pais en vree met kerstmis – met joop komen (rip), jako fennek en met henk van zuiden – kerstgroet aan anne hardeman en familie

een kerstgroet aan de lezer, de foto van babs witteman. zo zit ik ongeveer wel. klopt. de kerstgroet met een paar mensen die het leven mooi maken- om te beginnen met henk van zuiden – een groet van hem van een paar jaar geleden nog altijd actueel. henk leeft zoals ie schrijft. een hoog zuiverheidsgehalte. voor mij mogen 2 oudgedienden nooit ontbreken rond de kerstdagen. een dooie en een levende. de tragiek rond de dood van joop komen verlaat mij niet zoals joop komen mij ook nooit heeft verlaten. na zijn dood verkoos de zoon die hem
verzorgde door zelfdoding de dood. hij heeft de dood van zijn vader afgewacht. och wat een heerlijke man was joop, wat een heerlijke dichter, wat een heerlijke verhalenschrijver, wat een eerlijke amsterdammer ook. hieronder een gedicht van zijn hand. en één van de hand van jako fennek. de man uit zwitserland die zo lief en ook zo heerlijk vilein kan zijn. maar altijd met zelfspot en met een glimlach. wat houd ik van die mensen. en ik houd van anne hardeman. onze strenge zeeuwse oma. ik verheug me op eerste kerstdag. dan is ze benieuwd wat mijn dochters ons (annemarie en mij) hier in 020 voorschotelen. morgen is het andersom en schotelt vader zijn dochters voor. ik zal anne via FB berichten.
Henk van Zuiden


Ik weet, vaak doe ik je verdriet
woorden niet altijd goed gekozen,
dank met de drank en nooit met rozen,
een klankbord om mijn gram te lozen,
maar lieveling, verlaat me niet.

Nooit eens een ridder, steeds bandiet.
Mijn handen losser dan mijn kozen,
mijn jaloezie als ‘k jou zie blozen,
de lekke boot die jij moet hozen,
maar lieveling, verlaat me niet.

Ik weet, je vindt mij hypocriet
als soms mijn spijt wil bovenkomen,
mijn krokodillentranen stromen,
maar lieveling, verlaat me niet.

Toch zal het nog een keer gebeuren
dat je mij onder de trein zal pleuren.
Maar mocht je ooit dat plan beramen
ik zweer ’t je, dan gaan we samen!


Joop Komen



voorbedacht

ik zou haar kunnen zeggen
dat er een merel dood op de rails ligt
ontzet zal ze zich over de rand
van het perron buigen
naar veren zoeken
het beest in gedachten horen kwelen
zo indachtig
dat haar het fluiten van de trein ontgaat
ik hoef haar dan niet eens te duwen


jako fennek

Share This:

Karin Beumkes met de kerst in love

Lieve Pom


Hier heb je het maandaggedichtje.



Liefdesgedichtje

Het koren bloeit zonder een leugen voort
langs schaduwrijke torens wil ik vogelen.

Zou ik verloren zijn dan heb ik nog een tehuis
onder jouw vleugels vind ik altijd de beschutting, zeg.

Mogen we muggen vangen brengen wij hen buiten
Als stofjes kunnen steken liefste,

deel dan vanavond onze eerste kus.
 
Muziek: Sigrid – Home to you https://youtu.be/fvUmrVnqLV0


Een prachtige kerst en ‘een aangenaam maal met spekjes. Kent u die uitdrukking, dames en heren?’ Al mijn liefs


Karin

Share This:

toen we reve nog hadden – de 2019 versie


toen we reve nog hadden – de 2019 versie

hoefden we dagelijks niet te wenen
het leven was ondraaglijk
en zonder meer uitzichtloos
 
natuurlijk we leden pijnen
vreesden in elk kind de dood
maar reve was de liefde en ons tot grote troost
 
(naast groot acteur en een geboren idioot
liefde let nu eenmaal nooit op kleinigheden) –
toch veel erger nog is het heden

zij – die wij in 2019 zo vurig een vredig sterven wensen
blijven maar onder ons: de boeren – mensen
zeggen sommigen: het boert en boert maar voort
 
 
pom wolff

Share This:

Ingeborg Müller: “Mediterrane herfst” – opening expo in Pulchri Studio Den Haag – uitgave Max Lerou special – overrompeling in eenvoud en kracht



