pomgedichten.nl

Mirjam Al in Down Town Abbey: ‘Ik zweefde door de grote tuinen met bloemperken en fonteinen en zag het af- en aanrijden van de gasten;…”

***Verdwaald landschap***

Down Town Abbey;
Heerlijk om even een half uur zo’n 120 jaar geleden in Great Britain te vertoeven; kastelen, danspartijen en diners; iedereen opgedirkt in prachtige kostuums en sieraden; avondjurken en smerige streken in de eerst-gebouwde auto’s, waar de adel in rondreed.
Dan waren er de paarden en jachtpartijen, geheime liefdes en het bedrog daar omheen; en dan die verrukkelijke keukens waar ze met hun tienen een maaltijd van zeven gangen voor dertig personen toebereiden.
Ik moet ook in die tijd geleefd hebben, want ik herken het allemaal zo goed.
Ik zweefde door de grote tuinen met bloemperken en fonteinen en zag het af- en aanrijden van de gasten; de kroonluchters met tientallen brandende kaarsen. Het gezang en de vele muzikanten die te gast waren; in vino veritas, in de wijn zit de waarheid.
Ja, schenk nog maar eens in.

Later word je wakker en je ligt onder een hoop dode bladeren. Het knispert en kraakt om je heen. Het ruikt muf en je probeert een geluid te maken. Help me hiervandaan !
Maar niemand komt. Dode bladeren dempen ieder geluid en ook zeker de menselijke stem.

*Mirjam Al*

terwijl 020 in de ban is van de leidsepein gijzeling dicht onze dichter bakker lustig voort

I.
Goed, zij is in zijn huis teruggekeerd
waar zij naast zijn bed toekeek tot zijn dood,
en hield niet van hem. Regens vielen neer;
ze spatten buiten in de botervloot
waar haar geranium ooit had gestaan,
waarvan je nog kon zien de rotte steel,
en zij is voor het vuur om hout gegaan,
blootshoofds naar buiten, rennend naar dat deel
van ’t schuurtje, waar het overhangend dak
wat wiegde, hangend aan gerafeld touw,
zag triest de klimop kruipen in het nauw,
(en iemand, dun, in schort en overjak,
de mouwen opgerold die lentedag,
die zaadjes plantte, en hen bloei toedichtte en voorzag).

Ditmar Bakker

de balladette van IEN VERRIPS: ‘zuinig zijn is niet mijn pakkie-an / minder drank is uitgesloten / geniet ervan zolang het kan…’

zuinig zijn is niet mijn pakkie-an
minder drank is uitgesloten
geniet ervan zolang het kan

al jong kreeg ik de smaak te pakken
leerde drinken als een man
een menu van bier en borrelnoten
geniet ervan zolang het kan

mijn kompanen blijven heel graag plakken
drinken nog meer drinken is het plan
allengs blijken vrienden lotgenoten
geniet ervan zolang het kan

met geld op zak zit ik gebakken
zuinig zijn is niet mijn pakkie-an
minder drank is uitgesloten
geniet ervan zolang het kan

het leven zelf zet me te kakken
uiteindelijk ga ik naar de kloten
geniet ervan zolang het kan.

feb.2022/Ien Verrips

PETER BERGER: ‘Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog.’

Het was weer mooi op Planet France. Alsof je iedere dag opnieuw geboren wordt in een wereld die nog meer kleur heeft dan de dag ervoor. Ik beleef er momenten die eindeloos doorgaan. Een seconde van eeuwigheid duren ze. Moeder aarde is de liefde zelf. Eva haar profeet. Ik kan haar voelen. Maar de klok is wreder dan het lot. Hij tikt. En hij tikt. Totdat de wekker je pesterig schreeuwend terug naar het leven sleurt. Maar ik wil helemaal niet ontwaken. Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog. Net zolang schreeuwen en janken totdat ik bezwijk aan haar liefde zodat ik steeds opnieuw in haar armen wakker wordt. Zeus en z’n kornuiten kunnen het bos in. Ik blijf voor altijd hier. Zelfs als ik er niet ben.

Peter Berger

RIK VAN BOECKEL wint de enige echte virtuele – ach mag een dichter ook eens klagen – trofee op pomgedichten punt nl – JAKO FENNEK zilver en Gérard Vromen brons

een fijne wedstrijd deze week – Jako teruggekeerd uit het land der doden – levend en wel de lente tegemoet (dat kunnen we van de vis op de foto niet meer zeggen) én meteen zilver binnen gesleept met een prachtig eenvoudig gedichtje over leven, overleven, en nog een vleugje verlangen. ik neig naar brons voor Gérard Vromen – het moest eruit en het kwam eruit – een heerlijk hekeldicht – als u ze ooit wil schrijven neem Gérard als voorbeeld. weliswaar weinig afstand tot de aangeklaagde maar in een hekeldicht mag dat. o.k. ruimhartig als we zijn brons voor Gérard. gaat het goud vandaag – maar eerst dankzegging aan alle dichters die de zondagochtend weer tot een feestje wisten te maken – gaat het goud naar Rik van Boeckel – onder zijn gedicht leest u waarom.

**Frisse klaagzang**

De wind waait door vele haren
ze klagen de storm met passie aan
takken laten de lucht in bomen los
de klaagzang van feestvierders stokt

wijntjes zingen valse leverklachten
houden de maat nimmer vast
Eunice rent door straten en bossen
ontwortelt stammen bij vlagen

woorden klagen ze vinden geen zin
de wind van de tijd vermoedt het einde
achter elke einder heerst de toekomst
de klager laat zich niet verrassen.

Rik van Boeckel
19 februari 2022

wat er ook gebeurt dichter van Boeckel weet altijd wel een spel van de tijd en toekomstmuziek in het gedicht te vlechten – over heden, een beetje verleden en de toekomst – ‘achter elke einder heerst de toekomst’ – een optimistisch beeld – De regel van de dag! – gegeven aan ons lezers. zo kunnen we elke storm aan. en inderdaad de titel is goed getroffen – een frisse wind laat dichter door het klagen gaan. het gedicht treft in alle eenvoud en biedt troost.

Ha die Pom,
Nou we eens een klaaglied kunnen laten horen, ben ik er natuurlijk als de kippen bij.
Midden 2021 vroeg je me eens : «jako, leef je nog?» Mijn antwoord zou zijn geweest: «nee, pom, dit noem je overleven, dit is geen leven meer! Maar de dichter is nooit monddood. De karavaan trekt verder, de honden blaffen.
Heb een fijne dag, pom! Groet van jako.

**ongezien**

neem nou die dichter
met die parkinson
je hoort’m niet
je ziet alleen
zijn starre trekken

hoe onophoudelijk ook
zijn handen beven

als hij opstaat
zucht en klaagt zijn hele wezen
terwijl zij ongezien
zijn leed bekijkt en droomt
hoe trillend zacht
eens deze handen streelden

jako fennek

gelukkig hij leeft nog – de oude wijze – onze jako fennek uit het land waar het zwitserleven heerst – in ons midden heeft een levensteken afgegeven – als is het in de vorm van een klaagzang – dondert niet al dondert hier alles in elkaar van de storm – lees MATTIE hieronder. in het gedicht kan zij nog dromen – in het gedicht is hij de droom voorbij – jako kan er mooi over schrijven – over het leven en over overleven. twee eenvoudige strofen – een leven samen en aan het einde valt het leven min of meer *uit elkaar. mooi!*

**Nota Bene**

Nee, aan klaagschriften doen we niet meer, wij
als dichter en bepleiter van pleisters, dienen enkel
met een scherp oog te waken voor wat krom is
waarom we kennis en uitleg van aangifte geven
ter zake alhier van grensoverschrijdend gedrag
– grijpgrage handen, onvertogen woorden –

van de spin in het web, de baas op deze stek
die onder het mom van een eerbetoon – gv d
zijn vileine mondje meende te moeten roeren
hoon uit te storten in de vorm van een stoot
onder de gordel, humor van het laagst allooi
op kosten van een trouwe volgeling

in een handomdraai dacht te kunnen volstaan
met een zwaai-ende mol reactie van weet je wel
hoe het voor mij klaarkrijgen, schipperen is?
ach hoe blind kan iemand zijn – hang hem
een bord voor de buik waarop in kalk
‘ik ben een onverbeterlijke hork’

jaag hem, edelachtbare, primair als straf
door de straten en krochten van onze stad en
subsidiair ter rechtzetting 25 dagen water
tanden door de strot tot het bloedt
opdat hij bij zinnen komen mag

20-02-2022 / GV

‘opdat hij bij zinnen komen mag..’ hahaha – een heerlijk hekeldicht – geen vrome klaagzang maar een tekst met een hooivork vooruit gericht dichter gewapend richting grote stad, richting website pomgedichten om die ‘hork’ van een webmaster eens goed aan het spies te rijgen. webmaster heeft het gewaagd om GV in een hekeldicht op te nemen – hij zal het weten – laten we sportief zijn hier – gérard excuses maken – zeggen dat de boodschap is begrepen – niet zo moeilijk na deze woorden – waardering uitspreken voor het feit dat dichter de weg weer gevonden heeft naar pomgedichten punt nl – de moeite heeft genomen – dat we hier de opgelegde 25 dagen zullen uitzitten met een glas grand marnier in de hand – maar niet tot bloedens toe – om op een iets meer aangename manier tot ‘zinnen’ te kunnen komen. niet elke kwinkslag hier op de site kan altijd even treffend zijn – er wil wel eens een misslag tussen door kruipen – en dat nou net bij dichter Vromen – onze ‘trouwe volgeling’ – hoe is het mogelijk. en zoals we zien en mogen lezen is het wel allemaal liefde wat er in dichter opborrelt als dichter een keertje onaangenaam getroffen is en als hij vervolgens webmaster ter sprake brengt in zijn werken. wij van hier houden van hem.

Jako Fennek – je ziet alleen zijn starre trekken
Mattie Goedegebuur – en op verzoek de heerlijke klaagzang van MATTIE GOEDEGEBUUR
Jorge Bolle – De klagende klaarover klaagde steen en been…
Frans Terken – het gekraak is meer een stil protest
Rik van Boeckel – woorden klagen ze vinden geen zin
Ien Verrips – leiders liegen zelfs hun leugens
Ingrid Noppen – nou ja zeg, het verkeerde flesje gepakt
Gérard Vromen – een stoot onder de gordel, humor van het laagst allooi
Erika de Stercke – hoelang gaat dit nog duren de nacht praat zonder pauzes
Anke Labrie – heeft hij wel een pen met ballen
lees de commentaren onder de gedichten

wie wint de enige echte virtuele – ach mag een dichter ook eens klagen – trofee op pomgedichten punt nl? klagen of laten klagen dat is de vraag deze week – we gaan genieten zoveel is zeker – lekker klagen is gezond dus we klagen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**de klager**

zie daar daar gaat de klager
geen uitkering want teveel vermogen
geen zorg omdat alles functioneert
de e-bike batterij leeg
moet hij ook nog trappen

kijk aan bezoek
de klager aan de deur
ik wil niet klagen zegt hij
maar wat duurt het lang
voor je je deur open doet

is er weer geen gemberthee
groene thee of venkel thee
munt citroen of paardenbloem?
zoet hout nee? ook niet nee
nee sorry nee – ik heb geen thee

en daar daar gaat de klager weer
en ja hoor het is tegenwind
wat sist er nou weer in het grint
één lekke band godverdegodver ojee twee
de banden lek maar eensgezind

pom wolff

Ik heb er verstandig* aan gedaan om mijn afspraak voor eind vrijdagmiddag af te zeggen…
*gelukkig heb ik net al het dode hout uit mijn bomen gesnoeid

Het ging steeds harder waaien, maar binnen was het behagelijk. Ik gebruikte mijn vrijgekomen tijd om wat wassen weg te draaien. Mijn wasmachine staat op zolder, daar gierde de wind luid en duidelijk om het huis, zelfs op de overloop was de wind voelbaar, het waaide binnen. Natuurlijk keek ik vanuit de dakkapel naar buiten. Tot mijn schrik zag ik de schutting van de buren op hun terras liggen en een deel hing half aan een paal. Pas daarna keek ik in mijn eigen tuin…
Daar hing een stuk van 1,5m. van mijn balkonhek los, schuin naar beneden. Ik racete naar beneden, bang dat hij door mijn keukenraam naar binnen zou vliegen. Toen ik beneden aankwam lag het stuk al op mijn tuintafel. Ik heb het er vanaf gehaald en naast mijn huis gezet. Net voordat ik weer bij de achterdeur was om naar binnen te gaan werd het volgende stuk balustrade eraf geblazen (ca. 4m) en viel naar beneden. Mijn magnolia brak loyaal de val, zodat ik het met mijn armen kon afwenden van mijn tuindeuren ( en mijn hoofd) en het kon begeleiden op weg naar beneden, want het was loodzwaar. Het brak in kleinere stukken bij de val op mijn terras, dus zodoende kon ik die stukken makkelijk naast het huis zetten.

Daarna ging ik maar eens even polshoogte nemen bij de buren. Daar hing nog iemand aan het stuk tuinhek wat nog vastzat, zodat het niet weg zou vliegen. De buurman legde de nieuwe losgeslagen delen in zijn tuin. Er werd naar mijn balkon gevraagd. Ik was net begonnen aan mijn verhaal en wilde dit illustreren door het aan te wijzen. Op dat moment zag ik dat de rest van mijn balustrade wegvloog. Het viel wel gelijk naast mijn huis dit keer, dus was gelijk ‘opgeruimd’. Ik was erg blij dat ik daar niet bezig was met iets.

Ik besloot om direct naar boven naar mijn balkon te gaan om de jonge fruitboompjes, die daar nu zonder hek stonden, te gaan redden door ze dichter tegen de gevel te gaan neerzetten. Dus ik racete naar boven. Op het balkon zag ik geen potten met boompjes meer… intussen waren die ook naar beneden geblazen. Weer buiten heb ik boompjes recht in de potten geduwd en tegen de schuurdeur aangezet. Het waaide te hard om meer te doen. Het voelde onveilig.
Toch wilde ik even mijn auto inspecteren. Eerder op de dag bleken er omgevallen kliko’s te zijn gaan schuiven. Gelukkig was er geen schade aan mijn auto, maar wel zag ik troep die in mijn tuin gewaaid was, in een automatische reactie pakte ik dat op en wilde weer teruglopen. Ik woei bijna weg, direct greep ik de paal van mijn schutting en zo ben ik paar voor paal weer terug kunnen lopen naar mijn achtertuin. Dit was niet voor paal staan, maar voor paal lopen…

Bijkomend in mijn stoel zag ik dat de openslaande tuindeuren heen en weer gingen door de wind, alsof iemand er aan rukte. Ik heb de klink klemgezet met een dikke en lange bezemsteel die de deuren stabiel hield, dat werkte goed. Van de balkondeur in mijn slaapkamer bond ik de klink vast met een dik touw aan de radiator. Ook die deur bleef nu dicht. Ik voelde me iets veiliger. De wind gierde nog wel door mijn huis, want ik heb nergens tochtstrip, maar ik wist dat ik mijn maatregelen had genomen. Toen het adrenalineniveau gezakt was, kwam de pijn…
De pink van mijn linkerhand ging vreselijk veel pijn doen en ik kon er even helemaal niets mee. De pink werd al snel dik en wilde wel buigen maar niet strekken. Gebroken of gekneusd. Ik besloot het even aan te zien. Slapen ging gelukkig goed.

Vandaag kan de pink nog niks, de hele hand kan daardoor eigenlijk ook niks, want dan beweegt de pink ook en dat wil de pink niet. Ik ook niet, te pijnlijk! Ondertussen is de pink behalve een opgezwollen worstje ook nog erg blauw, dus verwacht ik dat het een kneuzing betreft. Morgen is het een vrije dag, mijn pink hoeft niets te doen

Mattie Goedegebuur

op verzoek van webmaster de FB tekst – de klaagzang van Mattie Goedegebuur – past goed bij het thema – geen poëzie natuurlijk in die zin dan ook hier buiten mededinging – maar als er storm is dan moet er geklaagd! en hoe de pink van Mattie zich ook houdt – Mattie kan er toch nog mee schrijven – en geen klein stukkie proza welnee een heerlijk lange klaagzang – zingen we allemaal deze zondag met Mattie mee en wensen we haar pink het beste. dank voor de tekst – dat we kunnen meeleven en toch ook kunnen denken ‘gelukkig niet bij mij’. en dat we allemaal nog kunnen denken – we leven nog – dat is het belangrijkste!

De klagende klaarover klaagde steen en been, hij stond daar op een zebrapad helegaar alleen, niemand stak over of nam die dag die weg, soms is het voorzienigheid, maar dit was domme pech, toen daar toch de eerste loper kwam hielp hij hem naar de overkant en liep toen snel weer terug, een auto schepte hem in zijn rug en hij viel dood op het asfalt neer, klagen is een dure zaak, dat doet hij geen tweede keer.

Jorge Bolle

lekker klagen is gezond – dichter/visser Bolle zit er heel ‘relaxed’ bij op de foto – het de bosporus kunnen zijn anders wel het ijsselmeer zo op de achtergrond. maar gelukkig dichter vond nog tijd om te klagen. grappige proza tekst – huppelend in de taal ingezet maar met een dodelijk einde – daar houden we van. bestaan ze nog klaarovers? vroeger hadden ze gele hesjes aan die klaarovers bij de zebrapaden maar de gele hesjes zijn gekaapt – die hesjes lopen nu door weer en wind in alle vrijheid te klagen over gebrek aan vrijheid. zoals blijkbaar klaarovers vroeger klaagden over een gebrek aan overstekers. leuke tekst met een op de logica gestoeld einde. we moeten het gezegde na vandaag een beetje bijstellen: wie goed doet – een auto ontmoet!

**Wild geraas**

Al die bomen maar in de weer
hoe ze het afleggen tegen de storm
ze kreunen en piepen – zwiepen dan
voordat ze zich bij de feiten neerleggen

niet dat zij zich luid beklagen
getekend als ze sinds tijden zijn
door noem het de dorhoutmaffia
het gekraak is meer een stil protest

tegen een blonde bomenknuffelaar
haar klaagzang als een valse noot
een mond die chagrijn monkelt
vol van haat tegen oud en stram

dat er dan ook een voorbijganger
verdrietig en triest een einde vindt
maar nooit is het de aanstichtster
onder een zware tak in de nek

© FT 18.02.2022

een stevig hekeldicht dat kan gezegd hier. dichter terken maakt zich boos. het actuele weer ingezet om nog eens stevig af te rekenen met de dame die van dorhout sprak – en helaas geen afgebroken tak op haar hersenen te verduren kreeg. dat de ouderdom haar moge treffen – en… zoveel is zeker de ouderdom zal haar ook treffen. met een beetje geluk zal ze de ‘kenker’ krijgen, of bij een gebrek aan takken wellicht een hersenbloeding – ook geen pretje – die zie je vaker bij ’takkenwijven’.

al lijkt het niet uit te maken
jij niet
altijd klein gebleven nooit geworden
wat je worden wou

ook de wereld om je heen heeft
nog een lange weg te gaan
voor hij gaat lijken op
wat jij voor ogen hebt

pastores preken praatjes komen
uit de kast als pederast
geleerden veinzen hun vervuild bewijs
en leiders liegen zelfs hun leugens

al ben je klein en heet je piet
en valt er veel te zeuren zeiken
te jammeren en jeremiëren
je kunt er ook voor kiezen
een gedicht te schrijven

feb. 2022
Ien Verrips

wijze raad van dichter aan het einde van haar gedicht. ik val vooral voor de eerste twee strofen – als ik hier even klagen mag – de laatste twee zijn me te direct – te ingevuld – maar lekker klagen blijft gezond dus het mag vandaag – toch schuilt de poëzie in de eerste twee strofen – die helikopterblik in twee strofen is op zich een prachtig gedicht waarin het gehele thema klagen prachtig is samengevat – kijk maar;

al lijkt het niet uit te maken
jij niet
altijd klein gebleven nooit geworden
wat je worden wou

ook de wereld om je heen heeft
nog een lange weg te gaan
voor hij gaat lijken op
wat jij voor ogen hebt

ja dat is een klager!

*Ingrid Noppen*:

Nou, ik heb mijn naam weer eer aangedaan, he? Ingrid de chaoot! Ben je bezig een lekker vleesgerecht voor jezelf te maken en dan hou ik ervan er een scheut rode wijn aan toe te voegen. Zo gezegd, zo gedaan! Maar wat leek die wijn toch dik? Is even goed kijken en nou ja zeg, het verkeerde flesje gepakt. Ik gebruik voor koken altijd een klein flesje wijn. Nee, heb ik er lekker koffiesiroop aan toegevoegd en niet zo scheutig ook. Flesjes lijken namelijk zo goed als gelijk! Heb ik daar allerlei konkelefoesjes moeten uitvoeren om het gerecht nog enigszins eetbaar te maken. Gelukkig aardig gelukt, maar moet zeggen, het was wel apart! Pff, heb het voor vandaag dus weer even gehad, word altijd zo bekkie-af van mezelf!

ingrid heeft op mijn verzoek deze FB tekst toegevoegd aan de wedstrijd. heerlijk toch lekker klagen over bijna niets – een flesje hier een flesje daar en ja hoor het eten is weer lekker klaar. het vlees ietsje zoeter dan normaal maar na ingrids ingrepen toch nog zeer eetbaar – mensie heeft niets te klagen zou je zeggen. maar zo zijn we niet getrouwd – er zal geklaagd worden – en vooral als alles recht gekomen is – dan is het klagen op zich een festijn van woorden – en is het klagen een en al l’art pour – l’art in de taal. de werkelijkheid ter hand genomen om de werkelijkheid weer te geven – een niet gewenste werkelijkheid die uiteindelijk tot een zeer acceptabele werkelijkheid verworden is waarin de gewone dingen van de dag voortgang kunnen vinden. maar omdat de werkelijkheid zich zo ongewoon voor deed aan dichter duwt dichter deze ongewone werkelijkheid een tekst in om van die weliswaar acceptabele ongewone werkelijkheid een gewone werkelijkheid te maken: namelijk de chaos die dichter zelve elke dag weer weet om te vormen tot haar eigen werkelijkheid. zo zie je maar weer dat een zakelijke tekst iets anders is dan een gedicht. want in een gedicht vind je bijna geen acceptabele ongewone werkelijkheden – alleen maar ongewone.

**klaagmuur**

ik blaas muizenissen op
tot onoverzichtelijke feiten
verzamel als een gek
de punten op de i
en heb geen contacten

mijn leven raast over daken
door de dagen heen
hoelang gaat dit nog duren
de nacht praat zonder pauzes
ik luister uitgeput mee

de winter duurt te lang
elektriciteitsrekening bibbert
het eten is koud
mijn schoenen zijn nat
het mobieltje leeg

waar ben je
nu ik de rommel opzijschoof
een quiche liet aanbranden
het glas wijn omvergooide
de klaagmuur brokkelt af

Erika De Stercke

prachtige regels van Erika en ook de prachtige dramatische en toch zo eenvoudige oproep “waar ben je” snijdt door hart en lever. de opsomming leidt tot deze prachtige en tegelijk smartelijke oproep. de hoofdpersoon is bij afwezigheid van de geliefde in de war – zo stel ik mij de inhoud van dit gedicht voor. en de quiche smaakt ook al niet. leven is vreselijk – tsja.

Ha Pom,
Waarschijnlijk weet deze dichter er wel een mooie klaagzang van te maken als zij bij hem weggaat, meer toekomstig dichtersgeklaag..
Deze (al eens gepubliceerd) had ik nog.
Mooi weekend verder en blijf voorzichtig bij al die ouwe bomen in Amsterdam.

Hartelijke groet,
Anke

**opnieuw een dichter**

kan ik me weer onstuimig storten
in de armen van een dichter
of mag ik alleen maar schuren
tegen blanke verzen aan
slechts een prikkel voor de taal

kent hij woorden sterk genoeg
om de muren af te breken
vol met teksten van mijn ex
heeft hij wel een pen met ballen
hard genoeg voor deze sloop

keer ik hem mijn andere wang toe
als hij door het lint zal gaan
en mijn kant van het verhaal
dat hij ongerijmd verklaart
ingebonden voor hem ligt

kies ik toch weer voor een dichter
zijn tengels eeuwig in de taal
elke komma neukend die hij tegenkomt
omdat alleen hij zo mooi beschrijven kan
hoe ik later bij hem weg zal gaan

anke labrie

het is een misverstand dat in de zogenaamde zondagochtendwedstrijd alhier geen reeds bestaande gedichten zouden worden gewaardeerd. elke gedicht min of meer passend bij het thema is welkom. dat het ook maar eens gezegd is. wel is het zo dat het uitreiken van de wekelijkse eremetalen de ingestuurde klassiekers wel worden besproken en geroemd maar zeker niet altijd in de prijzen vallen – zo zijn de ingestuurde klassiekers van een max lerou bijvoorbeeld altijd tot the point – en ook anke labrie verrijkt deze week de site – het thema – met een van haar klassiekers. weinig woorden nodig om hier te melden dat Anke een uitgebalanceerd en bijzonder gedicht instuurde op het gevraagde thea met die twee heerlijke slotregels. grote dank. poëzie is vooral genieten.

Yvonne Koenderman: vrijdag de 18e – ik neem het zekere voor het onzekere en ga nog één dagje in lockdown met een boek bij de kachel en pak die vrijheid morgen wel.

**Vrijdag de 18e**

We mogen het leven weer voelen,proeven, opsnuiven vanuit het niets. Durven we het nog wel die aanraking, kussen we nog wel of blijf het die elleboog?
Met één nachtje slapen is de wereld ineens anders en mogen we er weer op uit en genieten van de medemens, uit eten, een biertje pakken aan de bar of ons laten verrassen in het theater, dicht op elkaar, zonder mondkapje.

Kunnen we dat nog wel, gaat het niet te snel? De wereld eindelijk weer een beetje normaal. Heerlijk vooruitblik,maar ondanks dat zitten we vanavond waarschijnlijk ( op een echte waaghals na) allemaal weer thuis. Weer gedwongen door hogere hand, maar dit keer één waar je niet tegenin gaat.
Eunice zal stormachtig handhaven en als we de amerikaanse wetenschappers moeten geloven meer schade en slachtoffers brengen omdat ze als ” vrouw” onderschat wordt. Misschien is het allemaal een storm in een glas water, maar ik neem het zekere voor het onzekere en ga nog één dagje in lockdown met een boek bij de kachel en pak die vrijheid morgen wel.

Yvonne Koenderman

VON SOLO – the column: ‘I thought I was someone else, someone…good’ (Lou Reed, Perfect day, 1972)

‘Mezelf haat ik het meest van allen. Dat heeft me in staat gesteld de dingen te kunnen doen die ik tot dusver in dit leven gedaan heb.’

Onlangs sprak ik een opgroeiende tiener die aangaf geen gevoelens te hebben. De jonge mens gaf aan simpelweg geen vreugde te voelen, of liefde, of zelfs maar boosheid. Alles was mat. Er was geen enkel aanknopingspunt voor gevoel. Ik kon me niet voorstellen dat dit echt het geval was. Iedereen die nog aanspreekbaar is, kun je emotioneel krijgen, als je maar op de juiste knoppen duwt. Dat was mijn eerste gedachte. Toen spiegelde ik de situatie op mezelf. Hoe voelde ik mij als tiener. Hoe stond ik zelf in contact met mijn emoties.

Ik zou er oude dagboeken op na kunnen slaan. Maar dat heb ik al eens gedaan en daar werd ik niet vrolijk van. Doelloze, irrationele duisternis. Angst en boosheid. Twijfel zou een eufemisme zijn. Deze beschreven gedachtenkronkels heb ik door het verloop van jaren af kunnen doen als puberale spinsels. Maar het gesprek met de tiener bracht me toch weer terug. Zou het mogelijk zijn, dat ik mezelf al die voorbij jaren gewoon wijs heb gemaakt, dat ik diepere positieve gevoelens ken? Dat al dat goede, waar ik pretendeer voor te staan helemaal niet gemotiveerd is door een positieve kijk op zaken?

Vroeger kreeg ik vaak het verwijt erg egoïstisch te zijn. Mijn tegenargument was dan altijd, dat ik egocentrisch was, maar niet egoïstisch. Op een goed moment, ga je dat gedrag verbergen, omdat je merkt, dat het maatschappelijke omgang in de weg staat. Dat neemt niet weg, dat de eerste prioriteit, die ik altijd stelde mezelf was. Een argument hiervoor was altijd eenvoudig gevonden in het adagium: ‘Pas als je jezelf kan helpen, kun je ook een ander helpen.’ En zo veranderde ik toch langzaam in een fijn mens voor mijn omgeving.

Maar niet voor mezelf. Het gesprek met de tiener liet me dieper in mezelf kijken en ervaren wat de energie is, die me drijft tot daden. En dat is meestal geen liefde. Het is strijd. Gevoed door angst, wantrouwen en haat. Haat is de sterkste motivator tot actie. En waar is de liefde dan? Die steekt soms de kop op en is ongrijpbaar, ze zorgt voor mooie momenten. Maar liefde kan ik niet hanteren als een werktuig zoals kwaadheid dat bijvoorbeeld kan. Haat maakt me sterk. Het geeft me discipline en uithoudingsvermogen en drijft me tot daden. En in de grond van mijn wezen voelt dat niet goed.

Toch is er een korte periode geweest, dat ik in staat was te leven in liefde en zonder angst en boosheid. Dat ik wel in staat was alles los te laten en tegelijk allemaal mooie dingen te laten gebeuren. Die periode strekte ongeveer van mijn veertigste tot mijn drieënveertigste. Toen ben ik van een steiger gevallen en teruggevallen in de staat van daarvoor. Drinkend en vergetend. Met weekend en genot als motivatie. Onbewust zoekend naar kruimels van mijn betere ‘ik’. Dat realiseer ik me nu. En wederom haat ik mezelf erom. Het is jammer, dat dat het moet zijn, dat me drijft te veranderen ten goede.

Ik begrijp die tiener wel, die worstelt met het gebrek aan gevoel. Die worsteling kan nog heel lang duren. Zeker als je je er na al die jaren niet eens meer bewust van bent.

‘I thought I was someone else, someone…good’ (Lou Reed, Perfect day, 1972)

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam Al in Down Town Abbey: ‘Ik zweefde door de grote tuinen met bloemperken en fonteinen en zag het af- en aanrijden van de gasten;…”

terwijl 020 in de ban is van de leidsepein gijzeling dicht onze dichter bakker lustig voort

de balladette van IEN VERRIPS: ‘zuinig zijn is niet mijn pakkie-an / minder drank is uitgesloten / geniet ervan zolang het kan…’

PETER BERGER: ‘Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog.’

RIK VAN BOECKEL wint de enige echte virtuele – ach mag een dichter ook eens klagen – trofee op pomgedichten punt nl – JAKO FENNEK zilver en Gérard Vromen brons

Yvonne Koenderman: vrijdag de 18e – ik neem het zekere voor het onzekere en ga nog één dagje in lockdown met een boek bij de kachel en pak die vrijheid morgen wel.

VON SOLO – the column: ‘I thought I was someone else, someone…good’ (Lou Reed, Perfect day, 1972)

pom wolff – heb je dat ook nog

MERIK VAN DER TORREN met door storm en wederwind gedreven liefde – maar Dudley en Eunice worden wel eventjes ontkend

Peter Posthumus: “naar buiten op zoek naar net dat éne vriendelijke uitgesproken woord”

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: