De piramide van Avenida Kukulkán. Wow! Maar het gebruikelijk circus doet alle magie die het wereldwonder nog in zich draagt in rap tempo verbleken. Onderweg al, als de auto even tot stilstand komt, duiken straatverkopers als uitgehongerde muskieten op me af. Eeuwig zonde. Daarna drie badplaatsen. Tulum. Playa Del Carmen. Cancun. Celebration of the ego. Met Avenida Kukulkán, ofwel the strip, als episch centrum van leeghoofdigheid.
Poorten naar de hel zijn het. Alledrie. Niet zo gek. Het is de streek van de cenotes, ondergrondse watergrotten waar de Maya´s bloederige mensenoffers brachten. Kinderen vaak. Prima plek. Ingang naar de onderwereld. Als toerist mag je erin zwemmen. Oranje zwemvest verplicht. Dat wel. Tegen betaling uiteraard. Mooi niet. Snel wegwezen. Een zongebruind jochie van een jaar of zes marcheert een poosje schaterlachend met me mee. Woest met de armen zwaaiend als een onvervaarde Maya krijger. Bovenlijf ontbloot. Hij kijkt me even dolgelukkig in de ogen en verdwijnt dan vrolijk huppelend achter het nietige stalletje van z´n moeder. Walking with giants. Dat maakt de dag weer goed. Het is alsof ik in de spiegel kijk.
Peter Berger
Het huis ligt op de uiterste rand van het dorp aan het eind van een hobbelige zandweg. Daarna heerst woestenij. Het is ruim maar basic en ontbeert iedere vorm van luxe. Naar westerse begrippen althans want alles is er voorhanden: koelkast, kookgelegenheid en zelfs stromend drinkwater, met een elektrisch pompje getapt uit zo’n doorzichtig plastic 10 liter vat dat overal verkrijgbaar is. In de badkamer met toilet hangt een spiegel op navelhoogte. Het is er kraakschoon. Overal trouwens. Warme douche? Dat kan, maar niet zomaar: na het omzetten van de tuimelschakelaar voor de benodigde druk is een flinke portie geduld vereist. Ik geloof het wel. Het water is hier nooit echt koud en de zee vlakbij want vanaf de veranda loop je zo het spierwitte strand op. Het doet pijn aan de ogen zo wit is het. Hoezo geen luxe?
Op nog geen veertig passen lonkt de azuurblauwe zee die, afhankelijk van het schaduwspel van zon en wolken, met regelmaat ook een zweem van groen vertoont. Aan de horizon een diepblauwe pennestreek. De ramen hebben ruwhouten witgesauste shutters met plastic horrengaas maar glas ontbreekt. Dus hier in huis zelfs waait de wind, die, opgejaagd door Kukulkán zelve, vanuit de oceaan gestaag de kust aanvreet. Vastberaden loeiend. Met groot ontzag spreekt men nog immer over orkaan Gilbert die in 1988 nagenoeg alle bebouwing op Isla Cozumel wegvaagde om vervolgens, bij hoge uitzondering, ook de noordkust van Yucatán te teisteren. Het dorp alhier, vernoemd naar uit agave vezels geslagen touw, werd destijds aanzienlijke schade toegebracht. Vezels in overvloed want uit het sap van de agaveplant stookt men tequila. Het nagenoeg lege strand is bezaaid met zeewier, dat bij noordenwind van heel ver komt, en grote stukken zinkhout in bizarre vormen. Ooit losgeslagen uit een nabijgelegen mangrove. Een pelikanen paartje duikt synchroon plonzend naar vis. Op rechts staan een stuk of wat wuivende palmen op een kluitje bij elkaar. Op links dito in een oneindig ogende rij die tot voorbij de oude betonnen pier reikt waar soms een visser uit de haven verderop aanmeert. Met regelmaat vliegt een langgerekte sliert flamingo’s langs. Gisteravond stonden er stevige golven die me luid ruisend zachtjes in een zalvende slaap susten. Vroeg in de ochtend heerst meestal slechts een slome verfrissende bries. Maar rond het middaguur gaat het gewoonlijk weer los en in no time hoor je dan de wind weer rond het huis gieren.
Alles hierbinnen is een beetje klam van zeezout. De eenvoudige houten meubels zijn vooral functioneel. Eettafel met stoelen centraal opgesteld naast de open keuken en bij het grote raam met zeezicht een paar zelfgemaakte houten stoeltjes te klein om op te chillen. Zorgvuldig geschilderd in rood en bruin matchend met de eetstoelen. In het dorp, dat een paar honderd huizen telt, is geen pinautomaat. Wel een stuk of wat tabernas waarvan eentje met een terras op het strand met van die goedkope witte plastic stapelstoelen die gemakkelijk wegzakken in het rulle zand. Een paar traditionele Maya visgerechten sieren er de kaart. Maar vandaag bestel ik krokante kip met huisgemaakte friet even verderop. Omdat de boel zometeen dicht gaat brengt de ober ook nog een gefrituurd visje. Van het huis, zo laat hij trots weten met google translate op zijn mobiel. Zodra de zon ondergaat sluiten ze subiet. De tavernes. Allemaal. Onverbiddelijk. Dineren doe je hier tussen vijf en zes. Klanten zijn er nauwelijks want het virus heeft het voorzichtig ontluikende toerisme duidelijk geen goed gedaan. Overal heerst de drukkende sfeer van oprukkend verval.
Een paar mini supers van hoogstens kamergrootte verkopen tot laat in de avond dagelijkse voorverpakte benodigdheden zoals drank en klef amerikaans casino brood dat eindeloos vers blijft. Uiteraard ook de altijd op het menu staande tortillas. Ook lekker onder een oerhollandse uitsmijter voor het dagelijkse ontbijt. In een kleine markthal die bijna altijd gesloten is verkoopt men groente en fruit. De paar locals die er soms rondhangen kijken meestal hopeloos verslagen maar menen het goed. Eva neuriet een bekend melodietje. All you need is love. Ze hebben ook niets anders. Dit is Mexico. Ik heb makkelijk praten. I know. Maar ik voel me er thuis. Dat is pas luxe.
vandaag wint de subtiele eenvoud in de poëzie van vrouwen. Anke Labrie en Ien Verrips weten de eenvoud te vervolmaken tot schier onnavolgbare hoogte. lees de lovende commentaren onder de winnende gedichten – 2 x goud – dank aan alle dichters voor het insturen – Anke en Ien van harte!
Ha Pom, Alleen die stem al. Een mooi weekend in deze lelijke tijd. Hartelijke groet, Anke
we wisten het vanaf de eerste blik
nog nooit zo bang
al te lang de hemel opgegeven altijd gekoppeld aan de hel die wij maar al te goed
waaghalzen waren wij vermomd als helden
en zelfs helden weten niet hoe liefde sneuvelen kan
ook hier een subtiel gedicht te lezen met onafgemaakte regels, met gevoelens die stokken – de subtiele woorden komen deze week met name van de vrouwelijke dichters. als lezer zweef je mee om de woorden heen de witregels in om je eigen verhaal invulling te geven na de dichterlijke aanzetten, de dichterlijke voorzetten. poëzie in de knop, lentepoëzie! door het lezen komt deze poëzie tot bloei.
bijna ongemerkt bleek je gebleven afnemend ongemak langzaamaan vertrouwd maar nooit gewend nooit eigen
zolang je ogen schitteren van vreugde als je me ziet zolang
mrt 2022 Ien Verrips
in wezen zingt alex roeka over een ander thema – over verlies en teloorgang – omdat de zo heftig geliefden van ooit toch uiteindelijk niet bij elkaar hoorden. Ien belicht alleen het bezongen ‘innerlijk verbond’ maar dat doet ze wel mooi en subtiel. hoe dichter aan een woordje als ‘zolang’ in die herhaling een poëtisch lading weet mee te geven. daarom houd ik van Ien als dichter. om die eenvoud. én omdat ze weet dat ik van die eenvoud houd.
Rik van Boeckel – nu wij geleden tijden zijn
Anna Eikelboom – en nooit en ooit zullen we weer samen onder de zon
Ien Verrips – zolang je ogen schitteren
Frans Terken – dat er niets bleef van wat jij en ik bezegelden
Gerben de Ruiter – aanmoediging en onverwachte wanhoop
Cartouche – kon het, nog een keer
Anke Labrie – we wisten het
wie wint de jij en ik naar een lied van alex roeka – de hemel en hel – trofee of de ‘ik wist niet dat het nog bestond -of de ik wist niet dat het zó kon gaan’ – de jij & ik hemel en hel – trofee op pomgedichten punt nl?
