BOXTEL omarmt pom wolff – zelfs de barman van le temps perdu – boxtel – markt 13 aan de poëzie – in goede herinnering mister dichtslamrap Marcel Linssen

vandaag zou ie jarig zijn geweest als ie niet gestorven was – Marcel Linssen – veel dichters – slammers – singer songwriters – houden hem in herinnering als de grote man achter DSR – mister marcel DICHTSLAMRAP – boxtel was het – het pleintje en de poëzie ook:

dat we liepen daar
en vroegen le temps perdu meneer
weet u daarvan?
 weet u iets meer?
 
dat we westmalle
dronken op het marktplein
en jij zei
ik wil wel verdwalen om te vinden
 
praat door zei ik
praat door
nooit eerder zo’n verlangen
nooit en voor niemand niet
 
pomwolff

boxtelgedicht

en hij kon er maar niet over uit – een gedicht over boxtel – over le temps perdu – over zijn café – door een man, door een d-d-d-d-dichter! pom wolff is de naam zei ik hem – een biertje graag!

 

Share This:

VON SOLO bar laat!…’Ze droeg een linnen tasje met de opdruk ‘Fuck the system’. Ze zag er zo gevaarlijk boos uit,…’


Het eerste dat me aan haar opviel waren haar zwarte kleding en haar weelderige boezem. Haar bijzonder rijke, vrouwelijke vormen vielen bij me in de smaak. Net het grijze gebied tussen héél veel en veel te veel, maar dat je ze zeker wel ‘zou doen’. Daarbij was ze iets kleiner dan ik en had een compleet ontploft kapsel als Bellatrix LeStrange uit Harry Potter. Ze was om zo te zeggen echt ‘mijn typje’. 

Niet veel verder zat een heavy metal meisje met een strakke, zwarte jeans aan. Ze vertelde net aan een jongen, dat haar borsten, die mooi vooruitstaken onder een gespannen zwart hemdje, niet echt waren. Ik merkte op, dat ze ook mooie nepwimpers had. Laat ik nou net een ontzettende fan van dit soort kunstmatige schoonheid zijn. Ik zag ze opstaan en staarde haar wiegende, perfect uitgelijnde figuur na. ‘Daar gaat ze…’ van Clouseau speelde in mijn hoofd.

Ik haalde een pilsje aan de bar en ging weer zitten. Er paradeerde een jonge vrouw voorbij in een leren hotpants. Haar armen en benen onder de tattoos. Wijd uitlopende, zwarte oogschaduw en knallende blauwe ogen daaronder. Ze dronk zwaar bier uit de fles. Ze droeg een linnen tasje met de opdruk ‘Fuck the system’. Ze zag er zo gevaarlijk boos uit, dat ik haar als tiener nooit had durven benaderen. Ik droomde toen echter al wel van haar bestaan. Ze was alleen nergens te vinden.

En nu zat ik daar. In de staart van mijn midlife crisis, tijdens in een drinksessie op een filmfestival in Breda. En ineens realiseerde ik me, dat ik deze vrouwelijke personages allemaal meer dan dertig jaar geleden al verzonnen had. Het is ongelofelijk dat al de fantasiemeiden uit mijn jeugd in één middag op één plek waren gematerialiseerd in één moment. Het is jammer dat ze vroeger nog niet bestonden. Maar ik was blij, dat ik het werk van mijn verbeelding alsnog éénmaal in al haar glorie heb mogen aanschouwen. Tevreden haalde ik nog een rondje bier.  


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

pom wolff: als ik koeien zie moet ik altijd huilen… nu met een bijdrage van MAX LEROU


een gedicht over koeien
heb ik nog nooit geschreven
dat kan ik niet
als ik koeien zie moet ik altijd huilen

ik ben niet voor koeienstront
dampend nog in het malse groen
ik ben er voor ‘mijn eigen’
op koeienstront groeien geen gedichten

dichters schrijven liever
over op het land uitgestrooide boeren
rapen uit de overgebleven woorden
de laatste menselijke resten
 
pom wolff


vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis

bij elk stralend geluk
doemt wel vaker een beeld
van bonte koeien in zwart wit

hoor ze loeien
wanneer in maag drie
het gisten van de poëzie
een hoogtepunt bereikt

en het was al niet veel soeps
die zomerdag nee
dan deze – een lichtvoetige

ml

Share This:

Mirjam AL: ‘geen wonder dat mijn buren denken dat ik geschift ben, ze hebben gelijk..’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 18 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

IEN VERRIPS – waar mensen nog al eens over willen schrijven


de liefde kwam te vroeg 
genuttigd als een goed glas bier
dat je na de eerste hap 
verschralen liet
de ware smaak
alleen nog een
herinnering


mei 2024 – IEN VERRIPS

Share This:

PETER BERGER aan de BERENKLAUW


wij van hier wensen peter een goed herstel – peter hier op de foto nog in dat altijd weer gezellige en berenklauwvrije 020 – de berenklauw wens je alleen je vijanden toe nadat je hebt uitgezaaid in hun tuintjes – en dan is het wegwezen. sterkte peter

Hoe zat dat ook weer? Met die ezel. En die steen. Berenklauw? Dat is een venijnig stuk onkruid. Het sap ervan. De haartjes op de steel. Gaat niet goed samen met zonlicht. Een jaar of wat geleden was ik ook al eens de bok. De huid tot bloedens toe verbrand. Blaren als builenpest. Drabberig vocht dat maar druipen bleef. Ik had beter moeten weten.

