Meneer de Wit doet weer mee dit keer. ‘Stemmen is een burgerplicht’, zijn oude vader zei het zeventig jaar geleden al. Als we toen niet waren gaan stemmen zaten we nu nog met een tekort aan woningen en veel te grote schoolklassen, sprak hij vol overtuiging. De stempas is al bezorgd en netjes opgeborgen. Meneer de Wit weet alleen nog even niet waar. Hij is al wat ouder, het geheugen wordt wat minder. Ook de kieslijst is inmiddels op de mat geploft. Een handzaam stukje drukwerk, zo’n 60 cm lang en bijna één meter breed.
In een prettig, ook voor oudere ogen leesbaar, lettertype.
Er valt gelukkig wat te kiezen dit keer. Meer dan dertig lijsten, van de Partij voor de Bomen tot de lijst Wildplas. Meneer de Wit was er met vergrootglas en kleurpotlood een gezellig uurtje zoet mee. Daarna begon het echte werk.
Het terugvouwen van de lange lap papier om het daarna, samen met de Rotterdampas, in de bijgevoegde enveloppe te kunnen schuiven. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. De milieuvriendelijk gefabriceerde kieslijst kreukelde alle kanten op. Het strijkijzer bracht gelukkig uitkomst.
Niet veel later verdween een lauwwarme enveloppe met inhoud in een plaatselijke brievenbus. De hartverwarmende bijdrage van meneer de Wit aan het feest van de democratie. Ton Huizer
in de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl riepen wij dichter van Boeckel toe geen incomplete gedichten in te zenden – ergens had de redactie van pomgedichten het gevoel dat Rik een gedicht had ingezonden dat op weg was naar compleetheid. maak het gedicht asjeblieft compleet RIK werd hier ter redactie uitgeschreeuwd.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
uw webmaster heeft de hele zondag krijsende en schreeuwende redactieleden tot rust moeten manen. ga asjeblieft roeien jij sprak ik oa tot het virtueel redactielid René Brandhoff – en met veel moeite wist ik Brandhoff als negende man in de boot van de hunze-8 te krijgen. ‘we nemen hem wel mee’ – spraken de helden van de hunze-8 in koor – ‘dan hebben jullie rust!’ – ook tegen redactielid voor het leven Jolies Heij die we met nog geen tien roeiers en of chrysanten rustig konden krijgen werden minder gebruikelijke maatregelen genomen – gooi er maar een fles grandmarnier in luidde opdracht van webmaster en zo geschiedde ook – al was het niet de bedoeling dat de gehele fles in Heys keelgat verdween – uiteindelijk wisten we het aangename dichtersstemmetje van Heij klein te krijgen. als iemand haar hier wil ophalen graag!
ook de overleden joop komen heeft zondag de hele zondag de hele hemel bij elkaar geschreeuwd. Zeg tegen die van Boeckel dat dat gedicht afgemaakt moet worden. en als ie weigert dan kom ik wel even naar beneden. Rik heeft eieren voor zijn geld gekozen en heeft uiteindelijk vandaag dan toch het gedicht een complete versie meegegeven. dank je wel Rik – hieronder leest u de complete versie.
Rik van Boeckel 11:36 (3 uur geleden) Pom, je vroeg om nog een strofe bij mijn gedicht. Zie het in deze nieuwe versie. Met dichterlijke groet, Rik
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden
een zachte roep om water en groen licht geeft de wereld een natuurlijk gezicht.
Het blauwbleke meisje, dat met een stuurse blik rondkijkt alsof ze zo uit een kraakpand is komen kruipen, betaalt haar koffie, ik gok een dubbele caramel macchiato, met een glimmende creditcard. Platinum? Gold? Zoiets. Dan beent ze, graatmager, met de uit de kluiten gewassen cup-to-go losjes balancerend tussen duim en wijsvinger kordaat mijn richting op. Stevige ronde heupen heeft ze ook, en dat geeft haar tred iets oers. Het doet denken aan een wat houterige tijgerin. Een beetje uit balans, maar toch in control.
Ronduit onweerstaanbaar. Dan lacht ze. Ze mag dan wel een pokerface hebben maar haar ogen liegen niet. Blijheid is in haar blik ver te zoeken. Ondertussen stroomt een waterval aan woorden uit haar mond maar het duurt even eer ik doorheb dat ze Engels spreekt en bovendien haar woorden tot mij richt. Met gebroken tongval weliswaar, maar het is iets wat je hier niet vaak overkomt: parler Anglais.
Afgezien van haar lengte en ranke postuur, de lokale Franse dames zijn meestal compact als vechtersbazen, past ze naadloos in het demografische landschap. Trainingsbroek. Fake Adidas; met van die slippers eronder die vooral populair lijken te zijn bij Afrikaanse migranten. Nou heb ik ze zelf ook, diezelfde slippers in het blauw – want ze lopen fantastisch, maar ik ben toch meer het teenslipper type. Ik geef de voorkeur aan van die goedkope uit de super. Die voordat ze lekker lopen altijd een dag of twee een beetje pijn doen. Ik moet er nog ergens een stel hebben liggen. Uit Mexico. Zomerhitte. Strand. Maar hier zie je lieden die dat soort schoeisel, ook teenslippers, het hele jaar rond, zelfs gedurende de barre wintermaanden, altijd en overal dragen. Inclusief hagelwitte dikke badstof sportsokken.
Ze vraagt of ik jumper cables heb. WTF? Touwtje springen? Op slippers? Nota bene op het besneeuwde parkeerterrein van een absurd drukbezochte benzinepomp! No way. Het beeld van een op slippers stuiterende tijgerin dat ritmisch op mijn netvlies danst lost op als sneeuw voor de zon zodra ik me realiseer dat ze zit te springen om câbles de démarrage. Autopech. Accu leeg. Startkabels. Maar die liggen in het huis. Merde.
we gingen er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
om MAX LEROU kunnen we niet heen – hij schreef een tijdloos gedicht waarin dichter de schreeuw laat verstommen en ‘het gewone’ leven kan worden voortgezet. gewoon en ongewoon, gewoontes en vreselijke gewoontes een plaats gegeven in de poëzie: GOUD! van harte. zilver voor de eenvoud in het gedicht van Rob Mientjes – bij de woorden in het gedicht kun je heel veel toepasselijke verhalen denken en dat is knap gedaandoor de dichter.
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok het uur onrust – even verderop schreeuwt een moeder heil hitler bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag in het verschiet
ml
een vreselijk gedicht qua inhoud dat toch ook – en dat komt door die laatste 2 strofen – die de lezer – in ieder geval deze lezer – een brede lach op het gezicht doen toveren. een wereld in weinig woorden – een vreselijke maar o zo echte wereld – tijdloos geschilderd hier door de dichter.
Een harde schreeuw
Zij naar hem omdat het moet
Hij naar haar omdat het mag
Luid zeer luid omdat het is
Hard de pijn van het zijn
Zeer het verteer dat nooit zwijgt
Maan de zon totdat ze straalt
Opdat nooit weer
Rob Mientjes
we gaan er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan de dichters die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom. Rob lijkt geïnspireerd door de NOS – kwestie – klaagster die de gevierde presentator alsnog klein krijgt – het geschreeuw in de media – ‘de pijn van het zijn’ mag er wel uit van mij – verder bevalt me de eenvoud van het gedicht wel – waar de woorden ook op van toepassing mogen zijn. of wordt hier een debat SP – hoe heet ze? lillian M versus de rutte mark beschreven. oh nee dan moet lillian adje kuiken heten. ik weet het niet precies allemaal – dat geschreeuw ook de hele dag van die mensen. het gedicht mag er zijn. titel mag ook weg.die is te duidelijk. te schreeuwend.
