Houthok vol. Ketting bijna bot. La tronçonneuse vraagt om focus. Want het ding snijdt bomen als door boter. Niet aan denken. Ladder plaatsen ook zoiets. Zodat ´ie nergens heen kan. Klimmen maar. Een metertje of tien. Soms zelfs twaalf misschien. Van onderen! Zijtakken gieren langszij. De jankende ketting raast en vreet zich een uurtje later door de ranke stam. Inzagen. Wig. En dan? Zoef. Boem! Geen gekraak. Sorry boom. Chirurgisch. Het vraagt om planning en consistentie: stoken van eigen terrein. Drogen is noodzaak. Voor vuur zonder rook. Takken polsdik of dun als dijen: drie jaar. Maatje taille minimaal vier; en de borstomvang van cupje A een jaar of vijf. Maar die zijn schaars. Die laatste. En echte woudreuzen bestaan hier alleen met de ogen dicht. De stam dient nog te worden gekliefd. Kort zagen dus, zodat deze klus geen ramp wordt. Het stapelen is een kunst. Puzzelen van dik naar dun. Het gros is dijbeendik.
Therapeutisch. Autistisch compact moet het zijn. Voor een hoge stapelfactor. Een kuub of zes. Minimaal. Men noemt dat hier six stères. Resultaat van dagen noeste arbeid. En dan nu rust. Op het stenen bankje. Doorweekt tot op het bot dampende asem blazend. Dikke druppels vallen. Le bruit de la pluie. Plop. Drup. Drop. De klok stopt. Silence. Hout groeit sneller dan de kachel verslinden kan. Het bad lonkt. Stomend heet, omdat het overloopt van Eva´s liefde. Maar ik vrees dat ik dan nooit meer wakker wordt; voor eeuwig badend, capturé dans son rêve d’amour. Tijd voor een Red Bull. Morgen naar de Haute Saône want dat is alweer een poos geleden. Een uur of vijf. Door het Marnedal deze keer. Sur les petites routes.
ik kies deze week – onder de gedichten leest u de verantwoording -natuurlijk ook met dank aan alle dichters die troostrijke gedichten instuurden – ik kies voor de bevrijdende verhalende poëzie van Frans Teken – goud – en de sprankelende bruisende taal van Luk Paard – zilver – van harte dichters!
‘Even weg uit wat is geweest, op weg naar nieuw, soms is het een ontmoeting, …., soms de woorden van een dichter’ schrijf je; ik was even weg, las de woorden van Spaanse dichters; schreef bij terugkomst dit:
Amigo
Er zijn dagen dat je ver moet gaan voor een ontmoeting met een vriend een die al jaren op je wacht
samen landen in de stegen van deze stad wandelen zonder de wijzers van de klokken over de plaza’s tot waar de poorten staan
een rondgang door wijken en parken langs bar en theater de statuur van koningen en helden de dichters in standbeeld en geschrift
alsof het van een hogere orde is zweven boven daken en koepels tot het late licht de avond inluidt
even rust als in de verte het gebergte in zachte zon die nog schijnt op de toppen bedekt met een rand van sneeuw
de geur opsnuiven van deze stad dit losse leven op het lijf geschreven tot diep in de nacht glans in de glazen – hoe het ons vleugels geeft
een prachtig relaas – er even tussen uit – dat je soms ver moet reizen – ver moet gaan om een vriend – vrienden te ontmoeten – om met hoeveel verleden ook – de dag te genieten – de stad te genieten – de avond de drank – prachtige troostrijke rustgevende regels en de mooiste is deze: ‘even rust als in de verte het gebergte’- Frans legt zijn woorden op het gevraagde thema: niet dat het verleden ontkend hoeft maar soms is het wel fijn om even niet aan verleden te doen – om op te ademen, – even weg uit wat is geweest – op weg naar nieuw.
de levenslust spat van de beginregels af – in een heerlijk woordenspel – het is haar allemaal toch net teveel geworden moeten we begrijpen – en daar sta je dan – desolaat en aangevreten door de pijn. valt de stilte in. dichter paard weet wat leven is en van de stilte ook.
