pomgedichten.nl – Pagina 181 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Yvonne Koenderman: “Het knaagde eerst, deed zeer, maar nu lijkt het een soort van bevrijding en het geeft ruimte voor nieuwe ontdekkingen, andere inzichten en vooral mooie mensen die onverwacht daar waren in een erg moeilijke tijd…”

De dag sluimert terwijl ik naast mezelf loop en kijk naar het lachende gezicht luister naar de vrolijke babbel. Ik schop tegen wat bladeren en onderdruk het onderbuikgevoel alsof het er niet is. Maak van de door medicijnen onderdrukte koliek een komiek die alle zorgen wegwaait en hoop zelf ook meegedragen te worden door de wind welke dagelijks weer de bloempotten bij de voordeur omblaast. Ik naast mijzelf geniet van het thuis en laat alles in rust. Het mezelf naast de ik geniet van de ontmoetingen waar het ik zichzelf even kan zijn omdat het niet alleen de zorgen wekt, maar ze ook wegstrijkt onder een mantel van begrip waar men om vergelijkbare reden ook soms naast zichzelf staat en blij is even te kunnen zijn om daarna te kunnen genieten zonder bang te zijn dat het over gaat, want over gaat het vroeg of laat uiteindelijk voor iedereen. Laat het maar laat zijn, laten we nog maar even naast ons zelf doorwandelen hopend dat het weer één kan zijn. Vooral geen onrust zaaien, geen gesteun , geen pijn laten zien zoals kan zijn. Wie weet waait het gewoon weer over en zijn alle zorgen voor niets…laat de komiek het maar winnen, het scheelt tenslotte maar een letter die eerst komt.

De woorden hervonden druppelen tijdens het lezen langzaam binnen. Er is een jaar voorbij en de koliek is verdwenen, de komiek daar in tegen heeft overuren gedraaid het afgelopen jaar, op momenten dat een lach meer deed dan een traan. Het was van vele kanten angstaanjagend stil, terwijl je zou wensen dat iemand even de moeite had genomen om langs te komen, maar de grote dood doener was corona…..”nee meis, ik kom nu niet” of “ja, ik zou het leuk vinden om even met Armand op pad te gaan, maar denk dat dat nu niet verstandig is?” Zelfs de telefoon zweeg. Verstand, angst en belang, een probleem wat voor veel mensen een moeilijk iets zal zijn geweest de afgelopen tijd.

Nu het goed met me lijkt te gaan is daar ineens van diverse kanten weer de wil om eens langs te komen. Geen moeilijke gesprekken over ziekte, dood en ellende, maar weer terug naar het oude, naar dat huis wat altijd voor iedereen open stond, waar feestjes gegeven werden, altijd meegegeten kon worden en de drank altijd vloeide voor degene die daar behoefte aan had, maar het lijkt te laat.

Wat al die tijd gewenst werd is in een tijd van stilte zonder zelfs dat telefoontje van hoe gaat het onbelangrijk geworden. Soms is daar het besef dat datgene wat je wenste ook niet meer gemist wordt, dat vriendschappen van jaren ineens niets waard lijken te zijn als het moeilijk wordt en dat juist degene waar je het niet van verwacht zou hebben, je doen verrassen.

Het knaagde eerst, deed zeer, maar nu lijkt het een soort van bevrijding en het geeft ruimte voor nieuwe ontdekkingen, andere inzichten en vooral mooie mensen die onverwacht daar waren in een erg moeilijke tijd.Buiten kunnen we weer bijna schoppend door de bladeren lopen, dit keer met een lach die gemeend is. De wind waait nu even niet, maar als hij waait, dan neemt hij de muizenissen mee. We wandelen een nieuwe tijd in.

Yvonne Koenderman

ACG VIANEN redt Nederland – stoot mark en alex van de troon – herschrijft de troonrede: ‘van deze deur dat – elke in onder ons – maar tegelijkertijd vandaag dit alles…’

VON SOLO achttien jaar: ‘Alles was hard aan haar. Hard en heet. We belandden in een kamer met een vuil bed met doorgezakte veren…’

Ze had zwart wild krulhaar. Het was op de schouders recht aan afgeknipt. Het liefst zag ik haar in een zwart, strak shirt met lange mouwen en een grote open hals die haar schouders bloot liet. Er liepen geen bh-bandjes over haar schouders. Haar nek was mooi. Strak, elegant, krachtig. Ze danste op een manier, die de overgang van haar brede heupen naar haar slanke taille benadrukte. Vandaar liep de lijn door naar haar schouders en explodeerde in een wild zwierende krullentooi. Het vreemde aan haar was enkel dat ze geen borsten had. Ook al had ze die gezien haar leeftijd al lang moeten hebben. Toen wist ik niet, dat het leven niet draait om zoeken naar die ene ware. Dat het niet draait om wat een ander ervan vindt. Ik wist helemaal niks. Idealen van liefde uit liedjes boden geen houvast. Als alles zo perfect is, zoek je uit twijfel de minpunten. Ze zat op de huishoudschool en rookte. De psychische drempel was gecreëerd. Het zaad van mislukking gezaaid.

Toch konden dergelijke obstakels niet verhinderen, dat iets in me haar op een gegeven moment aansprak. Of ze mee wilde naar het spookhuis? Een dichtgetimmerd blok tegenover de disco. Tot mijn verbazing wilde ze mee. Een meisje, dat alle jongens kon krijgen, zo kwam het mij voor, verkoos met mij op spooktocht te gaan. Gezien het spookhuis op de begane grond geen ingang had, hielp ik haar klimmen naar de eerste verdieping. Vandaar doolden we door het donker van de verlaten kamers, trappen en gangen. Onze jonge lichamen werden als magneten door elkaar aangetrokken. De spanning van de jacht en de nakende vangst zetten de lucht onder stroom. Mijn hand gleed langs haar verleidelijke lijnen en bereikten de plek waar haar borsten hadden moeten zijn. En zachte gekreun ontsnapte haar.

Niet eerder had ik zulke harde tepels gevoeld. Het was wonderlijk om mee te maken hoe het gebrek aan tieten gecompenseerd werd door de overdaad aan dierlijk magnetisme. Alles was hard aan haar. Hard en heet. We belandden in een kamer met een vuil bed met doorgezakte veren. Vastbesloten haar lichaam van kruising tot kruin lief te hebben, knoopte ik haar broek open en trok haar slipje naar beneden. Op het moment, dat ik toe wilde happen, werd ik een geur gewaar. Ze stonk daar beneden, echt heel erg. En ze wist het. Ze schaamde zich en verontschuldigde zich. De betovering was verbroken. En niet alleen dat.

Terug in de disco liep het niet meer. Om twee uur ging ik naar huis. Zij bleef achter. De volgende dagen volgden de berichten via de tamtam. Een maat van me had Corine plat weten te krijgen later die nacht. Dat deed zeer. Zeker omdat hij een lelijkerd en een opportunist was. En ik achttien en zinloos. De week daarop zag ik haar op zaterdag aan zijn zijde. Dat deed weer pijn. Diezelfde avond nog kregen ze ruzie. De week daarop hoorde ik van iemand, dat ze spijt had en met me wilde praten. Gekrenkte trots weerhield me hiervan. Ze moest er maar van leren. Ik heb ze nog zien huilen terwijl mijn vrienden haar op afstand hielden achter de kerk en ik me omdraaide en wegliep. Geen woord. Ze heeft me daarna nooit meer een blik waardig gegund. Ook niet als ik vol drank, spijt en geilheid weer probeerde.

Afgelopen week was het volle maan. In negenentwintig jaar had ik er niet één keer aan gedacht. En ineens voelde ik die tepels weer onder de zwarte ribbelstof van haar shirt. Alsof het gisteren was. Het moet zinsbegoocheling zijn geweest. Maar het hield me uit mijn slaap.

Von Solo
www.vonsolo.nl

Rik van Boeckel en het gonzend ritme van de wereld

**De ritme wereld**

In ons huist het gonzend ritme
binnenwereldse hartelijkheid

met stokken en handen slaan we de tijd
op congas en djembé’s de werkelijkheid

kleiner op bongos en krins
groter op dunduns en stellen drums

handen vellen de ritme wereld
complexe slagen tikken ‘t hart uit tenen.

Rik van Boeckel
21 september 2021

Merik van der Torren én een hele vreemde ontmoeting: ‘Ze was drie meter breed – Ik stond met mijn bek vol tanden.’

Hoi Pom,

Bij deze een tekstje dat ik gisteren schreef op Schrijfgroep de Klus. Iemand heeft ook een foto van mij en Betty gemaakt; ik heb die geprobeerd te delen, maar weet niet of hij bij jou aangekomen is, groet, Merik

**Ontmoeting**

Zij was drie meter breed,
gooide schaduw over mijn krant,
die ik verfrommelde in de vuilnisemmer.
Ik had nog nooit zoiets meegemaakt.

Haar zwarte boezem wiegelde.
Ze zei: “Lekker weertje.”
Wat moest ik nu nog zeggen ?
Voor ze de klapstoel onder me wegschopte.

“Weet u de plek van het gevoeg ?” vroeg ze.
En: “Speelt U ook piano,
ik zing, “Summertime blues.”

Ze was drie meter breed.
Ik stond met mijn bek vol tanden,
smolt in de hete zomerzon
en ze dweilde me lachend op

Merik van der Torren

dichtmiddag Café Eijlders – eerbetoon Lisan, losse presentatie Paul lokkerbol, debuut TIES TULP, witte pakken, bokbier en bitterballen en vooral poëzie – valpartij Floor Voerman.

het verslagje van de CAFÉ EIJLDERS zondagdichtmiddag moet er nog even uit – opening van het seizoen – coronaproof – poëzie, bokbier en bitterballen. paul lokkerbol die losjes presenteert – af en toe de dichter op de eijlderstrap bijlicht –
een opening met een eerbetoon aan LISAN LAUVENBERG – paul lokkerbol en seraphina hassels openden met een gedicht van Lisan – die in het verleden een belangrijke bijdrage leverde aan de maandelijkse dichtmiddagen in Eijlders.
60 jaar zei ik tegen seraphina beetje jong toch – seraphina bevestigde mijn opmerking. nou verder op de middag aardige optredens – oa opmerkelijk aardig optreden van Pieter Stroop van Renen. (weliswaar met opsommingen) en twee debuten – een meisje en een jongen.

‘Nieuw talent in Eijlders Ties Tulp – morgen meer schreef ik gisteren. Ties vertelde voor de eerste keer op te treden met poëzie. 21 jaar – prachtig wit smetteloos pak – in het bruine café eijlders – wat wil een mens nog meer. laat mij het eerste interview doen met jou voor pomgedichten. ik schreef wat kreten op een bierviltje dat ik vergat bij mijn vertrek. wat ik me herinner is 21 jaar – bachelor rechten, bachelor filosofie – met Ties bijzondere voorkeur voor filosofie. Huizen – jongen uit het gooi. trots op zijn eerste teksten en zijn open houding naar mij toe – wilde graag commentaar op zijn teksten. na zijn optreden.

we bespraken een paar zaken – mannen sommen graag op – wees je daar bewust van als dichter als je opsommingen opneemt in je gedicht. we hoorden opsommingen bij veel optredende dichters – een opsomming is wel aardig maar niets bijzonders. filosofie en poëzie liggen wel in elkaars buurt maar gooi ze niet door elkaar. zware filosofische begrippen als ‘werkelijkheid’- ‘projectie’, ‘objectiviteit’, ‘relativiteit’ horen niet meteen thuis in een gedicht – die passen wellicht beter in een filosofisch geörienteerd essay. bij de poëzie is de dichter toch op zoek naar de zeggingskracht van de woorden zelf van de regels van de taal. en pas op voor leuk zijn, voor cabaretteksten – cabaretiers zijn veel beter dan dichters in teksten die mikken op de lach. doe dat als dichter liever niet. of met mate.
zo bespraken we zijn debuut – een goed en interessant debuut- ben benieuwd naar Ties volgende optreden.

floor voerman – eijlderskorrievee – de hand gedrukt – zag hem zaterdag van zijn fiets vallen bij de presentatie van ‘OP WEG’ een exclusieve en zeer bijzondere kroniek van een jeugd door GERDIN LINTHORST – ik kom daar op terug. Floor dacht eenvoudig de spaarndammerdijk op te kunnen fietsen maar die is hoger dan zijn e-bike kon vermoeden. ik schreef een naar ik hoop bemoedigend gedichtje voor floor:

**ontvelt**
***(voor Floor Voerman)***

gisteren viel er een dichter van zijn fiets
hij draagt vandaag zijn schaafwonden
met verve

alsof ze van de poëzie zijn
poëzie ontvelt

daar wil ik het bij laten

pom wolff
verder een indrukwekkend optreden van seraphina hassels. die mij vertelde over haar vader die ook gedichten schreef – zijn dochter van kritiek voor zag – niet alleen maar gevoel in je gedichten leggen. ik kan vader gerust stellen – ze schrijft heel mooi en evenwichtig. mag ook wel natuurlijk – zoals ooit de overleden dichter F. Starik tegen mij sprak over de 80- jarige dichter Aachenende die aan een slamwedstrijd deelnam: als ie het nou nog niet kan dat weet ik het ook niet meer. 20 dichters zondag bij eijlders – veel komende activiteiten – elke maand ook weer de dichtmiddag. ook zonder lauvenberg en offerman hebben we eijlders. de koning is dood leve de koning. de dichters zijn dood leve de dichters in Eijlders.

euforie op Texel – Karin Beumkes: Ik voel in tule, oud katoen, je zocht ook blauw…Ik wil een naam van jou waar nog geen dag voor is…

natuurlijk doet pomgedichten ook mee. wij van het platte lage land feliciteren ROOP, levenspartner van de Beum daar boven in op Texel met zijn verjaren. de eilanddichter had gisteren van zijn eiland af moeten komen en de dichtmiddag van café eijlders moeten bezoeken – dan ben je pas echt jarig – maar dat terzijde.

we zullen hier vanmiddag kort verslag van doen. genieten we eerst de maandag van Karin Beumkes – onovertroffen als altijd. mijn god wat een dichter!

Dear Pom Een beetje aan de late kant, er was er een jarig en dan weet je het wel. Een feestje gehad voor twee personen met een uitmuntend eindresultaat: een rondje door Den Burg in het donker, hij pakt mijn hand en geeft me een kus. De rest laat zich raden.
Liefs Karin

Soms

Maandagen. Dag van volstrekte onschuld.
Boodschappen, het hart vol op de linkerplek

Dinsdagen en ergens mist wat hagelslag.
Deuren open, de venter bezoekt dit dorp.

Woensdag. Gehaktvlees van onreine dieren
tevens biduur voor het vee.

Donderdag zal ik je komen halen
op een schip van zure appelen en klokgelui.

Vrijdag. Een pas gewassen dekbed wacht je op.
Ik begin een geheel te vormen van dit uur.

Zaterdag. Na grabbelvingeren in tweedehands.
Ik voel in tule, oud katoen, je zocht ook blauw.

Zondag. Waarom zou iets worden verzwegen.
Ik wil een naam van jou waar nog geen dag voor is.

Karin Beumkes

Muziek: Eva de Roovere – Fantastighttps://youtu.be/Y6zwt7TvXBY

Ditmar Bakker – afscheid van Prof. Dr. Yra van Dijk hoogleraar moderne letterkunde LEIDEN: ‘Bedankt voor je colleges. Bedankt dat je me niet de collegezaal uitgemept hebt…’

P {margin-top:0;margin-bottom:0;}
Prof. Dr. Yra van Dijk deed vrijdagmiddag middels een mail via de onderwijsadministratie aan alle studenten Nederlandse Taal & Cultuur aan de universiteit Leiden kond te vertrekken als hoogleraar moderne letterkunde.

Beste Yra,

Zojuist las ik de e-mail die je gestuurd hebt aan alle studenten Nederlands. Ondanks het aspect van relatieve geriatrie dat aan mij kleeft vergeleken bij de overigen, behoor ik hen nog steeds toe. Daarnaast ben ik in emplooi geraakt bij een lokale middelbare school—het adagium ‘zij die kunnen, doen, zij die níet kunnen, doceren’ schalt zo nu & dan nog door mijn hoofd, maar gezien mijn conditie kunnen dat ook gewoon de stemmen zijn; zoals je je vast nog mijn wat demonstratieve houding in door jou gegeven colleges herinnert voor wat betreft het dichterschap dat ik zo nastreef, herinneren zij mij eraan dat ik wel dichter wezen moet zijn—futiel of *fou*, blijft dan een vraag.
Hoewel de dichter in mij zich altijd verzette tegen wat die ervoer als Derridaëske indoctrinatie en ontmanteling van het ambacht, heeft de student het nodige van je opgestoken. Daar bedank ik je bij dezen voor; ik wil niet pretenderen dat ik de gang van je gedachten altijd kon volgen, ook niet toen ik je proefschrift over het WIT in de poëzie doorwerkte, noch vermoed ik ooit te kunnen tippen aan de encyclopedische literaire kennis die je bezit—ik heb je altijd gezien als één der kanonnen van de vakgroep en het spijt me afscheid te moeten nemen van de persoon, al heeft je literaire politiek, of politieke literatuur, me zelden gezind. Echter, misschien valt de moderne letterkunde door mijn persoon eenvoudigweg niet te doorgronden en had ik een deemoediger pad moeten kiezen—ik weet nog hoe mijn brutaliteit in één van onze eerste colleges, over die dommelse brug (“Waar haalt u die kruisen vandaan?!”), je een lach ontlokte. Dichters worden vreselijke wezens wanneer ze geconfronteerd worden met letterkundigen; toch wil ik ooit afstuderen in de richting Oudere Letterkunde en zet daar kleine stapjes toe, wat een punt zuigt aan een toch al schizoïde staat.
Ik wens je goeds op je pad. Weet dat je emancipatoire signatuur mijn visie heeft veranderd en ik die betrachten zal door te geven aan de jongste generatie lezers, schrijvers, studenten die door mij als in haast nog embryonale staat in onderbouwklassen wordt gemunt en geslepen tot zij misselijk zijn van kofschiptaxi’s en Komrij’s ‘lesbisch negerinnencollectief’. Walgen zullen ze als probate primaten.
Bedankt voor je colleges. Bedankt dat je me niet de collegezaal uitgemept hebt. Bedankt dat je te verstandig was om de ruzie die ik steeds opzocht te beantwoorden. Bedankt voor je goedhartigheid. Bedankt voor je introductie van liminale ruimtelijkheid en grijze gebieden. Bedankt voor je scherpzinnigheid.
De reden laat je ongemoeid en mij zegt dit genoeg; het is de dichter in mij die je, deels apologetisch maar vooral om je een hart onder de riem te steken, twee vertalingen opdist: één vanuit Robert Frosts “Acquaintence With The Night”; het andere vanuit het gedicht dat Mary Stuart schreef in de nacht voor haar executie.

KENNIS VAN DE NACHT
Ik ben bekend met nacht en duisternis.
‘k Ben regen ín, en er doorheen gegaan.
‘k Weet vanaf waar de stad elk baken mist.

Zo zag ‘k de meest ellendig zaken aan,
en zag mij een bewaker, in zo’n nacht,
zou ‘k niets verklaren, maar mijn blik neerslaan.

Soms stond ik stil, stopte mijn tred, want zacht
klonk ergens uit een straat, een huis, een kreet
die stokte in een halve jammerklacht,

want niet ter afscheid, noch die welkom heet;
iets verder nóg, onwerelds hoog, gewis
stelde één klok, die lichtend lucht doorsneed:

de tijd is fout noch goed, geschieden is.
Ik ben bekend met nacht en duisternis.
***[R.F.]

O God Allemachtig, mijn hoop rust op u;
O goedhartig Christus, verlos mij toch nu;
zwaarmoedig geketend, geen uitweg meer wetend
verlang ik naar u.
Mijn ogen op ’t Hoge, mijn knieën gebogen…
Erberme, hoort kermen dit individu.
***[M.S.]

Ditmar

Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele – voor je het weet heb je poppen aan het dansen – trofee op pomgedichten punt nl

Ik denk dat we deze week toch de eer – de gouden eer moeten gunnen aan de enige echte ware poppenbespeler in ons midden: Rik Van Boeckel. GOUD! heel weinig verschil in kwaliteit bij de ingezonden gedichten – dichters dank voor het inzenden – het is meer de smaak en de gemoedsgesteldheid van het moment die de doorslag geven voor eremetaal deze week. we kunnen wel wat van Riks levendige opgewektheid gebruiken. laten we mengele mengele, de kluwen touw de kluwen touw, het vuur het vuur, de brakende kat de brakende kat – kiezen we voor de aanstekende vrolijkheid – de blijmoedigheid en levenslust die Rik aan de poppen meegeeft, aan de kids en aan ons. van harte!