ik zie het jaartal 1953 de laatste tijd net te vaak verschijnen in overlijdensadvertenties
god heeft gesproken: én laten we vooral de dichter wolluf niet vergeten die is ook van het rampjaar 53
sinds hij op aarde is aangespoeld is het daar één goddeloze bende sinds hij gedichten schrijft zaait meneer frictie en verderf
het is nu wel welletjes geweest met die wolluf zo sprak de heer zachtmoedig: kerosine is hij en tot kerosine zal hij wederkeren ‘dan maar liever de lucht in’ met meneer
Bij de gratie Pom’s ga ik de komende weken genieten van een vakantie in Frankrijk. U leest mij na die tijd weer. Want er is nog zoveel.
Of het ooit klaar zal zijn met schrijven? Of de verhalen ooit op zullen zijn? Vorige week leek het er even op. Maar dat was schijn. Ik werd in beslag genomen door drukte voor de vakantie. Zo’n jaarlijks werkdingetje. Zelfs op dat moment gonsde het nog in mijn hoofd. Had ik alleen maar ergens nog dat uurtje vrije geest kunnen schrapen om ook iets op papier te knallen. Nou ja, soms gaat dat niet, maar dat wil dan niet zeggen dat de verhalen er niet zijn. Na honderden weken heb ik genoeg penvaardigheid om zelfs over de meest banale dingen nog een a-4tje vol te kunnen plempen, zonder daarbij al te veel in herhaling te vallen of het over te doen komen als gedachtendiarree. Maar het grappige is, dat ik meestal ook echt vol ben van wat ik aan het schrijven ben. Meestal zijn het een paar kleine ideetjes, die een paar dagen gisten in mijn hoofd en aan elkaar smelten, om dan op dat moment, dat je gaat zitten aan het klavier, uit te kristalliseren in omvattend taalgebruik. Ik kan daar nog steeds elke keer van genieten. Ook van dat lege gevoel, dat volgt op een voltooid schrijfsel. Het is als het beklimmen van een heuvel en uitbollen aan de andere kant. Het is ook mijn eer te na er geen aandacht aan te besteden. Het is als een soort bushido. Onverdeelde aandacht en toch tegelijk voort tasten als meanderende wijnranken. En waarom ik dit dan de moeite vind om te delen? Gewoon omdat het zo simpel is. Het kost bijna niets. En toch vervuld het mijn wezen, als is het maar voor heel kort. Het leven heeft niet zo veel zin. We worden geboren en verdwijnen ooit ook weer zo. Meestal voegen we weinig tot niets toe aan het goed op de planeet of aan de geschiedenis. Onze jaren werk zijn paarlen voor de zwijnen. En toch, als je de grote grap des levens een beetje accepteert, dan zou het maar net kunnen, dat je begint te snappen, dat juist dat gebrek aan zin hetgeen is, dat het koesteren waard is. Het is geen ledigheid. Dat is de dood. Daarvoor zijn we niet hier.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Vanuit mijn huis kijk ik vaak tegen het busje aan met steeds dezelfde voorstelling, zoals beschreven in dit tekstje. Ik maak er een beetje muziek bij ahw., groet, Merik
Uitzicht
Op het beeld, een foto geplaatst op het busje van dat bouwbedrijf;
van die twee, de één met hip knotje en sik, de ander, een jonge meid met lang haar zogenaamd aan de lunch in de pauze van de bouwklus. Waar hebben ze het over ? “ Waar ga je op vakantie ?” “ Ik ga naar de Himalaya, wandelen. “ “ Ga je straks mee naar de kroeg? Heb je condooms? “ “Nee, vergeten. “
Zo blijven ze dagenlang babbelen. Tot ze met het busje ervandoor gaan.
In deze stad kan ik het raam zien waarachter ik geboren ben heb ik bij iedere straathoek een verhaal ken ik nog, weet nog hoe ze zwaaide toen ze wegreed zie hem, toen we samen toen hij nog leefde zie in de drukte een gebaar, een oogopslag
in de omvattendheid, de onvoorspelbaarheid voel ik de opwinding, de verwachting en weet weer hoe ik ben weggegaan met dat verleden dat maar doorgaat weet nog altijd niet waarheen, waartoe, weet nooit waarheen
Nietsdoendag. Stadstuindag. Zoiets. Er is genoeg te zien. Zand. Stoeptegels. Mieren. Die gaan lekker samen. Blijvertjes zijn het, want wat je ook probeert om die krioelende monsters uit te roeien; it’s all in vain. Niet dat ik iets tegen mieren heb. Integendeel. Het zijn opmerkelijke creaturen. Netflix is er niks bij. Uren kijkplezier. Maar mieren tussen je etenswaar is minder. Ik snap ze wel die beestjes. Drukdoenertjes zijn het. Efficiënt. Verstand op nul. Doorgaan. Maar ook liever lui dan moe. Net mensen. Eer je er erg in hebt zie je weer zo´n sliert van die kriebelige kruipertjes over je keukenvloer zwieren. Om de honingpot te koloniseren. Food for free. Talrijk zijn ze!
Zo talrijk zelfs dat er meer gewicht aan mieren is dan aan mensen. Hier. Op aarde. Opmerkelijk. Planet of the Ants. Meer warmte. Meer mieren. Over warmte gesproken. Volgende week wordt het tropisch genieten. Aan het strand. Scheveningen denk ik. Zuiderstrand? Zwarte Pad? Of wordt het toch de zandmotor? Maakt niet uit. Misschien gewoon weer op de fiets naar Katwijk. Zolang er maar zand is. Ik geloof niet dat er mieren wonen.
Op het strand. Maar soms, als het warmer dan warm is, dwarrelen er complete zwermen van die gevleugelde beessies neer in de branding. Ja vliegen kunnen ze ook. Mieren. Maar alleen voor heel even. Alleen voor de sex. Ondergronds paren? Nee, dat is ze te platvloers. Ze doen het uitsluitend hoog in de lucht. Zwevend. Lust geeft ze vleugels. Jaloers? Of beter niet? Mwah. Na het hoogtepunt storten de mannetjes voor dood naar beneden. Bezwangerd vrouwvolk kruipt weer onder een stoeptegel. Queen of the next colony. OMG. Hoog tijd voor een Red Bull.
wedstrijd gesloten – dank aan alle dichters deze week voor het insturen. maar tussen het verjaarsfeest van Vera Eindhoven van der Horst vannacht tot de vroege ochtend – en die prachtige dichtersmarathon in café Eijlders straks blijven net te veel alcoholvrije uren over. zeg maar rustig geen een! natuurlijk feliciteren wij van hier Vera van der Horst – een levendig type getuige de foto hieronder die ik vannacht om drie uur nam op haar nogal uitbundig gevierde feestje. met gangster gangmaker MARTIN BERGHOEF – Frans Terken gaan we tegenkomen in Eijlders straks en genieten van zijn poëzie. en hieronder. tot daar tot straks!
Vera 71 – ‘het zonlicht brak in de glazen… – wat zit haar gezicht goed’ – dat waren de regels van de avond!
Ja pom,
verwonder je niet dat er vandaag weinig dichters en lezers onderweg zijn. Ik ben er een paar tegengekomen die net als ik kofferloos op schiphol dolen, vol met haatgevoelens jegens deze klotemaatschappij. Met maatschappij bedoel ik onze samenleving en de directie van schiphol natuurlijk. Ze zeiden dat ik me niet zo op moest winden en gaven me een bon voor een drink. Zit nu met een glas poolse melk in de hand, mijn koffer misschien op weg naar noorwegen, en verklaar mezelf wat haat is.
Heb het goed pom. Het belooft een mooie dag te worden.
als schimmel
tot de haat als zweet lijkt uit te breken maar ze breekt niet uit, zegt ze haat gaat schuil als schimmel tussen vochtige vloeren onder deksels van inmaakgroenten
haat houdt zich in de regel koest maar slaat genadeloos toe als je haar lucht en ruimte geeft
van dit beeld heb jij alles weg, alleen heb je er geen benul van
jako fennek
FRANS TERKEN: Als een mes door de kaas
JAKO FENNEK: als schimmel
en met welke vergelijking wint u deze week de enige echte virtuele zondagochtend – cervelaatworst – trofee op pomgedichten punt nl? (voor zover u natuurlijk deze trofee zou willen veroveren.)
nu alles duurder wordt – en een onsje meer of minder er toe doet staat de poëzie aan uw zijde. vergelijk er rustig op los! u kent de regels:
cervelaat
dat het pas goed zou zijn als je een vergelijking toevoegt aan wat je ook met een enkel woord zou kunnen zeggen
bijvoorbeeld voelen in: ik begrijp je maar ik voel niets meer als een plakje cervelaatworst in strakgetrokken folie
ergens wordt een streep getrokken en daar sta je dan met al je vergelijkingen aan de verkeerde kant van het folie
je hoort ze fluisteren je zult nooit weten wat ze zeggen maar ze praten over je dat weet je –
alsof je
pom wolff
Als een mes door de kaas
Ergens moet het vandaan komen wat je dwars zit wil je klein krijgen zoals je in een hoofd met watten gevuld korrels uit de keel blijft schrapen
je zoekt naar wat de kern kan zijn alsof je een stuk kaas tot blokjes snijdt om het geheim in het kleine te vinden hoe de smaak juist daaraan hangt
dat het mes erin op z’n tijd nodig is niet grootspraak die wat minder is vertrapt als de vierdaagse op het heetst van de dag terwijl jij tevreden bent met een ommetje
hoeveel woorden je eraan vuilmaakt vind een verkleinwoord dat je verlost is je kostje als bij de kaasboer gekocht
Goedemorgen Pom, ik ben weer op reis. Nu naar het noordoosten, naar Finland. Met dichterlijke groet. Rik
Het vliegend evenwicht
De vliegende vleugels van de realiteit leggen de lucht in zichtbaar evenwicht de lichten van Riga verschuilen zich onder wolken van dappere regenval
de hoogte bereikt de sterren niet legt de gewichtige lat rustig tussen hemel en aarde
het noordoosten weerklinkt met lonkende zinnen het verloren in Helsinki café laat zich later beminnen
in de straten van Turku en Helsinki spelen snaren het vredesduiven lied ik ben klaar voor vreemde woorden die langlippig mooie klanken verdienen van Puhojärvi tot Kaustinen Kokkola Tampere Rovaniemi Pispala
van Kluuvi naar Eira Katajanokka en Suomenlinna dalen herinneringen neer in het luchtig broeiende hoofd het geheugen nimmer uitgedoofd.
Hoi Pom, Eind jaren negentig, begin jaren 2000, was er geweldloos verzet tegen de aanleg van de Noord-Zuidlijn. ( Waar anno 2022 velen blij mee zijn ). De toestand bracht bij mij indertijd dit (waan)- denkbeeld teweeg, groet, Merik.
Tegen de Noord-Zuidlijn
Hij ontvreemdde van de bouwplaats, de jarenlange opbreking van de Ferdinand Bolstraat, samen met buurman het cruciale betonblok en verstopte die in de tuin van buurman.
Maar het kwam uit. Een inval dreigde.
In het holst van de nacht haalden de buren het blok weg en verdonkeremaanden het in Natuurgebied het Twiske.