Een meter of twee hoog. Een stuk of honderd. Stonden er. Vorig weekend. Een paar flink hoger nog. Berenklauwen in het gras. Een bloemenkerkhof in de dop. Een lekker klusje voor de takkenknipper en de heggeschaar. Dacht ik. Ik hoorde Eva nota bene nog vermanend fluisteren. Vriendelijk doch dringend. Daarboven in die maagdenwitte bloemenkroon. Oppassen geblazen? Boeien! Hoezo risico? Gewoon doen. Fuck it. Moet kunnen.

Inmiddels zit ik een week binnen. Als een korstige melaatse. Als een vampier die zonlicht niet verdragen kan. Dat moet minstens zeven dagen. Leven zonder zonnestralen. Volgens Google. De paarsbruine korsten jeuken inmiddels als de ziekte. De huid hier en daar nog rauw en rood als verse varkenslever. Eva? Die lacht op zeker in haar vuistje. En ik lach luidkeels met haar mee. Want na hoogmoed komt de val. Ik had beter moeten weten. Volgende keer? Drie maal is scheepsrecht.

PETER BERGER

Share This:

pom wolff – van teveel


van teveel
 
van het leven geleerd
dat je het niet moet oproepen
herinneringen bijvoorbeeld
 
die je samen niet meer zult hebben
dat schijven alleen maar analyse is
en analyse de dood
 
verlies maakt dichters overbodig
zegt ze
 
hoor ze trachten het onontkoombare
wezenloze niets te bezweren
het verliezen en het zo verloren zijn
 
een liedje van voorbij
die alles ontzettende pijn en de bange ogen
de trillende lippen na de laatste regel
 
omdat je teveel pijn hebt om nog pijn te schrijven
zegt ze



pom wolff

Share This:

JURYVOORZITTER BREGJE ZONDERLAND ligt weer eens zwaar onder vuur. zwaargewichten pomgedichten MAX LEROU, JOOP KOMEN (I.M.) en CARTOUCHE keren zich en bloc tegen bregje. MAX LEROU: ‘een sm-dame in een homo-erotische setting…’

toen we bregje nog hadden op pomgedichten.nl – bericht d.d. december 2016

cartouche2

JURYVOORZITTER BREGJE ZONDERLAND ligt weer eens zwaar onder vuur. zwaargewichten pomgedichten MAX LEROU, JOOP KOMEN en CARTOUCHE keren zich en bloc tegen bregje.

IMG00413-20110625-2022

JURYVOORZITTER BREGJE ZONDERLAND ligt weer eens zwaar onder vuur. zwaargewichten pomgedichten MAX LEROU, JOOP KOMEN en CARTOUCHE keren zich en bloc tegen bregje.

joop komen

JURYVOORZITTER BREGJE ZONDERLAND ligt weer eens zwaar onder vuur. zwaargedichten pomgedichten MAX LEROU, JOOP KOMEN en CARTOUCHE keren zich en bloc tegen bregje.

 

ons bregje – de tweewekelijkse juryvoorzitter van de zondagochtendwedstrijd ligt stevig onder vuur. haar commentaar van gisteren viel niet echt in goede aarde – zo sprak zij over CARTOUCHE en zijn ‘maniertjes’ – ook wees zij op de ‘gemakzucht’ waarmee CARTOUCHE poëzie maakt: “Het zomaar afbreken van een zin is bij jou duidelijk een maniertje, gemakzucht.”

Ook de dichter MAX LEROU kreeg een veeg uit de pan van bregje – lerou een doodenge man volgens bregje: “doodeng die man”. bovendien heeft juryvoorzitster aangegeven niet meer een supermarkt te willen bezoeken waar max lerou winkelt of over schrijft: “De Lidl is een gevaarlijke winkel, ik durf er niet meer heen, stel je voor dat ik Max tegenkom.

JOOP KOMEN komt zoals we hem kennen op voor zijn kunstbroeders. joop werpt zich zijn hele leven al in de strijd voor zijn vakgenoten. legendarisch zijn de verhalen over hoe hij zich inzette voor de dichters – laten we eens een paar namen noemen –  roop, remco kerkhof, crielaart, de bruin, hoedemakers en haar hubert – ach wie niet – niet dat joops hulp geholpen heeft – ja van de wal in de sloot – want een fatsoenlijk gedicht hebben deze dichters na de interventies van joop niet meer kunnen schrijven –  hoe dan ook  joop weet uit ervaring hoeveel bloed zweet en tranen het vervaardigen van een gedicht kost. als één man  staat joop op uit zijn scootmobiel en staat hij in voor max en voor cartouche tegen het gevaar BREGJE ZONDERLAND. lezen we eerst joop en daaronder cartouche en max lerou.

 

joop komen

JOOP KOMEN:

kijk pom, die bregje, of hoe zhij ook moge heten, gedraagt zich als een onderwijzer(es), maar die in werkelijkheid op handen en voeten het basisonderwijs heeft doorgeploeterd om daarna amechtig op achttienjarige leeftijd het vmbo te verlaten.

enige kennis van dichtvormen is voor haar/hem als chinees voor een jordaanse kar-ga-door, hoewel zhij graag te pas en te onpas het woord sonnet gebruikt en daardoor zijn/haar onkunde etaleert.

Graag zou ik haar/hem de aanschaf van het nuttige boekje ‘versvormen’ van drs. P adviseren, maar ik vrees dat zelfs dat voor hem/haar is als hetzelfde chinees voor voornoemde kar-ga-door.

aangezien dit bregje noch voor literatuur noch voor het aanrecht geschikt is heb ik voor haar/hem maar één advies dat zhij zelf mag invullen.

echter moet ik hier vermelden dat ik met deze kritiek op ons aller breg te ver ben gegaan maar vergeef me, gezien mijn leeftijd en scootmobiel, die vrijpostigheid.

ga door breg, complimenteer of beledig de mensen tot meerdere glorie van b. zonderland en ga door met het etaleren van je geringe kennis van literatuur.

 

cartouche2

 

CARTOUCHE:

De zogenaamde maniertjes van bregje kunnen me gestolen worden. Het is voor eenieder volkomen duidelijk hoe de vork daar in elkaar steekt, dunkt mij. En wat, beste hollandse schooljuf te denken van ‘ik heb niets chronisch slopendS of slependS… bedlegerig ( ben ik) niet maar wel vaak lui… U meet met vreemde en verschillende maten, beste mevrouw. In het goud van ons Jolies kan ik mij overigens best vinden. Met vriendelijke groet, uw aller Cartouche.

 

IMG00413-20110625-2022

 

MAX LEROU over ons bregje zonderland tegen JAKO FENNEK:

ik zou op mijn hoede zijn wanneer je een dame tegen het lijf loopt en zij draagt voor iedereen zichtbaar een groen waterpistooltje. wat direct opvalt is de bijpassende oogschaduw.

ze maakt er een sport van mensen met doordringende blik, zeg maar gerust ogen die dreiging uitstralen, aan te kijken. een sm-dame in een homo-erotische setting, ik noem maar wat. het komt als eerste bij me op.

een laatste waarschuwing. ze lijkt me van het meest sluwe soort. het waterpistooltje kan morgen zomaar donkerblauw zijn…check de oogschaduw!

Share This:

Lisan Lauvenberg I.M. gedicht van de week: ‘dat wat wij zagen als het ware het ware niet kon zijn…’


Lisan: Ik vond een gedicht terug van lang geleden. Het is een antwoord op een gedicht van een mij nu onbekende J.P.
Het gedicht is nooit gebruikt of gepubliceerd, maar past zo mooi bij bergen verzetten (binnen een vriendschap en in het leven)

.

In antwoord op het gedicht vriendschap van J.P.

In alle rust werd ik verlost
van wat mij scheidde van de wereld
een verlangen dat groter is dan,
is dan groter dan jij en ik.

Iets dat wij beiden moesten leren
erkennen als het leven met de last
dat wat wij zagen als het ware
het ware niet kon zijn.

Het bracht verleden groter nog
dan ooit beleden met meer pijn
dan toen we klein waren
en konden zijn.

Pas in het erkennen van hoe groots
we samen kunnen zijn
versmolt ik met alle oude geliefden
en kon ik in vrede met deze vriendschap zijn.

Ik hoor de vogels eindelijk zingen
Ik zie de ruimte bij de zee
Ik rijd door landschappen van lang geleden
Ik herken de liefde van ooit en lang geleden.

Nog een paar woorden
en nog wat wijn.
De bloemen bloeien als nooit tevoren
we lachen veel en erkennen pijn.

Ik hou je vast.
En jij, jou en mijn zijn.


© Lisan Lauvenberg
8-09-2018


hier is toch echt een grote romantica aan het woord – hier stijgt een onbenoembare liefde boven alles en iedereen uit – een alles maar dan ook alles omvattend gedicht – poëzie  om er net niet bij te kunnen – zo moet poëzie zijn.

over alle toppen van de bergen heen – een absoluut hoogtepunt – een tsunami aan gratie voor mij voor jou – en dan komt zij- de dichteres  aan het woord: Ik hou je vast. En jij, jou en mijn zijn.


“Nog een paar woorden
en nog wat wijn.
De bloemen bloeien als nooit tevoren
we lachen veel en erkennen pijn.”

Share This:

Karlijn groet de vrijdag: ‘het is op een verjaardag…’


het is op
 
het is op een verjaardag 
dat je handen, wanneer 
hij door de kamer loopt,
op je af komt, als vanzelf 
naar hem reiken,
naar zijn handen,
 
hen daar zeker weten
alsof je lijf al lang wist
wat liefde is,
dat alleen maar
daar en dan
onontkenbaar helder maakt
 
Karlijn Groet

Share This: