pomgedichten.nl – Pagina 149 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

VON SOLO’s BEZETTE STAD – een verklaring in 4 akten – ‘Maar ooit – ooit is het dan zeker in eender welke bezette stad – SAMEN in dezelfde bezatte staat…’

Geachte heer Wolff,
Vorige week stond ik in Brussel een gedicht voor te dragen, dat ik een jaar eerder geschreven had, alvorens ik naar Brussel ging. Het was enkel tijdlozer geworden.
Hoogachtend, Von XX

https://youtu.be/-BerxOZh2OU

Verklaring van essentiële verplaatsing

I

Bezette stad
Bezette staat
Het maakt niet uit waar je nog gaat
Alle landen doen maar wat

Macht heeft geen handen meer
Kapitaal heeft geen naam
De dreiging is evenwel de heraut
Van het nieuwe gareel

Ons verstand laat ons zelden in de steek
Maar het verstand, van het onverstand, ziet geen verschil
Europa is geïnfecteerd
Je kunt het niet bevechten
Je kunt hopen en wegkruipen

Alles van la Coruña tot Kiruna
Is een rode zone
Iedereen is ziek of verdacht
Veroordeeld of in de beklaagdenbank
Op de zwarte lijst

Of in de witte corridors van de sterfhuizen
Met wetten en verordeningen en consensus
Dat de overwinning enkel komt, middels een onwankelbaar geloof
Dit is groter dan jij en ik
Groter dan ons allen

II

Als sluipende atheïst
Veins ik te schuilen
Zoek een onderduikadres
Een dubbele wand
Een losse vloerplank
Reis op valse papieren

Naar ergens
Waar het niet beter mag zijn
Onderwijl

Is het verzet,                zonder opstand
Is het verzet,                zonder revolutie
Verzet,                         zonder oogmerk
Résistance pour la résistance
Voor resistentie
En immuniteit
Voor onschendbaarheid
(Als mens)

Niet als verdachte
Als zieke, als ziekte
Als gevolg van de fluister die wegsterft

Er was eens
Een vleermuis

III

Waar de waarheid is, weet ik niet
Discussiëren over cijfers heeft geen zin als je niet kunt rekenen
Spreek me geen Chinees, als je weet dat ik het niet versta

Je
Kunt je afvragen, wat noodzakelijk is
Je
Kunt je afvragen, wat oorzakelijk is

Beiden wonen we in een bezette stad
De wegen die ons verbinden ne sont pas des chémins de la liberté
Maakt waar
Dan nog wat uit

Plaats is dan gelijk
Nergens veiliger
Dan waar we toch al zijn
Een bezette stad
Een bezette staat
Een bezeten toestand
Een verdeling, door de hand
Van een onbekende nieuwe god

IV

Streep het allemaal tegen elkaar weg
En houdt een holle passage over
Stilte,                            tussendoor de ruis
Ruimte,                        tussen de schotten
Steegjes,                      vergeten
Zolders,                        en onder stof
Jaren geleden,             en achter luikjes verborgen

Geschuurd en overgeverfd, tot in den treure
Kan niet verbergen

Voorts in de nacht
Wordt het zicht beter
Als je voldoende wortelen eet
En luistert naar het knagen

Epiloog

Als het zo ver komt
Klopt een hand op de deur
Welke zal het zijn?
Spiedend tussendoor de blinden zien
Strekt tot aanbeveling, alvorens open te doen

Omdat ik er wel ben,             of niet
En jij er wel bent,         misschien

Maar ooit
Ooit is het dan zeker in eender welke bezette stad
Samen in dezelfde bezatte staat

Dat als daad
Van verzet
Vasthoudendheid
En vertrouwen

Merik van der Torren droomt Dick

***Droom 19***

Het schilderij van Dick is een ontdekking.

Dick is een econoom verbonden aan de Nederlandse Bank.
Niemand had artistieke aspiraties bij Dick vermoed.

Ik liet het kleurrijke, abstracte schilderij zien
aan kunsthandelaar Emanuel.

Die reageerde enthousiast, zei:
ik moet dit werk exposeren op de tentoonstelling.

Dick is verlegen door dit bericht, voelt zich vereerd door
de aandacht voor hem als kunstenaar en
geeft het doek mee.

Dick is een groot succes.

Merik van der Torren

pom wolff: hoor het bezweren van het uiteindelijke wezenloze niets

het zijn die avonden
die altijd weer
terugkeren, elke maand
wel een, twee
of dertig keer

regen of geen regen
rugpijn of geen rugpijn
je put wat uit je leven
je plukt wat
van de dag

je ontkomt niet aan je moeder
aan je vader, ook dichters niet
hoor het bezweren
van het uiteindelijke
wezenloze niets

het is alsof de woorden
meer en meer
naar beneden vallen
ook zij ontkomen niet
aan de zwaartekracht

nu alleen nog
het verband eruit
dat ze lichter worden
dat je ze weg kunt blazen
op dat ene ene na

pw

ode aan ghislaine

ode aan ghislaine

o ghislaine plak
ik ben geen gek
of maniak noch etterbak

ik zoek geen vrouw
maar hoor ik jou
jouw stem die naam

ghislaine plak

dan springen hier spontaan
de rozenknoppen open
you know die ronde

wat best wel raar is
omdat er nooit rozen
in mijn kamer staan of stonden

pom wolff

IEN VERRIPS – troost

niet alleen de jaren
maar het leven zelf dat weegt
dat lichtheid ons ontneemt
en louter zwaarte overblijft

lastig is het wonen
in het eigen oordeel
waar jij zelf de teerling
hebt geworpen
geen uitzicht is er
geen verlossing in ’t verschiet

geraakt door schoonheid
als woorden zwijgen
stilte je omarmt
verwonderd kunnen zijn
de troost ervan

Ien Verrips

Karin Beumkes in Mens & Melodie op de maandag: ‘En elke kaars sterft…’

Dear Pom
Deze week gaan we december in. Het is de maand van het licht, het is de maand van kou en ga iets vieren met liefde. Altijd.

Liefs
Karin

**December**

In december verliest iedereen zijn losse streken
Zelfs de flodderbontjes zijn van de koude kant
En elke kaars sterft.
Denk je.
Het is onwaar
Het jaar neemt afscheid
over tien slagen van seconden
is deze wereld allang onderweg.

Muziek: **Lou Reed – Satellite of love** https://youtu.be/FH2EgYq_NCY

de zondagmiddag op pomgedichten met PETER BERGER: ‘Dan zie ik haar. Door een metalen bos van fragmenten zweeft ze zomaar mijn leven in, het licht in de lucht barend in een glimmende trance…’

Vandaag is de hemelboog blauwer dan koudgewalst staal. Straks, als alles daarboven gitzwart geworden is, hangt Eva er duizend diamanten in. Pour faire la fête. Maar eerst zullen de schaduwstrepen van het bomenbos almaar langgerekter worden. Eindeloos lang worden ze totdat ze kleurloos zijn opgelost in de koudgeworden kleigrond. Ik wacht totdat ook de kraaien stilvallen die iedere avond met hun kille gekrijs het vallen van de avond vieren. Dan zie ik haar. Door een metalen bos van fragmenten zweeft ze zomaar mijn leven in, het licht in de lucht barend in een glimmende trance. Kleine stukjes glanzend folie tuimelen naar beneden, draaiend en tollend; en het is in deze onbevangen wereld van robijnen en smaragden dat ze mij binnen de vier muren van een grenzeloze beat gevangen houdt. In een kloppend hart dat nooit meer stopt. Ik voel dat ze binnen is. We zijn met z’n tweeën binnen. Jij en ik zijn binnen. Jij en ik. Samen. We tekenen cirkels in de lucht en de palmen van onze handen bedrijven de liefde. Het voelt goed. Jouw handen in de mijne. Ik ben verliefd, echt waar. Amoureux de l’amour.

Peter Berger

Rik van Boeckel: deze groene aderen – Anke Labrie: wij tweeën die eeuwig – Frans Terken: dat wat breekbaar is

Rik van Boeckel: groene aderen van de lucht
Anke Labrie: hoe bijzonder het was
Frans Terken: niet dat er soms een scheurtje

alex roeka – ‘noem ’t wat je wilt maar noem de liefde liever niet’ – het leven in een notendop bezongen – het belangrijkste in het leven is niet dood te gaan en als het dan toch zou moeten moeten – dan ergens én ooit en in elkaar – die prachtige weemoed van roeka in zijn ‘noem het geen liefde asjeblieft’ – liefde, geen liefde, toch liefde – door de jaren heen en over de jaren heen – liefde van vroeger, liefde van nu en de liefde van later – kortom leven is in wezen van de mens liefde – hoe dan ook en waar dan ook – maar noem het asjeblieft geen liefde – noem de liefde liever niet – zo zingt roeka van de liefde.