De oceaan ruist en suist. De branding knarst, breekt en barst. De wind blaft en fluistert. Een klein stroompje zoekt de zee en kabbelt frivool vanuit de heuvels langs de grauw glimmende rotswand. Afgezien van een paar scharrelende steltlopers is het strand leeg. Rust! En dan? WTF? Daar, een paar meter verderop. Drie letters in het zand. Haar letters! Kordaat en sierlijk. Met vaste hand geschreven. Gekker moet het niet worden. It´s all in her name. Iedereen weet het. Dat ik op Eva ben. Een eeuwigheid al. Happily lost in a never ending love story. Overal de weg kwijt. Altijd. Gekkigheid. Maar dit? Hier? Liefde. Geschreven in het zand? That ́s all new to me. Surprise! You´re home.
Welkom in het land der dwergen. Eenogige trollen. Haar stem. Bienvenida! Een ondeugende nymphe, de zwaartekracht tartend op een drakenrug, vertolkt flierefluitend het leven. Una cancion de amor. Dat kan ook niet anders. Zo hoog in de lucht. Zeg hier nooit dat je in Spanje bent. Nunca! Dit is Galicia! Het is er ruig en woest. In het land der Kelten. Nergens is het groener. Nergens is schoonheid zo dichtbij. Er is geen plek waar het nog meer mist en regent. Waar de zee blauwer is dan al het blauw aan de hemel. Nergens. Ik ben er dol op. Zwemmen in zee. Jammer alleen dat het water zo koud is dat het je de ballen in de buik doet schieten. Dat gaat ´em vandaag dus niet worden. Zwemmen.
De tijden gaan voorbij Maar ergens zit die herinnering, geankerd in mij
Het thuisland Mijn moederwond Mijn vaders werk De palmen, klappermelk Het schaafijs
Warmte, de warmte die ik zo mis Mijn lieve zussen en tantes Kibbelen in de keuken Hier neem ik nu afscheid Van een geliefd Indisch kind
Dag lieve zus
naam dichter bij red bekend
bij de dood van Ferial
Ferial Lindeboom-Poortman is zondag overleden. voor ons – onze kleine familie was het Ferial. voor mijn dochters vooral was zij Ferial. sommige mensen zijn zo belangrijk in je leven dat je er maar geen poëzie aan waagt. net voor de geboorte van onze tweede dochter verhuisden wij van medemblik/wervershoof/onderdijk naar amsterdam – en zoals zoveel ouders wisten we het even niet meer. hoe werk en 2 kleine prachtige dochters – de ene baby de andere 7 jaar jong – te combineren in opvang en oppassen. tante henny – hielp ons uit de nood. zij noemde een naam en die naam was Ferial. Ferial kwam bij ons oppassen – deed en verzorgde baby zinzi en bracht dochter sonne naar school. ferial heeft 12 jaar onze dochters verzorgd, wijze raad gegeven aan sonne en zinzi, en met haar gegeven liefde onze dochters groot zien worden. we hielden allemaal van haar. wij als ouders in de wetenschap dat niemand beter had kunnen zorgen voor onze kinderen. en voor onze dochters was en is en blijft Ferial een onlosmakelijk deel van hun leven – een deel van het liefdevol gelegde fundament van hun bestaan. Lieve Ferial vrijdag zullen we – moeten we wel – afscheid nemen van een Indisch kind. met pijn.
Asturia heeft iets weg van een kruising tussen Normandië en de wintersport. Dat is niet adequaat, helemaal niet zelfs, maar een goed gevoel geeft het wel. De sfeer hier. Het landschap. Soms idyllisch; maar meestal rauwer dan bruut. Altijd groener dan groen. Zee. Steile kliffen. Bergmassief. Twee en een halve kilometer hoog. Atmósfera Atlántica. Daar sta je dan. Ontheemd. Onthutst. Impressed. Een gorgelend zinkgat even verderop braakt zeeschuim en huilt als een walvis wanneer de golven twintig meter down gierend op de rotsen breken. Todo es amor.
Ik wou dat ik een pickup had. Nou is het wegennet hier puur Europees en dus duizend keer beter dan in Belize, maar ik kan nu eenmaal nergens de neiging onderdrukken om steeds weer een nog kleiner wegje in te willen slaan. Totdat je het geen weg meer mag noemen. Als het dan steil en modderig wordt is dat te veel van het goede zonder four wheel drive. Het gaat steeds goed, maar een paar honderd meter achteruit op een steil glibberpad blijkt toch een heikele onderneming voor de Renault. Haar banden blazen rokend stoom af. Weer eenmaal boven: aan de kant met het Franse kreng! Dan maar lopen, al was het maar om uit te vinden waar je beneden uitkomt. Eucalyptusbos? Further down: nog meer Eucalyptus. Daarna alleen maar Eucalyptus. Na de volgende bocht gaat het pad weer steil omhoog. Duh. Ik hoor de zee beuken. Beneden. Rechtsomkeert dan maar. En daarna uitzweten op het bankje boven. Naast het rotsblok. Drie kilometer staat erin gekliefd. Waarom is mij een raadsel. Of het moet die ruïne zijn, daar beneden. In die laatste bocht.
dank aan de dichters die voor een moeilijke opgave stonden en toch hun fantasie of hun geheugen loslieten op het gevraagde thema. lees de commentaren onder de gedichten – met kop en schouders (ook afgebeeld op de foto hieronder) wint Cartouche de pot – van harte! een prachtig gedicht – passend bij het thema – de meisjes getroffen zoals de meisjes zich etaleerden: ‘een hand dwaalt door haar haar, voelt naar de kam tegen het uit elkaar vallen..’ – zo ziet alleen een dichter meisjes om uiteindelijk uit te komen bij de enige echte ware – het mooiste meisje van de stad.
en dan toch: overvallen door het nieuws en de schokkende beelden rond gaza – het lijkt nu al zolang geleden dat we onbezorgd dansten en het leven genoten. de tv beelden en de X beelden staan haaks op de wereld van eergisteren met de blonde wijnmeisjes.de wereld is anders vanaf vandaag.
Een uit duizenden
wat zal ik nemen, wie dient mij dien ik tot spijs, zie ik haar denken de ogen ingespannen op de kaart een hand dwaalt door haar haar, voelt naar de kam tegen het uit elkaar vallen
gemengde salade, hoofdgerecht vis of vlees? ze weet het niet
en kiest voor zekerheid, alleen een uitgeklede maaltijd, brood en bier met een schuimkraag vingerdik huisgemaakt, het verlaten van een tweesterrengelegenheid
als deze – uitgelopen oogschaduw, dat ken ik
als mijn broekzak, het bredase waar waters samenkomen – meisje met ravenzwart haar als geen ander, mijn enige duizend lief
07-09-2023 / Cartouche ‘hoofdgerecht’– hahaha ik schrijf dit commentaar in de nacht maar ik val van mijn stoel van het lachen – Cartouche kan ook heel geestig schrijven – nou ja zeg maar gewoon briljant. dat woord bij deze foto. de dames bestuderen inderdaad de kaart en Cartouche treft de wezens met zijn dichterlijke woorden in hun wezen. prachtig gedaan om uit te komen bij zijn grote liefde – en die is ietsje minder blond mogen we lezen.
Rob Mientjes – Drie blonde meisjes
Frans Terken – voor alles is een eerste keer
Kamiel Choi – Onze ernst loopt ernstig gevaar
Vera van der Horst – Bredase meisjes hebben iets speciaals
Cartouche – over het meisje met ravenzwart haar
Anke Labrie – zij hebben nooit geloofd in sprookjes
Rik van Boeckel – door de straten dansen met jongens van de stad
wie wint de enige echte virtuele – over wie of over wat moeten bredase meisjes best wel lang nadenken – trofee op pomgedichten.nl? we maken het de dichters dit weekend niet echt makkelijk – ik weet ook niet waarover meisjes hier of in het algemeen zo heftig moeten nadenken – maar ja het is nu eenmaal dichters werk om nadenkende meisjes van vulling te voorzien. de keuze voor de wijn was al gemaakt – de knijper zat al in het geblondeerde haar en het smetteloze wit kleedt lekker af. we lezen de dichters deze week erg graag – ik kennie wachten – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is een rare dag vandaag een vogel vliegt het blauwe raam de tuin rookt snijdend koud van steen
er zit een knijper in je haar
als je zegt wie je niet bent hou je jezelf over een soort eerlijkheid die schoon is
pw
Goedemorgen Pom, Helemaal niet lastig hoor. Gewoon teruggrijpen naar de roots en dan schiet het meteen door naar je hoofd. Komt ie. Effe gepast deuntje erbij zoeken.
Drie blonde meisjes op een barkruk
Drie blonde meisjes op een barkruk Keuvelen over wat ooit is geweest En dat pakweg dertig jaar later
Ze wisten zich allen te herinneren Liefdevolle gesprekken over krekels en korenbloemen Op die warme dag in september
Annabel viel plotsklaps van het hek Trok in haar val Suzanne mee Tieneke bleef verbaasd wat wiebelig zitten
De jurkjes waren heel erg vies Dus besloten ze ze te wassen In het beekje achter het hek
Dat vond Tieneke maar helemaal niks Op zondag in de blote bips Met Jan en Simon op de loer
Dan maar rollen door het gras Intiem gestapeld en knusjes over elkaar Zie de ogen spotten van jongenslief
Rob Mientjes
ja ik weet ook niet waar deze meisjes het blonde hoofd over breken – schreef ik al- maar eigenlijk wel hoor – de menukaart – ik schreef lieve vera het volgende: onder ander natuurlijk: ‘ik was in breda lekker gegeten in dat restaurant met die blonde vrouwen foto – er waren er vier van die blonde hottemetotten die elkaar uitvoerig zoenden bij entree en vervolgens hun best deden om de ander te laten zien hoe goed het wel met ze ging – de onechtheid van het tafeltje vier naast mij straalde me tegemoet. geen moeders zei ik tegen A en ik kreeg zin om onbespied een foto te maken – dat was heel moeilijk – want de dames letten overal op – maar met de menukaart in hun handen lukte het – helaas drie van de vier – ik wilde nog op staan om de vierde – haha..”
het toeval wilde dat later op de avond ook met ACG te spreken kwam over dit type dames die er maar niet over uit kunnen hoe zwaar het blonde leven is voor ze. zo roddelen we gezellig verder in het leven over de generaties voor en achter ons. nu de foto’s en de gedichten – met excuses aan de dames natuurlijk – een ding weet ik zeker pomgedichten lezen ze niet. we kunnen vrij uit praten – onder ons dichters. Rob Mientjes maakt van de dames qua leeftijd dikke dertigers – het zou kunnen ik kon het ze niet vragen. meisjes die dames zijn geworden om weer even meisje te kunnen zijn in hun jeugdherinneringen. de menu kaart is lastig te lezen – in het franse restaurant – want in de franse les hadden ze alleen oog voor de leraar en niet voor de taal. jan en simon toen op de loer. vrijdagavond dichter pom. zo veel verandert er niet in de wereld. het water is plat net als wat dorpen in israel, palestina en de oekraine. leuk gesitueerd Rob vergeet ik bijna te zeggen. dichterlijk inlevingsvermogen – brede tot in de ‘kindheid’ gravende levendige fantasie ook.
Ha Pom, Genoten van Breda las ik, bijgevoegd ook t.b.v. het nadenken van Bredase meisjes enige ‘vulling’, voor de virtuele. Weekendgroet, Frans
Vulling
Alsof je ongeoefend empanada’s kneedt je wilt gekruide vulling in een pan rijzen de haren je te berge ligt in je handen het klamme zweet
voor alles is een eerste keer aan iets nieuws beginnen vraagt diep en helder nadenken het trekt een rij rimpels in het hoofd
grijp je naar de plank naslagwerken binnen handbereik je bladert en zoekt maar vindt nog geen passend recept
sta je daar met de verse ingrediënten alsof de juiste woorden zoekt voor een vers gedicht
het kan nog alle kanten uit eerst maar eens het kneden voor ogen vind je de vulling later wellicht
frans situeert de dames in de keuken – als ik het goed begrijp – alles is moeilijk hoor zingt /zong cornelis vreeswijk al – en de dames buigen zich over het recept – niet gewend om te koken of tot enige andere creatieve uiting – zo een recept is best moeilijk hoor merkt de vierde dame op die we maar niet op de foto hebben gezet. een gedicht kwam niet uit HUN handen zoveel is zeker. twee van de drie dames hadden de knijpers in hun haar vergeten maar daarover zwegen ze. dichter terken beschrijft even een moeilijk momentje voor de dames tijdens hun verder vrolijke babbelende aanwezigheid. zo komen ze wel tot leven.
Beste Pom, Heel leuk u gisteren te zien in Breda. We schrijven veel en er zijn ook sowieso dingen die op pomgedichten mogen. Bijvoorbeeld dit (uit ‘de vlieg op het puntje van je tong’):
HOMO LUDENS
Ik speel als ik naar buiten kom of het huis in ga, ren als een poes de vlinders achterna. Op het werk, in de kerk, alles is een spel. De mensen staren en wijzen, wat denkt hij wel?
Onze ernst loopt ernstig gevaar door die rare lanterfanter daar! Zijn spel heeft al net zo weinig belang als al de noten op zijn zang.
Ik loop door en haal mijn schouders op. Steekt onze hals in een ingebeelde strop op een gammel schavot zonder clou? Dan speel ik dat ik alles nog eens overdoe.
Kamiel Choi
grappig om ook een keer met U aangesproken te worden. haha hoi Kamiel. een poëzieliefhebber ik was net te laat in het poëziehuis om het optreden van Kamiel en zijn kind te kunnen genieten – het staartje meegemaakt – de wedstrijd hier die geen wedstrijd is brengt de dichter tot de spelende mens. weer brengen de dames de jaren van de jeugd boven het stijgende water in deze wereld. de gouden regel: ‘Onze ernst loopt ernstig gevaar…’ goed gesitueerd in het vrolijke gedicht – de dames worden er op de foto zelfs stil van. deze waarschuwing. dank voor de inzending deze week – elke weekend welkom hoor kamiel.
Vooroordeel
Bredase meisjes hebben iets speciaals: ze komen uit Breda; of, zijn er in ieder geval geland
op een barkruk aldaar met een schriftje in hun hand achter volle- en al geleegde glazen witte wijn bestuderen ze hun rijm
zoeken naar de juiste toon en zijn deze woorden wel voor hier hun witte bloesjes observerend kijk ik naar één met meer plezier ’t kan zomaar zijn, dat ik haar tekst zo ook meer zal waarderen
Vera van der Horst
lieve vera maakt van de dames dichters – dat is wel heel poëtisch en met inzet van wel heel veel fantasie gevonden hoor – de diepe contemplatie reikt(e) niet veel verder dan het staren naar het franse woorden op het menu voor vlees, kip of vis – verder schattig hoor deze dertigers die zo moeizaam het zo zware leven aan het lijf moeten ondervinden op een willekeurige vrijdagavond in breda, en dan ook nog weer met zo een vreselijke ouwe dichter op de loer. nee het leven ‘is echt erg’. ik riep het 15 jaar geleden al in kleuren en geuren. maar lieve vera is haar hele leven al begripvol – ook naar uw webmaster toe – met de empathie die de dames op de foto alleen voor de haarknijper opbrengen als dat ding weer eens scheef zit. ‘zit ie scheef ? ojee ojee’
’wie kaatst, moet de bal verwachten‘ weten meisjes uit Breda maar al te goed
zij hebben nooit geloofd in sprookjes Roodkapjes zijn het zeker niet die vermetele meisjes uit Breda al deden zij soms wel alsof
die wolf met apenstreken vermomd als lieve oude oma herkenden zij nog net op tijd
zij snelden weg uit het sprookjesbos vertelden zonder het te weten zelf steeds weer nieuwe sprookjes
anke labrie (07-10 – 2023)
de waarschuwing richting webmaster in het begin van het gedicht op aardige wijze geformuleerd – door anke – hahaha – ze neemt het op voor de meisjes en dicht deze dames de vrouwelijke eigenschappen toe die ze zeker tot grote hoogten weten te benutten in BREDA. en nee het waren geen rode kapjes het was een haarknijper hahaha. anke maakt van deze zondagochtendwedstrijd een klein sprookje met een dichterlijke knipoog naar die vreselijke wolf die ongegeneerd de i-phone hanteerde – ja breda – en een haarknijper – brengen het slechtste in de mens boven – (soms) haha.
Goedemorgen Pom. Hier is mijn bijdrage aan de zondagochtendwedstrijd.
De passie van blondines
Bredase meisjes leven in het universum van lekkere wijn en knijpers in het haar zij lezen het menu van poëzie met de passie van blondines
zij denken terug aan de tijd dat zij samenkwamen in de pub der Lage Landen om te spelen in hun wonderlijke witte kledij
zij zullen het café na wijn verlaten door de straten dansen met jongens van de stad in de morgenstond lachen om deze werkelijkheid.
Rik van Boeckel 8 oktober 2023
Rik maakt er een vrolijke boel van – de wereld op zijn/haar best – dansen in de straten de jongens en de meisjes. overvallen door het nieuws en de schokkende beelden rond gaza – het lijkt zolang geleden dat we onbezorgd dansten en het leven genoten. de tv beelden en de X beelden staan haaks op de wereld van eergisteren met de blonde wijnmeisjes.
){kind=link}
