Afgelopen zaterdagochtend na de rellen in Rotterdam Centrum, fietste ik over de Coolsingel op zoek naar aanwijzingen en sporen van een wilde nacht. De eerste trotse conclusie was, dat de Roteb haar werk uitstekend gedaan had. Om een uur of tien was er geen spoor meer te bekennen van een roerige nacht. Ik maakte nog een rondje om te kijken of er winkelruiten gesneuveld waren. Dat viel me erg mee. Exact één kon ik er tellen. De slotsom was simpel. Er was goed georganiseerd slag geleverd met de politie. Beter had ik het niet kunnen regisseren.
Zonder nog maar een nieuwsbericht gelezen te hebben, kon ik al weer voorspellen hoe het er op de Staatsomroep uit zou zien. Die ene in brand bestoken politie auto vanuit honderd camerahoeken. En misschien nog een vage foto van een afgebrand fietsenrek met wat strooiscooters. Er zou een verband gelegd worden met wappies. Alle hoogwaardigheidsbekleders zouden weer een scala ten toon spreiden van orde en tucht tot huilie huilie. De geïnterviewde man in de straat zou schande spreken dat zoiets kan gebeuren. En er zou natuurlijk keihard gehandhaafd worden. Ik werd er meteen al ziek van wat er allemaal aan berichtgeving voorbij zou komen, dus ik besloot maar niet te kijken. Ook had ik geen zin in een ieder die deze ‘tragedie’ weer als kans ter meerdere eer en glorie voor de eigen zaak zou aangrijpen, zoals dat meestal gebeurt.
Ik weet zeker, dat de jongens die daar hebben lopen rellen vechtersbazen zijn. Harde kern voetbalsupporters. Misschien nog wat doorgesnoven havenarbeiders, die ergens een kilo van de vrachtwagen hebben zien vallen. Maar dat ze een vooropgezet plan hadden lijkt me duidelijk. Heb ik hier sympathie voor? Nee en ja. Nee, het is niet het volk, dat ik graag een podium gun anders dan een stuk weiland bij Beverwijk. Ze zijn onberekenbaar en gevaarlijk. Maar ja, als je dan toch los gaat, doe het tegen een partij, die er ook graag aan meedoet. Dat bewijzen ze tenminste keer op keer zoals onlangs tijdens het woonprotest in Rotterdam.
Maar eigenlijk is hier iets heel anders aan de hand, als je het op meta niveau bekijkt. Het is niks nieuws, maar het gebrek aan respect voor gezag is grotendeels debet aan deze situatie. En dat is natuurlijk helemaal niet op te lossen, door alle hooligans te arresteren. Dat is symboolpolitiek. Respect verdien je namelijk, dat kun je niet afdwingen. En de politiek heeft zijn respect jaren geleden al verkocht aan het grootkapitaal. Respect werd niet meer nodig geacht, net als integriteit en vertrouwen. Politiek werd een spel van de cijfers (of data zoals ze het tegenwoordig noemen), waar principes en idealen er niet meer toe deden, maar enkel en voorop geld en eigenbelang.
Het uitvoerend apparaat staat direct in contact met de buitenwereld. Het is dus logisch, dat als je als burger de politiek niet kan bereiken en je keer op keer besodemieterd wordt, je ook geen respect meer hebt voor het uitvoerend orgaan. Dan is er nog de ont-persoonlijking van die uitvoerende organisaties. Als ik een politie cordon zie, dan zijn dat voor mij allemaal robots, die er enkel op uit zijn mij namens een verwerpelijke politicus dwars te zitten. Als politie agent, mag je namelijk helemaal geen andere mening hebben, dan de minister van ‘Veiligheid’. Dan de Sicherheitsdienst. Je wordt geacht een instrument te zijn. Hoe raar is het dan, dat je de kop van jut wordt. Ik snap dat wel.
Politici vechten zelf ook nooit in oorlogen, daar hebben ze de gewone man voor. De vervangbare. Aan de andere kant staat net zo’n politicus, die ook zo’n arme sukkelaar het veld op stuurt. Achter de schermen is het wellicht een Baudet, die rechtse voetbalhooligans opjut de staat te ondermijnen. Daar tegenover staat een Rutte, die alles aan elkaar liegt om zijn absurde, kapitalistische, totalitaire staat vorm te geven. Zo vecht dat met elkaar, over de rug van de brave volgers. En niemand die nog naar boven schreeuwt of trapt in eender welke organisatie. Alles is politiek geworden. En wij blijven correct.
En het mooie van de rellen van vrijdag, is dat het aantoont, dat de hele gezondheidscrisis slechts een achtergrond is, voor een groter probleem, waar we al twintig jaar als voor een olifant in de kamer voor wegkijken. Het gaat al lang niet meer over ziekenhuisbedden of vleermuizen, dat gaat voorbij. Het kwam gewoon niet slecht uit. Nee, het gaat over totalitair bedrog en absolute macht. En het gebrek aan enig vertrouwen nog in gezag. We hebben eigenlijk nog maar twee mogelijkheden. Revolutie, of onderwerping aan de nieuwe moraal van braaf burgerschap. Geen maatschappij die je samen maakt, maar één die je via de consumptie kanalen van het neo-kapitalisme wordt opgedrongen. ‘Total Kapitalismus’. En ik weet al wat u gaat kiezen. Gelukkig kunt u zich zonder protest bij de brave menigte scharen. Er is geen alternatief. Er is nooit een alternatief geweest.
En vanaf vandaag zult u mij haten. Omdat dat wenselijk is.
Er zijn woorden die als los zand zonder zwaartekracht verstopt zijn in de zuigkracht van een verhaal als valstrik in de soepele formulering als bedrog bij de bezwering van het ongewisse
of als ongemak dat in de taal besloten ligt in verspreken en vergissen in uit verband geraakte zinnen in woorden die niet kunnen.
Ik doe rare dingen tegenwoordig de katten begrijpen er geen brokjes van.
Dear Pom
Als je een keer diep in de shit zit, is het lastig om uit de put te ontwaken maar ik ben geen frustratiedenker en het leven is desondanks toch elke dag weer de moeite waard.
Liefs Karin
Nachtnarcis
Op deze datum raken de vingers van de dag verstrikt in zware dialogen waarvan mijn beschermengel niets wijzer wordt.
Tussen het bonken van rare bladzijden in mijn hoofd knerpt de warme zomer ellendig.
Ik doe rare dingen tegenwoordig de katten begrijpen er geen brokjes van.
Het regent hier spiegels en ander gespuis, de nacht wordt een banaan zonder glijmiddel.
Tussen de roes van de fles en de straat zweef ik als een konijn met myxomatose naar voren.
Nee – ik voel me geen sieradenprinses meer ik heb alle versiersels van liefde ontdaan.
Vannacht zijn alle boomtakken zwart want de maan viert feest boven een schel verlicht wolkendak. Een verre uil huilt langgerekt alsof ´ie schreeuwende honger heeft. Het klinkt als ongetemd verlangen. De voordeur ploft piepend tegen haar natuurstenen sponning. Binnen klinkt een slome doffe dreun. Afgezien van het smachtende sissen van de smeulende haard is het muisstil in huis. Het vuur knettert dankbaar zodra ik er een uit de kluiten gewassen houtblok op gooi. Haar hongerige vlammen zingen. We want more. Ze is betoverend. Het vuur. Ik kan er uren in verdwijnen. Het huilen buiten klinkt inmiddels knap dichtbij. Ik zie het grijze monster bovenop de betonnen elektriciteitspaal zitten. Pal naast het huis. Plots spreidt ze haar machtige vleugels en zoeft boven haar schaduw geruisloos langs het raam. De klauwen bloeddorstig naar voren gestrekt. Zondag is uilenballen dag.
we moeten deze week de eer wel laten aan Vera van der Horst – GOUD – en van harte – die onvergankelijke schoonheid die zij wist te leggen in haar laatste strofe regel: “en buiten waait de wind de aarde leeg” – tegen zoveel schoonheid kan geen dichter op vandaag: ‘en buiten waait de wind de aarde leeg‘ – zelfs marc marie was er even stil van. dank aan alle dichters voor de mooie gedichten – we kunnen de dag door we kunnen de dag weer aan. geniet Vera:
van vrijdag op zaterdag
we misleiden de muren, de kamer, het huis -waar je net binnenkwam en weer uit zal vertrekken-
je bleef, ik kleed de ochtend aan met handen uit een ander leven
waar ik de weg niet meer in weet de tafel van de nacht dek
wijn dronk uit je mond maar hèm niet vond als ik je ogen open likte
en buiten waait de wind de aarde leeg
Vera van der Horst
<!–
‘… en hij bleeeeeeeef….. jaja’ – gisteren in de Meervaart (theater Osdorp) Marc Marie H genoten – die zou hier wel een kwartier van zijn show mee kunnen vullen – ‘en hoe heet ge’- VERA ooh Vera mooie naam – bleef ie echt? …. en dan lezen we plotsklaps die wereldregel – ik val van mijn stoel van deze poëzie –
‘en buiten waait de wind de aarde leeg’
Vera van der Horst: en buiten waait de wind de aarde leeg
Rik van Boeckel: lichter dan de tijd
Frans Terken: aan de rand van het gat
Ien Verrips: ook al loog je tegen me
Cartouche: Verwijt een dag nooit wat er kan gebeuren
Anke Labrie: tijd om op te ruimen
itmar Bakker: Leg zes kaarten neer, zo; omlaag. Dan de zevende—omhoog,
Wie wint de enige echte virtuele – en wat brengen de dagen ons deze dagen – trofee? op uw pomgedichten punt nl – ze brengen ons van alles, van de ziekte en de dood, van de liefde en de herinnering, van de scheiding, van de weemoed, van de berusting, de woede nog, de ontkenning wellicht – en ook van de lust. we lezen graag van wat de dagen de dichters brengen – zij kennen de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de dagen die
wat het mooiste was toen tussen weet ik hoeveel mensen
er was niets geen decor en geen verleden
behalve jij en ik en het gras waarop we zaten
de dagen die niet over gingen de dagen die een leven werden
pom wolff
Lichter dan de tijd
Het verleden rijmt glorieus op ‘t heden de korte toekomst roept ons al aan
lichter dan de tijd slaat de klok haar ritme lichter dan de lucht vliegen de dagen
groen is nog ‘t vallend herfstseizoen schilderend de uren van geel tot bruin
kleuren in de maanden van de wandelaar brengen troost verzoening en rede
lumineuze ideeën zullen opzwellen uit de geestrijke dagen van vergeving
tijd in herinnering aan eenzaamheid vervliegt in de fundamenteel misse straat
de stad ademt frisse ritmische gedachten boven huizen waar dichters wonen.
Rik van Boeckel 20 november 2021
<!– rik verkleint en verlicht de eenheden verleden heden toekomst – de tijd, de jaargetijden en de maanden tot de stad, de straat, het huis waar de dichters wonen – om de eenzaamheid te laten vervliegen. Marc Marie H zou het kunnen waarderen. “Ge vliegt heel wat af he Rik – hoe heet ge – Rik ja toch wel Rik he – dan heb ik het goed verstaan – in uw hoofd is het niet rustig he Rik? maar ge geeft het wel allemaal een plaatsje – dat hebt ge mooi gedaan Rik. en wat doet ge in het leven Rik? oja dichter jaja dichter – dichter bij wat Rik? uw woorden maken het leven lichter he Rik – dat heb ik toch goed begrepen he. jaha dat kan ook nog gebeuren.”
Karwei
‘Karwei’ roept hij driemaal want werk moet aanhoudend verzet volgens de glad gekapte voorman die van achter de feiten aanlopen zijn handelsmerk maakt
altijd strak de lach om de mond de ogen gericht op gindse verten die voor hem onzichtbaar blijven handen die een betoog bijstaan zonder het te onderstrepen
de ziekte van geen neus hebben voor gevangen in chronische verkoudheid niet kunnen ruiken waar het echt om gaat
ja het is een hels karwei van met twee handen gebaren dat je zo je eigen graf graaft
zal het een dichter zijn die niet treurt aan de rand van het gat
<!– of hier nou de wappies of de voorman der wappies beschreven worden – en hoe heet ge? zou marc marie H aan frans vragen. en wat doet ge in het dagelijkse leven? ‘alweer een dichter in de zaal’? frans mooie naam frans, frans. en ge schrijft in het nederlands? ja toch frans. ja die voorlaatste strofe daarmee hebt ge het goed getroffen frans – dat ie vooral snel mag door graven he – of bedoelt ge hier toch een politicus uit de regering frans. poëzie is toch een ander vak dan cabaret frans. ge kunt mooi schrijven. cabaret is vluchtig frans. vluchtiger.
voor even dacht ik voor jou het verschil te maken voor even was ik meer dan een beetje verliefd
ook al loog je tegen me en keek je op me neer ik bleef in je geloven zonder jouw liefde had ik geen leven meer
alleen ga ik nu naar het stadion een eenzame kerst zie ik tegemoet en als je aanklopt weet ik vrees ik dat ik de deur opendoe
IenV nov 2021
Ien heeft zich laten inspireren door de volkszanger die ons al weer tijdje geleden ontvallen is. nou zitten we nog met het monster dat ie ons heeft achtergelaten. maar ja we hebben altijd zijn levensliederen nog en het prisma woordenboek. de ouwe hazes is gelukkig voor iedereen. Ien schrijft over de liefde die voorbij is waar hazes ook over zingt. en het is altijd weer een laveren tussen ontkenning en berusting. aan het eind wint de berusting – maar toch maar toch. hazes dood maar gelukkig hebben we Ien nog.
Winter staat op springen
het lijkt men houdt zich dood telt zijn zegeningen op twee vingers ik tel de dagen terug om te belanden in de glans – jouw baai van Alcúdia *
verwijt een dag nooit wat er kan gebeuren bijvoorbeeld: gaat je eilandliefde dood op zondag – vergun mij deze quote er blijven zeven dagen om te treuren
waarvan de eerste ook steeds wederkeert het duurt een leven voor dat is verteerd met de week elk uur zwijg ik beter zwelg ik van verdriet om niet
(* plaats in het noorden van Mallorca)
21-11-‘21 Cartouche
<!– ‘ge lijkt me geen lachebekje beste man. zou Marc Marie H zeggen – en hoe heet ge – en wat doet ge in het leven – nouja zeg al weeeeeer een dichter in de zaal. Cartouche hoor ik het goed. is ze op zondag doodgegaan Cartouche? en dan nog op een eiland ook – hoe krijg je haar er van af he – wat zegt ge – ge bent er nooit meer vanaf gekomen? van het eiland bedoelt ge cartouche of van haar of van beide(n)? maar ik heb wel met ge te doen hoor. ge kunt wel mooi schrijven maar ge kent ook wel het verdriet dat het leven op een mens weet te leggen:
met de week elk uur zwijg ik beter zwelg ik van verdriet om niet
fijn ook dat ge elke week voor troost de weg naar pomgedichten weet te vinden.
eindelijk tijd om op te ruimen hoorde ik van vrijwel iedereen ik kijk eerst naar mijn boekenkast word al moe bij het idee
lummelen en lanterfanten nooit gedacht dat ik het kon hoewel het eeuwig schuldgevoel nog wel een beetje knaagt
‘Dwars tegen de keer’ een dikke pil waarin ik ooit begonnen was blijkt niet zo’n goed idee
Ida’s ijver wordt breed uitgemeten of zij ooit gelanterfant heeft en alleen maar lekker lui wou zijn…
anke labrie (21-11-2021) bij de biografie van Ida Gerhardt door Mieke Koenen
<!– marc marie H zou vragen: en uw naam? ankie, wat zegt ge ankie, wat, hoe – oja anke – anke, anke toch heb ik het nou goe verstaan anke? fijn – anke mensen. anke ge houdt niet erg van opruimen he? maar hoe is het in ankes huis Anke – kunt ge daar en daarin nog wel lopen in uw huis. ooo gelukkig. ja die Ida – wat schreef ze veel he anke, niet om door te komen zo veel. ik heb Ida hier ook nog liggen hoor – wie haar wil lezen mag het hele boek hebben hoor Anke. gelukkig Anke schrijft gij veel toegankelijker dan onze Ida ooit schreef. ze moest natuurlijk veel schrijven Anke dat het haar een keer zou lukken om een gedicht te schrijven waarin wel een mooie regel te vinden zou zijn. nee anke geef mij maar vera’s: – ‘en buiten waait de wind de aarde leeg’ – misschien moet ge vera eens raadplegen anke – met haar wind is uw huis in een mum leeg gewaaid en opgeruimd!