toch nog maar eens een keer aandacht – hier op de site poëtische aandacht voor de nieuwe prachtCD van Alex Roeka – hoe het met twee mensen kan gaan door de jaren heen – we hebben allemaal wel een JIJ&IK twee vuren relatie gekend (Alex Roeka die heerlijke zwarte romanticus zingt over een ‘innerlijk verbond’)- om op terug te kijken – wellicht om nieuw leven in te blazen – we lezen u zo graag hier in deze zondagochtendwedstrijd – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
kruipen voor je door de modder kan alleen een liedje zijn doe de modder maar alleen en als je ergens eenzaam vindt meld het me, ik zal je zoenen
lig je lekker? of staat de maan verkeerd vandaag en voeren wij te vuile oorlog het neon ontmaskert graag
wat oprecht was tussen ons is van ons de wereld doet het er maar mee en hoe de maan ook staat de maan staat hier buiten
pom wolff
Het geheim van jou en mij
De tijd reist uit jou en mij na het jaar van de dromende dansers
ogen gaan open gevolgd door oren het geheim openbaart zich
stapvoets door de jaren verdwijnen wij uit het zicht
kruipen in en uit het oor langs lippen en tonggewelf
jij was het listige liefdeslicht dat duisternis zocht in stilte
nu wij geleden tijden zijn lijdt het heden met compassie.
Rik van Boeckel 19 maart 2022
‘nu wij geleden tijden zijn lijdt het heden…’een wereldregel – los van die regel ben ik met drie strofen tevreden en met de drie andere niet. die strofen die ik weglaat zijn de omlijsting van een kern die op zichzelf kernachtig genoeg is en geen omlijsting behoeft:
stapvoets door de jaren verdwijnen wij uit het zicht
jij was het listige liefdeslicht dat duisternis zocht in stilte
nu wij geleden tijden zijn lijdt het heden met compassie.
Hi Pom, De songs van Alex Roeka zijn inderdaad prachtig. Op de achtergrond resoneert de oorlog-die-geen-oorlog-mag-heten mee…
Zonnebloemen
wolken opbollende wolken achter mij achtervolgen mij benemen het zicht op hoe het was
jij zoekt nu woede denk ik peurt moed uit je schoenen om onwennig te doen denk je wat een man nu moet doen
en nooit en ooit zullen we weer samen onder de zon zullen we tussen de zonnebloemen elkaar weer in de ogen stralen
Hartelijke groet, Anna Eikelboom Post
ik kies de derde strofe voor mooi maar dan zonder het gezochte woord ‘stralen’’ – kan gewoon weggelaten.
en nooit en ooit zullen we weer samen onder de zon zullen we tussen de zonnebloemen elkaar weer in de ogen met de woorden ‘nooit en ooit’ wordt door dichter die heerlijke onmogelijkheid tot berusting vormgegeven. strofe 1 kan ook wel weg trouwens – op die wolken zit niemand te wachten. op de een of andere manier blijf ik maar denken dat pseudoniem Anna E toch door een man is gebruikt. maar ik blijf haar welkom heten met pracht regels als in strofe 3.
Dag Pom,
Mooi, Alex Roeka! Hieronder mijn bijdrage, goed weekend nog! Groet, Frans
In bloed
Met onze vingers legden we het vast letter voor letter doopten we als een tatoeage jij breeduit op mijn borst ik recht boven je hart
een belofte om niet te verbreken verbond met bloed getekend in een lint van lieve woorden
hoe ze later onder de huid kropen dat er niets bleef van wat jij en ik bezegelden hoe ook met lichaamsvocht gesmeed
tot jij als een vampier mij leegzoog de bloeddorst die ik niet trok
het lijkt op een jeugdherinnering van jonge geliefden die hun liefde voor altijd ooit wilden vastleggen – dat het leven anders loopt wisten zij toen nog niet. en dat de woorden waarin zij ook gedoopt zijn niet hoeven stand te houden is de levensles die hier staat beschreven in het gedicht dat zij nog niet hadden gelezen.
ongeblust vanaf de schoot erin
door de combinatie van veel te dikke vrouw zwemparadijs, zienswijze onderbewuste ontmoediging & troost
in een ongeziene avond vol ondergelopen beddengoed, gracieuze aanmoediging en onverwachte wanhoop
wentelde ik mij als keerkever speren krasten het verleden in mijn rug polshorloges in mijn graat
zij trok aan alles wat aan mijn lichaam daarvoor bedoelde en haar onbedoeld zwarte krullen plukten en verhulden de hel
en ik vergat dat de wereld ooit stopt helaas
Gerben de Ruiter
‘jij en ik dat zijn kuren jij en ik dat gaat fel’ zingt de zanger. ach ja hoe het kan gaan tussen mensen – en hoe er aan terug gedacht kan worden. dat het uiteindelijk toch van de liefde – dan wel van de lust was – die dagen samen. waarom ook niet. dat we het van het leven mogen noemen.
dat leven in chaos getekend door de dichter gerben de ruiter. het gedicht laat zich niet makkelijk recenseren. de eerste strofe een inleiding – een situatieschets wellicht. dan in drie strofen de beschrijving van de wellustige avond de wellustige nacht en alles wat er door dichters hoofd gaat/ging daarbij – nou door het hoofd van de IK persoon beter gezegd. niet helemaal een onverdeeld genoegen. we lezen over wanhoop, speren en de hel. de ik-persoon – vermoed ik – wordt er s nachts nog wel eens wakker van. een heftige relatie in een heftig gedicht beschreven – mag het zo samengevat?
Ik zocht het overzee een bestaan, een leven waar ik geen weet van had iemand of iets dat mij paste
zich om mij winden kon als een moer om schroefdraad zich ooit los vast weet te draaien deed zij mij de omvang van diepte zien
de hemel en de hel liet ze mij een lichaam zonder ziel ingebed
zou ik haar – zoethoutmond kon het, nog een keer overdoen? ja nee is ver weg het zwaarst om woord te houden
20-03-2022 / Cartouche
misschien niet zo ver zoeken beste Cartouche. het ja en het nee in de laatste strofe tonen de verwarring die bij en in de ik persoon heerst. het gedicht is niet best. ik durf de stelling wel aan een van de slechtste gedichten die Cartouche ooit instuurde hier op de pom. die schroefdraad zo vreselijk gezocht dat het gedicht er meteen van omvalt in de tweede strofe. de vier regels in de derde strofe? wat moeten we daar nou weer mee. en de chaos in de laatste strofe zo in elkaar gedraaid dat we daar nou net weer wel wat schroefdraad kunnen gebruiken. neen dit is helemaal niks. dichter zocht het overzee maar kan beter in brabant zoeken.
De wereld lijkt gevoelloos te worden…het is hard werken, hard studeren, een stage plek waar je ingezet wordt als een kracht die het werk al tien jaar doet, bij een bedrijf met 6 vaste betaalde krachten en 40 stagiaires die 4 dagen in de week werken voor 100 euro vergoeding. Je moet zoveel gevoel opwekken voor de ander dat ik mezelf lijk te verliezen….
Dochterlief die het ondanks haar borderline geweldig doet is er duidelijk doorheen, maar stelt gelukkig ook haar grenzen en is dankbaar dat ik hetzelfde doe. De prikkels die binnenkomen met het nieuws over oorlog, hoge brandstofprijzen/energierekeningen en een huur die in juni de 1100 euro over gaat, vluchtelingen en ga zo maar door, zijn niet altijd even bemoedigend voor een gezin waar drie mensen gevoelig zijn voor depressiviteit.
Ik ken deze gevoelens niet. Gelukkig ken ik ze niet, want het sloopt je lijkt het als ik het zo van een afstand bekijk. Ik ben ook blij dat hier thuis een ieder het momenteel ook aardig onder controle lijkt te hebben. Ik zeg lijkt, want ook daar moet je maar van uit gaan. Hoe dan ook grenzen…., ze worden helaas door sommigen of eerder één te makkelijk overgegaan met alle gevolgen van dien. Begin deze week heb ik duidelijk aangegeven dat ik niet van plan ben mezelf te laten verzuipen in de negatieve gedachtengang van sommigen thuis, dat ik ne ook druk maak ook al lijkt dat misschien in hun ogen niet zo, maar dat ik weiger ten onder te gaan in alle negativiteit om me heen. Accepteer dat een ander het er moeilijk mee heeft, dat dat best geuit mag worden, maar niet de godsganse dag.