Rob Mientjes – omdat het is
Frans Terken – jij met een schreeuw om aandacht
Luk Paard – en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
Rik van Boeckel – vat het verborgene eenvoudig samen
Ien Verrips – dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
Cartouche – schreeuwt het stilte
Max Lerou – even verderop schreeuwt een moeder
Jako Fennek – benauwdheid grijpt me bij de keel
Anke Labrie – schreeuwen was verboden op het grote erf
wie wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – naar dat prachtige gedicht van ALJA SPAAN – alle vrijheid voor de dichters om het zachte schreeuwen – het hartverscheurende – te beschrijven in een gedicht deze week in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een harde schreeuw
Niets erger dan een kind horen huilen, je slaapt nog, je droomt, je kunt het bericht dat hij je stuurde niet
afluisteren, je moet naar een rustige plek lopen, je staat middenin een winkelcentrum, je drukt op het
verkeerde knopje, je denkt maar een ding, je moet naar hem toe, je moet meteen naar hem toe en dan
val je opnieuw in de zachte warmte van je bed en slaapt en droomt opnieuw en bij het wakker worden,
te laat, kijk je allereerst naar je mobiel en hoe het lichter is dan anders, de wereld wit, en is er geen enkel
bericht, van niemand niet, dus moet je gerustgesteld zijn maar dat ben je niet want je hoorde hem
huilen, heel duidelijk en je was er niet en hoewel het geluid vervaagt zit het verdriet in je keel en in al die witheid. Alja Spaan
voorbij in het nagelaten gezicht moet gisteren nog wakker worden
de laatste schreeuw in stand gehouden en zon alsof het maart is
haar laatste klimop nog gekapt
een dichter als babak zou hier in het gedicht met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen jou en jou alleen
pom wolff
Met dank aan Alja deze keer! Groet, Frans
Schreeuw
Die schreeuw alsof het van een uit zijn nest geroofde vogel is niets dierlijks is mij vreemd
dat je jezelf kwijtraakt in een voorbij denderende menigte al die vreemde gezichten die heimelijk naar je kijken
je aanstaren alsof jij hier niet hoort jij met een schreeuw om aandacht om ruimhartig gezien te worden
tegen de schreeuwende werkelijkheid in waar men onaangedaan voortgaat zonder omzien stil zijn weg vervolgt
een schreeuw van wakker schudden tegen dovemansoren op
Frans houdt het persoonlijk deze keer. een persoonlijke ervaring wellicht – ik zie een podium voor me waar een dichter niet aan het woord komt – ze eten broodjes , ze kijken niet op of om – ze kleppen voort – ze gaan zoals altijd voor zichzelf en liefst ook luid kakelend – geen aandacht geen empathie voor anderen. het is maar een interpretatie – je kunt de woorden ook op andere fenomenen leggen – op de voorstelling van een schilderij bijvoorbeeld.
zo…ligt ie hier voor’et grijpe…beter dan voor pampus toch…en dus ik graai en gooi’em naar jou toe…as’n schreeuw…omdat’n schreeuw zo diep kan zo uit de diepte kan…dat’et snijdt dat’et geen naam heeft en toch….
“de schreeuw “
hoe’n lichaam en de geest zo’et schreeuwe kan in stilte
zo’n schreeuw diep in ziel en hart
dat toont je mens en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
ja luk paard heeft gelijk – een mooie samenvatting van elke echte schreeuw die binnen komt: ‘dat’et snijdt…’.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
als je denkt met je geschreeuw mij te kunnen overtuigen van je liefde als je met je geschreeuw denkt mij te kunnen bewegen naar jou toe
weet dan dat ik weet van je angstige alleen-zijn je verlangen naar gekend en samen zijn
en weet ook dat ik weet dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
maart 2023 ien verrips
het gedicht komt ietsje onevenwichtig over – het is invoelend en vervolgens belerend. ik leef met je mee lezen we / horen we de dichter zeggen om vervolgens de koekenpan op je neus te krijgen. beetje vals gedicht. hehe denkt de lezer eindelijk eindelijk iemand die me begrijpt. en pats boem! daar sta je dan – dank je wel ien.of de afstraffing van de lezer bewust de bedoeling was van de dichter komen we niet te weten.
Onbezonken
rood als een spaanse peper zoals toen dat ogenblik dat ik mysterie zag, je mond, de vonk wat het hart golving en ritme gaf
elke keer ik je nu herlees vleugelwoorden op vloeipapier – schreeuwt het stilte om me heen
hoe jij – de wereld een slinger gaf waartoe zelfs geen foucault bij machte was
huiver op de huid mijn liefste, zoete pijn van al verterend samenzijn
als gezwollen ader op mijn lippen trilt – hoe jij het klaarspeelt onbestorven op mijn trommelvlies te kloppen
11-03-2023 / Cartouche
de dichter leest hier – mogen we toch wel zeggen – zijn eigen gevoelens hardop voor aan de lezers van zijn gedicht. als je over een persoonlijk gedicht spreekt dan is dit wel het voorbeeld. als lezer denk je al snel – ik niet en hij wel! hoe dan ook de woorden spatten van het papier vol van passie – een boekenweek gedicht en de dichter herleest het boek dat hem zo dicht bij haar brengt dat de stukken er van af vliegen.
onschuld
nu, bij het zien van de schreeuw van edvard munch voel ik aan wat hem bezielde het leed dat hem bezocht
benauwdheid grijpt me bij de keel iedere dag in deze wereld andere tekens beelden woorden een andere haan die kraait
luid schreeuwen helpt nauwelijks misschien het zingen van een knapenkoor de onschuld in hun stemmen
jako fennek
aardige gedachten bij de herinnering aan het zo indringende schilderij. dat de dichter – niet bij het kijken naar – maar bij het schrijven van een gedicht – het geheim van het schilderij ont-dekt – is niet verwonderlijk – daar is ie dichter voor.
schreeuwen was verboden op het grote erf omgeven door de diepe sloten erachter de kassen met veel glas
ieder kind dat bij ons speelde kreeg dit meteen mee op straffe van niet welkom meer
maar als er iets ergs gebeurde dan mochten we keihard schreeuwen en dan deden we dan ook
wat hebben wij geschreeuwd in onze kindertijd die uiteindelijk goed verlopen is
anke labrie (12-03-2023)
het schreeuwen uit en in de kindertijd vorm gegeven – alleen als het erg was – de herinnering vastgelegd in een gedicht – een voorbeeld van: ik citeer: Reminiscentie is volgens Van Dale “een gedachte aan een verschijnsel uit het verleden, dat overeenkomst vertoont met een huidige waarneming”. Als je bijvoorbeeld een oude vakantiehit hoort (huidige waarneming) is de kans groot dat je meteen beelden voor je ziet van de locatie waar je dezelfde muziek (verschijnsel uit het verleden) in die betreffende vakantie zo vaak hebt gehoord. Tevens komen er dan herinneringen aan die vakantie naar boven. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen bij het ruiken van een bepaalde geur of het zien van een voorwerp, foto enz.
Er gebeurt op het moment zo veel. De ene crisis is nog bezig, of de volgende twee zijn alweer begonnen. Je zou over een jaar een geschiedenisboek kunnen schrijven met de dikte van een hele encyclopedie. De enige tijden waar dat over mogelijk is, zijn de tijden dat er geschiedenis gemaakt is. Maar nu, nu op dit moment. Er gebeurt zoveel. Er moet wel geschiedenis gemaakt worden nu. Het kan niet anders.
Of zou het zo zijn, dat het een soort TikTok geschiedenis is, die zich afspeelt. Dat het klimaat er zo naar is, dat elke seconde telt. Elke scheet geroken en beoordeeld moet worden. En zo snel mogelijk opgeslagen voor later gebruik, als het uitkomt. Dat het bestaansrecht welk een gebeurtenis zichzelf ontleent, samenhangt met de snelheid waarmee ze zich voordoet. Of de frequentie. Of het aantal hits, likes, kudo’s of reaguursels. Dat je zo geschiedenis maakt. Door kwantitatief te filteren op de hoogste scores. Dat dat geschiedenis is.
Een mooi verschijnsel, dat zich er ook bij voordoet is de zucht naar nieuwe geschiedsfeitjes. Er moet wel snel nieuwe geschiedenis zijn om te schrijven, anders gaan we ons vervelen. We zijn bij wijze verslaafd aan het raken aan het maken van geschiedenis. Aan het onszelf bevestigen ‘in wat voor fantastische tijd we toch leven’. En dat we deel uitmaken van dat grote boek dat zichzelf aan het schrijven is. Dat we al die crisissen en veranderingen hebben meegemaakt, alsof we er zelf bij waren. Maar dat zijn we ook. Virtueel. Niks is meer echt. Het ís gewoon.
Geschiedenis op de sportschool, op stedentrip, tijdens je woon carrière, tijdens de marathon, bij de Toppers, in de Kuip of de Arena, op de skipiste, in je huurwoning, tijdens de Volkswagen Golf meeting, op Hart van Nederland, bij Jinek, op Videoland, in je nest, op de plee, in je hand, op je lul, met je wijf, met de buren, op een festival, in de rij, in de file, achter je bureau, achter de lopende band, op de steiger, maar vooral toch altijd op je schermpje. Geschiedenis. Continu. Live en direct.
Laat me u wakker maken. Er beurt helemaal niets. Over deze tijd zullen ze niet schrijven. Geen helden, geen vooruitgang. Alles is al gezegd. Alles is al gedaan. Het enige dat overblijft is het zoemen van een windmolen met een datacenter ernaast. Dat gaat het vermelden niet meer waard zijn.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Hierbij mijn bijdrage voor woensdag. Onlangs las ik weer een paar gedichten van Simon Vinkenoog, die me de nacht daarop aan het dromen zetten, groet, Merik
Droom 26
Voor Simon Vinkenoog
Vannacht droomde ik van Simon. Hij vervoerde me weer met zijn woorden, had een plan voor Amsterdam, het leven van alledag en de natuur, onder de oppervlakte in het duister bewegend, meer plausibel dan de zichtbare wereld, de grond waaruit hij ontspringt, die mooie sering, na de barre kou in mijn tuin, waaruit de wissewasjes, bont tapijt van madelieven en muziek klinkt van zingende merels in de boomtoppen en jij, je poëzie, als je lacht bij kaarslicht.
dat onberekenbare van een toekomst waaruit zoveel al is verdwenen.
De onaangebroken tijd die voortdurend op de loer ligt soms en af en toe weer toeslaat dat mengsel van mogelijkheden die mix van doem en dreiging een waaier van wat misschien van wat kan en wat niet meer
’t gevoel je niet echt thuis te voelen in een andere taal met half begrepen woorden en onvoltooide zinnen het niet precies te weten er niet meer aan te willen
dat onberekenbare van een toekomst waaruit zoveel al is verdwenen.
Een dag die grijs begint en stralend eindigt.Het is vroeg in de ochtend en geen sterveling waagt zich nog buiten. Pleur al je sombere gedachten weg en ga eens naar adem snakken vlak bij zee. De geur bij een straffe noordoostenwind brengt al je zintuigen tot rust, en ik bewonder haar, ik heb liefde voor haar en zo zal dat voor eeuwig zijn.
Liefs Karin
Test
Terug. Desnoods met zwembandje. Dit keer ga ik voor je liggen zee biddend zingen hoe ik adem uit je haal zonder mijn systemen te verliezen.
Wildvreemd dan. Ten doop gehouden in je sop dat het niet uitmaakt of ik blank of wit ben dat het niet uitmaakt voor de bodem van mijn grond. Ik ben een Bloeder. Geef me aan het reine tot de dag van een schip schuift en weerbarstige matrozen vertrekken in hoogblauw.