FRANS TERKEN – even rust als in de verte het gebergte
RIK VAN BOECKEL – de tijd leeft ongestoord voort
IEN VERRIPS – zo kan het worden weer misschien
LUK PAARD – we zoude houde asof’r nooit genoeg
JAKO FENNEK – een nacht waarin de liefde woord wordt
ANKE LABRIE – het was ook allemaal zo snel gegaan
ROB MIENTJES – Een plek blijft leeg
VERA VAN DER HORST –
wie wint de enige echte virtuele – naar maarten van roozendaal – ‘alsof er niets is gebeurd’ – trofee op pomgedichten punt nl? ‘alsof er niets is gebeurd…’ zingt maarten van roozendaal – niet dat het verleden ontkend hoeft maar soms is het wel fijn om even niet aan verleden te doen – om op te ademen, waar maarten van roozendaal ook ‘mooi’ over zong – even weg uit wat is geweest – op weg naar nieuw. soms is het een ontmoeting, soms de hoop, soms de woorden van een dichter, een zanger, die je over een dood punt heen brengen. troosten. we lezen ze graag – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd ik heb geen reden er is geen grond jíj laat geen ruimte voor verleden
alleen al je bestaan te weten is meer dan ooit in mij bestond
ik zag je kijken niemand was ooit dichter bij ik zag je ogen en ik zag mij
pom wolff
Wat een mooi lied van Maarten van Roozendaal. Hier is mijn bijdrage. Met dichterlijke groet, Rik
De driesprong
Het heden is de puzzel horizon verdwaalt nimmer
wandelend naar nu geeft betekenis onder de muziek van morgen geen gemis
het gebeuren danst ons los de tijd leeft ongestoord voort
de weg naar de schaduw van de maan blijft in het geheugen staan
de driesprong leidt kansrijk verder we laten het verleden eenzaam achter.
Rik van Boeckel 11 februari 2023
een echt boeckels woordenspel met het heden en het verleden en alles wat daartussen denkbaar is – met die mooie regel ook: ‘de tijd leeft ongestoord voort’ – een onvergankelijke regel die rik aan de poëzie schenkt.
Hoi Pom, Het went niet. Ik zit bij een vriendin van wie zojuist haar man dood is gegaan. Wat een verdriet. De prijs van ouder worden geloof ik.
heel even na het slapen net voor het echte wakker zijn als onverbiddelijk de waarheid binnendringt dat zegenend moment van bijna onnozele onwetendheid heel even maar toch is het dat moment waarvan je weet zo kan het zijn zo kan het worden weer misschien
Ien Verrips – feb. 23
ik ben niet zo van de bijvoeglijke naamwoorden – ze voegen teveel persoonlijks toe aan de woorden die er echt toe doen – echt / zegenend en onnozel mogen geschrapt het gedicht wordt er niet slechter van.
dat moment van bijna onwetendheid
dit fragment bevat meer poëzie dan het met gevulde koek en bijvoeglijk naamwoord geladen geheel dat de lezer geen enkele ruimte meer overlaat – ach laat ik ook eens overdrijven.
het is ook een onevenwichtig gedicht – is kopzwaar – het eerste gedeelte staat bol van de bijvoeglijkheid en de laatste regels zijn kaler van inhoud dan nodig. het gedicht lijkt wel een turks flatgebouw net voor de beving – als de grond beeft stort dit bouwwerkje zeker in. ligt de lezer onder het puin te kreperen. dat moeten we niet hebben.
Dag Pom, Koud maar mooi in het Zwitserse. Uitmuntende gelegenheid om te dichten. Hier mijn bijdrage. Ik hoop dat het je goed gaat? Wens je in ieder geval een fijn weekend. Groet van Jako.
zelfs vogels blijven zingen
ver terug de dagen waarin hij de zin van het leven zoekt maar in de loop der tijd ontdekt hij toch bij toeval dat zijn leven een schimmenspel van woorden is tussen dageraad en schemering tussen schrijven en lezen vertellen en luisteren
er volgt een nacht waarop de dag met moeite aanbreekt, een nacht waarin de liefde woord wordt, een nacht waarin de vogels zelfs blijven zingen
jako Fennek
ja die nachten bestaan vertel mij wat – toch wordt dit gegeven hier niet helemaal eenduidig over het voetlicht gebracht. de woorden zijn net te hoogdravend gekozen – zeker die in de tweede regel. nee de vogeltjes zingen dit keer niet echt geloofwaardig in de nacht. maar er mankeert meer aan het gedicht – normaal zou ik met het weglaten van wat woorden het gedicht redden – hier moet ik teveel weglaten.
een tijgerbroek heeft ze gekocht ze zag hem hangen bij een kraam dwars door haar tranen heen
het was ook allemaal zo snel gegaan in nog geen week ineens een weduwe dacht aan haar oma’s altijd in het zwart en hoe vreselijk oud die toen al waren
maar een keer heeft ze hem gedragen die avond in een onbekende kroeg waar ze zomaar in haar eentje naar binnen was gestapt
ze is tot sluitingstijd gebleven en heeft nog nooit zoveel gelachen
anke labrie 11-02-2023
een herkenbaar tafereel – om wat was maar even te laten voor wat het is – een onmogelijke missie – maar dat wist zij ook wel. deze bittere waarheid mis ik een beetje in de woorden.
Tussen bedrijven en carnaval door, voor Maarten, dichter, kanjer, muzikant.
Alsof er niets gebeurd is
Nette kleren aan zwijgzaam de conversatie
Een plek blijft leeg stilte, waar blijft ie nou
Tijd niet gehaald lange haren ongekamd
Smakkend eten pa staat op, helt over tafel
Haalt uit en mist, niemand lacht boze pa trekt langzaam terug
Steunt in bord tomatensoep rode waterval op zondags hemd
Pa zet zich neer alsof er niets gebeurd is
Tot het lachen hem vergaat
Rob Mientjes
ha een aparte open interpretatie – een familiegebeuren – niet uitgeschreven – de scene laat zich nog door de filmregisseur verder invullen afhankelijk van de andere gebeurtenissen die we hier niet voor ogen krijgen. bij de dichter Mientjes weet je heel vaak niet waar je aan toe bent. dat heeft wel wat. ‘een plek blijft leeg’ voor mij de mooiste regel met de meeste zeggingskracht los van de verhalende invulling.
Goedenmorgen – Mooi gedicht van jou, ik herinner me het niet, is het een nieuwe? Mooi stukje ook over, een collega, neem ik aan. Een week van afscheid nemen en herinneringen voor jou. Helaas heb ik niet voldoende focus, mn moeder is er weer een week, dat leidt erg af. Miss dat ik morgenochtend de geest krijg, maar ik vrees van niet, ze staat erg vroeg op en kan zelf geen koffie zetten, daarna gaat ze praten.
hahaha daarna gaat ze praten – dank je en goed luisteren hoor! beste groet
Het is fris buiten. Met handschoenen aan fiets ik over de Hoofdweg naar Prins-Alexander. Vanuit tegengestelde richting zie ik haar aankomen. Een grote bos blond haar. Eén meter achtenzeventig en tegen de dertig. Cup D’s als torpedo’s, slanke taille en een kont als een stootbumper. Dat alles mooi geaccentueerd door een strakke hardloopbroek en een T-shirtje met kort mouwen. Ze is druk aan het praten. Moeiteloos bepaalt ze het tempo. Achter haar aan sukkelen twee mannen van begin dertig. Gekleed in trainingsjack. Ze zien rood van de inspanning en kijken verbeten. Ik stel me voor, hoe het straks zal gaan als ze weer komen op de sportschool. Ze zal hen dan de laatste les voor vandaag gaan leren. Ze zullen met haar kettle bells aan de slag moeten. Gloeiend ijzer pompen en dan flink body afpumpen. Daarom zijn het ook twee mannen op één vrouw. Zij kan dat wel aan. Zij is vanaf het begin af aan al de baas. Fuckfit heet dat.
Zo zie ik dagelijks groepjes mannen en vrouwen voorbij paraderen in diverse straat- en parkbeelden. De hoeveelheid coitus die bedreven wordt door dergelijke mensen moet overweldigend zijn. Ze zijn allemaal zo fit! En houden van zweten. Ze zitten strak in hun vel en zijn begeerd door andere begeerlijke wezens. Daarbij geldt het recht van de fitste. Degene met de langste adem, de sterkste spieren en het strakste lijf bepaald hoe de paringsdans eruit gaat zien. Wie er in het kringetje mee mag doen wordt bepaald door kracht, doorzettingsvermogen en navenant uiterlijk. Het mooie is, dat iedereen de kans heeft mee te draaien in deze vleescarrousel. Het wordt gefaciliteerd door mobiele apps als Tinder, hippe koffiebars en yoga klasjes om te snuffelen aan elkaar en onderhouden via crossfit abonnementen, HIIT en progressive overload. En dan wordt er geneukt. Veel en hard. Als in een pornofilm, maar dan met fitte, mooie mensen. Het moet er goed uitzien in de spiegels. Dat is het belangrijkste. Je mag niet dik en lui zijn. Dan ontvalt je het recht tot paring. Niemand wil je, niemand ziet je.
Liefde is ook niet meer hetzelfde. Het is niet meer zo belangrijk. Natuurlijk hoort het er wel bij en zo, maar het kan ook anders. Seks is niet hetzelfde als liefde. Liefde kun je ook voelen voor iemand, die niet perfect is. Seks is enkel voor sportieve, atletische mensen. Die gezien mogen worden als ze het doen. En die moeten laten zien, dat ze zo zijn om het te doen. Verder kun je zo genderneutraal en poly-amoristisch handelen als je wil. Alles kan en alles mag. Je kunt zelfs bij je partner blijven. De grote acceptatie van nieuwe liefdesvormen gaat hand in hand met de nieuwe lichamelijke omgangsvormen. Liefde kan altijd en overal. Veel neuken kan alleen als je er hard voor gewerkt hebt en gezegend bent met een goddelijk lichaam en onvergankelijke jeugdigheid. Een sixpack garandeert een sexpik.
Soms droom ik, dat ik jong was geweest in deze tijd. Maar ik ben een realist. Al was ik nu in de bloei van mijn leven geweest, zelfs dan, had ik niet bij de uitverkorenen gehoord. En ach, hoeveel verschilt dat van mijn echte jeugd zoals hij geweest is? In een tijd waarin enkel zaken als uiterlijke schijn, fitness en na-aapgedrag nog tellen, val ik weer terug op mijn oude principes. Vroeger wilde ik er niet bij horen, als iedereen dat wilde. En nu wil ik dat nog steeds niet. Ik laat de schijnbare baten lopen voor de mentale lasten, die het me op zou leveren. Fuck dat soort fit. Fuck die cultus. En doe de gordijnen maar dicht lief. Niet te ver. Zodat ze het buiten bijna zouden kunnen zien. Het licht mag je aanlaten. We fit perfectly, as we are.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Ik heb het zo koud, als vele miljoenen, die wachten op een veilige deken
Voor alle kleinkinderen die om wat voor reden dan ook hun grootouders niet kunnen ontmoeten.
Geef mij een deken van zachte woorden, een dekje van lieflijke mei-zoentjes. Dek me toe met strelende handen, zing mij een liedje voor onder de wol. Ik heb het zo koud, als vele miljoenen, die wachten op een veilige deken en op het slaapliedje van hun moeder. Schaapje, schaapje, geef mij je heerlijke wol en ik weef een deken vol warmte. Voor diegenen die van koude bibberen, hier, ga maar liggen, ik dek je toe.
Zienderogen zakt het verleden weg komt soms weer boven in verhalen over als kind en later toen het er van kwam over straten, huizen wie er woonde hoe het goede leven zich voltrok in een ontspannen, zorgeloos bestaan
en ook hoe dat betere leven steunde op bedrog op zal wel en wat dan nog
de aardappel stond dit weekend centraal in de zondagochtend wedstrijd – de 010 dichter Huizer vond nog een ‘afkokertje’ naar zijn eigen zeggen. ik zelf woonde zeven jaren aan de onderdijk in Onderdijk – tussen medemblik en wervershoof in het westfriese land – tegenover een veld met opperdoezers – die mochten daar nog net geteeld – met de aardappelen was het prima goed communiceren – met die boeren niet tot nauwelijks. “je verstaat ze niet..”
ik was blij na zeven jaar ballingschap weer terug te zijn in 020 – nu koop ik ze bij de appie de opperdoezers – wel 5 euro per kilo maar dan heb je ook wat met roomboter.
Dag Pom, Ik vond nog een afkokertje, als toegift bij het poëtisch zondags natafelen. Zie maar…
Groet, T.
Nieuwe oogst
Sinds de as van mijn oude schoonmoeder over Noord Holland is verstrooid
Hij heeft de aura van een dwerg, scheel en ongezond verspreidt hij zijn verhalen die niemand raken, behalve mij. Ik ben de loser van de kwetsbaarheid.
Uitgeschakeld heeft hij mij, de pion die nergens meer te plaatsen is, de fee die brillen droeg en purper.
En nu we daar dichtbij de sterren staan, kan ik een wens doen en hem verlaten. Hij blijft maar zeuren, zeveren en in een omweg praten. Ik zie zijn oog, hij kijkt me aan.
Ik moet nu sterke stroming zijn, of een rivier die verder reist. Simpel haal ik beide schouders op en verwens hem ernstig,
Sinds de as van mijn oude schoonmoeder over Noord Holland is verstrooid
worden de Opperdoezers weken langer gerooid
Ton Huizer
dat de pieper best wel zwaar op de dichterlijke maag kan liggen bewijst het aantal inzendingen deze week. des te meer waardering voor de dichters die toch een poëtische draai aan de aardappel wisten te geven.
ik kies deze week als tegenwicht voor de zware bint voor de vrolijkheid en de luchtigheid van ankes plonspiepers, de frites van Luk uit het belgenland en de patatas bravas van brenda – 3x goud dus – dank aan alle dichters die het thema aandurfden – goud voor Luk Paard, Anke Labrie en de eerste strofe van Jako fennek – van harte!
ha heerlijk een patatje paard – daar loop je voor om – mijn dag is compleet zo – er hoeft vandaag niet gekookt – we eten patat geserveerd door dichter paard – patat eten bij paard en dan sterven – roepen ze hier al in de kamer – het water loopt ze in de mond. ook in mijn mond.
(de rockdichter): ooit in’n langgelede kwam julius de keizer er langs…de heirbaan…de steenweg…de dorpjes met romeinse villas…’et voltrok zich allemaal…’et pajottenland werd’et later…me patattenland…me thuisland…
” de boerenman “
ik ben de hort op gegaan de boerenbuite waar de grond zwaar dikke vette klei
en de boerinnetjes hun rokjes zwaaiend in de winterwind (zo zie ik’n lied gaan…of zo)
‘et pajottenland dat boerenland dat land van koetjes kalfjes en patatte me geboorteland ’n parel in’et belgenland ik kwam ik zag ik… overwon
as’n gewone sterveling met in de avond‘n zak patatfriet van de boerenman
buurman heeft het warm hup zijn kleren uit nou springt ie in het water lekker in zijn nakie
en nou ome Piet mama die grote dikke daar nee, eerst tante Tini die kleine ronde en daar de meester ook hij heeft het warm ja, en dan de dominee
zelfs van het schillen van de aardappels wist zij een feest te maken
anke labrie (04-02-2023)
de herinnering aan moeder – de vergelijking in alle eenvoud spannend voor de kinderen – wie gaat als volgende het water in – moeder was een pedagoge – zij wist van niets iets te maken dat een leven lang meegaat. de buren en de familie allemaal het water in – moeder was een opgeruimd tiepje. ik zie lachende kinderen om haar heen met grote ogen. ja hoor ook de dominee plonst en gaat kopje onder.
Dag pom,
gisteren mijn 83 jaar gevierd en wat moeite mee te doen. Zit aan de restjes nu. Geniet van de dag, ik stuur je vrede.
Groet van jako.
vijf stappen
patatas bravas van brenda eens iets anders dan die door jouw hartkwaal zoutloze krieltjes van lidl amper gekruid bovendien
brenda schrijft ons kijk eens lekker rond, ik hoop dat ik je kan inspireren om de keuken in te duiken
nou, waar zouden we met brenda niet in willen duiken
krieltjes gaan ook als het moet
jako fennek
brenda kookt! ik denk dat de kracht van het gedicht toch in de 1e strofe ligt – in de eerste vijf regels. de rest van het gedicht kan gewoon weg – 5 briljante regels hoeven verder geen toelichting.
patatas bravas van brenda eens iets anders dan die door jouw hartkwaal zoutloze krieltjes van lidl amper gekruid bovendien
als je deze tekst in een eerste ronde van een slamwedstrijd zou brengen en als de dichter er dan het zwijgen toe zou doen – dan wint ie met afstand de eerste ronde. hahaha
Martin B- kijk eens naar van gogh
Ton Huizer – Eigenheimers enwaterlanders
Luk Paard – patatfriet van de boerenman
Anke Labrie – zelfs van het schillen
Frans Terken – in elke aardappel haar hoofd
Jako Fennek – patatas bravas van brenda
wie wint de enige echte virtuele – aardappel – zullen het bintjes zijn – trofee op pomgedichten punt nl? wat zegt de aardappel U? wat zegt de dichter als hij aan aardappel denkt? aan een aardappel? aan een kilo? we willen het weten – u kent de regels.
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
wie wint de enige echte virtuele – aardappel – zullen het bintjes zijn – trofee op pomgedichten punt nl?
ze zei ik zie u altijd in de ochtend bij de aardappelen ik zei dat is poëzie mevrouw
hoe het ook te zien is
de nacht bracht helder engelen flessen wijn leeg en leegte aan het licht
de ochtend doorgelopen ogen op straat een fiets een krantenbezorger
het ochtendblad en terug weer naar de aardappelen naar iets grondigs
ergens zal er liefde zijn of groeien wellicht
pom wolff
de aanschuivende duivel
ik ben geen liefhebber om piepers te schillen laat staan te koken
verklaar mij voor gek geef mij maar gewoon liever rauw zonder zout
kijk eens naar van gogh die had pas geduld ook zonder een oorlog
Martin B
dat de pieper best wel zwaar op de dichterlijke maag kan liggen bewijst het aantal inzendingen deze week. des te meer waardering voor de dichters die toch een poëtische draai aan de aardappel wisten te geven. het toeval bracht mij bij het bintje. de aardappel ligt zwaar op de dichterlijke maag – ik kan het zeer goed begrijpen – een ding hebben aardappels gemeen met mensen – er is er geen een hetzelfde. zo ook martin b, de onnavolgbare dichter die we hier verwelkomen. hij gaat voor rauw – dat is de boodschap – van gogh ging de dichter voor. een aardige gedachtensprong
Beste Pom,
Wat persoonlijk dit keer, maar echte poëzie kan wat mij betreft nooit eerlijk en persoonlijk genoeg zijn. Sluit aardig aan bij een voorgaande bijdrage over een andere overleden moeder.
‘Er was gesloten’ is een verwijzing naar een oude gewoonte in sommige wijken van Rotterdam om witte lakens voor de ramen te hangen bij een sterfgeval in de buurt. Voltooid verleden tijd, net als de schillenboer.
Prettig weekend, Ton
Eigenheimers en waterlanders
Boven de krant van gisteren verschilde ze een leven vol berusting
vergeten wie ze was, armer dan ik ooit zal zijn kleine man zag het
zag dat het niet goed was at bruine bonen, smeerde pindakaas
maar de tijd bleef hem voor er was gesloten ze was verleden
opgehaald door de schillenboer voer voor de varkens
Ton Huizer
zeer persoonlijke poëzie noemt dichter Huizer zijn dichtwerk. aan de tijd gebonden deze keer. ook ik zag en rook de schillenboer in de straat – ook in 020 rook je de ietwat zure lucht van de kar die naar ik vermoed nooit werd gereinigd door de ophaalboer uit de polder. alles was vroeger dichtbij, de boer en de polder, de aardappel en de moeder, de krant met nieuws en met de schillen. poëzie als geschiedwerk – je bent beter uit met een dichter dan met een geschiedenisleraar op school. dichter Huizer weet zelfs van 010 nog iets te maken.
Goedemorgen Pom, Op de valreep, dit aardappelleed, wel een overgang na wat dagen Madrid. Eet smakelijk vandaag, warme groet! Frans
Aardappelleed
De dag dat je op kamp corvee kreeg je had weer eens niet geluisterd naar de leidster en deed je eigen ding
wees zij je de keuken in om piepers te jassen schreeuwde ze met schrille stem ‘en dun schillen dat het nog een aardappel lijkt’
de vingers glad van het schillenmoes gooiden we trillend de ton vol geen jongens van de gestampte pot
zie ik nog in elke aardappel haar hoofd denk er in de schillen haar krullen bij
hoe de aardappels dichter Terken terug brengen naar zijn jeugdjaren. uit madrid met de neus in de boter – die aardappels van vroeger die dichter terug brengen bij het – toch iets – onaangename aardappelhoofd van de leidster – mogen we begrijpen. ‘corvee’ ook zo een woord uit vroeger tijden. kamp, corvee, leidster haha. iedere generatie zijn eigen woorden – mijn kleinzoon hoor ik alleen maar P-woorden declameren. niet de P van Pom maar de P van pizza, pindakaas, poffertjes en pannenkoek.
 opdat hij met de meeuwen verder krijst’){kind=link}
