pomgedichten.nl – Pagina 5 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

Peter Posthumus over de grens van het gewone

Die vroege buitenlucht,
het heldere daglicht,
de wind, de wolken en het blauw
zo’n dag in de herfst
die doet alsof het voorjaar is

dan duwt en trekt de reislust
de zucht, de drang naar het andere
over de grens van het gewone
ver voorbij het voorspelbare

verder met wat je zelf kan dragen
stuiten op wat je niet kon vermoeden
want wat je meemaakt is zoveel meer
dan dat je weten kon

Peter Posthumus

De nieuwe bundel van de dichter Paul Roelofsen ‘En de vissen lispelen tegen het riet’ – 51 genadeloze prachtige gedichten over het leven en de onontkoombare dood

Paul Roelofsen heeft een heel eigen en bijzondere manier gevonden om oud te worden. Hij schrijft gedichten. Hij loopt door de polder en schrijft gedichten. Ook hoort hij vissen lispelen en schrijft gedichten.

Voor lieve minzame poëzie niet met Paul meelopen, svp dan graag doorlopen. Maar gaat u mee met de geestige venijnigheid van de dichter Roelofsen dan is Paul uw maatje. Paul Roelofsen, in 1940 geboren – het leven gunt je niet zomaar 85 levensjaren – als Paul in poëzie over leven en de aankomende dood verhaalt dan weten we waar we aan toe zijn – als we zijn nieuwe bundel met poëzie tot ons hebben genomen. 49 gedichten over leven en de dood, over lust en lusteloosheid, ingeklemd tussen 2 gedichten – één over het toen VERHEERLIJKING 1 én één over het nu VERHEERLIJKING 2.

De nieuwe bundel van de dichter Paul Roelofsen ‘En de vissen lispelen tegen het riet’ onlangs in ons polderland gepresenteerd in de openreeks van uitgeverij U2pi, Den Haag, leest als een trein, over leven, lust, over herinneringen & observaties & goede raad, over ‘naastenliefde’ ook maar dan wel met enige flinke scheuten van die bijzondere en geestige roelofsenvenijnigheid:
(..)
wierp ik de drenkelinge
mijn laatste kleingeld toe
misschien, dacht ik
kan zij er nog een vis mee kopen

nee voor klef niet aanbellen bij dichter Roelofsen! We lezen voorts verder over nalatenschap, over vechtscheiding, over teloorgang en over de onontkoombare. DE DOOD!

7 hoofdstukken op leven en dood – over leven, levenslusten en de dood met steeds 7 gedichten per hoofdstuk. Keurig geordend: de lust in het eerste hoofdstuk, de levenslust en de teloorgang en het verval in de volgende en in het zevende en laatste hoofdstuk is de dood prominent aanwezig. Soms waaien er kinderen weg in de bundel – in hoofdstuk 3, in hoofdstuk 4 slaat de vervreemding toe in de bundel met titels als ‘High’ én ‘En vragen de zwijnen ten dans . ’

Ook niet aanbellen voor sentiment bij de dichter Roelofsen. In het gedicht “Zomaar op een zomerdag” wordt de neiging naar sentimenteel bij oudere mensen vakkundig ontmanteld. Heet het hoofdstuk nog “ik huilde een beetje in de tuin” lezen we dat er niets in die tuin te huilen viel. Haha!

De realist Roelofsen is ook aanwezig in de bundel. Het vertrouwen van zijn medemens in een ‘oneindige vrede’ wordt spijkerhard de grond ingeboord maar wel natuurlijk op poëtische wijze: wie op die dwaling vertrouwde “en nu ontwaakt en zich voor het hoofd slaat rust uit in wonden die spreken”.

En alle hoofdstukken zijn even boeiend – in het voorlaatste hoofdstuk ‘Een oude beer die de weg kwijt is’ komen we als het ware die prachtsong om te janken zo MOOI van Maarten van Roozendaal tegen: ‘ Ik ben God dank nog een keer een jonge lente waard!!!! maar dan op zijn Roelofsen:

Lippen

Het is de hoogste tijd, maar zo sterf ik nooit
mijn laatste jaar weigert te eindigen
(..)
waar mijn verzuurde hart
nogmaals brak voor lentelippen als rode kersen
die zoeter smaakten dan het bitterste bitter
lippen, lippen, niets dan lippen zo zoet

In het zevende en laatste hoofdstuk is de dood prominent aanwezig. We lezen over uitzaaiingen, over fatalisme en de angst, over de grafsteen die zijn naam draagt – “waarom draag je zelf geen naam – teer en zacht als mos – het zou je open maken – minder steen en meer een gezel – ik in de grond en jij bovenop mij “ – en over hoe weinig er van weinig overblijft. Ja dat je kunt wandelen in Pauls woorden – in de regen van de overledene.

Het is wat het is bij de dichter Paul Roelofsen. Ik heb de recensie karig en koel gehouden – maar de poëtische waarheid is een andere: ik las 51 genadeloze prachtige gedichten van Paul Roelofsen over het leven en de onontkoombare dood. Deze oude beer ‘die de weg kwijt is’ moet zeker toch nog maar een aantal jaren onder ons blijven, (in ieder geval nog tot en met een volgende bundel). Ik loop zo heel erg graag nog einden mee met Paul en in zijn zo levendige poëzie.

pom wolff 10-11-2025

https://www.openpoezie.nl/paul-roelofsen

Peter Berger van Bali naar Kuala Lumpur – hoe intenser de leegheid zich opdrong.

Bali. Het is er niet alleen overbevolkt met toeristen. Dat viel wel te verwachten. Canggu blijkt het episch centrum van postmodern hedonisme. Toeristen ogen te bruin, te slank en meestal te blond. De meisjes. Twintig jaar geleden heerste er nog de rust van eindeloze rijstvelden. Aldus de taxichauffeur, die ruim anderhalf uur door gekte moest navigeren om de zestien kilometer vanaf de haven te overbruggen. Nu sterft het hier van pseudo yoga clubs en hippe vegan restaurantjes. Koffie met havermelk. In Canggu. Met Russisch geld uit de grond gestampte resorts en gelikte beach clubs. Aldus de taxichauffeur. Tijdens covid kocht men de boel op voor een habbekrats van locals die zich nu in het zweet moeten werken voor de nieuwe landlords. Want zo werkt de wereld. Zo heeft het altijd gewerkt. Crisis is an opportunity. Althans, voor lieden met een bijpassende blik.

Bali heeft ondanks de drukte ontegenzeggelijk een relaxte sfeer, misschien heeft het te maken met de cultuur die gestoeld is op hindoeïsme. Dat klinkt door in het straatbeeld. Als een verre echo. Inmiddels aangekomen in Kuala Lumpur. Hier lijkt men nog meer gewired volgens westerse principes. Het resultaat is een multiculturele stoofpot die lijkt te zijn ontaard in een smakeloos compromis. Meteen last van de darmen. Pruttelend gespetter. Opmerkelijk, want mijn lijf verdroeg zonder enig protest zelfs wat ik bij de meest onooglijke Indonesische warung voorgeschoteld kreeg. En daar waren er een aantal bij die het stempel twijfelachtig zonder meer opriepen. In mijn hoofd. Onterechte beeldspraak. Achteraf.

Hoe meer ik de afgelopen weken van eiland naar eiland naar de bewoonde wereld kroop, hoe intenser de leegheid zich opdrong. Als schittering die langzaam verbleekt in de ogen van ontelbare voorbijgangers. Verstarring alom. Vervreemding. Totdat de wereld verstilt in een alles verstikkende zombieblik. Wellicht is het slechts een reflectie van het sprookje waarin ik mijn wanen beleef. Misschien kijk ik simpelweg in de spiegel van mijn verlangens. De toeschouwer gevangen. Morgen het vliegtuig in. Ik zal eraan moeten geloven.

PETER BERGER

Erwin Troost wint de enige echte virtuele – van je kleding moet je het echt hebben – trofee op pomgedichten.nl

dank aan alle inzenders van de prachtige poëzie die hieronder te genieten valt. vanwege bijzondere redenen moet ik de wedstrijd nu reeds afsluiten en de wedstrijd die geen wedstrijd is – deze mooie zondagochtendwedstrijd – een winnaar geven én met goud beleggen – jullie zijn het hoop ik met mij eens dat we ERWIN TROOST onze enig echte modekoning door de jaren heen eren – hierbij met de complete foto+tekst bijlage geheel verzorgd in een aktueel modebeeld ERWIN gefeliciteerd – de gouden kroon past jou deze week – van harte.

𝗗𝗘𝗩𝗘𝗥𝗚𝗘𝗧𝗘𝗡 𝗗𝗜𝗖𝗛𝗧𝗘𝗥 (da’s ironisch)

Nee, ik vind het leuk en aardig dat ik soms nog word herkend
Laatst nog in de bus en gisteren door een rare vent

Het is november in de volle maan en mooie zon
Draag ik de jas nu wel of kan het gewoon uit
‘Ach, wat the fuck, één foto voor mijn fans’
Ik dacht dat het wel kon

Fashion is Patsy en geen Kim Kardashian
Fashion is fun, compassion en vooral flash in
De wereld buiten de lijntjes leren kleuren
En kijken hoe jij de wereld gaat opfleuren

Als dichter had ik nooit iets met rijm
“Ach jawel joh, laatst nog maakte ik soep
met balletjes, verse groente en tijm.”

Erwin Troost

prachtige foto en de tekst geheel binnen het thema gesitueerd – een echte troost verwelkomen we vandaag op deze prachtige zondagochtend hier te plaatse. de modekoning van eindhoven en omgeving op de pom – herinneringen aan vroeger tijden – aan kraaij en balder waar erwin de slamscepter met stijl zwaaide, al waar mijn slamcarriere begon, erwin in zijn gouden jaren nu tot uitdrukking gebracht in een schitterend tenue. de begeleidende tekst mag er zijn – zo is het leven zo DE troost.

ERWIN TROOST
ROB MIENTJES
FRANS TERKEN
LUK PAARD
RIK VAN BOECKEL
MAX LEROU
CARTOUCHE
JORGE BOLLE

wie wint de enige echte virtuele – van je kleding moet je het echt hebben – trofee op pomgedichten.nl – zie daar onze enige echte virtuele – geen AI – maar wild op straat en met trots gedragen zoals het hoort – een van alle tijden trofee – spaarzaam, duurzaam, uitbundig of nauwelijks – het maakt niet uit – een vergeten kindje in de poëzie wellicht – mode, kleding, kunst, de dagelijkse, de nachtelijke, de kunstzinnige versie nu dan ook op de pom – aan de dichters is het om er poëzie van te maken – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

nu ze

het waren tijden toen
waarin de gaten nog moesten vallen
nu ze er niet meer zijn
en je hun zwijgen niet meer hoort
en ook hun kleren zijn vergaan
hoor je overal dezelfde taal weer

kon ik maar schrijven
zoals jij kunt kijken
ik zou niet aarzelen en schrijven
over de vrede een prachtig lied
maar kijken zoals jij kunt kijken
ik vermoed ik kan dat niet

pom wolff

Dag Pom, bijna de elfde van de elfde en ja dan start het nieuwe ‘vastelaovend’ seizoen weer. Brabanders en Limburgers in rep en roer. En ja … het moet gezegd ook dan begint mijn borst heel even wat dichter en harder te kloppen.
Hier een kleine ode aan de vastelaovend en specifiek de prachtige oude Venlose liedjes, vol nostalgie en romantiek.
De oude klerenkast trek ik hier even open. In het klein vertaald. Den alde kleiërkas (1948). Met dank aan Dirk Timp. Wäörd (tekst) en Meziék (muziek).

De oude klerenkast

Ik heb op de zolder een meubelstuk staan
een klerenkast gammel en oud
Waarom ik dat ding nog niet weg heb gedaan?
Die klungel heeft dank zijn behoud, aan Venlose carnaval alleen,
want trek ik met de optocht mee, dan heb ik meteen weer mijn kostuum bijeen,
die kast die zit vol met dat spul.

Refrein:
Ach, goede oude klerenkast
jij komt ons ieder jaar van pas
al ben je nog zo slecht, ik doe je nooit weg

Er ligt op de planken van die gammele kast, een boerenmuts, vettig en stijf.
Een hoopje met maskers en een pi-jas [zwarte lange jas met dubbele rij knopen],
zo’n, lelijkmans flets bovenlijf.
Wat neuzen en snorren, wat klompen en schoenen. Een toeter van gekleurd papier.
Een ratel, de broek en de kraag van een clown. Wat bracht me dat toch vaak lol en plezier.

Daar hangt stil verborgen in een hoek, geknoopt aan een vishengel met touw, gedraaid in een klungelig stuk omslagdoek, de resten van mijn haringkooi.
Vaak denk ik weer terug als ik alles bekijk, en leef in herinnering, de hele bende is vastelaovesmuziek, en dwingt me alweer dat ik zing … Ach goede oude klerenkast … jij komt ons ieder jaar van pas …

https://www.youtube.com/watch?v=oYqJmNt3WtQ&list=RDoYqJmNt3WtQ&start_radio=1

voor de liefhebber onder de grote rivieren een inleiding hoe het leven dient gevierd – verkleedpartijen, liefde leven en verlangen voor een paar dagen buiten de huisdeur gehaald en doorhalen maar – dat stukste nederland dat het schoonste ist – wij van boven de rivieren leven mee. mooi eerbetoon van rob aan het carnavalleven –

Vooruitzicht

Het verlangen in laarzen
om weer de wei in als koeien
die opgehokt naar voorjaar snakken
het donkere uitzicht zijn we zat

het verse gras onder de poten
en gaan en springen en dartelen
likken aan de jonge sprieten
de geur van vertrouwde grond

zo dwalen in luchtige vacht
dansen naar een nieuw seizoen
boven de laarzen al een korte broek
om de komende zomer te voelen

de sfeer van opgerolde mouwen
het shirt open op een blotevoetenpad

© FT 08.11.2025

frans beschrijft het gebeuren op de thema foto – de foto is onlangs in berlijn genomen- laat in de avond – hoe de dichter er een dartel gebeuren van weet te maken haha – we zullen het gedicht maar niet in het duits vertalen – de drone dreiging was nog niet te voelen in berlijn – de drang ‘naar een nieuw seizoen’altijd aanwezig in elke wereldstad. we leven met vooruitzichten zoals de dichter het on voorschrijft. zo moet dat in de wereld van de poëzie en in de wereld van de lezers. luchtige inspirerende tekst. dank je wel frans.

Hoi Pom,

(de rockdichter): zo de tijd vliegt me wel’n rotvaart…en dus zondag vandaag en ik haast me ter poms site….voor de wedstrijd die geen wedstrijd enzoverder…en hier’n jurkje dat de tijd toch wat remt…of anders alleszins…ja door ons omwikkeld zoas u leest

“ jurkje “ luk paard

durf zegde jij en
stapte uit de zwarte schoene
reikte ’n zacht omwikkeld lijf
met rood en wit
de bloemetjes
rood zoas je lippe
de glimlach puur

liet hare losgooie
hande van schouders glijde
‘et jurkje tusse vingers

jij fluisterde op me lippe
en ik volgde jou
tot op me huid
zacht tastend

de heupe’n beetje
tijd weg wiegend
door ons omwikkeld

© luk paard

en’n PAARD-artje…voor de sfeer

” jurkje rood ” by luk paard

en’n PAARD-artje…voor de sfeer
” jurkje rood ” by luk paard

Luk weet als geen ander elk jaargetijde van lente te voorzien – ik zie rode jurkjes langzaam als zachtaardige ballonnen vliegen door belgische landstreken – is het daarom dat we van belgië houden – ja daarom is dat zo – dat overal Luks woorden als prachtige jurkjes door de lucht vliegen en wij een inkijkje krijgen op romantische wijze wat zich te lang heeft schuilgehouden voor onze ogen – voor ons hart – voor ons gevoel deze lente achtige prachtige zaken. in poëzie!

Goedemorgen Pom

Vorige week zaterdag heb ik haiku’s voorgedragen tijdens het Haiku Festival in theater Amare in Den Haag. Ben al in de jaren zeventig begonnen met het schrijven van
haiku’s, die poëzie stijl uit Japan.
Nu het thema is ‘van je kleding moet je het echt hebben’ heb ik een haiku daarover geschreven.
Deze foto is van een optreden 5 oktober tijdens de presentatie van de poëziebundel Dichter bij de natuur in Utrecht. Daar droeg ik deze kleding.
En speelde bij de voordracht op de West-Afrikaanse balafoon.
Zal de foto ook apart mailen.

Kleding haiku

Gekleed optreden
de muzikale dichter
voegt zijn kleren toe.

Rik van Boeckel
8 november 2025

kleurrijk en bijzonder fijn kleinood – dank je wel Rik.

wanneer het regent

ik fiets nog eerder in een korte broek
of in mijn blote kont desnoods
met witte sokken in sandalen

birkenstock voor mijn part die van bristol
een minder merk wie maalt daarom

ik rij als het echt niet anders kan
met een plastic zakje op mijn kop
een duikbril zou dan nog bijzonder zijn
hoewel te zeer bedacht

maar alles ja echt alles liever
dan dat de dames mij op een dag zien
fietsen in een regenpak

ml
bristol hahaha zouden ze nog bestaan – zo zien we de dichter max lerou door zijn den haag gaan – ik krijg dat gele regenpak toch niet meer van mijn netvlies – die uitstralende sokken erbij – max is een schilderij! deze klassieker kende al eerder het verdiende goud – en nog steeds staan er dames te wachten in de straten van den haag tot de dichter lerou voorbij snelt – ze zullen het moeten doen met de poëzie.

Ongehoord

de kastdeur schuift open
in een vergeten hoekje
komt hij tevoorschijn in grijs
glanzend van het vele dragen

de geur van Rode Ster
tabak dringt eruit naar buiten
verspreidt zich door de kamer
en vult de gaten van je weten

hoe hij de tijd dacht
te regeren, van opstaan, eten tot
te bed, een- en spaarzame keizer
die geen steek nodig had
niet om mode maalde

het klokje in zijn vestzak
is verdwenen – ongehoord
hoe iemand zo pief paf poef
tot leven kan komen in stof
van een kamizooltje

08-11-2025 / Cartouche

cartouche schetst het verleden in die klerenkast – waar is het klokje aan het kettinkje gebleven – ‘gaten in je weten’ die worden opgevuld – prachtig gezegd – de grijsheid de deftige grijsheid uit vroeger tijden laat deze dichter herleven. en dat kun je heel goed aan cartouche overlaten. zoals blijkt.

Hoedjes

Nog nooit zoveel hoedjes gezien
van tule
van onzichtbare draad
en afgewerkt katoen

en jurkjes,
opruiende jurkjes
met hoge hakken
in zompig gras

breekbaar als de wind
wandelen naadloze pakken
langs een parcours vol rozen

mijn stropdas
zit benauwd om mijn nek,
zoals het bit van de paarden
die met zweep en zweet
rennen voor volk en vaderland
in de Melbourne Cup

Jorge Bolle

‘opruiende jurkjes’ willen we allemaal wel live zien Jorge – ik krijg er bijzondere gedachten bij zo vroeg op de zondagochtend – gelukkig hebben we dichter Bolle nog die ons laat meegenieten van al het moois dat het leven – de mode – en die hier in dit gedicht opzwaaiende zomerjurken ons lezers te bieden heeft – ook in dat verre werelddeel waar Jorge verblijf heeft gevonden. we komen er aan.

YAYA op de vrijdag – je leeft

De zon valt in paarse strepen op mijn krant. Warme woensdagochtend die ontwaakt. Jij slaakt een zucht op zolder. En drie trappen neem ik zonder treden. In ademloos weten. Daar. Een zolderbalk. Het paarse pluche. Koele houten vloer. Je bent kleiner dan ik wist. Je arm is niet meer dan een vogelbotje. Onder je gevouwen. Je schokt. Beweegt heen en weer tussen hemel en aarde. Ik leg je op je zij in helder weten. Zoals altijd. Jij en ik. Je hartslag daalt. Ik ga niet weg om een ambulance te bellen. Ik ga niet. Niet bij je weg. Zo wachten we. Samen. Tot je weer op deze wereld bent. Je leeft.

YaYa

pom wolff – best wel vreemd

foto: Ben Kleyn

best wel vreemd

ik zag je lopen op straat
alsof je de wereld van je afgeworpen had
zo leek het

je donkere ogen
met het donkere groen
de lange weg van de moeite moe

het waren altijd al straten
waar iets mee was – een optelsom
van asfalt en zware luchten – zei je ooit

en dat in niets niets geboren wordt
omdat de tijd alles is alles laat zijn
maar ook alles in iemand sterven doet

pom wolff

VERA JONGEJAN – AFSPRAAK

Afspraak

1
en zo ruim op tijd komen wij altijd
staan liever in de regen dan te laat
neurotisch noemde jij dit gedrag
ach zo’n woord dat zich opdringt
meer dwangbuis dan een jas.

2
Dat is niet de afspraak
haar wenkbrauwen gaan omhoog
schermpje trilt in haar hand
lange nepnagels
en we zitten in de trein

er is geen moeder meer om haar te troosten
zal ik er vorm aangeven
een omarming tekenen
wie weet helpt het
( met terugwerkende kracht)

3
Hoeveel afspraakjes heb ik wel niet
met mijzelf gemaakt in dit leven
en het taaie bestaan
behapbaar

nog schiet ik mezelf af
als een zilverkleurig k ogeltje in de morgen
zie hoe het een weg vindt naar de uitgang
toeters en bellen
mijn lichaam is een flipperkast

4
Het stormde
alle afspraken zijn de boom uitgevlogen
liggen te glimmen in de goot

weten de mensen nog
waar ze zich dienen te melden
en wanneer
nu ook de tijd is verzet
en er een uur is weggewaaid?

het blijft maar regenen.

Vera Jongejan

FB KAN ONZE LIEVE VERA JONGEJAN NIET AAN – HAAR TEKSTEN ZIJN TE HEFTIG BLIJKBAAR – maar wij van de pom eren elke dag, elk uur, elke minuut onze met poëzie begenadigde kunstenares!

Vera Jongejan als een zilverkleurig kogeltje in de morgen

FB KAN ONZE LIEVE VERA JONGEJAN NIET AAN – HAAR TEKSTEN ZIJN TE HEFTIG BLIJKBAAR – maar wij van de pom eren elke dag, elk uur, elke minuut onze met poëzie begenadigde kunstenares!

Afspraak

1
en zo ruim op tijd komen wij altijd
staan liever in de regen dan te laat
neurotisch noemde jij dit gedrag
ach zo’n woord dat zich opdringt
meer dwangbuis dan een jas.

2
Dat is niet de afspraak
haar wenkbrauwen gaan omhoog
schermpje trilt in haar hand
lange nepnagels
en we zitten in de trein

er is geen moeder meer om haar te troosten
zal ik er vorm aangeven
een omarming tekenen
wie weet helpt het
( met terugwerkende kracht)

3
Hoeveel afspraakjes heb ik wel niet
met mijzelf gemaakt in dit leven
en het taaie bestaan
behapbaar

nog schiet ik mezelf af
als een zilverkleurig kogeltje in de morgen
zie hoe het een weg vindt naar de uitgang
toeters en bellen
mijn lichaam is een flipperkast

4
Het stormde
alle afspraken zijn de boom uitgevlogen
liggen te glimmen in de goot

weten de mensen nog
waar ze zich dienen te melden
en wanneer
nu ook de tijd is verzet
en er een uur is weggewaaid?

het blijft maar regenen.

Vera Jongejan

Ien Verrips – en haar weggevlogen zusje

onderweg ging mijn koffer kapot
behalve mijn tandenborstel enzo
zat er van alles in dat ik niet missen kon
alsook mijn pas gestorven dode zus
die ik had meegenomen
om mij te vergezellen op mijn reis

vertwijfeld vroeg ik mij af
of zij zich nogmaals
in een nieuwe koffer
op zou laten vouwen
erg meegaand was zij al nooit geweest

bij het overpakken van mijn bagage
bleek zij te zijn gevlogen
het was mij niet gelukt

okt 2025 / IEN VERRIPS

PETER BERGER reist – Met dank aan Kuta dat hier op Lombok inmiddels de toeristenmagneet is.

Een el cheapo hotelkamer in een uithoek van havenstadje Waingapu met een karaoke om de hoek? Biertje? Karaoke kent vele gezichten. Een dozijn dames van vertier ruilen bij binnenkomst opzichtig hun grimas in voor iets wat voor een verleidelijke lach moet doorgaan. Haren worden haastig gladgestreken en kleding snel geschikt. Er wordt driftig om de madam geroepen maar ik wacht het niet af. Biertje elders! Buiten is het aardedonker. De uitbaatster van een verdwaalde Warung even verderop excuseert zich dat ze alleen wat zwartgeblakerde babi en iets donkergroens heeft liggen. Het oogt pover achter het door groezelige vitrage afgesloten houten vitrinekastje. Doe maar gebaar ik. Je moet toch wat. Het blijkt van die gelakte Chinese cha-chiew te zijn. Roze, droog en verpieterd. Net als het groen. Datzelfde zou je kunnen zeggen van Sumba. Het is er ronduit schraal. Op dat eiland. De afstanden te groot voor scooter. Auto met chauffeur dus. Na een dagtrip nog niks gezien. Behalve de rauwe schoonheid van de eindeloze goudkleurige savanne. De zon wonderschoon in de zee zien zakken. Dat wel. Het westen lonkt. Strand en jungle. Maar daar plenst het inmiddels dagelijks. Druppels als knikkers. Regenseizoen. Op naar Lombok dan maar. Morgen.

Wat meteen opvalt is dat de honden er lui en vetgemest zijn. Van graatmagere scharminkels geen sprake. Relatief welvarend is het er. Hier op Lombok. Want toeristen. Niet heel raar. De parelwitte stranden schitteren verlokkelijk. Bekoorlijker bijna dan elders. Het is even wennen, maar heeft ook iets vertrouwds. Die drukte. In weken geen Europeaan gezien, en hier in Kuta meteen een overdosis aan Nederlanders. Cafe´s te over. Heuse restaurants. Best verfrissend ook dat je als grote witte man geen bezienswaardigheid meer bent. Dat men voortdurend met je op de foto wil. Dat men je starend van verbazing naroept. Mister! Mister! Dat zijn slechts nog echo´s van honderd vervreemdende momenten. Het is een dubbel gevoel. Chaos versus orde. Hoe dan ook, Kuta bevalt best.

Aan de andere kant van het eiland is het wat rustiger. Ook op toerisme ingesteld, maar het seizoen is hier voorbij. Vandaag op een houten boot genoten van de Gili´s, een paar piepkleine eilandjes voorbij de kust bij Senggigi. Hagelwit, de stranden. Water helder als kristal. Schildpadden. Duizend vissen een kleurrijke mozaïek. Enigszins verloederd is Senggigi wel. Zichtbaar het hoogtepunt voorbij. Met dank aan Kuta dat hier op Lombok inmiddels de toeristenmagneet is.

Op dit moment mijn nieuw verworven kookkunst aan het vieren. Lekker. Alles vers uit de tuin van een lokale dame die kookworkshops organiseert. Vanmiddag, na vier uur kokkerellen daar ter plekke al het buikje rond gegeten. Daarna keurig thuis afgezet. Nu de restjes. Op de veranda van mijn hutje met gevlochten bamboe wanden smaakt het nog beter. De avond valt. Krekels. Kikkers. Vliegende torren als veldmuizen zo groot. De jungle is oorverdovend indrukwekkend. Dat ga ik missen. Op zeker!

PETER BERGER