pomgedichten.nl – Pagina 140 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

boer(in) zoekt dingus

**boer zoekt maud**

wat enig zeg
kijk die koe nou toch
joaoaoa

en wat leuk zo heeeel leuk
al die stallen
joaoaoa

praat jij wel eens over je gevoel evert
noaoaoa

dat vind je best moeilijk he?
dat maakt je zo mooi zo echt ook
noaoaoa

kijk nou toch evert kijk haar poepen
joaoaoa –

leuk he!

pw

**boerin zoekt – tsja wat zoekt ze eigenlijk**

ze zit er mee in haar hoofd
het hoofd maakt overuren
of ze hem wel heeft gezien

je bent best gesloten
redden we het
ik leg je woorden in je mond

tsja
ja
tsja
ja

pw

ANTONY OOMEN: “hier werd verdriet niet gehuild…”

Dodenherdenking

hier stond het huis
hier woonde iemand
hier zat iemand in de gangkast
hier sloop iemand achterlangs

hier tikte iemand zachtjes tegen de deur
hier bracht iemand een pannetje soep
hier was nooit het licht aan
hier hoorde je elke druppel van de regen

hier werd iemand geboren
hier werd iemand geluidloos geboren
hier werd iemand met doeken gesmoord
hier werd nieuw leven

hier werd het leven gezoogd
hier werd verdriet niet gehuild
hier werd het kind verschoond
hier wist niemand hoe lang

hier bestond geen tijd
hier bestonden de uren uit dagen
hier tikte nooit de klok
hier kon het laatste uur

hier werd gelezen
hier werd geschreven
hier werd geschiedenis
hier werd iemand verraden

hier stond je verstand stil

© Antony Oomen
4.V/2017
Amsterdam

wandelen en struikelen en zingen op pomgedichten met MIRJAM AL en MERIK VAN DER TORREN: ‘Jij bent mijn druiventrosje, mijn hele lange lied…’

**Hij struikelde over de drempel**

Hij kwam binnen zonder kloppen, vergat zijn voeten op te tillen. Schmats.
“Net goed,” bromde mijn buurman, “ moet ie maar eens afleren. Zoals gewoonlijk zo onverhoeds binnen te treden.”
Maar toen hij almaar op de grond bleef liggen en het bloed uit zijn neus stroomde, bogen wij ons over hem. Het leek wel of hij voorgoed vertrokken was.
Paniek! Bellen, bellen !
Maar na enige tijd kwam hij toch moeizaam hijgend overeind en begon te lachen.
“ Ik was aan de hemelpoort, “ sprak hij, “ maar ik struikelde over de drempel en werd weer teruggestuurd. “ Hij begon te schateren. Wij lachten wat bedremmeld met hem mee.
In de verte klonk de sirene van de ambulance die wij gebeld hadden.

Mirjam AL

**Bergwandeling**

Het onweer is ver.
Het rommelt in de verte.
Hier straalt de zon en wij
vullen onze tas met leeftocht
en gaan op weg
naar eeuwige sneeuw
en de bron in het dal.
Het rommelt in de verte
en wij lopen, lopen, lopen.

Jij bent mijn druiventrosje,
mijn hele lange lied.

Merik van der Torren

Antony Oomen – derksen een schimpdicht – standpunt van de site pomgedichten

**Derksen (een schimpdicht)**

ze zouden jóu eens moeten derksen

zo groot mijn afschuw is:

onsmakelijke snor met restjes
geprakte stamppot met jus

sigarenas op je revers
een kegel van de jajem

van gisteren, van alledag

kaarsenfabriek noch tuinderij
kan afdoende voorzien
in jouw obscene morele armoe

jouw vulgaire aard
vraagt om stevig derksen

maar eenieder grijst af van je
hoe kan je iemand nou derksen
met toegeknepen ogen en neus
dat gaat niet

maar cancelen kan altijd

© Antony Oomen
2.V/2022
Amsterdam

pomgedichten heeft enige afstand bewaard in de zaak Derksen. Antony Oomen – de dichter die pomgedichten punt nl niet overslaat – tot ons groot genoegen overigens – mengt zich nu wel met een schimpdicht in genoemde kwestie derksen. wij van hier hoorden in de kwestie toch zo hier en daar enige noten hypocrisie. we misten wim kan als het ware. die wist altijd goed en kwaad aan het einde van een jaar om te keren. derksen de good guy en arie – ns – boomsma nogal the bad. het zou zo maar kunnen het zou ook zo maar niet kunnen. zelfs de trias politica wordt in de zaak derksen met voeten getreden. de zogenaamde onafhankelijke rechterlijke macht krijgt ineens een opportunistische instructie vanuit de politiek om de juridisch gezien volstrekt irrelevante zaak Derksen te onderzoeken. (niemand kent het echte verhaal en verjaring staat vast wat er ook verzonnen is). wij van hier vinden ons wel in de mening van RUTGER H. Cornets de Groot zoals te lezen was op FB. met name het tweede hieronder afgedrukte gedeelte. genieten maar !

**Rutger H. Cornets de Groot**:

(…)

Het idee is kennelijk dat je rechtschapen bent als je je distantieert van iemand die een zonde bekent. Derksen ziet daar juist vanaf, doet geen moeite om rechtschapen over te komen maar bekent zichzelf bij voorbaat als zondaar. Met zijn probleem wordt eigenlijk niets gedaan: door het meelachende gezelschap aan tafel niet, maar ook niet door het weldenkende deel van de natie.
Derksen doet in feite niets anders dan wijzen op een vuiltje in ons oog. Een vuiltje dat vertelt dat ons streven naar een fatsoenlijke samenleving leidt tot een onleefbare samenleving. Hem kan het niets meer schelen, hij is 73, maar wij gunnen elkaar nauwelijks lucht. Een hele ‘kunst van het falen’, het betrachten van solidariteit in de zonde, is verloren gegaan. Wij zijn alleen nog solidair met wie ook vrij van zonden is: wel zo makkelijk. Het enige waar dat toe leidt, is dat men de kat in het donker knijpt.

Rutger H. Cornets de Groot

IEN VERRIPS – ‘als straks voorbij is…’

als straks voorbij is
het kruit verschoten is
dan keren wij terug
naar de plek van bloed
en woede
waar zelfs de honden
van angst verbleekten

als dan de dampen opgetrokken
waar ons huis ooit stond
misschien als wij daar komen
vinden wij nog iets van toen van thuis
misschien blaft de hond ons tegemoet

april 2022 IEN VERRIPS

Karin Beumkes over ‘walgsap’ en ‘Het vel dat uit hun lompen hing…’

Dear Pom,
Deze maand heb ik lang nagedacht wat ik in zou sturen, uiteindelijk koos ik voor dit gedicht.Er zit een zweem van twijfel in
omdat het een nieuw gedicht is en ik ben er nog niet zo aan verknocht.Ik werk door, dan ontstaat er vanzelf iets.En als ik daarvoor
met de billen bloot moet, let it be.
*Liefs,Karin –*

hoi kaar tsja het is wel even wennen hoor zo een sapje op je nuchtere maag van de maandag. maar dat god de schuld aan alles is maakt veel goed. want dat is ook zo. god en in een breder verband godsdiensten zijn nu eenmaal schuld aan alles. en de klm en poetin natuurlijk. die maken de wereld en pappa ook niet rijker. ‘De dood was eroverheen gegaan,…’ *is een prachtzin. xpom*

Mijn pappa had geen geld,
dat was alles. De meeste konijnen
die we aten waren eerst voor vogels.
De dood was eroverheen gegaan,
ze stonken volop met stijve staarten.
Het vel dat uit hun lompen hing
had dezelfde kleur als walgsap.

Ik prakte ze dapper met spinazie
maakte een piramide van aardappels
begroef de jus met hiëroglyfen.
Ik zag Ra zweven op het klassieke omabord.
We aten met smaak misvormde ogen.
en na het eten bedankten wij de God
die alles had misdaan.

Muziek: **Joni Mitchell – Both sides now** https://youtu.be/aCnf46boC3I

PS de muziek is verrukkelijk!
KARIN BEUMKES

IEN VERRIPS wint de enige echte virtuele – vol van de leegte – trofee op pomgedichten punt nl. – Etwin Grootscholten zilver, Cartouche brons

heel vaak komt het niet voor dat we twee weken achter elkaar dezelfde winnaar kennen in de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – 2 en een half gedichten springen er deze week echt uit – en uit die twee en een half: één. het gedicht van IEN VERRIPS bekronen we met goud. op de voet gevolgd door het prachtige gedicht van Etwin Grootscholten zilver maar met een gouden randje. zo moet dat in de poëzie met de leegte. gunnen we Cartouche het brons – die gedroomde tweede strofe leidt een heerlijk lome zondag in vol van poëzie vandaag. dichters bedankt voor het insturen en zoveel moois. de uitslag ietsje eerder dan gemeld. we moeten naar die film – naar downtown abbey. die heerlijke verleden valsheid in een mooi jasje gegoten. winnaars van harte!

het is de leegte die mij wenkt
verleidt omarmen wil
kom tot mij lokt zij
dit is de plek voor jou
hier wil je zijn
hier weegt geen woord
betekenis verlost van betekenis
bevrijd van zin en wicht

verlangen aangeraakt o lieve leegte
ik zou wel willen dat ik wil
maar durf niet ben te bezig nog
en bang voor zoveel wat niet is

april 2022 Ien Verrips

‘ik zou wel willen dat ik wil’
verzucht de dichter mooi in de laatste sterkste strofe van het gedicht.
hoe zeg je het – het menselijk tekort, het dichterlijk tekort neergelegd in een wereldregel.
en daarachter aan nog twee wereldregels:

ik zou wel willen dat ik wil
maar durf niet ben te bezig nog
en bang voor zoveel wat niet is

had vasalis deze regels geschreven en waren ze nu herontdekt literair Nederland zou te klein zijn.
deze drie regels kan ik wel blijven lezen. ze maken heel veel regels overbodig – ook die andere regels in het gedicht van Ien.
–
nou ja in mijn enthousiasme doe ik toch een aantal regels in de eerste strofe onrecht aan bij nadere lezing. dan selecteer deze regels voor een verder volmaakt gedicht:

het is de leegte die mij wenkt
verleidt omarmen wil
kom tot mij lokt zij
dit is de plek voor jou
hier wil je zijn

ik zou wel willen dat ik wil
maar durf niet ben te bezig nog
en bang voor zoveel wat niet is

Ien Verrips

Beste Pom,
Hier mijn bijdrage voor zondag.

**RETOURADRES**

hee huis. hallo.
ik hou niet van je.
sorry.
je idealen kleven aan me.

je trap;

je bad-, je kinder-

en de straat
waar je staat
vervaagt, de

herinnering waarin
ik leef.

je tuin woekert.
ik en je muren
bladderen.

dingen laten los.

Hartelijke groet,
Etwin Grootscholten.

een zeer aansprekend gedicht. als je liefhebbers zou willen leren hoe dat moet met poëzie neem dit gedicht en zeg ze – kijk poëzie dat doe je zo. je wil iets over de leegte schrijven maar dan gebruik je dat woord niet. dan benader je het thema met eigen dingen – een huis waarin je hebt gewoond en de herinnering aan dingen en mensen in dat huis. welk huis het is of was dat komen we niet te weten – de dichter weet het ook bijna niet meer. dat komt omdat de dichter af- ‘bladdert’ – op een leeftijd is waarbij afbladderen niet is uitgesloten. net zoals de muren van dat huis – dat huis dat de dichter niet meer – bijna niet meer kan herinneren. dat huis is bijna weg, de dichter is ook bijna weg, zijn herinnering ook bijna weg en desondanks lezen we over allemaal dingen in dat huis dat we als lezer nooit zullen kunnen betreden – een nauwelijks nog bestaand huis dat alleen in het gedicht van deze dichter te betreden is middels zijn afgebladderde herinnering aan dat huis dat ooit zoveel heeft betekend. en met en in dit gedicht eeuwigheidswaarde heeft meegekregen. de tijd laat je nooit los. de dingen niet. het huis niet. de dichter niet.

dat in volheid niet te leven valt
een rekening zonder einde
een vrouw met dito benen
en mos dat altijd vochtig is
veen dat niet stopt met trillen
lucht die alsmaar blauw
en alle dagen zomer

ja – dan liever iets
waarin je tot jezelf kunt komen
– wat dat ook betekenen moge –
in op kunt gaan een plek een woord
als diepte vlakte veendam een leegte
een lange liefst tot ook die
dat weer is verdwenen

30-04-2022 / Cartouche

het is bijna een droom die tweede strofe
– een dromerige toestand waarin de dichter bijna swingend, de woorden in een kadans van leegte brengt – om bij weg te dromen. ik weet niet hoe ik anders dit dichterschap van Cartouche kan duiden. het is wel hogeschool poëzie die we mogen lezen in die tweede strofe – ook nog onderbouwd met enige feitelijkheden@. op de eerste inleidende? strofe zitten we eigenlijk niet te wachten. oja maak van de laatste regel: **dan** weer is verdwenen

@: “Het **sportpark De Langeleegte** is een sportcomplex in Veendam waarvan het gelijknamige stadion het bekendst is. Het ligt aan de gelijknamige straat *De Langeleegte*. De Langeleegte is een Groningse naam. Veel mensen associëren het met leegte; in het Gronings is *leeg* echter de benaming voor ‘laag’.”

Etwin Grootscholten: ‘dingen laten los.’ …
Frans Terken: ‘dat het niet van de grond kwam…’
Anna Eikelboom Post: ‘hoor de bal zingend zweven …’
Cartouche: ‘een leegte een lange liefst tot ook die…’
Ien Verrips: ‘o lieve leegte ik zou wel willen dat ik wil…’
Anke Labrie: ‘nu staan ze daar …’
Jako Fennek: ‘als ogen zonder leden…’

*foto: Ben Kleyn*

“Mooie beschrijving van leegte, Pom.” de waardering van de dichter Etwin Grootscholten voor mijn gedicht hieronder – meteen maar het thema ‘de leegte’ als inspiratiebron genomen voor onze zondagochtend’wedstrijd’. heeft u ook iets met de leegte? of hoe de leegte om ons heen te vullen? – dat is een levensvraag die we dichters kunnen voorleggen. leggen we het u voor! u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

kijk
het was iets met een feest
in de stad
of was het twee hoog in een kraakpand

mogelijk
in de van hogendorpstraat
ik weet nog steeds niet wie van hogendorp was
of welke

jij had bijzondere ogen aan
iets met een kleurtje
de grachten waren bevroren
vanaf het spui gleden we van gracht naar gracht

richting de van hogendorp
of we de van hogendorp hebben gehaald weet ik niet meer
noch de kleur van die ogen
noch je naam

pom wolff

**Met een lampje gezocht**

Daar waar leegte woont
weet ik de bodem van een fles
soms zelfs een hele glasbak

dat ik drink om te vergeten
niet dat ik je na al die jaren kwijt ben
maar dat het niet van de grond kwam

steken bleef in goede bedoelingen
die niet het licht brachten
waar ik op wachtte

geen antwoord kwam er op mijn vragen
nog geen woord dat er toe deed
het klonk hol als je ogen

en mijn batterij finaal leeg getrokken
ik onderaan de trap in de kelder
bij een laatste teug wijn

© FT 29.04.2022

in wezen maakt frans een verhaal van het thema. legt het thema op een verhaal uit dichters verleden of uit zijn fantasie. er moet wel drank bij om deze leegte te overleven, te ontvluchten, om niet in deze onaangename leegte op te gaan. en dat ligt allemaal aan de toegesproken persoon – die mogelijk niet weet wat zij – naar ik vermoed – een dichter heeft aangedaan. de leegte is gebleven – volgegoten met drank – en later met woorden gevuld in dit gedicht.

**Op het plaatsje**

hoor een bal op het plaatsje
na elke stuiter trilt hij na
een basketbal denk ik
(een voetbal stoft meer)
(en dan zijn er ook meer voeten)

hoor de stevige tegels
hoor de bal zingend zweven
de echo in de toekijkende gevels
‘t is die nieuwe jongen zeker
(iedereen hier speelt voetbal)

Hartelijke groet,
Anna Eikelboom Post

Anna beschrijft een plaatsje dat we niet zien – dat dichter ook niet kan zien of slechts gedeeltelijk- we lezen mee met het vermoeden van de dichter – met haar vermoedens – wat geluiden – een paar voeten – een nieuwe jongen – de oude jongens en meisjes maken andere geluiden – de regel: ‘hoor de stevige tegels’ hoeft voor mij niet – is niet echt mooi en voegt niets toe – dat lege plaatsje daar gaat het om – met die mogelijk nieuwe jongen – die daar in iets van verlatenheid met een bal in de weer is. die we niet zien, niet kunnen zien, die wel nieuwsgierig maakt. een nieuwe jongen op een voor hem nieuw verder leeg pleintje, een leven nog voor de boeg voor deze jongen – maar nu al in een gedicht. als het stuiteren ophoudt, houdt de jongen op, is het plaatsje verlaten van mensen – is het gedicht voorbij is hij de grote onbekende gedicht voorbij.

alleen maar zon en zee en wind
de horizon een eindeloze witregel
geschikt voor al mijn dromen

nu staan ze daar geankerd in de zee
aangejaagd door de wind
beschenen door de zon
zwaaien ze met stramme armen

een mislukte poging
om mijn kilte te verdrijven

anke labrie
(30-04-2022)

deze overdenking eindigt in een mislukking, lezen we – rest de kilte.
in zekere zin – met hoe weinig regels ook – kent het gedicht teveel inhoud. het is meer een optelsom die daarna wordt afgepeld tot de benoemde kilte. er blijft niets te raden over voor de lezer. en daarmee is/wordt de inhoud van het gedicht te particulier.

hoi pom,
toch even meedoen voor ik weg ben.
fijne dag morgen.
greetz van jako

**vergeefs**

de handen liggen in haar schoot
als vissen dood
op de vloedlijn van een zee
de nagels als ogen zonder leden

als hij vergeefs zoekt naar gebaren
van haar wezen
ontmoet hij slechts de leemten
in de kringloop van het leven

jako fennek

het gedicht heeft net teveel grote woorden (schoot/vloedlijn/wezen/leemten)- te deftige woorden ook.
en dat zorgt ervoor dat je denkt – hee hier is een dichter bezig geweest. en dat moet niet. de vergelijkingen wel bijzonder maar ook bijzonder gezocht. nou ja die indruk maken ze op mij.
en ik vind ‘de kringloop van het leven’ gewoon niet echt poëtisch klinken. ik kan ook gewoon dat overdreven woordje gewoon weglaten. ik vind ‘de kringloop van het leven’ niet echt poëtisch klinken.

Ton Houtman – een eerbetoon – de sociaal bewogen dichter van het leven en van de liefde

Yvonne Koenderman schreef mij – draag mijn vrijdag op de pom maar op aan de deze week overleden dichter Ton Houtman – maak er maar een eerbetoon van – de sociaal bewogen dichter van het leven en van de liefde deze vrijdag centraal op pomgedichten punt nl – de reacties op internet waren talrijk – zijn leven en zijn dichterschap hebben veel luisteraars en lezers geraakt en geïnspireerd – blijkt ook uit de woorden van VON SOLO hieronder op youtube in de Rotterdamse Poetsclub in Tinekes café de Schouw – Witte de Withstraat 80 – waar al jaren maandelijks in ieder geval – ruim aandacht wordt besteed aan poëzie – ruim aandacht wordt gegeven aan dichters – goed toeven daar! vanaf nu zonder een oprecht bewogen dichter.

van het leven

**Wissen**

Scroll de namen langs
zie je nummer staan
minifoto en je achternaam
Tik op het telefoonschermpje
hoor de kiestoon tergend langzaam
overgaan
Je stem zegt ik ben er niet
laat uw naam of boodschap achter
Ik roep “ik mis je”
mis je al maanden
weet ook dat je me niet meer terug gaat bellen
nooit, nooit meer
Ga je nummer niet wissen
je antwoordapparaat
je overleden stem
kan ik voorlopig nog niet missen

*Ton Houtman*

en **van de liefde**

de vrijdenker TON HUIZER over lintjes: Wie deelt hier nou de douceurtjes uit, het volk of de Oranjefranje? Een stad vol rotzooi op kleedjes en die oranje tompouces zijn ook al niet te nassen…’

Wie deelt hier nou de douceurtjes uit, het volk of de Oranjefranje?
Een stad vol rotzooi op kleedjes en die oranje tompouces zijn ook al niet te nassen.

Beste Pom
Als ik het woord lintjesregen hoor
grijp ik onmiddellijk naar mijn schaar
(vrij naar Hermann Göring)

Wie deelt hier nou de douceurtjes uit,
het volk of de Oranjefranje?

Een stad vol rotzooi op kleedjes
en die oranje tompouces zijn ook al
niet te nassen.

Vrijdenkersgroet
Ton Huizer

**Lintjesregen**

Ik kroon een verre dwaze
moeder
ik kroon de jaren van mijn
jeugd

ik kroon vergeten idealen
ik kroon de weemoed
en de deugd

ik vier de handen in het
hospice
ik vier het redden van een
kind

ik vier het vorstelijk besef
dat ik de schaar ben
niet het lint

*Ton Huizer*

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is tonhuizer.jpg — Beste Pom
Als ik het woord lintjesregen hoor
grijp ik onmiddellijk naar mijn schaar
(vrij naar Hermann Göring)

Wie deelt hier nou de douceurtjes uit,
het volk of de Oranjefranje?

Een stad vol rotzooi op kleedjes
en die oranje tompouces zijn ook al
niet te nassen.

Vrijdenkersgroet
Ton Huizer

**Lintjesregen**

Ik kroon een verre dwaze
moeder
ik kroon de jaren van mijn
jeugd

ik kroon vergeten idealen
ik kroon de weemoed
en de deugd

ik vier de handen in het
hospice
ik vier het redden van een
kind

ik vier het vorstelijk besef
dat ik de schaar ben
niet het lint

*Ton Huizer*

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: