

Het nieuws mag in huize koenderman nog 1x per dag aan en tussendoor staat spottify of een radio zender van stingray op. geen gewauwel over politiek, oorlog en de volgende crisis die een hoop mensen mee sleurt. Natuurlijk ben ik betrokken, maar verder geniet ik vooral van de volle maan in de vroege morgen. De vrieslucht die een ijslaagje op de auto’s geeft bovenop het sahara zand en de zon die momenteel over ons dak de schoorsteen van de buren raakt en de kauwtjes die daar al jaren wonen op hun nesteldrang aanspreekt. Het is een vroege lente in oorlogstijd. Een oorlog die sommigen niets doet, als ver van mijn bed show en anderen laat wanhopen. Ik blijf vooral op die middenlijn en geniet van de simpele kleine dingen van het leven, beseffend dat ook die niet vanzelfsprekend zijn, maar zolang ze er zijn pakt niemand ze je af . De kunst van leven ligt ook niet in materie, maar in het zijn en daar volop van kunnen genieten.

Yvonne Koenderman

Antony Oomen in vorm: ‘Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende / Overal zal ik je likken en liefkozen en doen huiveren / Schromeloos brutaal …’

Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende
Overal zal ik je likken en liefkozen en doen huiveren

Schromeloos brutaal

**Een Nieuwe Lente met Geluid**

Terwijl het park zich langzaamaan vergroent en
opmaakt voor een nieuw seizoen, een nieuwe lente
heb ik mij nog eens verzoend met bijna voorbije winter

waarin verlies, nieuw verdriet boven op eerdere
mateloze smart landde, in dat erbarmelijke oord onder het hart
waar droeve voorvaderen huizen met hun nazaten

Maar waar vogels, vrienden en verre verwanten
zoetjesaan ontwaken en de straten weer bevolken
en levenslust uitdelen aan wie zijn hand uitsteekt

geef ik de levenden dolgraag voorrecht op de gestorvenen
Zo kan ik mij enorm verheugen op hoe jij mij straks zoent
Zacht op de mond, teder als een kind, onstuimig als een hond

Mijn tong zal geen toestemming vragen voor het binnengaan
Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende
Overal zal ik je likken en liefkozen en doen huiveren

Schromeloos brutaal zal ik overal zonder kloppen binnenwringen
wetend dat ik welkom ben: lentedrift heeft ons te grazen
genomen, we zijn als klepperende ooievaars op hun hoge nest

Wat zullen we ervan terechtbrengen, dit zoveelste bedrijf der liefde
De lust, de hartstocht, het genot botvierend, de ons op het lijf
geschreven volzinnen in zweet en bloed en tranen en spuug en zaad

© Antony Oomen
17.III/2022

VON SOLO: ‘En ik hoor al mensen denken: ‘Je weet niet hoe goed je het hebt en je moet niet zeuren.’ Waarmee ze bedoelen dat je je smoel moet houden, anders zetten ze je buiten het systeem…’

Toen ik twaalf was, las ik een boek over de nasleep van een kernoorlog. Op een boot dwaalden overlevenden door een zone zonder dodelijke straling. De straling kroop echter steeds naderbij tot er geen plaats meer was, waar overleven nog mogelijk was. Ze gingen allemaal langzaam dood. Een jaar later las ik ‘*1984*’ van George Orwell. De beklemmende sfeer van de alomtegenwoordige controle greep me aan. Dat er geen plek was, waar je heen kon vluchten. Dat zelfs gedachten niet meer vrij waren. Het gevoel niet meer te kunnen vluchten hield me nachtenlang uit mijn slaap. Het heeft me nooit meer losgelaten, alsof het een waarschuwing was. Een les.

Mijn verdere jeugd heeft het niet bedorven. Ik leefde in een vrij land en stommiteiten werden niet op camera vastgelegd en oplossingen dienden zich lokaal aan. Landen als Chili en het de Sovjet-Unie, daar moest je niet zijn. Daar verdwenen mensen in kelders of werden uit vliegtuigen gegooid. China was toen nog helemaal geen land van belang, dus bestond in onze beleving ook niet. Het was een zorgeloze tijd, waar de wereld er nog op wachtte om ontdekt te worden en regels er nog waren om omzeild te worden. Toen ook de muur nog viel, was de dreiging van de koude oorlog voorbij en konden we onszelf in slaap soezen in een oneindig tijdperk van hedonisme.

Die schijn had het tenminste. Want op een gegeven moment vlogen er een paar vliegtuigen een gebouw in. Ik weet nog wat een vriend van me zei over de telefoon: ‘Moeder aller aanslagen, hier wordt geschiedenis gemaakt’. En toen kwam de machine op gang. Microchips werden sneller en (Chinese) sensoren goedkoper. Overal was er internet. Alles globaliseerde En alles mocht afgeluisterd worden, want terrorisme. Het heeft Theo van Gogh niet kunnen redden. Alhoewel hij in de tegenwoordige tijd ongetwijfeld toch gecanceld zou zijn geweest. Intussen genoten we van onze zelfjes op onze steeds nieuwere, onmisbare toverspiegeltjes. Terwijl we dronken, dansten en de wereld over vlogen om ‘alles’ te doen, spinde de controlespin verder haar web. Er was geen hoorbaar of effectief protest. Alles voor het grotere goed. Alles beter, dan dat daarvoor.

Twee jaar geleden brak er een virus los, dat de wereld tot bijna vandaag in haar greep gehouden heeft. Ons antwoord daarop vonden we in technologie en de markt. De overheid diende te zorgen voor het digitale administratiesysteem en de kapitalisten voor de farmacie. Een vruchtbare samenwerking die de wereld er weer bovenop heeft geholpen. We staan weer op de skipistes, liggen op de stranden van Ibiza en vliegen weer naar Thailand. Daarvoor hebben we enkel een digitale toestemming van het systeem nodig, gebaseerd op voor de gezondheid intussen overbodige farmaceutica. Onder het mom van ‘vooruitgang’ worden stiekem alle achteruitgangen geblokkeerd. Een systeem zonder noodstop. Een wereld zonder nooduitgang. Maar dat nemen we voor lief. Alles voor een betere wereld. Alles beter dan daarvoor.

En ik hoor al mensen denken: ‘Je weet niet hoe goed je het hebt en je moet niet zeuren.’ Waarmee ze bedoelen dat je je smoel moet houden, anders zetten ze je buiten het systeem.
Maar ik denk, dat deze mensen óf het gevoel hebben, dat het hun tijd wel zal duren, of een eindeloos vertrouwen hebben in ‘de vooruitgang’. Onze waakzaamheid is verworden tot gezapigheid. En onze gezapigheid tot het grote gelijk van de deugdzaamheid. Ongetwijfeld deugen de meeste mensen. Maar op de 8 miljard die er rondlopen, deugen er dus statistisch een heleboel niet. Als je de focus altijd op de vijand buiten je grenzen richt, dan kan het zijn, dat je je niet realiseert, dat de andere vijand al binnen is en zaagt aan je stoelpoten. In mijn geval zal het mijn tijd niet duren. En die van mijn kinderen al helemaal niet.

Ik weet nog goed hoe het voelde toen. In dromen, dat gevoel, nergens meer heen te kunnen. Het besluipt me. Dat er een moment komt, dat iets anders onverbiddelijk beschikt over mijn hele wezen.

Vluchten kan niet meer. Vechten kan nog wel.

https://youtu.be/sE2yz-L64ag

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

terwijl men in het kremlin begint te aarzelen dicht onze dichter Ditmar Bakker lustig voort : “als iemand doodgaat, weet ik niet precies wat je moet doen.”

**XVI.**

De dokter vroeg haar wat ze precies wilde
met hem; dat kon geen dagen liggen daar.
Schokkend vond zij ’t dat leven niet verstilde
zelfs na de dood, het irriteerde haar;
was hij niet doodgegaan, zo dacht zij licht,
was alles simpeler, want overbodig
een uitvaart die alleen wanorde sticht
in alles, en rumoer was ook niet nodig,
en massa’s mensen die haar dan bij name
noemden, bevroegen, die ze niet eens kende,
zij keek slechts, wijl zij zich naar ’t bed toewendde
in stilte, welk geluiden er ook kwamen,
en dokters ogen voelend, zei zij toen:
“als iemand doodgaat, weet ik niet precies wat je moet doen.”

Ditmar Bakker

MERIK VAN DER TORREN – ANNA naar BOSTON en 28 maart poëzie en muziek in BAR BAUT met oa Frank Paavo, Mirjam Al en Karel Wasch

Hoi Pom,

Hierbij een tekstje dat ik schreef voor Anne, die ruim een jaar trouw boodschappen voor me doet, maar gaat emigreren naar Boston, de Verenigde Staten, groet, Merik

**Voor Anne**

Alsof je een nieuwe jas koopt en aantrekt
en de wereld mee in loopt,

jij in Amerika,

wie weet wie je gaat ontmoeten,

als er kaarslicht schijnt,
welk liedje je zingt

en het is alweer zomertijd,
vogels vliegen straks uit

naar de horizon,
een ander huis zoeken,

zoals jij in Amerika.

Ik geef je de groeten mee
naar het nieuwe land
en de beste wensen,
vrede en voorspoed.

*Merik van der Torren,*

Over een kleine twee weken, maandag 28 maart 2022 vanaf 15.00 uur vindt “Poëzie en Muziek aan tafel “ plaats in Bar Baut,
Stadionweg 320., met het volgende programma :

Frans Bakker en Merik van der Torren
Frans Bakker
Karel Wasch
Frank Paavo ( met saxofoonmuziek )

PAUZE

Mirjam Al
Pom Wolff
Lucienne Köhler
Frank Paavo

MENNO SMIT tekent vrede met VON SOLO – aanbod: “He VON wanneer gaan we drankje doen? …” – alles weer ok in 010

**Rel inmiddels IN DER MINNE geschikt – Menno Smit doet Von Solo een aanbod: “VON DRANKJE DOEN?”**

nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!

Menno Smit: Wellicht goed om voortaan eerst de feiten der feiten te checken heer wolff? Hoor zonder wederhoor maakt u zelf een poetin der literaire wereld.

Beantwoorden
52 min

Pom Wolff – ik heb slechts geciteerd – uw tekst en soloos tekst weergegeven – dat zijn toch feiten. maar ja dan meteen ontvrienden en zo – meteen iemand uitschakelen – dat is toch echt poe poe tin heer smit – u kunt het nog herstellen.

Beantwoorden
47 min

Menno Smit – Pom Wolff ik heb de volgende reactie naar von solo gestuurd:
Beetje laag bij de grond om mij te beschuldigen van blokkeren en er een rel van te maken. Ik heb jou niet geblokkeerd volgens mij dus…
Als het al gebeurd is dan is het zonder mijn medeweten om. Wij hebben in het verleden al vaker meningsverschillen gehad en ik ben je altijd blijven respecteren.
Jammer en triest dit!

Beantwoorden
43 min

Harmen VerbruggeDie dichterswereld toch!

Beantwoorden
15 min

Gert VanlerbergheMaar allez, moet dat nu zo uitgesmeerd worden? Deëscalatie nu!

Beantwoorden
22 min

Menno Smit _ He von wanneer gaan we drankje doen? Oh dat kan hij niet lezen natuurlijk.

Beantwoorden
13 min

enorme rel op FB – in de minne geschikt – column VON SOLO valt verkeerd – Menno Smit sluit uit ?- blokkeert ?-

REL inmiddels IN DER MINNE geschikt met aanbod van MENNO SMIT: “VON DRANKJE DOEN?”

nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!