Soms is het niet mogelijk om een gelegenheid onbeschreven voorbij te laten gaan, onbeschreven op te laten gaan in de tijd. Den haag, gisteren, Lange Voorhout, Pulchri Studio, opening expositie van Ingeborg Müller: “Mediterrane herfst”. Volle zaal, openingstoespraak door levenspartner en dichter Max Lerou. Prachtig werk. tot zover de feiten.
maar wat een lief en prachtig mens is Ingeborg en wat een heerlijk en stralend geluk las ik gisteren op de gezichten van Ingeborg en Max daar op het megalomaan versierde en  door een kerstmarkt  bijna ontoegankelijke  Lange Voorhout. En wat een verademing is het dan om het kersttumult achter je te kunnen laten bij het naar binnengaan van de Pulchri Studio, dat prachtige gebouw om vervolgens die lieve mensen Max&Ingeborg te mogen omarmen en te mogen feliciteren met zoveel schoonheid.
wat een lieve mensen Ingeborg&Max, overrompelend in eenvoud en kracht. en zie op de foto hoe Ingeborg de dichter Max Lerou heeft vereeuwigd – het werk dat is opgenomen in de tentoonstelling die gisteren werd geopend en is te bezoeken vanaf gisteren. eigenlijk bezocht ik gisteren niet meer de gewone wereld maar bevond ik mij in een poëtisch sprookje – opgezogen door de prachtwerken van Ingeborg om nu weer te ontwaken in mijn 020 – maar dan rijker dan ooit tevoren. dank jullie wel Max&Ingeborg. Max voor de special – de bundel poëzie – uitgereikt bij de toespraak – Ingeborg voor de ontmoeting en de omarming in de eerste plaats en de werken – zo vreselijk van genoten.

Share This:

en daar was ze het nou eens helemaal mee eens

uw webmaster las gisterenavond in een eethuis aan de prinsengracht te 020 het gisterenmiddag geschreven geluksgedichtje voor. commentaar van de voorheen volkskrantfilmrecencente linthorst: én daar ben ik het nou eens helemaal mee eens..!

toch weer
 
ik ga er ook maar eens voor zitten
om over geluk te schrijven
ik ben het niet gewend
 
je hebt van die plaatjes en spreekwoorden
dan hebben ze het voor je uitgezocht
denken ze
 
maar misschien is geluk wel
dat het je – alleen heel even – gelukt is
om gelukkig te zijn
 
pom wolff




Share This:

B in the house – moet je eens kijken hoe ze loopt…

Opvallend

Moet je eens kijken hoe ze loopt.
Ongelooflijk mooi gewoon. Ik droom
vandaag niet over de liefde, maar over
hoe ik dood zal gaan. Zij draait zich
nog een keer om. Ik hoor haar denken –
waarom staart die jongen toch zo
lang in de zon?

Ik zou echt niet weten waarom
de wolken morgen overdrijven.
Soms lijkt het net alsof de aarde
niet meer dan een druppel is
en dat zij – onverstoorbaar –
als een heel oude maan schijnt
met een bijster jong gezicht.


Martin B
geboren in Hoogezand, 1979

Share This:

een gelukkig zijn met Lisan Lauvenberg


Winter – Vuren – Licht

Ik dacht dat geluk niet bestond
dat anderen het faken goed geleerd
en ik verkeerde signalen
uitzond en ontvangen
niet mijn sterkste kant was.

Dat over vuur lopen
echt niet helpt bij een gebroken
levenslijn en de verwachtingen
klein en bescheiden moeten zijn.

En dat je dan een leven hebt
dat lijkt op die van de anderen
en dat ik die ander wilde zijn.

Met hete voeten sta ik nu
aan de andere kant van de lijn
stomweg, heet en gelukkig te zijn.

©Lisan Lauvenberg
22 december 2013


Als de stilte in de stad


Laten we dan maar
eens gelukkig zijn
zonder voorbehoud en twijfel
Een geile nacht meer of minder
maakt dan niet meer uit
 
de stad paart en danst
met lichtgroen waas
langs grachten en parken

alles komt samen
samen in vrede
met wat was, komt
en nooit zal zijn.

©lisan Lauvenberg
 
 
 


toch weer
 
ik ga er ook maar eens voor zitten
om over geluk te schrijven
ik ben het niet gewend
 
je hebt van die plaatjes en spreekwoorden
dan hebben ze het voor je uitgezocht
denken ze
 
maar misschien is geluk wel
dat het je – alleen heel even – gelukt is
om gelukkig te zijn
 
pom wolff

Share This:

Rik van Boeckel met een In memoriam dichter, schrijver, aucteur en muzikant Jules Deelder

In memoriam dichter, schrijver, aucteur en muzikant Jules Deelder
geschreven door Rik van Boeckel

op cultuurpodium.nl

Share This:

VON SOLO over houden van… 010 in de ban van de dood deelder

https://www.rijnmond.nl/nieuws/188895/Jules-Deelder-wordt-75-jaar-Ik-ben-er-nog-dat-kan-ik-niet-ontkennen



Deel 361. Houden van
 
Hoe lang duurt het voordat je echt snapt dat iemand van je houdt?
 
Mijn zoontje van tien zat door een foto map te bladeren op zijn bed. Het waren foto’s van de vakantie naar Amerika, vier jaar geleden. Ik was daar niet bij geweest, omdat ik het te duur gevonden had en mijn geld wilde sparen voor de zomervakantie. Mijn zoontje vroeg of ik de volgende keer ging naar Amerika. Ik vroeg hem waarom. ‘Ik mis je dan soms’, antwoordde hij. Er bekroop me een gevoel dat er van me gehouden werd terwijl ik dat niet verwachtte en ik zei: ‘Ik dacht dat niemand me ooit miste.’
 
Mijn moeder zei altijd dat ze van me hield. Dat zegt ze nog steeds. En nog steeds snap ik dat met mijn verstand niet helemaal en kan ik er ook geen duidelijk te omschrijven gevoel aan hangen. Wat houdt dat houden van dan in. Is het een soort angst voor een gemis of verlies? Dat je als moeder maar één zoon hebt, en die altijd wil houden. Is dat dan houden van? Door mijn jeugdige jaren heen heb ik mijn onmogelijk gedragen naar mijn ouders toe. Als ik hen was geweest had ik mij al jaren geleden de rug toegekeerd. Maar dat hebben ze nooit zo direct gedaan. Alles is beter nu. Maar mijn verstand zegt me, dat ondanks al die jaren, mijn moeder nooit een dag minder van me gehouden heeft. Ook al snap ik dat nog steeds niet.
 
Van mevrouw Solo begrijp ik dat ze van me houdt. Ook zij heeft dieptepunten met me meegemaakt, waar de hoogtepunten soms nagenoeg geen compensatie voor konden geven. We zijn door de wol geverfd en een goed team. Dat mag ook wel na twintig jaar. We houden van elkaar zoals we dat doen. Door meer en minder, als een goed ingereden, sleetse fiets, waar je niet de Tour de France mee zal rijden in een toptijd, maar best de Middellandse zee nog op zal halen als je twintig jaar doortrapt en zo nu en dan de lagertjes smeert. Houden van heeft daar een dimensie van samen een gezin en een leven delen. Ik snap nog steeds niet echt wat ze in me ziet.
 
Als ik in de spiegel kijk en de rekeningen van jaren opmaak, dan is er één iemand, die nog steeds moeite heeft elke morgen te houden van dat beeld. Zolang die het niet snapt, zal die ander het ook wel niet snappen. Of misschien zijn het voor sommigen wel de momenten, dat het onbegrijpelijk is, die het meest tellen. Maar die nooit de eenheid zullen vormen die ons het gevoel zou moeten geven van veiligheid en eenheid voor altijd. Het idee dat we ervan denken te moeten hebben.

VON SOLO

DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST

www.vonsolo.nl

 

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!

Share This:

Merik van der Torren zonder broek vandaag!

merik mét broek afgelopen zondag in het Torpedotheater 020


Hoi Pom,
 
Bedankt voor de leuke foto’s van zondagmiddag.
Hierbij een verslagje van een droom die ik laatst had. Voor pomgedichten, groet, Merik

Droom 4

 
Weer was ik op stap met de Grote Dichter.
Onderweg merkte ik dat ik mijn broek kwijt was.
“Ik heb geen broek meer aan,” zei ik.
“ Dan moeten we er één kopen,” zei hij.
We stonden in een steeg met
aan beide zijden kledingwinkels.
Voor die ene stond een enorme,
gele, bolle broek, voor reuzen bestemd.
“ Laten we hier naar toe gaan,” zei ik,
“ die hebben de grote maten.”
 
Het werd een dolle boel.
We kochten geen broek en
dronken wijn en lachten.

Merik van der Torren

Share This: