van Karin, rechtstreeks van Teksel met al mijn liefs. Karin
Een open man naar God
De stoet bedaart. Waardig prediken wat duiven De laatste wind waar hij op viste bedient hem ook. Zijn strook wacht aardig wat bezoek
Neem hem in ogenschouw. Zoals hij daar voor je lag. Met dolgezwollen ogen zag hij blauwe duinkonijnen. Wat schaduw met hem deed zwolg gisteren aan tot vechtpartijen wie ooit zijn lievelingskind had moeten zijn.
De open man neemt geen materiaal hij bestaat uit zevenendertig emmers water God wast zijn vingers uit en ook de horizontale strepen verkalken
Over de volgende week komt hij door mijn kamers zwalken. En altijd weer zo als zijn petje staat.
o-parompompom o-parompompom – het zondagochtendlied uit volle borst hier gezongen. mooie lieve inzendingen – zelfs een ditmar bakker deze week erg invoelend – allemaal vanwege – ik citeer margo van gelder – ‘de oneindig mooie MIO’. Anke Labrie geeft wijze raad. Frans Terken met een ‘dichter bij nieuw leven’. rik van boeckel verzorgt meteen al een kleutervoorstelling. petra maria neemt ons mee de bergen in en Cartouche spreekt in oud nederlands over een ‘kindekijn’. ik dank de dichters natuurlijk bij deze bijzondere gelegenheid. de wedstrijd starten we in de weekenden weer langzaam maar zeker op. deze week alleen maar goud aan de horizon – alle dichters goud. het opaschap heeft wel wat. je hoeft niet te bevallen. en toch bevalt het. je hoeft geen borsten te geven. je hoeft niet elke drie uur je bed uit. bijna zou je zeggen – grapje hoor – sla gewoon het ouderschap over – veel te vermoeiend voor een man/vader zeker – en start meteen het opawezen op. hoe dan ook. erg blij met ‘mijn’ MIO, ‘de oneindig mooie MIO’, erg blij met jullie inzendingen bij het thema ‘welkom in het leven hier’ – dank jullie wel.
met bijdragen van opa: jij hongerlief, jij wonderlief – o MIO jij
Frans Terken: dat het mooi en goed is een kleinood
Anke Labrie: voor nu en later
Cartouche: O kindekijn net geboren nieuw gezicht een en al
Ditmar Bakker: ’t Is een mooi kind – een huid als alabaster, de haartjes zwanendons.
Rik van Boeckel op ‘De zolder van opa” – met Robert Baarda. We hebben de voorstelling 2 seizoenen op scholen in Spijkenisse gespeeld.
Petra Maria: van mijn armen tot mijn graf omsluit ik jou
Lisan Lauvenberg?
wie wint de enige echte virtuele – welkom in het leven hier – trofee op pomgedichten? lisan lauvenberg deed al een voorstel: ‘We kunnen een thema maken van liefdes voor onze kleinkinderen”- ditmar bakker zette de opa van MIO in het zonnetje en opa zelf liet zich ook niet onbetuigd – we maken het thema ietsje breder – een ieder heeft wel een welkomstwoord over voor een kleintje in de familie of bij goede vrienden, buren. een hartelijk welkom – een mooi en warm begin weer van een voorzichtige hervatting van de ‘wedstrijd’ der wedstrijden – op uw pomgedichten punt nl. we lezen deze week graag warme welkomstwoorden voor onze jongste lotgenoten. de regels als vanouds natuurlijk: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
o sole MIO
hier in de zon waar bowie ooit met romy haag verkeerde lopen wij nu jaren later in het schönberg van berlin waar auto’s in de straten grazen vanwege lärm en umweltschutz is de voorgeschreven snelheid 30 km per uur
hier kwam jij door je moeder gedragen en door je vader op handen en hier zul jij door de straten gaan om deze stad compleet te maken jij hongerlief, jij wonderlief o MIO jij, mijn kleine jongen
voor MIO/juli 2020/opa xxx
Dichter bij nieuw leven
Zoals elk leven een wonder is het nieuwe van klein begin tot later veel groter gegroeid
gevoed uit de moederborst en door haar op handen gedragen niet minder door vadertrots
en oma’s en opa’s die dichtbij ook van afstand toekijken en zien dat het mooi en goed is
een kleinood dat tot buiten de grenzen van elke liefde reikt
zo ook deze boreling in een verre stad dicht bij het hart gehouden
Gerechtigd tot pensioen wordt dan webmaster grootvader, en hij merkt dat al verbleekt: praatjes van dees of gene poëtaster die hij uit plichtsbesef nog steeds bespreekt.
Een vierde van zijn DNA, gekweekt uit heel de mensenpoel, siert nu het raster der genealogie. Goddank ontbreekt driekwart en raakt het mensje aangepaster.
’t Is een mooi kind—een huid als alabaster, de haartjes zwanendons. Natuur? Magie die symboliek van aaronskelk of aster vervagen doet: het kind heeft opa, die beschermen zal voor ’s mensen gif en laster. Waar blijf je dan met al je poëzie.
-x- D.
Goedemorgen Pom Van harte gefeliciteerd Pom met Mio. Een paar jaar geleden speelde ik met een collega acteur en muzikant de kleutervoorstelling ‘De zolder van opa’. Met Robert Baarda. We hebben de voorstelling 2 seizoenen op scholen in Spijkenisse gespeeld. Wij speelden als ‘kinderen’ zijn herinneringen. Het inspireerde mij samen met de foto van jou met Mio tot dit gedicht.
Groeten, Rik
De zolder van opa
Op de zolder van opa dansen de kinderen in zijn oude herinneringen
nu voegt de mooie tijd een nieuw leven toe aan de passie van liefde
opa groet de vrucht met een poëtische glimlach tot moeders hem voedt
nieuwe herinneringen nemen de tijd zo zal de toekomst de uren kleuren.
Rik van Boeckel 25 juli 2020
opa pom
het staat je goed zoals ik al zei het verzacht, zo’n mensje ik ben pas omatante geworden dus ik snap er iets van denk ik 😊
straaltje
bergviooltje op de harde rotsen
de aandoenlijke onhandigheid van jouw bestaan weet dat ik er bij zal zijn
van mijn armen tot mijn graf omsluit ik jou
met een verse kijk op verwondering in liefde en leven
Ha Pom, Het bericht op Facebook is me niet ontgaan: hierbij wil ik je alsnog de hartelijke felicitaties doen bij je pasverworven grootvaderschap en een sonnetje doen toekomen bovendien. Neem het grapje erin niet tezeer au sérieux; ’t is lief bedoeld.Veel opaplezier gewenst.
BIJ EEN GEBOORTE – VOOR POM
Gerechtigd tot pensioen wordt dan webmaster grootvader, en hij merkt dat al verbleekt: praatjes van dees of gene poëtaster die hij uit plichtsbesef nog steeds bespreekt.
Een vierde van zijn DNA, gekweekt uit heel de mensenpoel, siert nu het raster der genealogie. Goddank ontbreekt driekwart en raakt het mensje aangepaster.
’t Is een mooi kind—een huid als alabaster, de haartjes zwanendons. Natuur? Magie die symboliek van aaronskelk of aster vervagen doet: het kind heeft opa, die beschermen zal voor ’s mensen gif en laster. Waar blijf je dan met al je poëzie.
Er zijn in deze maatschappij twee soorten mensen. Zij die houden van orde en zekerheid en zij die houden van chaos. Normaliter is dit binnen een samenleving in balans. Je hebt de grijze muizen die zich graag terugtrekken in de luwte van administraties of de ordentelijken die als diender de handhaving van regeltjes op zich nemen. Dan heb je aan de andere kant de creatieven die nieuwe paden en ruimte zoeken en de ondernemertjes die hetzelfde doen. Bij beide groeperingen heb je ze in alle soorten en maten. Uiteenlopend van een boekhouder tot een Kim Jong-un en van een kunstenaar tot een Richard Branson.
Afgelopen week had ik vanwege Stella Bergsma de Linda! gekocht. Daarin was te lezen hoe bekende vrouwen, zoals zij, zich voelen in een bikini. Ze vertellen daarbij hun verhaal en worden steevast vooraf beschreven met een aantal criteria, te weten: Naam, beroep, relatiestatus, gezinsopbouw. Dat maakt het voor de lezer makkelijk om vóór het artikel te lezen, alvast een stukje vooroordeel-saus aan de leesbeleving toe te voegen. Het beïnvloedt de wijze waarop je de inhoud beleeft. Heb je bijvoorbeeld een hekel aan alleenstaande moeders, dan kun je dat verhaal meteen met het nodige cynisme tot je nemen. Als een hapklare, voor jou speciaal op maat gemaakte, brok. Makkelijk te verwerken.
Toen ik eerder deze week in een boek bladerde uit 2014 van datingcoach Tim Veninga, kwam ik de volgende passage tegen over types vrouwen: ‘Extreem sexy gekleed, veel make-up?(..) – Ze valt op negers ;)’. In die tijd, en zelfs later, reciteerde ik ook mijn gedicht ‘De Neger’ nog met regelmaat. Maar nu ik dit las, was er toch een innerlijke stem, die me er op wees dat dit echt niet meer kon. Dat woord. Wat ik me vooral realiseer, is, dat het niet kan ik het ‘openbare debat’. Op de grote grabbelmarkt van meningen die betiteld wordt als sociale media. Hoe vreemd het ook mag klinken, sociale media, vormen een soort maatschappelijke mediator. Ze brengen de extremen en alle meningen ertussen tot elkaar, tot er één mening is die overblijft en als ‘goed’ betiteld wordt. De andere mening is dan vervolgens slecht. Dit heeft niets met feiten of verder debat te maken, het is hoe het mechanisme werkt. En ‘neger’ kan niet meer. En zelfs mijn hersenen geven dat signaal naar mijn bewustzijn door.
Maar wat hebben al deze dingen nu met elkaar te maken, zult u vragen.
Het is wat Yuval Noah Harari ook predikt, we veranderen langzaam allemaal in data die moet passen in algoritmes. Een algoritme is de natte droom van eenieder die van orde en duidelijkheid houdt. Vooraf is altijd met zekerheid vast te stellen wat eruit komt, aan de hand van wat je erin stopt. Als je er dus rommel instopt, komt dat er ook uit. Daarom is het zo belangrijk, dat alles van ons bekend is, op een voor een algoritme te bevatten data pakketje. Facebook helpt daarbij, maar ook de Albert Heijn bonuskaart. En eenduidigheid en het elimineren van ‘dataconflicten’
Een algoritme heeft namelijk moeite met gevoelens, sentimenten en verandering. Net als een accountant. Voor een accountant is een arbeidskracht een nummer met karakteristieken. Die ziet niet of hij of zij zwart is of wit. Het interesseert hem ook niet. Net zomin of het een man of een vrouw is. De menselijke factor moet zo eenvoudig mogelijk gehouden worden om zoveel mogelijk zekerheid te scheppen over de uitkomsten van zijn berekening. En hier komt de aap uit de mouw. Gelijkheid, inclusiviteit, transparantie hebben enkel en alleen te maken met het maken van goede input voor de cijfermachine die orde zal scheppen in de chaos.
Dit is een onzichtbare oorlog. Waar zekerheid staat voor veiligheid. En vrijheid staat voor chaos. Beide begrippen zullen nooit geheel verenigbaar zijn. Maar op dit moment is de balans sterk aan het overhellen naar ‘vrijheid’ in veiligheid. Domesticatie. Alles staat in stelling. En terwijl wij op ons rug in het gras naar zonnestralen door de wolken staren, wordt het sein ‘veilig’ gegeven en rukken de ordetroepen op. En wordt de kudde naar de stal gedreven.
Ik wens niet meer openbaar geclassificeerd te worden. Dat is privacy. Dat is het fundament van vrijheid.
het lijkt erop of in deze barre tijden van zielig en benepen gelardeerd met rare blonde staatshoofden en duistere – en dan bedoel ik hun ware motieven – activisten die hoog opgeleid wijzen op een bar verleden van eeuwen terug – alsof de mensheid meer zou kunnen zijn of meer zou kunnen worden dan de beestentroep zoals we die inmiddels echt wel kennen (dichters natuurlijk uitgezonderd en pas bevallen moeders, wat zeg ik alle pas bevallen moeders! én hun bebies natuurlijk ook.
de toekomst zou een angstaanjagend eenvormig beeld kunnen gaan inhouden – dat geloof ik ook eigenlijk wel een beetje met – rené brandhoff – hij waarschuwde als volgt: “De toekomst: als alles uit het verleden dat ook maar iemand zou kunnen kwetsen uitgewist moet worden en geen enkel onderscheid nog benoemd mag worden omdat het een waardeoordeel (kan inhouden. Nou ja, je weet in ieder geval wat je ‘s morgens aan moet trekken.” – dichters zouden dichters niet zijn als zij op hun eigen wijze niet zouden reageren op onze ware tijdgeest. Wij hebben een Peter Posthumus – wij hebben een René Brandhoff, wij hebben een Ien Verips. Ien heeft er nog zin in – in de zomer. Peter en René zien er onafhankelijk van elkaar weinig tot niets in – in deze ware tijd. Rik van Boeckel met weemoed.
Geen vragen, geen verhaal waar ie vandaan kwam niemand die het wist
soms wat wanhoop zonder veel houvast af en toe die matheid in z’n ogen
opeens was ie verdwenen iets met een dokter en een kliniek
ik heb nog nagevraagd maar er was niemand die iets wist
Peter Posthumus
Zomerzin
de winterkou met trui en jas weer in de kast mijn huid voelt warm genoeg
zinderend licht van de zon op het water vult mijn ogen ze tranen ervan
begerig naar jouw mond happend in zwoel zomers bier
hooi op het land ruikt naar de zomers van vroeger
hoor je de schaduwen van de bomen schuifelen in het bos
ien verrips
niet
daar bent u ik ken u niet u heeft geen naam geen verleden en geen oorsprong
mijn taal spreekt u niet en ik versta u niet u bent geen man, geen vrouw, geen kind en bent dat ook nooit geweest
u heeft geen ouders en geen vrienden ik ken u niet u bent er niet
René Brandhoff
Ochtendsnaren van de weemoedige tijd
De ochtendsnaren van ‘t hart trillen in deze weemoedige tijd
het klopt met de onwerkelijkheid met de strijd tegen de gevaren
woorden schieten tekort en te lang opgesloten in de waanbeelden
de aderen van de tijd zijn geraakt naderhand voet elleboog kushand.
en de site is weer open! gaan we door – de maandag met Karin Beumkes
opa worden in berlijn zonder iets van WIFI heeft wel iets. het aanstaande en het ietsje later geboren kleinkind is van een andere orde dan het beantwoorden van mailberichten, wereldnieuws, afwezigheid van WIFI op gewenste momenten, een levendige poëziesite. heerlijk kind. anne hardeman vatte de gemoedstoestand van grootouders goed samen: een staat van lyrisch zijn over de nieuw geborene – zo welkom in het leven hier.
op FB heel veel likes en lieve opmerkingen onder gedichtje en foto. dank jullie wel. marcel van roosmalen nog wel kunnen beluisteren op mijn Iphone 4G voor de broodnodige lach. column na column in de herhaling. stel u voor een prachtige tuin in een buitenwijk in berlijn. druktemaker van roosmalen die voor je op de iphone de staat van nederland in een paar minuten doorneemt als een ischa meier in zijn beste dagen. daar hebben we er niet veel meer van in dit inmiddels toch wel verworden en benepen landje. marcel van roosmalen, arthur van amerongen, rené brandhoff en dan heb je het zo ongeveer wel gehad.
stel u voor 2 wijnglazen. 1 fles witte wijn. een verse opa en een verse oma schuddebuikend op duits gras. verbaasde voorbijgangers. in die prachtige wetenschap dat het geboren kleinkind kerngezond is. (ouders natuurlijk uitgeput, borstvoeding die nog op gang moet komen, pijntjes, etc etc, alles nog even on-handig, rompertjes tekorten – en de kleine maar poepen en plassen – je zou bijna schrijven ‘gieren’ van de lach – alsof marcel van roosmalen ook voor hem het jonge leven van enkele dagen becommentarieert. het leven kan even niet mooier en echter.
gelukkig hebben we voor de fijnproever ook weer pomgedichten – de site kan weer open – de maandag met karin beumkes. haar optimisme kent geen grenzen. hahaha – de wereld en het leven zoals de wereld en het leven ook is maar dan in poëzie. de kleine MIO zal dat allemaal moeten ervaren. het is niet anders. maar er is nog liefde op de wereld, er zijn nog dichters en columnisten MIO. en je hebt nog effe een opa die jou grenzenloos zal verwennen.
Hoi Pom
Gediggie voor maandag. Geniet ervan. Liefs Karin
De vreemdelingen
Ze zweven in de verte op dansmuggen zijn dertig dagen verliefd en dan kappen ze er mee hun taal bestaat uit briefjes ze houden van koelkastmuziek
twee keer per jaar gaan ze naar Zweden en drinken daar meer dan goed voor ze is
ze sluipen door de struiken en huiveren huiveren om zichzelf.
hier in de zon waar bowie ooit met romy haag verkeerde lopen wij nu jaren later in het schönberg van berlin waar auto’s in de straten grazen vanwege lärm en umweltschutz is de voorgeschreven snelheid 30 km per uur
hier kwam jij door je moeder gedragen en door je vader op handen en hier zul jij door de straten gaan om deze stad compleet te maken jij hongerlief, jij wonderlief o MIO jij, mijn kleine jongen
de zondagochtendwedstrijd in de ruststand – we houden op zondag de komende weken even vakantie. de dichters kunnen steeds tot zondag een gedicht inzenden. uw webmaster kiest uit de inzendingen het gedicht van de week. de zomer en de zomergeluiden en de zomerse gevoelens in goede en vertrouwde handen deze week van frans. waar de dichter Terken aantreedt richt de wereld zich naar de woorden van deze dichter. ik las het ingezonden gedicht van Frans in de toestand die vastgelegd is op onderstaande foto. ik dacht hoe weet ie het. ik dacht ook deze dichter creëert een werkelijkheid naar welke een mens zich gaat gedragen in dit prachtige land.
