bij de foto van Loes Essen – Loes publiceerde op FB een recente foto met de tekst “recente foto (met Prednison hamsterwangetjes)” – ik schreef het is wel even wennen hoor. het went niet pom was haar antwoord – het is wel veel erger geweest.
ik heb Loes lange tijd niet gesproken – ben wel geschrokken wat het leven kan doen met iemand. ook met Loes die ooit zo sterk omging met verlies. ik schreef: nou op naar ietsje beter – goed dat je zo sterk hebt kunnen zijn – het mooiste gedicht moet ik nog schrijven- ik schrijf het voor jou – X – vandaag kan ik niet mooier schrijven:
voor loes
ik geloof dat we niet aan herinneringen deden wel aan onze eigen natuurlijk
die liet jij bij wie jij wilde dat hij ze hoorde
jij hebt zijn bestaan geweten hij was meer dan ooit in jou bestond
tot waar de schoenen ons brengen? tot aan de poëzie – deze week tot aan de gouden poëzie van Frans Terken – op de foto in actie in Café Eijlders, waar hij naar ik vermoed op zondag 20 juli een deel van de dichtersmarathon zal begeleiden en zal presenteren – deze week hier te Pom aan het goud – dank aan alle dichters die inzonden – onder de gedichten de commentaren – zo ook onder het winnende gedicht van Frans – van harte!
Goedemorgen Pom, Wat een prachtige schoenen, die dragen je vast ver. Veel wandelgenot weer, blijf stevig op de been en omzeil de ellende! Weekendgroet, Frans
Op pad
Hoe je tussen het gekrakeel gelopen om het gekonkel te omzeilen geheid je eigen weg gaat
je zoekt openingen in het woud van liegbeesten en onmensen die hier de grond bevolken
hoe ze graaien naar je voeten het is hakken met de handen om daar doorheen te komen
jij gaat in je stoute schoenen naar waar de waarheid woont blijft zo op het rechte pad
laat je door hen niet de wet voorschrijven aan de einder het licht dat weerkaatst op het schaamrood van hun kaken
een prachtig verzetsgedicht gezet in de bekende rake terkenletters. elke strofe raak. ja wandelend door neerlands politiek landschap is het nog de vraag of je door het onkruid nog een weg vindt en of er nog wel te genieten valt van een landschap. de wetten zijn de wetten niet meer. kwaliteit bij politici is nauwelijks nog aanwezig of weggegleden in een moeras van ik ben het beleid! frans weet het gevraagde thema en de staat van de staat excellent te combineren.
Frans Terken – naar waar de waarheid woont
Rik van Boeckel – op het Afrika Hertme Festival in Twenthe
Vera van der Horst – elke stap vergat de vorige
Max Lerou – tot in de puntjes
Rob Mientjes – wachtwoord Schoen1?
wie wint de enige echte virtuele – tot waar zullen zij de dichter gaan brengen – trofee op pomgedichten.nl? vandaag maar weer eens nieuwe schoenen aangeschaft – florisvanbommelschoenen – en ja tot waar zullen ze mij brengen – het blijft altijd de vraag – ook een vraag die gesteld mag worden in de zondagochtendwedstrijd – een open vraag – wellicht droomt de dichter een plaats – of weet de dichter de plaats waar hij de schoenen zal en wil uittrekken, wellicht draagt hij ze filosofisch tot voorbij een horizon, wellicht tot voorbij de zon, tot aan het voetlicht van – de dichter kan het weten. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
zo
vlokken ja vlokken waren het we renden de vlokken uit onze schoenen ach waar zou ze zijn en hoe zou het leven haar
en wij maar praten over god weet wat en we wisten dat dit zo én nooit meer zo
zo zonder ochtend bracht de nacht louter helder engelen aan het licht
pom wolff
Goedemorgen Pom Op de camping bij het Afrika Hertme Festival in Twenthe ontdek ik het thema. Overal waar ik ben wandel ik op mijn schoenen. Ook hier. Bij de Afrikaanse bands zijn ze zeer geschikt om op te dansen.
Het lot van schoenen
Schoenen brengen mij naar het zand van Afrika naar de zee van Casablanca om het lot te beschermen
sta op de schoen geef muziek de snelle zoen op het Afrika Hertme Festival in Twenthe met liederen van dat continent
soms gaan de veters los tijdens wandelingen in het bos vast leiden ze naar een camping naar de toekomst in de tent
als dansende drummer zing ik over de tijd onder de muziek met schoenen rond voeten in beweging zo energiek.
Rik van Boeckel 5 juli 2025
je ziet Rik na het lezen van zijn inspirerende tekst met slippers over het festivalterrein gaan – richting podium om geluid en ruimte te geven aan de wereld die hij van kop tot voet met zich meedraagt en uit wil dragen. van kopf bis fuss total auf liebe und ritme ingestellt! dietrich zong rik reeds toe.
Leven
ze stonden klaar naast mijn bed alsof ze wisten, wat ik niet wist
waarheen
ik schoof erin en we liepen elke stap vergat de vorige maar het voelde goed mijn neus wees zelfde richting
ik kwam voorbij een sloot er lag een naam in de modder die van mij had kunnen zijn
Vera van der Horst
even een minder optimistische periode beschreven in het leven van de hoofdpersoon – ‘elke stap vergat de vorige’ – daarin is het leed goed getroffen – de laatste strofe kan bijna niet zwarter. the are comming to take you away haha – was dat niet al langgeleden ook al een minder vrolijk liedje?
ver voorbij de horizon weet ik kaatje en denk aan die dag in leiden misschien heb jij de foto nog x –
Nee Max dit is een van de weinige foto’s die ik heb van ons aller Kaatje – (je bedoelde toch niet lisan toch?) beiden trouwens voorbij de horizion.
poetssporen
tot in de puntjes poets ik haar botten
zij geven zo smoel aan mijn eertijds verlopen identiteit
wanneer ik mij spiegel in de kromming waar het wreef
ml ik ben leiden even kwijt max in de zin van kaatje – ik herinner me wel een leidensessie met onze overleden vriendin lisan – die de een of andere pomgedichten prijs na jou in de wacht had gesleept met briljante optredens van eddy kagie, jouw persoon met de bladen en de grote letters op de gedichte bladen en natuurlijk de koningin van limburgland lisan. lieve antwerpse kaatje herinner ik me – toen we samen de dichter viktor wegbrachten in een aspotje – ik zei nog – zo een grote man en dan in een potje – we dronken er een bolleke op. hoe dan ook max schreef een mooi eerbetoon.
Dag Pom,
Hier life vanuit Hertme of all places. Vanuut de camping bij de boer in afwachting van het fameuse Afrikafestival. Niet op schoenen maar op slippers.
Schoen1?
Druk maar in ‘shift F1’ hoezo racet Max vandaag? op grote voet naast Klukkluk met van die tenenkazen
nieuwe werkplek voor dichter lik me het vestje warm mijn tenen op onder kersvers bureau
vloerverwarming op tien ict-man fluistert in mijn oor wachtwoord Schoen1? druk maar in ‘escape’
en daarna ‘backspace’ het scherm valt uit ict-man gezonken direct door naar gevangenis
met voeten spelen gaat hem niet meer worden op blote voeten door woestijn achter karavaan van woorden
Rob Mientjes
ha rob ook al op het afrika festival aanwezig – wij in het westen en zaker in 020 zijn nogal snelweggebonden aan het feesten. we bewandelen al feestend de A10 en dergelijk voorgeschreven asfalt. voor jullie de natuur begrijp ik. mooi! ik begrijp dat max verstappen weer eens uit de bocht is gevlogen – of zoiets – ik volg de autosport niet. in ieder geval beschrijf je iets wat haaks op de natuur staat – fijne dagen in het afrika van brabant !
Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch’ uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’ Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel. Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944
Mieke Kaas
je kan kennelijk negentig jaren bouwen aan een hut die je kunt verplaatsen
ja de winkel heeft wielen dus kan de kaas ook rollen en als ze mooi recht staat kan men hier zelfs eerlijk wegen
deze wagen heeft ook een witte luifel maar men schuilt hier op een marktdag niet voor de regen
men is namelijk kleddernat van het niet gekend of bekend zijn
hier maak je nog eens een praatje en laat je je veilig verleiden omdat dat heerlijk is en wel zo menselijk
over hoe liefde tussen je vingers kan doorglippen – aan wie het ook gelegen heeft. hoe dan ook B over leven wanhoop en complexe liefde en het weten niet zonder te kunnen.
Erg wakker
Sayang, ik mis je zo erg dat ik alleen nog kutgedichten schrijf.
Sayang, je zou me eens moeten zien. Zo fucking verdrietig, samen met mijn halve liter bier.
Sayang, ik heb hier wat gezelschap van ramen, deuren & muren. Maar zij zijn woordenproof.
Sayang, straks knip ik de sneeuw-tv uit & loop ik langzaam de trap op met een ingehouden huilbui.
Sayang, dan moet ga ik gaan liggen & druk ik jouw vergeten slipje tegen mijn lippen.
Sayang, geloof me, vannacht krijg ik geen bezoek van mooie dromen.
Mijn ogen zullen gericht staan op de maan. & ook hij geeft geen antwoord.
Het is de zon die mij tot noeste arbeid maant. Van kinds af aan. Energy! Vandaag tikt de thermometer 41 graden aan. Tijd voor actie. De berenklauwplaag dient te worden bestreden. Afknippen. Afknippen. En nog eens afknippen. Uitputten. Zegt google. De heggenschaar als assistent. Een paar keer per maand liefst. Afgezien van een paar uit de klauwen gegroeide exemplaren staat het merendeel laag bij de grond. En dat helpt, want de schaar reikt dan makkelijk tot aan de wortel. Die haartjes onder het blad? Beter niet beroeren want berenklauw en zon is een gemene combinatie. Brandblaren? Die heb ik vaak genoeg gehad. Voorzichtigheid is dus geboden. Dat lukt aardig.
Het zijn de dazen die me plagen. De geur van mijn zweet maakt me tot een ware dazenmagneet. Het zijn jagers die als raketten op mijn lijf inslaan. Zich vastbijtend bij first contact. Boem! Met gestrekt been. Het is de aard van het beestje. Ik heb er een flink aantal onder mijn hand kunnen pletten. Paardenvliegen. Maar met schaar in de handen sta je op achterstand. Te laat. Een flink aantal dikke bijtbulten jeukt inmiddels als de ziekte.
Het bloot van mijn voetzolen sopt zuigend in mijn laarzen. De knieën kraken en de rug schuurt en wrikt. Het bukt lastig. Deert niet want een zwerm witte vlinders brengt zonnig amusement. De zon? Ik hou van haar. Ik kan door haar tot het gaatje gaan. Tot het zweet me gierend van het lijf gutst. Liters. Als ik straks voldaan ben ga ik aan het schuimend nat. Van de lokale brasserie. Uit zo´n grote gekurkte fles. Met een lokaal kaasje. Zodat we samen kunnen stinken. Ook heel lekker. Maar eerst het blikje cola dat al een stijf kwartiertje in de vriezer op mij wacht. Pffffft. Slushpuppy! Zodra je het lipje opentrekt. Gulpen maar. Redbull heb ik afgezworen; want het is de zon die mij haar vleugels leent. Ik ben ermee gezegend.
Hoi Pom, Op de foto zie je een muur van een klein pleintje waar ik in Carthagena op stuitte. Ik heb het onmiddellijk Plaza de poesia gedoopt. De min of meer letterlijke vertaling is:
poezie is de diepte van het leven schoonheid, dat wat niet bezoedelt dat wat de mens veredelt.
Klinkt niet heel poetisch in onze taal he? Ik heb zelf wat geprobeerd en ik moet zeggen, dat viel niet mee. Hierbij een poging van mij.
het is de poezie die het leven diepte geeft de schoonheid ervan die een mens mooier maakt.
Dit was mijn schrijfoefening van deze week en nu weer de warmte in. Tijd voor iets vloeibaars.
jef jacobs voor de analyse mart petri de ontregelaar (!) irene (randoe) steinert het huis aan de gracht wim van calcar met de boompjes van chomsky paul kuijer en saartje het hondje helge bonset altijd die minzame bevrijdende glimlach jacques kruithof korte benen groot hoofd vol literatuur rein bloem over hadewych en paul van ostayen wim huyskens tegen de opportunisten peter nieuwenhuizen voor de logica allemaal mooie ‘witte leli’s’
pw
(!)in een kwestie met het misselijkmakend bestuur van de lerarenopleiding d’Witte Leli – het kan niet genoeg herhaald worden – waarin de godzijdank overleden en halve gereformeerde dominee Arie Lambo het voorzitterschap vervulde, vroeg ik docent en agoog Mart Petri om mij bij te staan in een bezwaar en beroepszaak.
Mart Petri opende de verdediging met de woorden: ‘Geachte leden van Bestuur – natuurlijk is het zo dat u de student pom wolff weg moet sturen van het instituut…’ – de rede duurde anderhalf uur – het resultaat was dat het bestuur aan het einde van zijn betoog heel snel instemde met de enig mogelijke conclusie die Mart Petri trok: ‘U kunt niet anders besluiten dan de student pom wolff te laten blijven op de opleiding en U dient hem dan ook volledig te rehabiliteren – zo dat de kwaadsprekerijen die de leden van de sectie Duits over deze student hebben verspreid volledig kunnen worden uitgewist. En zo geschiede.
ik zie het jaartal 1953 de laatste tijd net te vaak verschijnen in overlijdensadvertenties
god heeft gesproken: én laten we vooral de dichter wolluf niet vergeten die is ook van het rampjaar 53
sinds hij op aarde is aangespoeld is het daar één goddeloze bende sinds hij gedichten schrijft zaait meneer frictie en verderf
het is nu wel welletjes met die wolluf sprak de heer zachtmoedig: kerosine is hij en tot kerosine zal hij wederkeren ‘dan maar liever de lucht in’ met meneer
Het was weer feest bij de supermarkt. Mega winkel. HyperMarché. Schapruimte zonder begin of eind. Twee voetbalvelden groot. Minstens. De winkel. Bij de verse vleeswaren moet je een nummertje trekken. Altijd. Zo druk is het er. Altijd. Daar. Bij de vleeswaar. Ik trek nummertje Dix-Huit. Uit zo´n ouderwetse dispenser zonder franje. Het ding spuugt een roze V-vormig papiertje uit zodra je aan haar tong trekt. 18? Dat is nog wel even wachten eer ik aan de beurt kom. Ondanks het feit dat de vier dames achter de langgerekte vitrine zich de poten uit het lijf rennen is er een flinke rij. Niet zo gek. Achter het glas heb ik ondertussen veel lekkers gespot. Pâté aux pommes. Pâté à la mirabelle. Daar ga ik voor. En van die worstjes die op Poolse worst lijken, maar toch heel Frans smaken. Geduld is een schone zaak. Wachten geblazen.
Het schouwspel verbaast me. Lekkers? Ik zie de vier bikkelvrouwen achter de toog in no time een meter boterhamworst wegsnijden. Gemaakt van dat onbestemde lichtroze goedje dat zich in een dikke rode rol plastic heeft laten opsluiten. Belgische hesp op z´n Frans, ofwel saucisson de jambon. Met kilo´s tegelijk rolt het beide snijmachines uit. Om vervolgens zorgvuldig verpakt in de glimmende boodschappenwagens voor mij te verdwijnen. Klant na klant. Hesp na hesp. Bizar. Zoveel lekkers? En dan boterhamworst? Ieder zijn ding, maar ik kan het nauwelijks bevatten.
Een stem zingt mijn nummer. Dix-Huit. Une belle mélodie. Pardon! Ik was even verdwaald. In mijn hoofd. Boterhamworst? Dikmaker! Meer meel dan vlees. Het is te zien. Slank lijkt hier een zeldzame ziekte. De vrouw voor mij ploegt zuchtend haar tot de nok afgeladen wagen zwetend naar de kassa. Mission accomplie. Ik ga voor dikke plakken. Tussen duim en wijsvinger gebarend waar het mes moet snijden. Beide pâtés moeten eraan geloven. De worst laat ik links liggen. Pools of Frans? Het zal me worst wezen.
ach we weten het eigenlijk al – al weet je het maar nooit – maar vandaag wel – de commentaren onder de gedichten kunnen maar tot een uitkomst leiden – dank aan alle dichters die inzonden – het goud deze week is GONGGRIJPGOUD, het zilver is voor Cartouche en het brons voor Vera van der Horst. van harte gefeliciteerd – de ongekende onnavolgbare melancholie van gonggrijp stijgt boven alles uit, de ongekende eerst drie strofen van Cartouche in een tot dusver ongekend gedicht reikt tot en met het zilver – en de ongekende lieve eenvoud biedt eindhoven en die prachtige dichteres daar – die van der horst brons. geniet de woorden, de regels, het buitengewone.
MISSCHIEN KOMT HET WEER TERUG
Ik had je met alles willen vergelijken – dit lieflijke, maar oud geworden landschap, een terugkeer naar een plek die nooit de mijne zou kunnen zijn – nu, na al die jaren, nog voor ik je kon vergeten, toen ik jou wilde ontmoeten, je nog niet werkelijk kende – de wind door je haren.
Een blos op je gezicht. Waar ben je toch vandaan gekomen, had ik aan jou dan niet genoeg, moest ik maar weer de moed verzamelen om het mij dikwijls af te vragen – de zon scheen door de bladeren, wij zaten aan deze tafel, daar waar wij zojuist aangenaam vertoefden.
En ik wist je zeker toen ik langs je heen keek, gevangen door het minst geringe detail dat ik zoal opmerkte –
Elbert Gonggrijp, Espe, donderdag 22 mei 2025
heel soms treden dichters uit zichzelf en stijgen ze tot onnavolgbare hoogte boven zichzelf uit. die hartstochtelijke melancholie in de eerste strofe brengt me bijna aan het huilen – hoe geef je dit schilderij een naam – zoals elbert dit schilderij een naam geeft in de eerste regel: ‘Ik had je met alles willen vergelijken’. een wonderlijk mooi gedicht volgt na die eerste regel – en we weten als lezer dat het nooit meer zal terug komen – dat landschap, die tafel, die plek toen daar met haar die nooit de zijne heeft kunnen worden. prachtig.
Weerklank
In de stilte van je ogen spiegelt de glans, de gloed van nooit vermoede dromen lieflijk verre oorden – ongebaande paden en nog onverrichte daden
In de stilte van je ogen verstommen de holle klanken van praatjesmakers en hun klonen de duizend duisternissen van levend doden
in de stilte van jouw ogen waarvoor woorden moeten wijken houdt de slinger zijn slagen stil krimpt tijd tot ruimte in en gaat een nieuwe wereld open
hierin – in deze glinster – loop ik me te nimmer verloren vind er plek om in te wonen de weerklank van een stem
een ongekend gedicht
28-06-2025 / Cartouche
heb je het ene wonder (Elbert Gonggrijps gedicht) in poëzie nog niet gehad of het volgende dient zich aan. de beloftevolle ogen die de dichter hier beschrijft met in de eerste strofe de ‘ongebaande paden en nog onverrichte daden’ van de hoofdpersoon voor de boeg. die ogen waar de ‘woorden voor moeten wijken’- ja dan geef ik me echt over aan dit ongekende gedicht. Cartouches poëzie maakt vandaag stil.
Hij zei dat mieren nooit verdwaalden
je hing ondersteboven je blond haar raakte het zand je ogen zo blauw als de pleister op je knie
wat wist je veel anderhalf jaar ouder en als we liepen pakte je altijd mijn hand
je moeder zei mijn naam alsof hij bij jou hoorde dat was ook zo vele jaren lang
soms denk ik terug weet niet meer zeker wanneer je verdween of ik je verliet
dat voelt wat verdwaald want we waren zo zeker we hoefden nooit te zoeken we waren van elkaar
VERA VAN DER HORST
een kleine lieve liefdesgeschiedenis geworden tot een herinnering – hoe het was is niet meer precies te beschrijven maar er zweven nog genoeg mooie regels rond – de woorden van moeder, en dat ie ondersteboven hing, lief haar hand vasthield, hoe het die twee verging en dat het verging, dat ze van elkaar waren – en zijn – mooi!
FRANS TERKEN met aan de rand de bomen
RIK VAN BOECKEL en zijn nieuwe CD De dansende drummer
ELBERT GONGGRIJP – Ik had je met alles willen vergelijken
CARTOUCHE – ongebaande paden en nog onverrichte daden
LUK PAARD – dat je voor de liefde bent
ROB MIENTJES – Verliefd toen en opnieuw verliefd nu.
VERA VAN DER HORST -we waren van elkaar
wie wint de enige echte virtuele – tja wat zullen hier nu eens bij schrijven – trofee op pomgedichten.nl? een romantisch plaatje, de onschuld, de natuur, naïviteiten, u kunt deze week in de zondagochtendwedstrijd alle kanten uit. maar iets lieflijks moet lijkt me wel te lezen zijn. hoewel – het is aan U – of zien we hier de jonge hanna bervoets afgebeeld? met het ongelukkige handje. de je weet het maar nooit trofee! u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
we waren altijd al uitgesproken en we zijn het ook én we vielen stil – ook dat nog
natuurlijk denken we elkaar de hemel en de afgrond in we zitten nergens mee
dat weten we zo ontstaat dan toch nog net een gedicht op het randje
pw
Goedemorgen Pom, Zag het plaatje van de week al, we waren een midweek weg, midden in de natuur, dus dat paste wel bij ons verblijf daar. Mooi vertoeven zo, er kwam dit gedicht van. Warme groet weer, Frans
Heideheuvel
Een heuvel op de heide met aan de rand de bomen om het uitzicht in te kaderen een warme wind trekt het strak
niet dat wij hier alleen zitten een boomklever laat zich horen de tjiftjaf wil niet achterblijven en doet stemmig mee
vallen ook roodborst en merel in koor dat de middag met zang vult om ons welkom te heten
niet de grote stille heide maar het aangenaam vertier om hier tussen het loof samen te zijn
mooi sfeerbeeld van en bij een tot rust gekomen dichter die de pen hanteert in een natuurlijk samenzijn – soms is poëzie gewoon rustgevend – 14 regels woorden en je waant je in de natuur – ook op je platje in de stad drie hoog achter.
Liefdevolle tijd
Een handje lijkt aan het leven te geven wat niet altijd duidelijk is
fruit leidt de vingers niet af we kijken niet naar elkaar
we staren naar de tijd om liefdevol samen te zijn
als jongetje en meisje zijn we zo fijn geschilderd.
Rik van Boeckel 28 juni 2025
onze felicitaties gaan uit naar Rik – zijn nieuwe CD nu niet alleen meer digitaal maar ook schijfwaardig. het gedicht beschrijft een liefdevol samenzijn met hoofdpersonen die – in zo een typische rikvanboeckel regel – niet naar elkaar maar naar de tijd staren. het gedichtje bijna zo fijn geschilderd als het schilderijtje.
En gisteren kwam mijn nieuwe cd De dansende drummer echt uit. Jij kent het al als digitaal album met Dub in dub uit. En dit is het eerste muzikale gedicht van het album.
DE DRUMMENDE WANDELAAR
De drummende wandelaar de wandelende drummer slaat zijn slag met elke maat met stokken en handen en ritmes om van te watertanden
zo ziet hij de Natuurpoort in het kleine Streekpark zijn voeten zoeken ritmisch het pad waarvan hij nog nooit heeft gehoord
en Natuurpoort landt aan boord langs bladergroen en takkengewei zijn armen zijn vrij met slagen in de lucht op de melodie van de wind en de zon
de drummende wandelaar zingt zijn lied over de natuur waarvan hij zo geniet over de boomstam geworteld in aarde over het pad langs het gras zo groen sta op je schoen sta op je schoen maar de handen zullen het zeker doen
hij pakt de ooit gevallen takken slaat ze op de stam als stokken op de maat van vele uren langs noten natuurlijke partituren om mee te sturen
hij wandelt vrolijk door het bos en laat de stokken op de takken los om het ritme zorgvuldig te slaan.
Rik van Boeckel
zondag en dus effe ter poms site…’n favoriete dichter van mij…en dat’et zwoel wordt vandaag en altijd die wedstrijd die geen wedstrijd is en toch dat jij ook…omdat’et van de liefde schrijve is en zoveel
” dat jij ook “
zo voor de liefde bent en schrijve wil over voele danse en zweverig
van hoe de zon schijnt alles bloeit en broeit met vlinders in je buik van die hele grote
en alleen maar hore wil hoe je naam klinkt dat je naakt wil met tederheid en zachte hande
dat je bloed wilt voele strome tot je zalig in’et hoofd en met’n laatste zin in grote letters zweet
dat je voor de liefde bent en ik gulzig aan elke letter
in onstuimigheid is Luk Paard niet te verslaan. het vredige schilderijgebeuren zet hij om in een enorme liefdesdans – dat het zweet en het bloed er van af spat. gulzig inderdaad dat is het woord. de kindjes op het doek weten nog niet wat er boven hun hoofdjes hangt. luk paard geeft het ze alvast te verstaan haha.
de kindjes op het doek weGoedenavond Pom,In de hitte van de nacht die de dag afsluit nog op de valreep een stil levensteken. Groet, Rob
Stilleven met …
Links zit Maarten, rechts Marijke en het gaat ze goed. Op de voorgrond appels en aardappels en een bloemenvaas met gerbra’s. Ze kijken beiden de schilder aan met een tevreden blik. Maar de schilder weet beter nu ze ingelijst zijn. Maarten heeft hem alles verteld voordat hij Marijke inlichtte. Amper was de verf opgedroogd en de schilder moest huilen. Zo droef dit verhaal van Maarten en Marieke. Alles staat uitgelegd op het kleine script dat Maarten vast houdt. Marieke wil er eigenlijk niet van weten, zij weet wat mankeert. In het boek staat helder en klaar beschreven de laatste stappen uit haar leven. Gelukkig is er sprake van een positieve wending een optimistisch geluid. Maarten draagt haar voor, wat alles minder pijnlijk maakt. Schaamboek en -script kunnen voorgoed overboord. Het is ene Manet die van de hoed en rand vertelt. Verder is daar niemand bij nodig. Scarlett O’Hara en Reth Buttler jeugdig vereeuwigd in tanden des tijds. Een déjà vu avant le lettre, maar dan net iets anders. Verliefd toen en opnieuw verliefd nu. De hamer erop, zegt de schilder. Verkocht!
ROB MIENTJES
iets met gone by the wind een liefdesgeschiedenis ik weet het niet precies ondanks de precieze beschrijving van het verstilde gebeuren. ik lees over maarten en marijke en marieke over Scarlett O’Hara en Reth Buttler maar toch een beetje anders. en we bevinden ons op een veiling. dichter springt een beetje van de hak op de tak. het schilderij lijkt in zijn hoofd geslagen.