Het nieuws mag in huize koenderman nog 1x per dag aan en tussendoor staat spottify of een radio zender van stingray op. geen gewauwel over politiek, oorlog en de volgende crisis die een hoop mensen mee sleurt. Natuurlijk ben ik betrokken, maar verder geniet ik vooral van de volle maan in de vroege morgen. De vrieslucht die een ijslaagje op de auto’s geeft bovenop het sahara zand en de zon die momenteel over ons dak de schoorsteen van de buren raakt en de kauwtjes die daar al jaren wonen op hun nesteldrang aanspreekt. Het is een vroege lente in oorlogstijd. Een oorlog die sommigen niets doet, als ver van mijn bed show en anderen laat wanhopen. Ik blijf vooral op die middenlijn en geniet van de simpele kleine dingen van het leven, beseffend dat ook die niet vanzelfsprekend zijn, maar zolang ze er zijn pakt niemand ze je af . De kunst van leven ligt ook niet in materie, maar in het zijn en daar volop van kunnen genieten.
Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende Overal zal ik jelikken en liefkozen en doen huiveren
Schromeloos brutaal
Een Nieuwe Lente met Geluid
Terwijl het park zich langzaamaan vergroent en opmaakt voor een nieuw seizoen, een nieuwe lente heb ik mij nog eens verzoend met bijna voorbije winter
waarin verlies, nieuw verdriet boven op eerdere mateloze smart landde, in dat erbarmelijke oord onder het hart waar droeve voorvaderen huizen met hun nazaten
Maar waar vogels, vrienden en verre verwanten zoetjesaan ontwaken en de straten weer bevolken en levenslust uitdelen aan wie zijn hand uitsteekt
geef ik de levenden dolgraag voorrecht op de gestorvenen Zo kan ik mij enorm verheugen op hoe jij mij straks zoent Zacht op de mond, teder als een kind, onstuimig als een hond
Mijn tong zal geen toestemming vragen voor het binnengaan Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende Overal zal ik je likken en liefkozen en doen huiveren
Schromeloos brutaal zal ik overal zonder kloppen binnenwringen wetend dat ik welkom ben: lentedrift heeft ons te grazen genomen, we zijn als klepperende ooievaars op hun hoge nest
Wat zullen we ervan terechtbrengen, dit zoveelste bedrijf der liefde De lust, de hartstocht, het genot botvierend, de ons op het lijf geschreven volzinnen in zweet en bloed en tranen en spuug en zaad
Toen ik twaalf was, las ik een boek over de nasleep van een kernoorlog. Op een boot dwaalden overlevenden door een zone zonder dodelijke straling. De straling kroop echter steeds naderbij tot er geen plaats meer was, waar overleven nog mogelijk was. Ze gingen allemaal langzaam dood. Een jaar later las ik ‘1984’ van George Orwell. De beklemmende sfeer van de alomtegenwoordige controle greep me aan. Dat er geen plek was, waar je heen kon vluchten. Dat zelfs gedachten niet meer vrij waren. Het gevoel niet meer te kunnen vluchten hield me nachtenlang uit mijn slaap. Het heeft me nooit meer losgelaten, alsof het een waarschuwing was. Een les.
Mijn verdere jeugd heeft het niet bedorven. Ik leefde in een vrij land en stommiteiten werden niet op camera vastgelegd en oplossingen dienden zich lokaal aan. Landen als Chili en het de Sovjet-Unie, daar moest je niet zijn. Daar verdwenen mensen in kelders of werden uit vliegtuigen gegooid. China was toen nog helemaal geen land van belang, dus bestond in onze beleving ook niet. Het was een zorgeloze tijd, waar de wereld er nog op wachtte om ontdekt te worden en regels er nog waren om omzeild te worden. Toen ook de muur nog viel, was de dreiging van de koude oorlog voorbij en konden we onszelf in slaap soezen in een oneindig tijdperk van hedonisme.
Die schijn had het tenminste. Want op een gegeven moment vlogen er een paar vliegtuigen een gebouw in. Ik weet nog wat een vriend van me zei over de telefoon: ‘Moeder aller aanslagen, hier wordt geschiedenis gemaakt’. En toen kwam de machine op gang. Microchips werden sneller en (Chinese) sensoren goedkoper. Overal was er internet. Alles globaliseerde En alles mocht afgeluisterd worden, want terrorisme. Het heeft Theo van Gogh niet kunnen redden. Alhoewel hij in de tegenwoordige tijd ongetwijfeld toch gecanceld zou zijn geweest. Intussen genoten we van onze zelfjes op onze steeds nieuwere, onmisbare toverspiegeltjes. Terwijl we dronken, dansten en de wereld over vlogen om ‘alles’ te doen, spinde de controlespin verder haar web. Er was geen hoorbaar of effectief protest. Alles voor het grotere goed. Alles beter, dan dat daarvoor.
Twee jaar geleden brak er een virus los, dat de wereld tot bijna vandaag in haar greep gehouden heeft. Ons antwoord daarop vonden we in technologie en de markt. De overheid diende te zorgen voor het digitale administratiesysteem en de kapitalisten voor de farmacie. Een vruchtbare samenwerking die de wereld er weer bovenop heeft geholpen. We staan weer op de skipistes, liggen op de stranden van Ibiza en vliegen weer naar Thailand. Daarvoor hebben we enkel een digitale toestemming van het systeem nodig, gebaseerd op voor de gezondheid intussen overbodige farmaceutica. Onder het mom van ‘vooruitgang’ worden stiekem alle achteruitgangen geblokkeerd. Een systeem zonder noodstop. Een wereld zonder nooduitgang. Maar dat nemen we voor lief. Alles voor een betere wereld. Alles beter dan daarvoor.
En ik hoor al mensen denken: ‘Je weet niet hoe goed je het hebt en je moet niet zeuren.’ Waarmee ze bedoelen dat je je smoel moet houden, anders zetten ze je buiten het systeem. Maar ik denk, dat deze mensen óf het gevoel hebben, dat het hun tijd wel zal duren, of een eindeloos vertrouwen hebben in ‘de vooruitgang’. Onze waakzaamheid is verworden tot gezapigheid. En onze gezapigheid tot het grote gelijk van de deugdzaamheid. Ongetwijfeld deugen de meeste mensen. Maar op de 8 miljard die er rondlopen, deugen er dus statistisch een heleboel niet. Als je de focus altijd op de vijand buiten je grenzen richt, dan kan het zijn, dat je je niet realiseert, dat de andere vijand al binnen is en zaagt aan je stoelpoten. In mijn geval zal het mijn tijd niet duren. En die van mijn kinderen al helemaal niet.
Ik weet nog goed hoe het voelde toen. In dromen, dat gevoel, nergens meer heen te kunnen. Het besluipt me. Dat er een moment komt, dat iets anders onverbiddelijk beschikt over mijn hele wezen.
De dokter vroeg haar wat ze precies wilde met hem; dat kon geen dagen liggen daar. Schokkend vond zij ’t dat leven niet verstilde zelfs na de dood, het irriteerde haar; was hij niet doodgegaan, zo dacht zij licht, was alles simpeler, want overbodig een uitvaart die alleen wanorde sticht in alles, en rumoer was ook niet nodig, en massa’s mensen die haar dan bij name noemden, bevroegen, die ze niet eens kende, zij keek slechts, wijl zij zich naar ’t bed toewendde in stilte, welk geluiden er ook kwamen, en dokters ogen voelend, zei zij toen: “als iemand doodgaat, weet ik niet precies wat je moet doen.”
Hierbij een tekstje dat ik schreef voor Anne, die ruim een jaar trouw boodschappen voor me doet, maar gaat emigreren naar Boston, de Verenigde Staten, groet, Merik
Voor Anne
Alsof je een nieuwe jas koopt en aantrekt en de wereld mee in loopt,
jij in Amerika,
wie weet wie je gaat ontmoeten,
als er kaarslicht schijnt, welk liedje je zingt
en het is alweer zomertijd, vogels vliegen straks uit
naar de horizon, een ander huis zoeken,
zoals jij in Amerika.
Ik geef je de groeten mee naar het nieuwe land en de beste wensen, vrede en voorspoed.
Merik van der Torren,
Over een kleine twee weken, maandag 28 maart 2022 vanaf 15.00 uur vindt “Poëzie en Muziek aan tafel “ plaats in Bar Baut, Stadionweg 320., met het volgende programma :
Frans Bakker en Merik van der Torren Frans Bakker Karel Wasch Frank Paavo ( met saxofoonmuziek )
Rel inmiddels IN DER MINNE geschikt – Menno Smit doet Von Solo een aanbod: “VON DRANKJE DOEN?”
nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!
Menno Smit: Wellicht goed om voortaan eerst de feiten der feiten te checken heer wolff? Hoor zonder wederhoor maakt u zelf een poetin der literaire wereld.
Beantwoorden 52 min
Pom Wolff – ik heb slechts geciteerd – uw tekst en soloos tekst weergegeven – dat zijn toch feiten. maar ja dan meteen ontvrienden en zo – meteen iemand uitschakelen – dat is toch echt poe poe tin heer smit – u kunt het nog herstellen.
Beantwoorden 47 min
Menno Smit – Pom Wolff ik heb de volgende reactie naar von solo gestuurd: Beetje laag bij de grond om mij te beschuldigen van blokkeren en er een rel van te maken. Ik heb jou niet geblokkeerd volgens mij dus… Als het al gebeurd is dan is het zonder mijn medeweten om. Wij hebben in het verleden al vaker meningsverschillen gehad en ik ben je altijd blijven respecteren. Jammer en triest dit!
Beantwoorden 43 min
Harmen VerbruggeDie dichterswereld toch!
Beantwoorden 15 min
Gert VanlerbergheMaar allez, moet dat nu zo uitgesmeerd worden? Deëscalatie nu!
Beantwoorden 22 min
Menno Smit _ He von wanneer gaan we drankje doen? Oh dat kan hij niet lezen natuurlijk.
REL inmiddels IN DER MINNE geschikt met aanbod van MENNO SMIT: “VON DRANKJE DOEN?”
nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!
een harte(n)kreet van onze beste brave VON SOLO – onze donderdagcolumnist op de pom bekend om zijn nuances waar het het wereldleed aangaat – vandaag op FB heeft geleid tot een enorme rel – de column viel nogal verkeerd bij onze ‘vrijgezel’ MENNO SMIT – een bekend personage uit de 010- literaire wereld. *** dan maar meteen ‘ausradieren’? moet deze MENNO gedacht hebben – wel schelden – wel vloeken – uitsluiten en wegwezen – de nieuwe poe poe tin van de lage landen in de weer? wij van hier zijn voor de vrijheid – voor de meningen en ook die – van onze eigen VON SOLO. hij leve hoog! lees hieronder de opstelling van MENNO SMIT na de FB tekst van VON. VOOR U!
***
Dramadocent bij Podiumbeesten Overschie Creatief invaldocent bij Talentiko Silent kids koning bij De Silent Disco Club Directeur/mede-eigenaar bij Taaltheaterspel Heeft gewerkt als Customer Relations bij IKEA Heeft gewerkt bij IFFR Heeft gewerkt bij Oerol Heeft gewerkt als Kinderwerker bij sws welzijn Woont in Rotterdam Komt uit Rotterdam Vrijgezel Www.taaltheaterspel.nl
De democratie gaat failliet. Het heeft geen zin meer om te gaan stemmen. Het is tijd om te stoppen met wat we gewend zijn en onze zogenaamde plichten naast ons neer te leggen. Ik ga niet stemmen. Door te stemmen maak ik mezelf verantwoordelijk voor de dictatuur van de meerderheid. Als 51% van de mensen vind, dat iets de juiste weg is, dan moet ik volgen en word tegelijk ook nog eens mede verantwoordelijk gemaakt. Dat accepteer ik niet langer. Ik weiger me nog voor het karretje te laten spannen van dit corrupte systeem. Ik weiger nog langer als potentiële slaaf te participeren in de idiocratische participatiemaatschappij. En ik weet dat er mensen zijn, die het hier niet mee eens zijn. Zij zullen alle mogelijke argumenten aanhalen, waarom het onverantwoordelijk is, niet te stemmen. Maar ik vraag mij af of zij zich er bewust van zijn, dat stemmen in veel gevallen niet meer is dan je concrete verantwoordelijkheid richting de wereld afkopen, door je te laten vertegenwoordigen door een politicus. Ik zeg: ‘niet kiezen, maar zelf doen’. Daarbij is de democratie verworden tot een hol proces. Op lokaal niveau lijken er soms concrete aanknopingspunten te zijn, dat er positieve dingen gebeuren en naar de mensen geluisterd wordt. Maar als je kijkt wie de dienst uitmaakt, dan blijkt dat ineens ‘Europa’ te zijn. Een kunstmatige Moloch, die alle regels die je lokaal maakt op elk willekeurig moment ongeldig kan maken. En je hebt er geen enkele invloed op. Het is een schijnvertoning, waar we ons door hoop laten leiden. We hopen, dat onze stem iets uitmaakt. Maar dat doet het niet, als de almacht elk moment kan ingrijpen om zaken om te draaien. De democratie wordt gerund, door generaties slimme, elitaire machthebbers die nu meer dan ooit de verantwoordelijkheid voor alles terugleggen, bij degenen, die de dupe worden van hun hebzucht. Alles wijst er op, dat we onder vlaggen van koopkracht en groei afstevenen op een onverbiddelijke, technocratische bureaucratie waar mensen (en dieren) niet meer zijn, dan een nummer. Een ‘asset’, een ‘resource’ enkel en alleen ten behoeve van winst en macht. Een wegwerpproducten ten prooi aan de willekeur van ‘de markt’. Het neoliberale kapitalisme regeert in alle achterkamers en in alle media. Het is bij ons allen in huis. En wij worden middels onze stem vriendelijk gevraagd te participeren in een systeem, dat dit monster al lang niet meer kan tegenhouden en ons mede verantwoordelijk maakt voor de daden ervan. Weiger de grote man zijn oorlog te vechten. Weiger te slaven voor een uitbuiter. Weiger huur of hypotheek te betalen. Weiger rente te betalen. Weiger een pas te laten zien. Weiger alles op te geven voor geld. Weiger te participeren in een systeem, dat de wereld kapot maakt. Weiger te stemmen vandaag. Je moet ergens beginnen. De democratie gaat failliet. Door te stemmen, maak je het niet meer beter. Door massaal te laten zien dat het vertrouwen dood is, geef je wel een signaal af.
37 opmerkingen
Menno Smit: Hoe kun je in deze tijd deze onzinnige dingen schrijven? Jij mag jouw mening hebben uiteraard maar kijk om je heen, zie wat er gebeurt en zorg dat je wakker blijft. Stem desnoods blanco maar laat je stem horen.
Beantwoorden 10 u
Abraham Von Solo: Het zou een mooi signaal zijn als iedereen massaal niet zou gaan stemmen. Dan zou ik de reactie van de machthebbers wel eens willen zien. Ik ben het vertrouwen in de vertegenwoordigers van ‘het systeem’ in Den Haag en Brussel volledig kwijt.
Beantwoorden 10 u Bewerkt
Menno Smit –Abraham Von Solo ach jochie toch. Massaal niet stemmen waar je wel het recht hebt terwijl er miljoenen vluchtelingen zijn door landen waar je niet mag stemmen. Je bent echt dom he!
Abraham Von Solo—Menno, je argumentatie is heel voorspelbaar. Daarenbij staat de toon me niet aan en denk ik dat je er naast zit als je me dom noemt. In Afrika en Rusland mogen ze ook stemmen. Maar dat betekent daar ook niets. Die uitholling vindt hier ten bate van het… Meer weergeven
Beantwoorden 10 u
Menno Smit –Abraham Von Solo wat een triest figuur levende in een andere dimensie ben je toch. Gegroet!
Beantwoorden 10 u
Olivier Scheffer…Menno Smit gaat het een beetje! Niet stemmen is wel degelijk een signaal. Ik ben ook teleurgesteld in een politiek stelsel dat geen rem op het neoliberalisme heeft kunnen bedenken, daardoor is mijn vertrouwen ook heel laag. Ik ben er ook helemaal klaar… Meer weergeven
Beantwoorden 9 u
Jeroen Sloof –Menno Smit hé Menno kap even met die toon man. Want waar Abraham volgens de democratie het recht heeft dit te zeggen… wellicht de plicht zelfs… en jij uiteraard ook, maar neem dan ala Abraham op z’n minst de moeite iets fansoenlijks te schrijven. J… Meer weergeven
Beantwoorden 5 u
Abraham Von Solo – Niet meer nodig Jeroen. Menno heeft me geblokkeerd. En daar moet ik vrede mee hebben. Het is wat het is. Hetgeen niet wegneemt, dat ik achter mijn standpunt sta en open voor discussie. Eersten op de bal, niet op de man.
Beantwoorden 5 u Bewerkt
Jeroen SloofAbraham Von Solo blokkeren past mooi in de cancel cultuur. Beetje jammer als mensen van het vrije woord daar aan mee gaan doen.
Beantwoorden 5 u
Abraham Von Solo – Menno is wie hij is. Ik ken hem al wat langer. Kwaadaardig is hij geloof ik niet, maar wel boos soms.
