Op een druilerige zondagavond wist ik opeens weer waar ik stond. In ieder geval zonder vader. Ik heb altijd gedacht dat de dood een vrouw moest zijn, in ieder geval een lieve vrouw die goed voor je zou zorgen als het toch zover kwam. Als je werkelijk niets te verliezen had en je ging naakt, alleen. Dit gedicht is voor hem.
Liefs Karin
Kosmische beleving
Vadertje heeft in bed geplast blauwe konijnen houden de wacht.
Als je de tijd vergeet dan ben je thuis De dood is een vrouw die rammelt met vleugels.
Vadertje blaast in de wind. De morfinepomp bonst doodop als het hart.
Overal lachen de bomen in het groen. De dood is een vrouw die rammelt met sleutels.
wij wensen de familieleden van Gerrit heel veel sterke bij dit grote verlies voor de familie en voor de gehele zaanstreek. ik leerde een beminnelijke man/dichter kennen in 2010 bij het door Max Lerou toen in dat jaar gewonnen zaans dichtersfestival. later schudde ik hem vaker de hand bij zaanse dichtgelegenheden. een man uit een stuk met een hart voor alle medemensen om hem heen – en voor de verjaagden uit de wanhoop. we missen hem.
Pieter: ‘ik had deze nog in voorbereiding. Ik dacht:verzenden voor 12 uur….’ red: de zondagochtendwedstrijd heeft als eindtijd 10 uur 30 – wel dank aan Pieter voor de inzending met het beeld van opa en zijn sigaar en de as. we ruiken de zondagmiddag zoals de zondagmiddagen vroeger roken.
Het zwijgen van de zondag
Bij het grote zwijgen van de zondag Wiegt mijn opa zijn sigaar en lui zijn vingers op de asbak rustend, Stopt het leven in de rookfautuil. (Luister!) In de kachel suist het gas, Een vliegenstrip wiegt aan ‘t plafond, Ergens loert het luiden van een kerk, Het sijpelt door de muur van de cocon. Ik trek er met mijn broer op uit Langs het waaien van vitrage, Maar het dorp beweegt niet in de zon. De speelgoedwinkel is gesloten, We bonzen op het raam met kracht; Tot een hoogelegen stem van boven Roept dat we niet mogen storen, En we terugrennen naar opa thuis. Daar zit de oude man te dutten, De sigaar nog in de hand. De kegel as aan ‘t laatste draadje Nog altijd niet op ‘t tapijt beland.
onvergelijkbare gedichten op pomgedichten punt nl in de zondagochtendwedstrijd. – een van de romantische school en een van de hekel. wat zullen we ook kiezen – we genieten van het dubbele goud – eenmaal goud voor Vera van der Horst en eenmaal goud voor Cartouche. Van harte – en dank aan alle deelnemers. ze waren mooi vandaag – onder de gedichten leest u de commentaren.
In wiens liefde
waar alles wat sluimert in de stilte ontluikt waarin ik wil horen
geen geheime hartslag die slaat maar klopt om te ontroeren
omdat alles, alles ooit dezelfde drempel overgaat jouw stilte stilte nog stiller maakt
Vera van der Horst
–> in ‘In wiens liefde’ is ‘vera vasalis’ van der horst op haar best. maar ‘alles alles en ‘stilte stilte’ wordt veel herhaald zo niet alles maar toch ingehouden en net niet te veel. vera weet op haar beste momenten haar over-de-top mentale verhouding tot de werkelijkheid te vertalen in een dichterlijke mysterie van de woorden die in alle eenvoud op het papier lijken geschreven.
‘omdat alles – alles ooit’ schrijft zij. kijk we zagen al dat alles erg veel is – maar dit alles is toch minder dan het alles dat in dat woord gelegen is omdat dit alles beperkt lijkt door het alles van ‘alles ooit’- door het alles dat het verleden heeft gegeven. een wonderbaarlijke zinsnede!
en dat de stilte hier in dit gedicht nog stiller is dan stil en nog stiller is gemaakt zal de lezer ook duidelijk zijn. mooi! roepen wij hier dan uit in 020. vera is de laatste weken bezig aan een gouden reeks poëzie. we zijn trots hier met zijn allen – dat we dat in haar mogen oproepen.
Mondjesmaat
[dodemanshoek in een veertien bij veertien spiegelgreep]
ridders zonder blaam zijn wij, zonder talisman gewoon jan lullen, een soortement moordenaars, rijp voor schandpaal en schavot, de gesel gods kent geen maat, bedrog kleeft aan de kaak, het moest er een keer van komen, dat koppenslaan
dat onvermijdelijk zal gaan schrijnen, pijnlijker dan ’t eerste vrijen, waarbij we ons in elkaar verstrikken en draad en garen vinden om te hechten tot aan niet te dichten naden, niet te naaien rits, voor handen geen plaats, enkel grote ogen en droge lippen resten
voor het probleem van opwarming van de aarde bestaat maar één oplossing, keihard blijven doorgaan om elkaar te raken in koude kernfusie, rakelings, vluchtig bij elkaar ja, vrede is een open, nauwe ruimte zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
–> de aanklacht – heel goed – gelukt – maar mijn god wat is er allemaal blijven hangen na dat eerste vrijen? in dichters leven. dat gaat ook een leven mee – een rake aanklacht – dichter vervloekt op zijn eigen briljante wijze de verwarming van de aarde. in tegenstelling tot het bijgeleverde youtube filmpie van eo voorganger stef bos – die zo nodig weer eens over het licht moet zingen dat in onze harten gevangen zit – de snijchirurg hoeft zijn lampje niet mee te nemen bij bos – er straalt al licht genoeg tussen die afrikaanse lekkende hartkleppen van meneer de zanger.
‘de weg naar de stilte gaat dwars door de storm open je armen voor alles dat komt’ – zingt de zanger – waarom ik zijn te vet ingewreven neo romantisch toontje niet kan verdragen – weet ik ook niet. nouja wel – het is platte effectbejag van de zanger die maar de ideale schoonzoon blijft spelen. en van die kwaal heeft onze CARTOUCHE gelukkig geen last.
Frans Terken: je legt haar een vinger op de lippen
Anke Labrie: losgezongen van de aarde
Cartouche: zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
zo
zo wil ik ontwaken en zo geboren zijn niet meer het verlaten leven met rijm
gedichten schrijven zo wil ik zijn en zo wil ik blijven voor altijd blijven voor altijd zijn
pom wolff
bijna mooier stil gehouden dan in het origineel – passenger – brengt ons deze week bij de dichters die toch ook de stilte adoreren – in stilte worden gedichten geboren – wie wint de enige echte virtuele … deze week – een stilte trofee voor een gedicht om stil van te worden. raak ons lieve dichter, raak de lezer – en we zullen U omarmen – liefhebben – en U zal voor ons alles zijn. U kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
toen je stilte stuurde
niets is me liever dan eenvoudig mooi
het bloemblauw vers gescand natuurlijk in het licht
een meisje drinkt in stilte woorden denkt hem goddelijk lief
en ik ik kan in stilte niet meer denken ik kan het denk ik niet
pom wolff
Stiltegebied 2
Waarom zou je spreken als je met stilte alles zegt
zwijgend hoor je haar aan negeert wat met een natte vinger vol vuur wordt aangestipt volgt de beweging met een lui oog
richt het andere op de volumeknop als schakel je naar zachtheid een innerlijke rust als van dames in de wei neem klara 17 en 29
twee gebenedijden in hun habitat vredig kauwend op elke gedachte geen stokpaardjes die je muilkorft in hun drijfveer om te redetwisten
je legt haar een vinger op de lippen vertrouwt erop dat het goed komt laat betekenisvol nog een stilte vallen wacht op de klap waarmee die aankomt
–> van haar naar de twee beschreven koeien KLARA in de wei is voor Frans deze week geen moeilijke overgang. er is iets van ditmar bakker in frans geslopen – hahaha -misschien moet de laatste regel van het gedicht nog even bekeken worden, daar zit nog wat stroefheid in de taal. ik ben het even kwijt maar ik vermoed dat we hier te maken hebben met een dichtwisseling met jolies heij die op een charmante wijze hier op de pom het zwijgen wordt opgelegd. hup de natuur in kind – lijkt frans te adviseren – in plaats van het herkauwen van al die distels op je dagelijkse pad.
Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht geeft die gloed aan al zijn kleuren dat Matisse dat kon, dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil hij zag het als zijn meesterwerk ik ervaar het als een wonder
losgezongen van de aarde dansen kleuren naar het licht ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald het was zijn vuur dat vlamde het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
–> ook anke labrie zorgt voor een juweeltje. een prachtige derde strofe. misschien is zelfs de vierde strofe hier teveel – de waardering behoeft de vierde wel en de uitleg waarom ook – maar poëzie kan met minder af – in die derde strofe is alles wat mooi is aan schilder en dichter en de beschreven plaats al gelegen.
de site pomgedichten punt nl wordt zaterdag even door webmeisje geïnspecteerd – er zitten wat wordpress – spinnenwebben tussen beheerder en lezers die het zicht op de site soms een beetje vertroebelen – maar de spinnenwebben van Yvonne Koenderman komen gelukkig helder en geheel transparant door vandaag. geniet!
Het leven kabbelt altijd voort. Vanmorgen buiten met de hond liep ik met mijn tweede stap door het web van de spin. Vanuit mijn ooghoek zag ik hem weg slingeren op een tak via zijn draad, de rest van het web zat als stoffige plakkerige draden in mijn haar en over mijn vest. Sorry van je kunstwerk spin, maar het hing onzichtbaar midden in het pad dacht ik nog. De hond schuifelde rustig door, snuffelend in het gras en zijn vaste plekjes, de katten er achter aan. Het lijkt een droge nacht te zijn geweest. Het gras is hooguit nat van de dauw maar de straten zijn droog het straatbeeld is in de afgelopen jaren veranderd met de huurwoningen die een nieuw jasje kregen van vertrouwde roodbruine steentjes naar een wit aangezicht wat ervoor zorgt dat ons rijtje van vijf woningen ineens erg opvalt door het afwijkende uiterlijk. Het doet me denken aan het witte dorp vroeger op de grens van Rotterdam en Schiedam.
Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden maar ben al blij dat mijn hoofd het toelaat vandaag weer na te denken over dit soort onbenullige dingen, de dagen na een heerlijke vakantie waren pijnlijk maar goed wel te verstaan. Het gevoel van de vrijdag is ruim…we gaan opruimen vandaag letterlijk en figuurlijk alle oude spinnenwebben weg en de bezem er door. We creëren een ruimte die als vluchtoord gebruikt kan worden voor de mindere dagen en genieten vooral van alles wat onverwachts op het pad komt, zoals die singer songwriter gisteren, warm en sterk als een goeie zwarte koffie, met een verrassend aangename stem, die wanneer er gezongen wordt zo anders klonk dan in het gesprek. Ons muzikale interieur vond hij verrassend en de werkelijke reden van zijn bezoek kreeg een warme aanvulling. Dat soort dagen zijn kadootjes Verder dit weekend werken we aan de voorbereidingen voor Samhain en beginnen we over een paar weken met november aan een nieuwe periode, of volgens de kelten het nieuwe jaar, waar in de winter alles slaapt dood lijkt om uiteindelijk weer uit te groeien en op te bloeien vanuit een diepe rust. Vandaag haal ik na een week Turkse zon toch maar de herfst in huis om te omarmen.
Op vrijdagavond haal ik mijn twaalf jaar oude zoon op de fiets op van karate. Zeker nu het ook donker is. Mensen in auto’s letten minder op als het vrijdagavond is. Vooral als het donker is of regenachtig. Dan zitten ze liever op hun smartphone en rijden harder, omdat ze de gevaren toch niet meer zien. En wat je niet ziet, bestaat niet. Tot je het op je motorkap of onder je wielen hebt.
Ik fietst verder naar de karateschool. Deze is gevestigd in een oude gymzaal in een slaperige, saaie jaren dertig wijk onder de rook van vliegveld Zestienhoven. Naast de gymzaal staat nog een kerk en pastorie, die tegenwoordig gebruikt wordt door de Ethiopische kerkgemeente. Ik rijd over de brede stoep langs de geparkeerde auto’s. In sommige auto’s zie ik gezichten van onder af verlicht worden door een spookachtig lichtschijnsel. Ouders, net als ik. Ik passeer een vrouw die verdiept is in haar slimme telefoon, ze schrikt even en duikt snel weer haar scherm in. Mijn fiets zet ik tegen het hek, vanwaar ik zicht heb op de ingang van de karateschool. Verderop tegen het hek staan nog drie vaders. Allemaal verdiept in hun toverspiegeltjes.
In de tijd, dat ik de leeftijd van mijn zoon had, rookten alle ouders. Ik keek rond. Veel kon er in die dertig jaar niet veranderd zijn in deze buurt. Ouders zouden er toen net zo bij gestaan hebben als nu. De kinderen die naar buiten kwamen zouden hun ouders zien roken om de tijd te doden. Zouden dat normaal vinden en het zelf ook gaan doen. Nu vinden ze de rechtvaardiging en het goede voorbeeld om elk onbewaakt moment de virtuele wereld in zakformaat in te duiken.
Mijn zoon komt naar buiten. Ik zie hem meteen. Tegelijk gaan onze handen omhoog ter begroeting. Hij haalt zijn fiets en ik wijs hem erop, dat hij zijn lichten nog aan moet doen. Andere ouders en kinderen stappen in auto’s. Blauwig licht flits op, op de bijrijdersstoelen. Fietsend vertelt mijn zoontje hoe de training was en hoe goed hij wel niet is. Ik luister en geniet. Op weg naar huis fietsen we nog langs een school, waar een bordje voor staat. ‘Samen op weg naar een Rookvrije generatie’. Ik ben benieuwd wat voor bordjes er over dertig jaar staan.
Last night As I watched you sleeping A smile crossed your face Did you dream of me As I did of you Did you once again Feel the tremors In your thighs Your toes curl Your eyes shine
I awoke To the smell of coffee And frying bacon But all I could taste Was the memory Of you That you Had Left behind
Barry Fitton
Hoi Pom,
Sinds maandag is de Engelse dichter Barry Fitton niet meer in het land der levenden. Ik schreef dit tekstje voor hem. In de bijlage, groet, Merik.
Voor Barry Fitton
Dit is maar een kort briefje voor de beste performende dichter met je reis naar India en geliefden in alle landen.
Maan en sterren druppen tranen sinds je de andere weg insloeg en geen voetstappen achterliet.
Sweet memories, toch, met je lieve maffe praatjes, je katten en Danny, de hond.
Laten we nog een keer de Dutch Connection Tour doen in Engeland, zwerven in de straten van Londen, lichte plekken zoeken, gedichten lezen
de dichter die woorden als bakstenen in je gezicht smeet die de hele wereld in zijn zak had drankflessen uitkneep
die geen tegenspraak duldde de dichter die … je verwacht op zijn minst een hersenbloeding een hart attack of uitgezaaide leverkanker
maar nee die dichter tekent teder op rookgordijnen een gezicht – haar gezicht – dat voor alle verloren gezichten staat opgeroepen om bezongen te worden
pom wolff
————————
het moment was dan toch gekomen dat hij geen pen meer op papier kreeg
net als vroeger zijn hoofd in zijn handen legde en in zijn hoofd zijn handen dienst weigerden
alleen de pijn nog van zijn gezicht te lezen was de jaren hadden mooie gedichten opgeleverd de jaren én jaren
