JACOB DE BRUIN gaf DERREL zijn woorden mee: “bedenk dat het niet mooier is de razende stilte van snelstromend water onder spiegelglad zwart wateroppervlak…”

Naam

het is niet erg
jij kent me niet en ik
groots meeslepend ach
nee joh doe niet gek joh

dit is verdomme anders
jij kent je vrienden nog
en er is publiek hoor
je bent publiek

zij wij jullie hun ons
je lost op in iets dat niet
mijn doodsangst is ik zal
jouw letters lezen zal ik

deze laffe woorden typen
over de hand die nooit
een blik die niet
en niet dit

bedenk dat het niet mooier is
de razende stilte van snelstromend water
onder spiegelglad zwart wateroppervlak
en nu volgt een belangrijk verzinsel

rond je geboorte krijg je een naam
opdat je leeft en
zolang iemand je naam kent
sterf je niet

mijn grootvaders
namen mij bekend
ik heb ze nooit gekust
ze zijn verrekte dood

er leven momenteel
meer dan 7 miljard mensennamen
en we kunnen woedend proberen
niet te vergeten

derrel

jacob de bruin

wereldhit Mark Lohman – ‘ik weet niet hoe ik leven moet…’

De kattenbak al twee dagen genegeerd Op de overloop hing de lucht al een tijdje De avocados zijn op en de handzeep ook Ik moet boodschappen doen, ze zijn nu nog open Maar ik zit met m’n knieën op de grond It’s Time To Say Goodbye kwam langs op radio Ik weet niet hoe ik leven moet Huilend naast de kattenbak Een schepje in m’n ene hand In m’n andere een klein zakje met poep De boodschappenmevrouw achter de kassa Kent me ondertussen, ze helpt me altijd met mijn tassen Ik denk dat ze weet dat ik denk dat ik weet wat de mensen in de rij denken over wat ik eet Als ze zien wat ik op de lopende band leg Maar ze stelt me weer gerust dan Tassen die ik niet kan tillen Seksuele frustratie bij Dille en Kamille Ik weet niet hoe ik leven moet Huilend in de winkelstraat Zakken gevuld met dierenplaatjes Die ik ook nog eens aan die vervelende kinderen geven moet En dan denk ik aan m’n opa Die er niet meer is En dan denk ik aan m’n ex En dat geeft ook niet Ik verstop alles diep in het zand En vergeet het altijd naderhand tot op een dag het opeens aan komt draven Huilend naast de kattenbak Een schepje in m’n ene hand Misschien is het toch eens tijd om toch wat dieper te graven

Rob Mientjes en de vergeten dieren en de aap uit de mouw

**Vergeten dieren**

Er zijn zo van die dagen
waarop iedereen iedereen vergeet
nutteloze dagen zeer functioneel
om hoofd lijf en leden rust te gunnen
zondagsrust van weleer

vergeten dagen zijn het snel
hurry klopt maandag weer op de deur
formaliteit in tijd
hoe het weekend is geweest
ook voor pensionadas achter glas

mijn dierendag was geweldig
koffie loopt door en printer ratelt
niet meer van deze tijd
digitale barista moet het zijn
totdat de aap uit mouw verschijnt

helemaal vergeten die dieren
buiten hamster konijn en poes
hond en paard parkiet kanariepiet
hoe het de dieren vergaat buitengaats
lieve migranten uit het dierenrijk

Rob Mientjes

André Heijnekamp wint de enige echte virtuele dieren dagdag trofee op pomgedichten.nl

dank aan alle inzenders deze week – lieflijke woorden voor het huisdier – die zo een belangrijke plaats kunnen innemen en ook vreselijk kunnen worden betreurd bij het heengaan – niet dat we het gewoon zijn hier maar we kunnen niet om het IDEALISME van André Heijnekamp heen – de dichters eigenaren van de huisdieren hebben als troost de liefde van het dier – wij van de pom zettenAndré voor de tweede week achter elkaar in het gouden zonnetje – verrassend en geestig gedicht- van harte!

**De idealist**

Je wilde je lichaam aan de aarde geven
je was begaan met het heelal
helpen was het motto in jouw leven
toezien dat was niet het geval.

Je wilde dieren op een voetstuk zetten
te zijn als wolken was jouw droom
je maakte educatieve bouwpakketten
van de wind, inclusief stoom.

Je breide een mantel voor de zeeën
je wilde enkel goedheid schenken
aan die beer met trage hartslag,

door hem adrenaline te geven
en daarom dat wij jou herdenken
ieder jaar, op dierendag.

André Heijnekamp

de cursus hoe te sterven als idealist in één aflevering te volgen en te genieten – u behoeft geen handboek te kopen en het cursusgeld hoeft niet betaald – voordat u het weet haalt u de avond hier niet en volgend jaar dierendag zullen wij herdenken. de mens als opofferingsgezind wezen getypeerd. wat gunnen we graag een aantal wereldleiders het idealisme van Heijnekamp!

Frans Terken – heeft het thema met poes Bambi besproken
Rob Mientjes – het hoofd in
Rik van Boeckel – die tijd ademt af en toe verder in mijn leven
Luk Paard – JIJ trouw altijd
Anke Labrie – zo’n mooie vlieg
Vera van der Horst – Je ogen – twee tunnels vol vertrouwdheid
Ien Verrips – de ogen die het doen
André Heijnekamp – dat wij jou herdenken

wie wint de enige echte virtuele dieren dagdag trofee op pomgedichten.nl?
ach ja de beestjes – gisteren werd in het journaal bericht dat de psychiaters het druk hebben met leedverwerkingprogramma’s na het heengaan van het geliefde huisdier – ‘mij niet bellen’ zou ons nationale huisdier roepen – hoe dan ook – op dierendag en op de day after aandacht voor het dier – dichters zijn vrij het thema dier, beest, huisdier, beestachtigheid dichterlijk vorm te geven. we lezen het zo graag – u kent de regels: *gedichten niet te lang svp* ***tenzij noodzaak*** – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**genoeg**

een blik nóg in het huis
waarin je woonde
en de bomen zei
dat het zo niet blijven kon

hier zachte stem mijn oor
vertel me nog een keer
van die bomen
van de dieren en het kind

in jouw taal wil ik leren
hoe in een machteloze orde
de vrede zich hervindt

©pw

Goedemorgen Pom,
Mooi, dit thema dit weekend, als ook jouw poëtische voorzet. Heb het met poes Bambi besproken, zij gaf me dit mee.
Warme weekendgroet,
Frans

**Mijn poezendag**

Alle dagen mijn dag
mauwt de poes als ik haar kopje kroel
het ochtendritueel eenmaal beneden
en geef mij de schoot van het vrouwtje
om bij te komen van een vermoeiende nacht

dat er buiten stormwind zeven heerst
deert mij niks dan kruip ik op de vensterbank
om in het grote waaien de vogels te volgen

mekker van genot als ze naar me zwaaien
zoals al die wervelende blaadjes ook
het is vast herfst dat voel ik wel
hier boven de verwarming

lekker spinnen een gloedvolle mauw nog
goed nu wil ik wel naar buiten

© FT 04.10.2025

we leven even mee met Bambi – heel herkenbaar – de volstrekt eigenzinnige aanhanklijkheid – en dat het maar even duurt – want dan gaat bambi de goddelijke eigen gang – door storm en regen en boven op de verwarming – altijd alert op wat er over vliegt. mooi.

Goedemorgen Pom,
Hier mijn kriebelige bijdrage aan de wedstrijd die geen wedstrijd is. Zoals de dierendag dag geen dag dag voor dieren is. Kriebelig niet te verwarren met kriegelig.
Fijn weekend … en niet te nat.
Paraplu mee.
Groet, Rob

‐—————

**Beestjes in het hoofd**

Achter ogen
op lenzen
zwemmend in
hersenaders

kriebelig
kriegelig
latent aanwezig
schurend

transmitters overstuur
gedachtengang verstopt
paniekaanvallen
dorstig zijn naar antwoorden

snelheid van bestaan
natuur op megatransport
nullen vreten eentjes
zon bloedheet zindert smoort

beestjes in het hoofd
vreten zich door slimheid heen
zagen aan achillespezen
bomen benen vallen om

knettergekmakend
scheren ze de schedel
schuimen het verstand af
in zwevend bestaan

oorlog vrede door elkaar
de vijand wil graag vriendje worden
het houdt nooit op
retoriek in de kop

https://youtu.be/Jwp1eIaZDI8?si=RndD-NuzzoU9_CI4

Rob Mientjes

ach ja ronnie en de ronnies – dat is een tijd geleden – een associatief gedicht bij de bezongen beestjes – wat je ziet als je gedronken hebt – ik vermoed – nogal stevig – dan lopen de dingen, de mensen en de dingen door elkaar. i know.

Hallo Pom
Ik heb een tragische ervaring met een hond.
Toen ik bij mijn ouders woonde liet ik lente 1963 hond Kniertje uit en die rende zich dood aan de Laan van Meerdervoort in Den Haag waar ik tot mijn 17e jaar woonde en toen schreef ik mijn eerste gedicht Onder de muziek. Maar niet over honden en katten die we thuis hadden.
Dit gedicht is dan ook een herinnering aan die tijd. Het gaat me er niet om deze wedstrijd te winnen maar alleen maar jou op de hoogte te stellen van mijn verleden met honden en katten zoals Kniertje, Peerke en Raanske. Raanske komt zonder naam ook voor in mijn muzikale gedicht Ochtendjazz op de cd Beweeg als een strateeg die jij met de gelijknamige poëziebundel hebt gerecenseerd.

**Onherroepelijk ongeluk van Kniertje**

De hond ademt onherroepelijke muzes uit
na zijn dodelijke ongeluk

oh Kniertje tijdens mijn leven als jochie
brak de nieuwe riem met passie af

jij rende naar de hond aan de overkant
de auto reed verder ondanks de plas bloed

ik liet jou vermoeid uit als elf jarige
naar de Bosjes van Pex in Den Haag

die tijd ademt af en toe verder in mijn leven
het jeugdtrauma wordt mij nooit vergeven

dode honden geven hún blaffende ziel
door aan de levende honden

onze Siamese tweeling Raanske
roept miauw naar de hond Peerke

de Belgische herder blaft niet terug
maar doet heel normaal voor hem

de dagen van het uitlaten in de bossen
zoals die van Pex bestaan in herinnering

zo zing zing zing met die voorbije tijd
de liederen van de huidige dierendag.

Rik van Boeckel
4 oktober 2025

de lieflijke bijsluiter graag gelezen – en woorden zacht gezongen op papier hier.
dat het leven ook het hondenleven altijd maar weer doorgegeven wordt –

dode honden geven hún blaffende ziel
door aan de levende honden

en ja het trauma tot poëzie gemaakt en bezongen. zoals het gaat en ook moet gaan. en ging.

(de rockdichter): dierenwerelddag…ah al sinds mijnheugenis…(paardwoordje)…is’et te paards place dierendag….en dus ook nu en hier ter poms site waar de zondagwedstrijd die geen wedstrijd….kortom dat’k schrijf over…

” with a look in her eyes “

( ondertitel: de blik in haar oogjes)

dat’k je dag na dag
en na elke nacht
de ochtendgroet
de dag door doe

JIJ trouw altijd
en de oogjes mooi
op’et baasje kijkend

asof’n vrouw zo verliefd
(ik zie je wel lonke)
die sfeer dàt beeld
ja zo jij

that female belgian malinois
met’n enorm “will to please “
en ik blij en trots
dat’k zeg ” I love her “

© luk paard

(ode aan me prinses tevens private bodyguard…de belgische herder…mechelaar…teefje!! )

een hartenkreet van de dichter in luks woorden vorm gegeven. zoals de woorden van het papier spatten zo spat de liefde voor de geliefde hond, bewaker en huisvriend in en uit het gedicht over de lage landen. van mechelen tot amsterdam buitenveldert.

onlangs verhuisd naar Buitenveldert – ‘onze’ Anke Labrie – naar oa het Buitenveldert zoals dat werd getekend en recent geleden nog werd ge exposeerd in Café Eijlders in de werken van Marijke van Oostrum – het eerste gedicht in Buitenveldert geschreven door Anke Labrie:

Zo

zo’n mooie vlieg
had ze nog nooit gezien
gewoon tussen het riet

boven de sloot
leek ze te zweven
smal en doorzichtig
met haar lange lijfje
waarin iets van blauw

herinnering in beeld
een libelle weet ze nu
besef van schoonheid
voor de allereerste keer

anke labrie
(4-10-2025)

buitenveldert kent veel groen en water ook – zo gezien past dit gedicht in de nieuwe omgeving die Anke beleeft. je moet er oog voor hebben. de drukte van de stad maakt dat moeilijk. Anke heeft een leven lang gekeken en al het leven in kleuren gezien. waar dan ook.

**Aan mijn oude rode vriend**

Je vacht vlamt zachtjes in het avondlicht
een zonnestraal blijft er hangen in de tijd
vijftien seizoenen heb je gedeeld met me
elk spinnende moment een gesprek zonder woorden.

Je ogen – twee tunnels vol vertrouwdheid
waarin ik mezelf soms terug vindt
als de dagen lang worden
en stilte het huis vult.

’s Nachts vlij je je naast me
alsof de nacht zelf naast me komt liggen
ik voel je warmte als een stille zekerheid
tegen het verdwalen in de nacht.

Soms durf ik me nauwelijks te bewegen
je bent zo oud en zo nabij, zo licht geworden
maar als ik inslaap, weet ik
dat liefde niet luid is, maar spint.

Vera van der Horst

Vera schreef: ‘Een gedicht over mijn lieve rode oude kater, jou welbekend, die nu gezellig naast me zit, te wachten tot ik iets onderneem, hetzij hem knuffen of van lekkers voorzien of naar bed vertrek.’
mijn favo strofe is de tweede:

Je ogen – twee tunnels vol vertrouwdheid
waarin ik mezelf soms terug vindt
als de dagen lang worden
en stilte het huis vult.

zo is het altijd met poezies – ogen als tunnels – prachtig.

**Ogen**

het zijn de ogen, zei ik, de ogen die het doen
die glazen blik, dat weids gestaar
is het wijsheid of juist gebrek eraan
is het verwondering, berusting, is het mysterie of taboe
het zijn de ogen, zei ik, het zijn de ogen van een koe

zijn blik werd nu wat vaag
zoals die van een vis misschien
maar nee de ogen van een vis zijn leeg en glad
een vis heeft geen geheim, geen vraag
de ogen van een vis, behalve plat, zijn toch vooral heel nat
ik staarde weg.

Ien Verrips

ik ben niet geheel zeker of hier de ogen van een koebeest worden beschreven. ik heb zomaar het vermoeden – nou nee meer – *‘zijn blik werd nu wat vaag’ –* dichter beschrijft de blik van een man tegenover haar gezeten. het zal toch niet zo zijn dat ze mij beschrijft nadat de inhoud van de fles wijn naar god is geholpen.

YAYA op de vrijdag – Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben…

**Gedragen**

Een foto. Zomaar. Het achteloze beeld. Vier vrouwen in het zachte voorjaarslicht. De kamer op het schip waar we woonden. Hoog. Laag. Het water. Van dag tot dag kon alles anders zijn. Mijn oma zit in een schommelstoel en houdt jou in haar armen. Ze kijkt. Met levenslange blik die weet van hoeveel waarde jouw onbevangenheid is.

Met een blik die weet dát er geschonden zal worden. Maar niet als het aan haar ligt. Mijn moeder naast haar. Zo trots. Het kind van haar kind. Ze kijkt alsof ze het niet geloven kan. Hoopje slapend kind voor wie zelfs verlangen nog een belofte is. Ik voor mijn moeder. Ik kijk de camera in. Blauw wit gestreept t-shirt. Alles fris. Ogen die geloven en in wat ze geloven is geen vraag. Zo jong nog. Zo meisjesachtig.

Vier generaties. Vrouwen. En ik dacht dat deze foto zo belangrijk was als vastgelegd beeld van het woordloos weten hoe het is om moeder te zijn. Om door te geven. De geheimen. Het leven. Maar dat is het niet. Het is het weten van blijven. Hoe het is om nooit meer weg te kunnen. Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben. Door het vuur zonder denken. Door roeien en ruiten. Door alles heen. Dat sterke vrouwen sterke vrouwen voortbrengen. Dat de generaties achter en om elkaar heen staan. Dit beeld. Een belofte aan dit kind.

YaYa

VON SOLO laat zijn hondje uit – voorkomt een bloedbad

Mevrouw Solo en ik lieten gisteravond de hond uit. Twee weken eerder was ons hondje gegrepen door een andere hond. Hij had daarbij een flinke jaap in zijn oor opgelopen, die gehecht moest worden. Een dure grap. Het Gordelpad, waar we liepen noemen we ook wel eens het ‘junkenpaadje’, omdat er vaak junks en alcoholisten op de bankjes langs het kanaal verpozen. Soms hebben ze pitbulls bij. In de verte zag ik een hond aan komen rennen. Toen de hond dichterbij kwam, bleek het een bruine labrador te zijn. Een mannetje. De hond snuffelde aan onze hond en vice versa. Dat ging heel even goed.

Tot hij als uit het niets onze kleine teckel aanviel. Het duurde ongeveer een seconde tot ik de ruimte zag. Precies wat ik nodig had om de hond een flinke schop tegen zijn ribben te geven, zodat hij van mijn hondje aftuimelde. Hij rolde weer overeind en deed nog een poging zijn aanval te hervatten. Dat eindigde in een tweede schop van mij met daarbij een duidelijke boodschap, dat hij op moest rotten. De hond bleef nu staan en verroerde zich niet meer. Onze teckel was niet gewond geraakt.

Ik keek om me heen om te zien of de eigenaar van de labrador al ergens te bekennen was. Ergens in de verte kwam een vrouw aanlopen. Een jongen met een border collie, die alles van dichtbij had gadegeslagen sprak me aan. ‘Je had die hond niet mogen schoppen. Je mag niet zomaar aan andermans hond komen’. Ik poogde hem uit te leggen, dat de labrador veel groter was dan onze teckel en dat ik daarom in de bres sprong. Dat werd beantwoord met een blik die het midden hield tussen passief-agressief pacifisme en medelijden.

Intussen was ook het baasje van de andere hond gearriveerd en vroeg wat er gebeurd was. Ik vertelde dat haar hond onze hond had aangevallen. Hierop reageerde ze dat dat niet mogelijk was. Dat deed haar hond namelijk nooit. De vredesduif met de collie deelde haar nog mede, dat ik haar hond geschopt had. Ze reageerde verontwaardigd en vertelde me, dat ze wel ingegrepen had als dat nodig zou zijn geweest. Zoveel stupiditeit werd me te veel. Ik draaide me om en liep achter mevrouw Solo aan.

Omdat ik normaal niet zo gewelddadig ben, stelde ik me de vraag of ik juist gehandeld had. Vooral de opmerking van de jongen, dat je niet aan andermans hond komt, zat me dwars. Na wat gepieker werd me duidelijk waarom. Wat hij deed was mijn actie uit de context halen. Wat ik gedaan had, was op zich niet fraai. Maar de context was een niet aangelijnde, onbekende, grotere hond, die onze kleine teckel aanviel. Op dat moment moet je snel handelen en risico en schade beperken. Dat doe je niet door in plenair overleg een beschouwing te doen en dan te stemmen wat de beste oplossing is. Of lethargisch af te wachten en vervolgens de brokken te gaan lijmen en achteraf een schuldige aan te wijzen. Nee! Je handelt gewoon. De labrador was niet gewond geraakt. Mijn hond was ook onbeschadigd. Goed opgelost dus. Misschien niet de aanpak voor tere zieltjes, maar wel effectief.

Toen we bijna thuis waren kwam er een politiebusje aanrijden. Even dacht ik bij mezelf: ‘Het zal toch niet?’ Die gedachte verdween weer toen het busje de hoek om sloeg. Ik weet ook wel, dat het allemaal niet zo zwart-wit is.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff – en toch

**en toch**

de nacht hangt nog buiten
en dweilt de laatste resten op
hier zou je je naam kunnen schrijven

weglaten kan ook
want wat hebben we nou helemaal wel gelezen
een dichter zit ergens in een huis

zijn er wel mensen
is er eigenlijk wel een huis
of zit meneer de boel weer eens aan elkaar te liegen

en toch was het mooi
dat jij me zag muziek opzette
en met me danste

pom wolff

Mirjam Al – ik omhels je mijn lief

pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 45 (Merik deed 2x 45, ok!) – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

pomgedichten.nl

JACOB DE BRUIN gaf DERREL zijn woorden mee: “bedenk dat het niet mooier is de razende stilte van snelstromend water onder spiegelglad zwart wateroppervlak…”

Naam

IEN VERRIPS – ICARUS 3

pom wolff: ‘als de dood…’

wereldhit Mark Lohman – ‘ik weet niet hoe ik leven moet…’

Rob Mientjes en de vergeten dieren en de aap uit de mouw

André Heijnekamp wint de enige echte virtuele dieren dagdag trofee op pomgedichten.nl

YAYA op de vrijdag – Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben…

VON SOLO laat zijn hondje uit – voorkomt een bloedbad

pom wolff – en toch

Mirjam Al – ik omhels je mijn lief

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: