Wilma van den Akker
Hoi Wilma afgelopen zondag bezocht in Amsterdam Noord het nieuwe dichtpodium omdat ik op FB jouw aankondiging had gelezen. geen enkele verwachting had ik – wel wist ik dat jij zou optreden en ik vond het leuk om na zoveel jaren jou weer eens te horen dichten. ik dacht in ieder geval treedt er een goede dichter op – en dat klopte. ter plekke viel ik van de ene verbazing in de andere. er was een vrouw die een verhaal van een ander voorlas en aan het einde van het verhaal in een diep huilen verzandde. er was een vrouw die liedjes van een ander zong en slecht voorbereid was – en steeds maar riep geen foto’s maken. terwijl niemand van plan was om een foto te maken. er was een meneer die leuke liedjes zong. jouw optreden een verademing.
we spraken even met elkaar na mijn binnenkomst – over de windroos, henk van zuiden, uitgeverij holland waar we alle twee publiceerden en jij over je roman EEN VEILIGE PLEK die je mij cadeau gaf. ik zei mag ik een foto maken – stel dat ik het boek lees dan wil ik er wel even op mijn site over schrijven en dan doe ik er een foto bij. ter verontschuldiging zei ik ook – wilma ik lees bijna nooit romans hoor – ik ben meer met gedichten bezig. en zo is dat ook – het laatste boek dat ik in een ‘ruk’ heb uitgelezen – na reve en hermans – was dat boek van KLUUN – en toen ik het uit had had ik voor mezelf maar één commentaar – wat een vies boek ik word er misselijk van. dat heb ik nooit opgeschreven.
veel andere boeken – van claus, grunberg, anker, rosenboom of hoe ze ook allemaal heten- ik legde ze altijd na een bladzijde of 50 weg – wat een onzin allemaal dacht ik dan – en de volgende dag legde ik zo een boek dan definitief weg – wat kan mij hun tomeloze fantasie&gefantaseer schelen? niets.
Zondagmiddag gaf je me jouw boek, jouw roman – ik heb EEN VEILIGE PLEK maandag op de laatste 20 bladzijden na in een adem ademloos uitgelezen. vanochtend de laatste 20 bladzijden. over het leven van MARA. wat een mooi boek. tegen annemarie mijn vrouw zei ik – wat een mooi boek – zij komt uit het onderwijs en kent de wereld van managers uit die hoek – ook in het onderwijs lopen heel wat harteloze managers ala Marie Louise rond die meer schade aanrichten dan goed doen. (wel goed voor zichzelf zorgen natuurlijk). Annemarie wil het boek vandaag lezen.
adembenemend mooi heb je je boek over het BLIJF van mijn lijf huis gecomponeerd – met geestige elementen de bak ellende van de ‘cliënten’ vormgegeven. (heel subtiel toegevoegde geestige elementen zodat je vaak moet lachen als lezer. doet soms denken aan voskuils beschrijvingen van en in het bureau) – wilma ik weet niks van romans – hoe ze geschreven moeten worden – welke romanwetten gelden – maar jij hebt ze zo toegepast dat een niet geoefend romanlezer van het begin tot het einde geboeid bleef. dankjewel.
komt natuurlijk ook dat je boek over maatschappelijk werkster MARA gaat – hoe zij een tijd – nou ja heel veel jaren – zichzelf vergeet – toch staande weet te houden in een giftige relatie en op haar werk in een giftige onveilige werksituatie met een gifspuwende leidinggevende. hoe het uiteindelijk niet meer lukt en op welke manier zij wél vorm weet te geven aan haar eigen leven zonder gedomineerd te worden. hoe zij zich bewust wordt welke elementen uit haar jeugd een mens altijd met zich meedraagt en welke effecten dat op een leven kan hebben. hoe zij uiteindelijk de baas over haar eigen leven – wordt – dat bereikt.
een boek voor iedereen heb je geschreven. onbegrijpelijk dat een uitgever hier niet aan wil. misschien moet je KLUUN vragen hoe je jouw levenswerk bij een uitgever uitgegeven krijgt. lieve groet pom.
pom wolff
(ik publiceer deze brief vandaag op FB en op www.pomgedichten.nl)
maar dan in dat prachtige zachte wit van uitgeverij P – ZOMERSCHADUW lezend, de nieuwe bundel van Job Degenaar – met potlood voor de recensie – wie schrijft er mooier over ‘vrouwen op boulevards stralend nog als korenbloemen’, over mooie avonden. dat doet Job.
