Ien Verrips – er zijn er die….



ze zijn er die geloven in het eind der tijden
veel valt er niet aan te doen 
alleen in stilte wordt het stof verzameld
het beklimmen van de juist berg op het juiste moment
niet vergeten wat je mee wil nemen

er zijn er die zich prepareren op een pandemie 
van welke aard dan ook
de doden strekken zich
hun schuur staat vol met wc papier en pakken meel
en dergelijke dingen

er komt geen oorlog wordt gezegd althans niet hier
al blijven de ganzen niet eeuwig grazen
maar onlangs toch iets vreemds opgepikt
een noodpakket met korting
binnenkort verkrijgbaar

IEN VERRIPS

Share This:

Rob Mientjes – maandaggeluiden – laat mij maar wonen in mijn hart


No risk
 
Wil niet wonen in Panama
Dat is me te nauw
Wil niet wonen in Groenland
Dat is me te koud
 
Laat ons dobbelen
Met ronde stenen
Elkaar verwoorden
Om des keizers baard
 
Laat ons zeeslag spelen
Met bommen en granaten
Dobberen op een grijze zee
Waar ijsblokken verhit in smelten
 
Tranen rollen uit wolvenogen
Wie vangt wie in trojka af
Vladimir Mark Donald Xi
Werelden in wanorde
 
Laat mij maar wonen
In mijn hart
De enige plek op aarde
Die mogelijk nog lacht

Rob Mientjes



Share This:

Max Lerou en Cartouche winnen de enige echte virtuele – heeft u ook van die dagen dat alles tegenzit – trofee op pomgedichten

alle pomkanonnen zijn al langs geweest – dus we kunnen aan de eremetalen. dichters dank jullie wel oor het insturen van de teksten. ik hoop op mooie dagen al staat los angeles in de fik – het zo actuele gedicht van max lerou heeft het kenmerk van de gouden glans die over los angeles momenteel nog steeds nederdaalt -een heerlijk actueel gedicht. hollywood in de fik – kan mij het schelen – kan mij ook niks schelen zou mijn kleinzoon mij nazeggen – nouja we leven mee – of zoals anke labrie ramses citeerde – we leven nog (en niet zeuren) – gelukkig maar. naast max lerou moet het goud deze week toch ook naar Cartouche – die pakt de dagen die maar niet willen meezitten heerlijk uit. grote troost voor de lezer – niet alleen de lezer treft alledaags ongemak – in ieder geval kent ook dichter cartouche die dagen – mooi gedaan – max en gérard van harte.


de druppel valt niet ver van de kraan                                                                                                                                                                                                    
dan zie je weer het zoontje
van iemand waarvan je had gewild
dat het een vage kennis was
maar nee het is een oude vriend
 
druppel van hetzelfde water weet je
nog een jaar of twee en het joch
steekt de vingers van een vrindje
in het open stopcontact achter de keukendeur
 
en weer zal er het theelichtje zijn
dat uit zichzelf dichterbij de rand
van de tafel schuift en dan de hond
in brand het moet wel fikkie zijn
 
ml

ja brandende theelichtjes die uit zich zelf de hond in lichterlaaie zetten – dat zijn die dagen ja – max lerou bedenkt ze – en ze zijn heerlijk om te lezen – eindelijk het leed bij een ander – eindelijk voor even een einde aan dat overdreven FB universum met alleen maar gelukkige mensen daarin. nee de hond in de fik dat is het ware leven. en als je niet oppast het hele huis en even later geheel los angeles.

 

Hoe het uitziet

dat je niet meer weet of het
twee voor of na twaalf is

geen spoor van maagdelijk wit
slechts mist die zicht ontneemt
en aanvoelt als min een

wat ik ook schreef of zeg
het zet geen zoden aan de dijk
het hoge bed waar wij zo vaak
maar de kuil in het laken

waarin al wat je aanpakt
je uit handen glipt, zo’n dag
waar je geen beweging in krijgt
helemaal haar niet die naast je

de grijnslach op haar gezicht
zo’n onbestorven dag te weten
van voor noch van achteren te leven

murw geslagen – te slap
zelfs om de hand aan jezelf te slaan

de vrees voor wat verschiet


11-01-2025 / Cartouche

ja cartouche kun je om een boodschap sturen – ‘zo’n dag
waar je geen beweging in krijgt; dat is inderdaad de dag die we bedoelen. het kan niet mooier gezegd. zo een dag die je verlamt – over zo een dag willen we lezen – dat wij niet alleen maar dat gelukkig ook een dichter als cartouche het zelfde leed kan treffen – niet dat we het hem gunnen maar het is ook wel fijn dat de wasmachines in huize cartouche aan de wandel gaan en niet alleen bij ons.  dat de kachel het niet doet bij cartouche – prima – heb ie ook eens wat! haha.
  • Frans Terken – dat het met één kramp niet gedaan is
  • Luk Paard – we zoude eerst toch nog
  • Rik van Boeckel – de auto accu
  • Rob Mientjes – Tegenwind
  • Anke Labrie – ‘we leven nog’
  • Max Lerou – nog een jaar of twee
  • Ditmar Bakker – het slappe koord
  • Cartouche – min een
wie wint de enige echte virtuele – heeft u ook van die dagen dat alles tegenzit – trofee op pomgedichten?

ach natuurlijk kent iedereen die dagen – maar laten we ze in vredesnaam poëtiseren – dan hebben we tenminste nog wat. u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.




die dagen dat alles tegen zit
als alles tegelijk uitvalt
 
begint te knipperen of de badkamer uit wandelt
dat je net de verkeerde dingen zegt
 
nog op een paar woorden hoopt
een vloedgolf aan woorden vreest
 
een boodschapje willen doen
maar niet meer durven
 
pw

De stuipen in het lijf


Is er iemand die een oog dichtknijpt
om niet te zien hoe ik me blootgeef

nu ontvellen een voortgang neemt
maak ik met kloven in mijn duimen
steeds een tegengestelde beweging 
om het verval zo mogelijk voor te zijn 

zie me dan grijpen naar een huidplooi
om die verder uit te rekken en 
er in de kleine letters te lezen 
wat eronder aan de hand is

hoe daar tegenslag rondwaart
alsof elke spier op knappen staat
in de achteruit vol tegen darm of 
bot ver aan de pijngrens voorbij

dat het met één kramp niet gedaan is
alle aanvallen huppelend het hoofd bieden
de beproeving tot het uiterste hanteren
tot de laatste stuiptrekking te gaan


© FT 11.01.2025

de dagen die frans beschrijft zijn erger dan de bedoelde dagen van het gevraagde thema – de thema dagen hebben nog iets vrolijks – een wasmachine die uit zich zelf aan de wandel gaat – goede morgen wasmachine kennen we elkaar?  en hee broodrooster ook al kapot en waarom gaat de lamp niet aan. o ziggo is ook aan het werk net nu ik de computer nodig heb – frans speelt al in op het thema van de boekenweek in alle lijfelijkheid. pittiger en indringender dan het leed der dingen om ons heen zijn de dingen in ons. dat is wel duidelijk geworden na dit gedicht van frans.


“ stil as’n mes “

we zoude eerst toch nog
asof’n dag nie zou bestaan
en alleen de nacht door ons
zo tastbaar lang

d’r ware nog zoveel
en allemaal mooie bloeme
klaargelegd in de ochtend
dat’k zeker wist

zelfs’et jurkje had’k
uit tedere hande aangereikt
as’n nieuwe begin van alles

maar‘k voelde alleen jouw lippe
zwijgend stil as’n mes
vlijmscherp door me heen

© luk paard

ja dit is toch ook de beschrijving van een min of meer lijfelijke tegenslag – als je meer wil dan lippen voelen lippen soms blijkbaar toch minder prettig aan. en wij als lezers hangen aan de lippen van een opgewonden luk paard. haha.

De poëtische tegenslag 

Wat tegenzit ligt in sommige kasten
met herinnering aan hoge lasten
en de stem die een lied met weemoed zingt

de auto accu die uit elkaar springt 
roept de wegenwacht telkens aan
omdat de wielen stilletjes blijven staan 

de dagen veranderen door tegenslag 
de nachten door dromende nachtmerries 
tot de dageraad het ongelukkige verslaat. 


Rik van Boeckel 
11 januari 2025

hoe dan ook en waar dan ook de nieuwe dag breekt aan en rik ziet spoortjes van licht en optimisme. en het leed weet ie toch nog draagbaar te maken met zo een stem die weemoed uitdraagt. we lezen  kasten accu’s nachtmerries een bijzondere verzameling van onaangenaamheden in huize van Boeckel.


Ziel in zaligheid

Tegenwind op kop
Hagelstenen striemen
Tranen biggelen ijskoud

Hart brand in borst
Spieren slaan op tilt
Zenuwen kloppen in keel

Zweet op voorhoofd
Einder haast in zicht
Silhouet op netvlies

Zon staat klaar
Knuffels in aantocht
Licht in duisternis

Kusjes in nek
Lijf en leden in brand
Ziel in zaligheid

Rob Mientjes

ja als het tegenzit moet het ook wel tegen blijven zitten vind ik – niet dat ineens de zon verschijnt en dat er raak gekust gaat worden en de knuffels niet van de lucht zijn – sterker nog vrijpartijen worden beschreven. geef mij ook zo een tegenslag!
 

DE NAR

Clowneske voor de bühne? Neen–wiens Woord
klinkt als publiek, slaat hoofden om en laat
de spreekstalmeester vragen ’t slappe koord;
hoort lachen wie het lachen fluks vergaat?

Ditnar Bakker

tuurlijk het lachen al ons vergaan – ditmar zal niet nalaten het ons in te wrijven. en dat is goed.



met dank aan Ramses



van die dagen
dat alles tegenzit

alles is wel heel erg veel 

en het nieuws op de tv 
op zo’n dag 
ook al geen troost biedt 

dan luister ik naar Ramses
zet het geluid wat harder
en zing luidkeels mee
‘we leven nog’

en denk er zelf wel achteraan
‘niet zeuren’  

anke labrie
11-01-2025 

we leven nog – van good old maar dode ramses – zoals ie door de straten van amsterdam ging – achter de piano plaatsnam en het uitschreeuwde met zijn mooie hoofd en die innemende stem.
wat zag ik ook hem graag optreden in de koepelkerk – in kleine theaters in 020. mooie herinneringen – zong ie van levensmoed en relativering – het leven van alledag weer tegemoet.




https://youtu.be/Lrki68Svmjg?si=mb5eOjCgGH3MJiv6









 

Share This:

Karlijn groet de vrijdag – zo ben jij



zo ben jij
 
stel je jezelf voor als een 
gids door een grottenstelsel
hoe het kouder en steeds 
benauwder wordt
terwijl we afdalen 
 
hoe je ons vraagt  
een rots te zoeken om 
op te zitten, het licht op 
onze helm te doven, te 
luisteren naar de duisternis 
 
hoe je ons vraagt
wat we liever hebben
als we zo weer kunnen zien
iemand uit de groep verdwenen 
of een vreemde uit het niets erbij


Karlijn Groet

Share This:

VON SOLO – De één zuipt zich klem en pleegt geweld, de ander snuift zich door met een gouden rietje en randt een hockeymeisje aan…


En ja, er viel weer een vuurwerkdode te betreuren. Een veel te jonge zelfs. Morgen valt er weer een anonieme dode fietser of voetganger in het verkeer te betreuren. Met een beetje pech ook veel te jong. Maar je hoort niemand roepen om het verkeer daarom maar te verbieden. De mens is egoïstisch, maar probeert toch vooral de rechtvaardiging buiten zichzelf te zoeken. In een bibberende hond, die bang voor de knallen is. Er is altijd wel een hond. In brand gestoken auto’s en geweld tegen hulpverleners. Iemand kent altijd wel een hulpverlener. En mee koeren met de ‘meerderheid’ uit het onderzoek. De mens is weinig moedig. Er zijn geen knokploegen, die de straat op gaan om af te rekenen met het tuig. Er zijn geen ouders, die hun kinderen illegale explosieven verbieden of ze niet toestaan de deur uit te gaan. Er zijn enkel regels, waar niemand zich aan houdt. 

De één steekt een Cobra af. Degene die hiertegen ageert, fietst op een swapfiets tegen het verkeer in. De één gooit een bierfles naar de politie. De ander betaalt geen winstbelasting over zijn miljoenen. De één zuipt zich klem en pleegt geweld, de ander snuift zich door met een gouden rietje en randt een hockeymeisje aan. En terwijl dit alles gebeurt, staat er een theatertechnicus aan de schijnwerper te draaien. Zorgt telkens net op het juiste moment, dat het juiste onderwerp fel verlicht wordt en de show steelt. Zo, dat er een besteld beeld ontstaat, dat de opinie van de beschouwer vormt. Licht en donker. Zwart en wit. Iemand betaalt die lichtman. En diegene is de regisseur, die bepaalt, wat er op het podium gebeurt en wat er in de coulissen blijft. Het is hij, die verdeelt en heerst achter de schermen.

De maatschappij is een schouwtoneel van stommiteiten en onverschilligheid. Er is wel moed, maar die wordt vakkundig door de bureaucratische regeltjes in toom gehouden. Moed is namelijk gevaarlijk en risicovol. Zou kunnen leiden tot ongewenste en onverwachte situaties. Liever hebben we ze zekerheid die schuilt in lafheid. Als we allemaal winnaars zijn, dan zijn er geen verliezers meer. En als we dat hard genoeg geloven, wordt het vanzelf waarheid. Het is ook waar, dat er geen land ter wereld is, waar de mensen het zo goed hebben als in Nederland. Zelfs de nieuwe arrivés. Dus waar gaat het over? 

Dit jaar november had ik een Gatling 380 shots bolbliksemwerper in België gehaald. Dat stuk vuurwerk zag ik een paar weken daarna toevallig terug in filmpjes van de rellen in Georgië onlangs. Hij heeft tot oudejaarsavond onder ons bed gelegen. Op nieuwjaar heb ik er de sterren mee van de hemel geschoten. Ik doe niet aan een afsteekverbod. Maar ik steek geen Cobra’s af, fiets niet tegen het verkeer in, gooi geen flessen naar de politie, betaal belasting, pleeg geen geweld en rand geen hockeymeisjes aan. Dat alles interesseert geen mens en niemand merkt het op. Nu niet en volgend jaar ook niet. Beter gewoon de televisie uit zetten en je slimme telefoon in de hoek pleuren en stoppen met zeuren. Genieten van de lichtjes, zolang de echte bommen nog niet vallen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Vera Jongejan over de oever van het grote vergeten



   Op reis

Voordat ik op mijn laatste reis
wil ik me nog verdiepen
onnuttige zaken verrichten
naïeve droomster blijven
overal schoonheid in zien

de gebogen ruggen van angst
de verwrongen handen
de speeksel spugende verweekte monden
de denkers van gewicht zwaar doorbuigend 
en zwoegend

er gaat een stroom van bizarre reizigers aan mijn oogopslag voorbij
straks zullen we elkaar aan de oever van het grote vergeten ontmoeten.

Vera Jongejan

Share This:

pom wolff – kan mij ook niks schelen…


lieve mio

ik kan er ook niets aan doen
dat je een opa hebt
die steeds maar in de war is

die steeds maar
de verkeerde dingen zegt
en doet

de dingen die jij niet mag
van je mama
en ook niet van je pappa

een opa die zegt
wat kan mij ut schelen
kan mij ook niks schelen – zeg je dan

en dan glimlachen we
en zijn we samen weer een beetje verdrietig
als jij in berlijn en ik in amsterdam

opa pom

Share This:

Peter Posthumus – het nieuwe jaar in – maar niet op maandag

foto: Ruth Hoeck

Maandag
was ooit goed
voor een begin
op die dag begon een god
in al zijn luister
aan een schepping
door het scheiden
van licht en duister
ging vervolgens helemaal los,
keek daar toen op zondag al op terug
en zag een puinhoop
een permanente chaos


dus als je zelf
al is ’t maar een gedicht
eens zoiets doet
dan natuurlijk nooit op maandag,
zeg ook niet op
zondag al : zo is het goed


maar denk ruimschoots 
na, een week, een maand
een jaar is niks
maak een plan een lijst met
aandachts punten, sla niet
meteen vanuit het niets
aan het stunten

Peter Posthumus

Share This:

Rob Mientjes – maandaggeluiden


wij van de pom zijn verheugd Rob Mientjes bereid gevonden te hebben de maandag te verrijken met zijn bijzondere teksten – hij neemt de vaste maandagplaats op de pom in van Peter Berger.


Dishoek

Met de voeten in de klei
En de handen vol met woorden
Stamp ik het gedicht in elkaar

Primeur ligt voor mij op wacht
Het liefst trap ik het af
Wat moet ik met applaus

Een nieuw jaar is geboren
Het hoofd propvol met grote dromen
Rijgt moeizaam zinnen aan elkaar

Wartaal sla ik uit voor bühne
Stuiter achter veel geweten aan
Trek mezelf door eb en vloed

Ze moeten het maar doen
De dikke woorden en de dunne zinnen
In digitale vrijheid de eeuwigheid tegemoet

Rob Mientjes

Share This:

pom wolff – altijd al


altijd al

ik dacht dat ik nooit meer mooier
toch was je niet de voorbijganger
die ik vermoedde

ik heb precies het juiste gedaan
onbewust maar vanuit ervaring geweten schreef je
en als er iemand in deze wereld bestaat
die me de hoeken van mijn hart liet zien
ben jij dat – schreef je ook

ooit schreef ik hoe fragieler hoe mooier
en wanneer gaan we weer eens samen huilen
alleen wist ik toen niet
dat ik daar altijd naar zou blijven verlangen
ik heb het je altijd al willen zeggen
 
pw

Share This: