VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Vanavond fietste ik tijdens de spits over de Erasmusbrug van Zuid naar Noord richting thuis. Het was kil en regenachtig. De fietsers waren dun gezaaid op de brug. De auto’s schoven bijna op hetzelfde tempo als ik naar de overkant. Onderweg naar beneden de brug af, was ik net wat sneller. En ik stond meteen vooraan bij het stoplicht.
Deel 113. Autocratie
Op de fiets kost het me vijfentwintig minuten om van de Kop van Zuid naar mijn huis in Hillegersberg te geraken. Met de auto zal dat in de spits rond de zesentwintig minuten kosten. Van die tijd sta je dan ook nog eens twaalf minuten stil. Fietsend sta je slechts vijf minuten stil. En als je thuiskomt hoef je ook nog eens geen parkeerplek te zoeken. Als het regent ben je wel nat. Bij thuiskomst doe je droge kleren aan.
Toch zijn de automobilisten in de meerderheid. Ook hier gaat de tachtig twintig regel op. Voor elke twintig fietsen doorkruisen tachtig auto´s de stad. Auto´s waar vier personen in vervoerd kunnen worden. Waarvan in tachtig procent van de gevallen enkel de bestuurder aanwezig is. Fysiek. De automobilist in de stad is kenschetsend voor de dystopische wereld waar we in leven. Mogen we van de automobilist verwachten dat hij de gebaande paden buiten gaat. Nee. Mogen we een lift verwachten. Nee. Snel vergrendelt hij centraal zijn voertuig als was het zijn huis, zijn land en zijn geest. En vertrouwt op zijn boordcomputer zonder te weten wat zich onder de motorkap afspeelt. Zolang het karos maar blinkt.
Mijn mening over al deze automobilisten die door de stad rijden is dat het slappelingen zijn. Slaaf van hun voertuig. Onderworpen aan hun rijdende cel. Waarmee ze zich begeven naar hun hokjes met schermen in blokken van beton, vlechtstaal, dubbelglas en klimaatbeheersing. Als ze naar huis gaan zitten ze daar droog. Ze zitten er warmpjes bij. Terwijl de motor draait. En de radio geluidsgolven over hen uitbraakt. Onderweg van A naar B. Dat is belangrijker dan de reis. Loeren naar de lichtjes van hun voorganger. Met z´n allen. Soort van comfortabel in hun gouden paardje van Troje. Rijden ze de olie van de Arabieren op. En betalen hun sjekkeltjes aan Shell. Je merkt niet dat de aarde opwarmt als je airco hebt in je auto. Je merkt niet dat je rommel uitstoot door je pollenfilter en je Wunderbaum. Uiteindelijk merk je niks meer. Want je hoeft niks meer. Net zo lang tot alles auto is.
Thuisgekomen stap ik voor de deur af. Mijn handen zijn koud. Mijn broek nat van de regen. Er is geen sprake van een automatische piloot. Het warme licht van binnen lonkt. En het is warm in mijn hart. Parkeerhulp heb ik niet nodig. Mijn buurman rijdt op dat moment zijn hybride SUV de oprit op. Hij staart uitdrukkingsloos voor zich uit en ziet me niet.
. Who’s gonna tell you when, it’s too late Who’s gonna tell you things, aren’t so great You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong Who’s gonna drive you home tonight
Who’s gonna pick you up, when you fall Who’s gonna hang it up, when you call Who’s gonna pay attention, to your dreams Who’s gonna plug their ears, when you scream
You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong Who’s gonna drive you home, tonight
Deel 88. Intergalactisch
Deel 89. Wild horses
Deel 90. Eeuwige liefde
Deel 91. Boze Buurman
Deel 92. Het leed dat sociaal zijn en camperen heet
Deel 93. Carnaval Festival
Deel 94. Yes, we can
Deel 95. Het grootste geluk
Deel 96. Vluchten kan niet meer
Deel 97. Suicide Solution
Deel 98. De Afvallige
Deel 99. First time right
Deel 100. Haarfijn
Deel 101. Bukken
Deel 102. Womanizer
Deel 103. Onmogelijk
Deel 104. Quetzal
Deel 105. #zeghet
Deel 106. Waar zijn ze gebleven
Deel 107. Valt een eend van een flatgebouw en zegt…
Deel 108. Te vreten
Deel 109. Rugtasje
Deel 110. Relatie 2.0
Deel 111. Treurig
Deel 112. The Dark Side
menno wigman cyclus op straat het is zo een dag met bladerrot een dag met een zwart gat erin van wie je hield ligt verderop
kruimels liefde en de dood wat je ook van hem leest nergens een sprankje hoop of hij nou schreef over zichzelf of over wie hij ooit had liefgehad, het brak alles brak, brak af, ging dood en dan
ja dan zullen ze wel wat vinden gedichten half af een onvermoede brief aan god weet wie
een aantekening hoe hij net deed, net deed of hij net deed alsof hij aan de dingen hing
leven laten we het nog één keer uitpakken en bewonderen
waar we zo goed in waren een leven over deden het verbergen
achter onze veilige schaduw de held uit hangen wat zo makkelijk is
dat je eraan voorbij gaat het jachten en jagen het hollen en vliegen
in hoeveel gedichten stond het niet beschreven in hoeveel ongelezen gedichten wél
dat je eerst bijna moet sterven om het lief te zien – om het ademloos lief te hebben pom wolff
wij van de pom feliciteren Ien met de komst van de kleine – haar kleinkind – met die mooie naam – die vreselijk spannende uren voor een geboorte vastgelegd in een gedicht – dat je je adem bij voortduring inhoudt en dat het maar goed mag gaan – de machteloosheid van het niets kunnen doen – en ja het is goed gegaan – wat een pracht – wat een geluk
Wachten op Alicia
de zon schuift op naar maan de nacht besluipt de dag wind wordt tot storm en gaat weer liggen al doet de klok wat moet mijn tijd is stilgezet in eeuwigheid en zal pas verdergaan als jij geboren bent
Iets magisch heeft het. De naam. Het is zo´n struik waarin dronken kabouters feest vieren. Want familie van de berk. Toverboom. Maar onkruid is het ook: hazelaar. Eekhoorns zijn er dol op. De noten. Nou ja, zeg maar hazelnootjes want groter dan een erwt heb ik ze nooit kunnen ontwaren. Eenmaal aan de aarde ontsproten woekert het gevaarte in wording breeduit alle kanten uit. Als een verenpauw. Aangewaaid wild zijn ze. Die struiken. Ooit geboren uit het niets. Een paar decennia later een massieve muur vormend die je zonder pardon het zicht ontneemt. Uitzichtbrekers!
Verderop beneden is er nog een zwammenstam en die moet om voordat storm ´em kraakt. En in de achtertuin schuren een paar uitlopers van een uit de kluiten gewassen kers tegen de draden van de elektra en glasvezel. Kortom ladder uit de schuur. Benzine in de machine, olie op de ketting en gaan. Herriehakken. Krachtpatserij. Zo gepiept. Het omhalen. Maar dan. Mootjes moeten het worden. Klein genoeg voor de gulzige mond van de houtkachel. Ben nog wel even bezig. Klam dampend van zweet. Kou deert niet als je bezig bent. Straks de voeten bij het vuur. Met rode port en kaas van hier. Bonne soirée.
dank aan alle dichters die deze site weer heel erg mooi maakten deze zondag bij het thema vriendschap – dank voor het insturen en de imponerende woorden van poëzie – vriendschap van alle kanten belicht. lees mijn commentaren onder de gedichten – ik schreef al over mijn zwarte romantische kant – die kant dicteert ook mijn voorkeur voor menselijke gedichten deze week -de prachtgedichten van frans terken en jako fennek bekleed ik met goud – brons gaat naar Rob Mientjes die het thema op een bijzondere wijze vorm en inhoud gaf. van harte frans, jako en rob.
Dag Pom, Schreef al een bijdrage voor het thema, vriendschap die was, en ook is, postuum dan toch. Warme Weekendgroet, Frans
Vrienden begroet – voor Joop –
‘Vrienden begroet het leven’ zei je het glas geheven monter we maakten het een motto in onze samenspraak
zo traden wij de dagen tegemoet gaven elkaar als goede vrienden over en weer warme en inspirerende woorden om tijd en kou te lijf te gaan
tekens van wellevendheid steeds een groet om van elkaar te horen te zien wat het leven ons bracht dat samen tot poëzie te maken
met woorden afgemeten en gewogen gingen we naast elkaar door licht en donker als volgden we de schaduw van onszelf schaduw van een levende vriendschap
over ‘vriendschap’ gesproken dit prachtige gedicht van frans terken over zijn dichtvriendschap met joop scholten – ik heb ze nog zien optreden – en deze terugblik is een waar eerbetoon aan de overleden joop scholten. uit elk woord spat de vriendschap – voel je als lezer dat het mooi is geweest en voor frans niet over. ‘door licht en donker’ schrijft de dichter – gingen ze – gaan ze nog steeds.
Pom,
Je hebt met het thema van vandaag mijn jeugdleven even opengebroken. Het resultaat is, dat ik één van mijn boezemvrienden na zo’n vijftien à twintig jaar eens spontaan heb opgebeld. Verrassend zoiets.
Wens je een fijne dag. Groet van jako.
kamers
in zijn binnenste opgestapeld oude vrienden doodgewaand, verpakt in stilte nooit een levensteken
dan, na tien twintig dertig jaar een telefoontje hé kameraad, hoe is’ie de stemmen, dunner en veranderd krijgen na even praten weer gestalte
daarop zoekt zijn handy terug naar zwijgzaamheid, maar in zijn boezem zijn de kamers weer gewit
jako fennek prachtig persoonlijk gedicht en toch min of meer met algemene gelding – die stemmen dunner… ja dat zijn de woorden van een dichter – die kijkt en luistert en dan fantastisch mooi kan verwoorden. boezemvrienden nooit uit het hart.
Vriendschappen
Vriendschappen sluit ik met mezelf en mijn boeken uit de doeken dus
Daar waar vriendschap stroomt vloeien rivieren samen eeuwig oeverloos
Ik vernoem je niet nergens voor nodig immers wij kennen elkaar
Zet ze op een rij vriendschap op vriendschap tot de kast vol is
Rob Mientjes
vriendschap in haikuvorm – ach ja waarom niet – ik zelf ben minder voor haiku’s maar deze 4 bij elkaar werken wel zeer geestig – dat moet ik toegeven – ik kan ze niet recenseren omdat ik van die vorm geen verstand heb maar qua inhoud mogen ze er zijn – de beste vriend van jezelf ben je zelf. je moet er maar op komen. geestig ja.
TON HUIZER: je weet immers nooit
FRANS TERKEN – naast elkaar door licht en donker
RIK VAN BOECKEL – vrienden dichten in verzen
MERIK VAN DER TORREN – Hij zat naast me in de metro
VERA VAN DER HORST – Zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn
IEN VERRIPS – ze kwamen en de meesten gingen weer
BABAK – uitspraken die soms lief maar vaak confronterend
ROB MIENTJES – vriendschap op vriendschap
JAKO FENNEK – de stemmen, dunner en veranderd
LUK PAARD – dan doen we jij en ik
ach laten we meevaren in de vaart der volken – vriendschap als thema van de poëzieweek – dan ook op pomgedichten punt nl ! – hopen we ook op een vriendschappelijke bijdrage van ons aller DITMAR BAKKER – zolang al niets van hem vernomen – en van u ! lieve vrienden – maak pomgedichten deze week tot een belevenis. X – de dichter van 010 ton huizer gaat u voor. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Beste Pom, Bij het thema vriendschap past zeker ook het aspect ‘verloren vriendschap’ Vertrouwde namen van wat mensen om je heen die er altijd voor je waren en die nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van ons geheugen. Prettig weekend, Ton
We-Phone
Verbinding verbroken een zeis op de lijn
maar ik zie ze nog steeds op een schermpje
dicht bij mijn huid ze gaan waar ik ga ik wis ze niet uit
althans nu nog niet dat komt later wel je weet immers nooit
de techniek gaat zo snel…
Ton Huizer
over ‘vriendschap’ gesproken ik zit nog na te trillen van een adembenemend intens liefdevol en diepontroerend premiere-optreden van Ludique in Baarn – ‘levenslong’- fijngesnaarde liefdespoëzie van robert long in een ludique jasje met die prachtvertolking van martijn mulders oa van ‘josje’ – zo werd het door Ton Huizer hier gepresenteerde thema ook aangeraakt door Ludique – dat je toch altijd iets in je meeneemt van wie je lief was – prachtig trouwens de begeleidende tekst van Ton: dat mensen om je heen die er altijd voor je waren nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van je geheugen – prachtig!
ook daar
kom ik je in buenos halen van de rio de la plata ja ook daar maakt niet uit
dansen we door het vondelpark zoals alleen geliefden dansen ik ga voor de mordida
klimmen we in alle bomen ook in de jonge dichte
schreeuwen we middeleeuws olla vogala van de daken
pomwolff/ pw 2023
De toets van vriendschap
De toets van vriendschap in hoofd en hart zingt de wereld rond zo blijven wij gelukkig en gezond gevend lerend nemend en sprekend
wennen aan die kennis is de gift van de tijd zij speelt en gedijt wordt vriend of vriendin met gemak brengt vriendschap in vervoering
vrienden dichten in verzen muziek is een goede vriend vriendschap leidt vaak tot allesomvattende levens van jarenlang tot sinds kort en prachtig
‘t ritme van de tijd treedt ons hart binnen luisterend naar elkaars lieve woorden uitgerekt tot zinnen kan vriendschap goed beginnen.
Rik van Boeckel
ik mis net de persoonlijke touch hier in dit gedicht – sorry rik het zal mijn zwarte romantische aard zijn – bij het thema horen voor mij mensen die je lief zijn of die je lief had. zie hier mijn beperkte machteloosheid bij dit thema.
Wie ?
Hij zat naast me in de metro en leek zijn lach te lachen fijntjes over het toeval. Het is hem niet, dacht ik en hij liep de coupé uit. Welk jaar, welke zomer trok ik met hem op ? We gingen eten in het Russisch restaurant en dronken veel bier op terrassen. Hij naast me in de metro, was hij nou hem of niet ?
Merik van der Torren
tsja hoe de jaren er tussen gaan zitten – hoe de tijd de wonden heelt is een cliché maar wel waar. we hebben er allemaal wel mee te maken gehad. en dat je dan na verloop van tijd alleen nog een glimp kan zien van hoe het was, hij was.
Mijn lieve vriend
Je komt nooit ongelegen als ik je zie, zo moeiteloos gebeurt er iets wat bruist, beweegt ontstaat een tussenruimte die verbeelding leven geeft
waar ik me overgeven kan en ben wie ik wil zijn je vormt me, laat me mezelf zien we hebben ons eigen rijk
Hebban olla vogala alle vogels zijn aan het nestelen, behalve ik en jij wij dansen de mordida zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn
Vera van der Horst
mooie slotregels – dat een ware vriendschap soms meer nog kan zijn – meer of anders mooi kan zijn dan de liefde ooit zal kunnen zijn. ja dat is vriendschap. voor het leven waar de liefde slechts voor korte of lange duur maar altijd toch in tijdelijkheid ten onder gaat. ik heb wat moeite met de 1e strofe – ik ga voor de tweede en de derde.
vrienden
ze waren er altijd overal op school op werk en tussendoor vooral veel tussendoor’ het diepe denken deelden we in drank gedoopt ons lief en leed vooral veel liefdesleed
ze kwamen en de meesten gingen weer de vrienden van voorheen we zijn nog over met een paar het diepe denken raakte sleets het lief en leed nog steeds gedeeld
jan 2023 Ien Verrips
zoals het kan gaan – ien beschrijft het leven waarin vriendschap een gegeven is met iets van genadeloosheid – soms is poëzie genadeloos. soms de dichter ook.
Voor F
Op een nieuwe oude vriendschap Op een vernieuwde ik en een hervonden jij Herbeschreven ik, herbeleven jij Op een hertaalde, naar de oorsprong én de toekomst vertaalde kameraadschap
Op jouw luide stem die soms gênant maar vaak aandoenlijk mijn uitspraken die soms lief maar vaak confronterend Op onze grijze haren die heel wat liefde heel wat haat, heel wat onrechtvaardigheid overleefd hebben
Het liefzijn is ons gelukkig nog niet ontgaan Op onze vernieuwde vriendschap Daar drink ik op
Babak
de eerste strofe is mij net te veel – net als bij vera van der horst hierboven – een gekunstelde beginstrofe – alsof de dichters hun gedicht inleiden – als een geboorte – maar het kindje komt echt wel uit zichzelf de wereld in – en hier ook de tweede en derde strofe voor F zijn mooi genoeg op zichzelf en ze kunnen ook op zichzelf – in alle eenvoud.
“ bloedbroeders “ luk paard
dat jij met 2 hande desnoods tot bloedens toe mijn buik de jouwe
en van hakke er zou geen dag meer om nie te sneuvele bloedbroeders zoas in’et filmpje
en altijd die smile zodat’k weet straks wordt’et koffie
een heerlijke LUK PAARD als besluit van het gevraagde thema vriendschap – als bijsluiter schrijft Luk: ‘vriendschap hoeft nie altijd/alleen van bloemetjes en suikerkransjes te zijn…’ – ik denk dat het gedicht niet beter van een recensie te voorzien is. het bruist het swingt een gedicht van Luk – de woorden dansen.
Tot voor kort was ik er van overtuigd, dat het belangrijk was om ‘goed te doen’. Specifiek door te zorgen voor andere mensen en te zorgen voor een leefbare wereld. Verder valt het zorgen voor dieren er ook onder. En het zorgen, dat de wereld net een stukje beter wordt, door mijn bestaan op aarde. Dat klinkt allemaal redelijk vaag. In de praktijk kwam het neer op het voordragen van poëzie, het maken van een paar films, het pogen op te voeden van een paar kinderen, het betrachten een lieve en goede levensgezel te zijn, gezond te leven en toch ook soms de teugels te laten vieren, op tijd vegetarisch te eten, niet te vliegen, duurzame producten te kopen of helemaal geen dingen te kopen en positief te zijn. Daarnaast ook van tijd tot tijd activistische uitingen doen en discussies aangaan tegen het kapitalisme.
Maar dat is nu voorbij. Ik heb nagedacht over de definitie van ‘goed doen’ en de zin van het leven. En weet je, of je nu ‘goed doet’ zoals ik dacht hoe dat moest, of gewoon de wereld naar de bliksem helpt, het maakt allemaal niet uit. Niets maakt uit. De waarde van de mening van een kapitalist is net zoveel waard als die van een anarchist. Die van een vleeseter net zo veel als die van een vegetariër. Die van een fascist of een neo-liberaal net zo veel als die van een communist of een socialist. Er is geen goed of kwaad. Dat is enkel wat je jezelf wijs maakt. Vroeger had je daar het geloof voor. Nu mag alles. Dus zijn ook goed en kwaad niets anders dan een mening meer. De meeste stemmen gelden soms, als het uitkomt. Dus ben ik bereid me daar aselect, gewoon naar te gaan voegen.
Zoals Iggy Pop al zong: ‘Well, I’m just a modern guy’. Of een ‘Passenger’ voor mijn part. Ook dat maakt niet uit. Als je kind bent, ben je schizofreen. Jantje lacht, jantje huilt. Als je in de puberteit zit, dan rommel je maar wat aan en probeer je jezelf naar de knoppen te helpen. Als je ouder wordt, probeer je wat op te bouwen en dat lukt maar zo, zo. Dan takel je af en verstoot de wereld je weer en uiteindelijk ben je er niet meer. Wat maakt het dan allemaal nog uit. Wat is die hele zogenaamde beschaving dan waard. Met z’n wetten en z’n politiek. Met z’n genot en z’n lijden. Met z’n duurzaamheid en z’n afbraak. Onder de streep kloot de hele wereld maar wat aan. Van de rat in het riool, tot de pakkenman in z’n mooie Tesla. Wat maakt oneerlijke verdeling dan uit? De één z’n brood is de ander z’n dood. Zo gaat het toch gewoon. Als er iets goed of slecht is, dan is het gewoon de max te accepteren dat het is, zoals het is.
Velen hebben de boot al stuurboord of bakboord pogen te laten gaan. En telkens is het enkel de stroming of de wind, die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Spielerei. Lang heb ik de illusie gehad een goed mens te moeten zijn. Overtuigd als ik was van mijn morele gelijk. Pas nu zie ik, dat ik een dwaas was. Iedereen had namelijk gelijk. Iedereen die het met me eens was, maar ook iedereen, die het er niet mee eens was. De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme. De onrust in me, was net zo wel de stilte. De bomen in het bos hebben net zoveel gelijk als de bosbrand.
Hoe ik dit alles aan mijn, door de dwangwereld geïndoctrineerde, kinderen moet uitleggen weet ik niet. Misschien is het ook het beste dat gewoon niet te doen. Beter vliegen we vanavond naar Ibiza en eten we een dikke steak, terwijl we onder de coke een dansje doen in de afterclub. En daarna door naar Moskou om ons aan te sluiten bij de Wagner groep voor de Götterdämmerung. Het enige dat goed is, is alles. Het spel te spelen, door het niet te spelen.
Verder heeft het toch geen zin.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
