pomgedichten.nl

PLOOS is terug op pomgedichten punt nl – maar who de fuck is PLOOS?

PLOOS is terug op pomgedichten punt nl
weliswaar zo af en toe – maar toch – PLOOS terug op pomgedichten punt nl – enige verwijdering is ooit ontstaan op de site tussen webmaster en de grande dame – dat hoeft niet onder stoelen of banken – maar na een nieuwe ontmoeting mogen en kunnen we haar woorden weer genieten op pomgedichten punt nl. zo ontzettend blij waren we en zijn we met haar bijdragen.

who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken. ik geef u hieronder een politieke analyse van Ploos uit 2013 – de toenmalige nederlandse politiek beschreven – het is of 2013 2021 is – zo scherp het analysemes van PLOOS – dat is PLOOS:

‘In de Nederlandse politiek en andere belangrijke sectoren is er sinds een jaar of wat steevast sprake van Een Pakket. Niet gewoon: alstublieft, dit gaan we doen, briefje, envelopje; lees maar.
Nee, groots aangediend, Een Pakket Van Maatregelen. Een Pakket Aan Maatregelen. Een Breed Zorgpakket. Alles zit tegenwoordig in een omvangrijke, vage doos. En denk maar niet dat er een kijkgaatje is.

Pom, die taal, de metaforen, de termen! Dat eeuwige Huishoudboekje Op Orde, Keihard Aanpakken, Keiharde Onderhandelingen, Snoeiharde Afspraken: de retoriek wordt holler en machtelozer naarmate de visie zich verder aan ieders zicht onttrekt. Die (visie) is er wel, maar die moet het hebben van de langere termijn. En daar zijn we allang niet meer van…’

genadelozer kon en kan de huidige politieke armoede niet beschreven.
who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken.
op mijn verzoek plaatste op de site in 2011 het gedicht “Ik weet niet waarom” bij de CANTO OSTINATO – over John – ja dat is PLOOS! ik herhaal:

Gepost door Pom Wolff op 2011/12/26 18:10:00 (1058 keer gelezen)

WP: Simeon ten Holt
Vanaf 1961 raakte Ten Holt onder de invloed van het serialisme. Cyclus aan de waanzin (1961) was daarvan de eerste uiting. Tevens publiceerde hij artikelen in het tijdschrift Raster. In de jaren zeventig zwoer Ten Holt de seriële methode af. Hij werkte vervolgens jarenlang aan Canto Ostinato dat hij voltooide in 1976 en dat veel succes opleverde. Volgens dezelfde op herhaling en tonaliteit gebaseerde gedachte ontstonden in de loop der jaren meer lange pianostukken: Lemniscaat (1983), Horizon (1985), Incantatie IV (1990) en Méandres (1999). Ten Holt noemde de stukken afspiegelingen van zijn eigen innerlijk, in tegenstelling tot de formalistische werken die hij vóór Canto Ostinato schreef.

Uitvoeringen van de werken waren niet zelden totaalevenementen waarbij zowel de pianisten als het publiek elkaar, vanwege de mogelijkheid om een stuk uren te laten duren, aflosten. Een uitvoering van Lemniscaat in Bergen nam bijvoorbeeld bijna een etmaal in beslag. Het stuk werd op diverse ongebruikelijke locaties uitgevoerd — onder meer in de hal van het Rotterdamse Centraal Station. In 2007 verzorgde pianist Jeroen van Veen met zijn ensemble een uitvoering van Canto Ostinato op vijf Fazioli concertvleugels in Station Utrecht Centraal.

Ik weet niet waarom

ik zou niet weten waarom ik schrijven zou
heb ik
John, heb ik niet ooit geschreven, vraag ik hem, ik weet hem soms nog mijn man,
als hij me kan vinden en ik mezelf en mijn bril

mijn hele ik en dan de rest ervan kijkt naar hem op en vraagt even of ik het ware
heb ik echt geschreven lieve John?
ik hoor zijn antwoord zittend in het zand dat alleen mijn hand zich nog herinnert, waarheen hij me meegenomen heeft
maar ik weet niet waarom
het zand was vroeger los en niet zo solide als toen de klok plotseling
wil ik mijn platenboek
dus gaan we nu naar huis John, want de rommel weet ik daar en alles nog
en jij zet thee heet het platenboek?

thuis weet ik niet waarom mijn chaos niet vertrouwd, ineens onvast geworden is en dan vouw ik me
wring me eruit ik ga op zoek naar vroegere oevers zonder netten
zijn ze niet meer van de zee
ik roep de hond: Apollo
Bacchus hier!
kijk, de man heeft me gevonden en zet thee
de graaf! ik weet hem

de hemel, lieve John, ik weet je weer, is een diep kasteel op zand gebouwd
soms weet ik Hartley oude vrouw en de meedogenloosheid van tijden
noch het onvermijdelijke alsmaar weer en overkomelijk verdriet
de wanen die monsters oproepen en andersom
en wat er tussen Socrates en Sartre was
ik kan er niets meer mee

het is negen uur en het ronde hoekt, breng me naar bed John
en blijf bij me of ik ga en als ik ga
zoek me dan maar niet
laat me mijn eervolle aftocht

drapeer de zee, drapeer de zee
die van vanochtend maar om mijn lijf dat pijn doet –ja zo– ik dank je
zeg je beleefd goedenacht
ik ga van Bruno dromen

Ploos

de hele serie:

1 de canto Ostinato van Ploos over john
2 de Canto Ostinato van Pom Wolff over de liefste én een over het antwerpen van herman
3 de Canto Ostinato van Max Lerou over kinderen die buiten Mozart lachen
4 de Canto Ostinato van Josse Kok over voor wie hij zijn knieën aan het marmer
5 de Canto Ostinato van Mohs Volke aan Simon

en ik gaf op deze site woorden aan de prachtbundel DE WAAIERMAP die van haar gedichten gemaakt is – Ja dat is ook PLOOS – you know.

Merik van der Torren met het teruggevonden Lied van de oude hoer – voor alle marktvrouwen die corsetten verkopen

Hoi Pom,

Dit lied is op basis van een gedicht van mij ergens in 1999 geschreven door Francie Steverink. Onder begeleiding van haar accordeon heb ik het een paar maal gezongen in de Badcuyp indertijd. Een keer buiten op het terras, tot die marktvrouw die corsetten verkocht heftig protesteerde tegen mijn zangkunsten. Ik was de tekst en de opname van het lied kwijt, maar wonder boven wonder vond Andries Minnaard met wie ik het ook wel eens gezongen had, het laatst toch in zijn archief en kon ik de tekst reconstrueren. In de bijlage. Voor pomgedichten, groet, Merik

**Het lied van de oude hoer**

Al zeer jong, zo pril en onervaren
zag je hem in het horeca-bedrijf.
Het lekker dier, nog in zijn kinderjaren,
vergokte daar zijn stralend jongenslijf,
had geen zorgen in die goede dagen,
dacht niet aan zijn welverdiende straf.
Jongenlief, ik kan het niet verdragen;
wordt de goot je koud en ondiep graf ?

Hij vergat zijn studie voor een streling.
Kroeglawaai verstomde zijn muziek.
Met de jaren kwam ook de verveling;
lach werd grijns, het vlees een dof tuniek.
Nu zit als de dood achter de ramen,
een zwart gat dat zich aan een ander gaf.
Jongenlief, je mag me niet beschamen,
wordt de goot je koud en ondiep graf ?

Een leverkwaal; de smaad van lege flessen,
de mond gestift, de nagels rood gelakt,
zijn slappe koopwaar, dure levenslessen,
billen in een gouden vod verpakt,
werd bezit van grofgebekte kerels
aan wie hij zo dikwijls aanstoot gaf.
Jongenlief, ik kan het niet verteren,
wordt de goot, je koud en ondiep graf?

In de kille schemerende dagen,
elke donkere, doorwaakte nacht,
hoor je hem dan hartverscheurend klagen,
als hij weer door mannen wordt verkracht.
Hoe de pijn in het diepste ligt bevroren,
vals venijn voelt aan als rauw geblaf
Jongenlief; ik moet er niet aan denken,
wordt de goot, je koud en ondiep graf ?

Zie ik soms een bedelende zwerver.
O, dan krimpt mijn hart van pijn,
vraag me af of dat jouw lot zal worden,
als ik er eenmaal niet meer zal zijn.
Ik dacht aan jou, toen ik zo’n arme stumper
bevend laatst mijn povere aalmoes gaf.
Jongenlief ik zal immer aan je denken,
in de goot, je koud en ondiep graf.

*Francie Steverink- van der Hurk, Merik van der Torren,*
*1999, april 2021*

Peter Posthumus over feiten, leugens en verraad

dichter neemt geen blad voor de mond. dichter spreekt niet in woorden met meel erom heen. zo kennen we de tweewekelijkse bijdragen op de dinsdag van Peter Posthumus. dichters houden zichzelf en ons – én maxima in het bijzonder om over die nieuwkerk maar te zwijgen – een spiegel voor – dat is de functie ook van dichters:

Onder het vaandel
van de feiten
door de porieën
in het aanzicht
van de waarheid
dringen de leugens
langzaam door

de leugens uit je jeugd
de ontkenning toen
het erop aan kwam
de vergissing die
er niet toe deed

met open mond
hoor je het verraad
in je eigen stem
hoor je de boemerang
die inhakt op de bodem
onder je bestaan

Peter Posthumus

de felicitatie van Max Lerou en het verloren gewaande gedicht van Cartouche

vriend Max schreef mooie woorden op FB aan uw webmaster – ik neem ze vandaag graag op om ze te plaatsen op de site – dank je wel Max – heerlijke regels!
onder Max’ prachtwoorden de prachtwoorden van de dichter Cartouche – dichter Cartouche was zondag een beetje in de war – hij schreef een gedicht op het thema vroeger van de zondagochtendwedstrijd hier op de site en stuurde zijn gedicht naar zichzelf op per mailbericht. en maar wachten en maar wachten wanneer de site zijn gedicht zou opnemen. Dichter Cartouche heeft er de nacht niet van kunnen slapen. volkomen gebroken belde hij vanochtend aan hier in Buitenveldert om zich te beklagen. uit een sporenonderzoek van de lokale recherche bleek dat de dichter tegenwoordig verzen aan zich zelf stuurt. wel blij dat Cartouche het goede adres na zijn bittere nacht heeft weten te vinden – dat we Cartouche nog lang mogen lezen! eerst MAX dan Cartouche:

*Pom begint vandaag aan een gloednieuw rondje om de magistrale stralende. Eijlders juicht, Amsterdam juicht en ook Den Haag doet mee*

vandaag telt vooral
de som der delen als was
de tijd een tapasbar

vriendschap komt stapsgewijs aan
tafels waar men drinken tot eetlust verheft
en woorden rustig blijven in gedachten

naderbij komen is als dichten in het diepe
weten van een samenloop langs onverlichte paden
en wij hoeven niet te raden wat nog in de verte

Max Lerou

**Verloren**

Bleu, bleuer dan bleekblauw op de markt
van liefde wist hij zijn gulden een wiebelding

altijd op zoek naar een snede rolde en tolde hij
kantje boord, kon zijn draai niet vinden en ging
als een ketter tekeer en rookte van de duivel
bezeten alle vuur uit zijn lijf om in de nacht
alleen, aan haar denkend, in bed te kruipen
er ‘s-anderendaags weer op los te trekken
met mist in het hoofd zich weg te zoeken
naar het onbestaanbare – baken

om op te varen – zo kwamen de dagen
hem voor dat ze nooit voorbij zouden gaan

tot een druilerige maandagmiddag de zon
heel behoedzaam door de wolken prikte
dat hij hijzelf de kilo was, die zou knallen
als meester van de wereld – warenmarkt
in elk vaarwater zeven smarten niet meer
dan voetnoten waren na het ontmoeten
an dat melkmeisje nu in de verskraam
van bloemen, fruit en vergeten groenten

waar zij zijn hand nam en hem voerde
door het boek van verloren zinnen

15-05-2021
Cartouche

met de lieve felicitaties van eilander Karin Beumkes – vanaf Texel: ‘Beweeg je als ons, als ons, ons Als, Ons Als. Met alle wilde spinnen mee…’

mooi om de dag zo te beginnen op pomgedichten punt nl – de eerste dag van de week 17 mei – de maandag met mens&melodie van lieve Karin Beumkes – de eerste dag van een nieuw levensjaar van uw webmaster – dank voor alle felicitaties – op deze maandag vormgegeven door de dekselse texelse karin. dank ook aan alle columnisten die de week op pomgedichten zo mooi maken – dank ook aan de trouwe inzenders van de zondagochtendwedstrijd hier op de pom – elke week mogen we genieten van prachtig werk – heerlijk om de jurering te verzorgen. in wat voor tijden we ook leven – dit jaar leefden. **mijn grote wens** om dit jaar nog ergens in augustus – een keer de zondagochtendwedstrijd op een mooie zon dag live in mijn tuintje te houden met de gevaccineerden – met de prachtdichters die elk weekend tot een feestje maken – dat het kan – in die wetenschap – laat mij vandaag maar voor één dag een wappie zijn en dansen – dansen dansen! zoals Karin het ons zegt: ‘met alle wilde spinnen mee!’

Yo man!!
Een cadeautje voor je. Van mij voor jou. En ik blijf blij met jou. Van harte gefeliciteerd van dat meisje op een eiland.

Liefs

Karin

**September feeling**

Ik wil vrijen weet je.
Hij zegt dat wens ik ook.
We hebben bakstenen gestolen
en earl grey gerookt.
Mijn ogen zaten potdicht van al die rare kruiden
en in de verte huilde een oud kasteel.

Ruk niet aan ons, september is los
alles wordt zichtbaar kun je er tegen?
Beweeg je als ons, als ons, ons Als, Ons Als.

Met alle wilde spinnen mee.

Karin Beumkes
Muziek: **Ramses Shaffy – Kom lieve lieve** https://youtu.be/mci9m84qYiU

https://youtu.be/3AgrOW_F2pQ

Frans, Rik, PetraMaria, Ditmar, Max, Ien en Anke winnen de enige echte virtuele – de markt was van ons – met een tientje was je er rijk – trofee – naar een regel van sophie (van de) straat.

–>
vandaag is het echt onmogelijk om onderscheid te maken in eremetaal – zoals je ook geen rangorde in leed kunt aanbrengen – door de woorden heen galmen de emoties van dichters – grote dingen kleine dingen maar waardevol in herinnering. dichters dank jullie wel voor mooie woorden – waarbij ondanks de persoonlijke zaken 7 sterke gedichten de lezer worden aangeboden – om te genieten bij elkaar – een gevoel van weemoed – een gevoel van weleer voor iedereen omarmend. goud dus voor Frans – dat limburgse oergevoel – voor Rik – die Haagse wind – voor Petra Maria in een erker – voor een huilende Ditmar – voor de analyse van Max, voor de hooizolder van Ien en de vanzelfsprekende grootheden van Anke. met felicitaties en met dank.

Frans Terken: nozems al met de mayo in hun kuif
Rik van Boeckel: zoals vroeger alles in verandering was
Petra Maria: niet alles wat voorbij gaat is ergens goed geweest dit wel
Ditmar Bakker: daar het jouw liefde als de bloem zal gaan die vreest te sterven
Max Lerou: gemaskerd bal
Ien Verrips: en een loods vol onbegrijpelijkheden
Anke Labrie: de eerste stapjes

wie wint de enige echte virtuele – de markt was van ons – met een tientje was je er rijk – trofee ? naar een regel van sophie (van de) straat . misschien met enige weemoed misschien ook wel niet – we hebben allemaal wel ‘een vroeger’ – de hoe het vroeger was trofee deze week op pomgedichten punt nl – bleef de vislucht van de visboer op de markt hangen of neemt u er toch nog maar een extra lekkerbekkie bij? we gaan van de weemoed lezen of hoe fijn het is dat het allemaal achter ons ligt. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.