PATIENCE
-20 november 2021 Leg zes kaarten neer, zo; omlaag. Dan de zevende—omhoog, en Daarop gaan dan steeds rijtjes van zes, vijf, vier, drie, Twee, één—telkens moet de laatste plaat Omhoog liggen; als kinderen die In hun slaapstee zijn, Die ogen
Kijken naar je. Nu leggen we kaarten op elkaar, vormen een straat Omlaag; dat heet een ‘Huwelijk.’ De rode acht, van daar Op de zwarte negen; zwart op rood En zo voort; dus spelen maar. Die boer met één oog Daar, gaat
Op de hartendame. Of ruitendame, mag ook. De koning, als baas, Mag op elke lege plek. We vormen, leggend, rijen: Net families met een lange heraldiek. Als vanzelf is de mijne Zuiver antiek. De aas
Naar deze open plek in ’t midden. Alles telt dan daarvanuit Omhoog, in series; ‘Fundamenten’ genoemd, En blijft daar—als geld op de bank, Solide als helden geroemd Uit hoofde van rang: Die duidt
Iets aan. Dan neem je, drie per keer, kaarten uit de voorraad hier Ter hand; maar speel de stapels van een ‘Fundament’ Het eerst: al die ‘Huwelijken’ bestaan Alleen maar tot hun groter end. Kijk wat we overslaan, De vier!
Soms sla je echt net over wat je nodig hebt. Maar ’t is alleen Ons twee, dus pakken we een dode kaart. Zie je wel? Je schreeuwt niet om politie, zal ik gokken. Zo leer je dan de regels van het spel, Zit je niet te mokken, Alleen.
Maar hoe goed of slecht je het ook doet; ’t is hetzelfde, evenwel: Alles wordt op jou uitgespeeld, daarna ben je klaar. Drink op je verlies, tel al je punten bijeen. Waarom probeer je niet nog maar Eén glaasje, nog één Snel spel?
***[D.B.]
een heerlijke afsluiter van onze ditmar, geheel buiten de orde van de 20regels-regel – het zal hem Wurst zijn. maar om herman brood te citeren>: “ik accepteer U zoals ik ben.’
Genoeg tijd en therapie zijn verstreken dat ik u vertellen kan over de Rotary. Ooit van gehoord, de Rotary? Kom, zet u bij het vuur. Ik schenk nog eens bij en zet de stem van Joop Komen op, de HEERE der heerscharen hebbe zijn ziel.
Ik weet het nog goed—ik werkte temidden de bollenvelden van Lisse & omstreken in een hotel-restaurant genaamd ‘Het Koekoeksjong’ of iets dergelijks, waar mijn bezigheden bestonden uit het scheppen van cannelloni en ravioli in bakjes en—neen, dat heb ik van Tjitske Jansen gejat, die nota bene zelfs in een bakkerij heeft gewerkt wat haar inspireerde tot het schrijven van meerdere gedichten over brood; dit was een etablissement met clientèle als gasten (‘hoeren hebben klanten’), soupe á l’oignon waarin oudbakken pain werd gerevitaliseerd en chic eetgerei (‘een bestek is een raamwerk’) voor het verorberen van levend gekookte kreeften werd gedekt. In die poel van hautain—waar ik in zwemmen kon gelijk een karper in het kanaal, gezien mijn ouders alle Agatha Christie-vijflingen plus het meesterwerk van Amy Groskamp-ten Have in de kast hadden staan en ik die had verslonden, net als de De Dikke Van Dam, zodat ik het verschil wist tussen Russische en Engelse vreetschurerij en vetgangers hun kost kon geven waar het de vork links of rechts vasthouden betrof—kwam maandelijks een clubje haastmensen langs in een apert zaaltje. Tussen het werken door sloeg ik zoveel van de wijnen op tap achterover dat ik regelmatig danig vergat hoe het nou percies hoorde (“Vous pouvez vous asseoir oú vous voulez…”) maar ik kreeg pourboires dat het klonk in mijn zakken dus deren deed het me niet en de souteneurs wien mijn uiterst bescheiden loon gevorderd werd ook niet, zolang ik niet zo dronken werd als de gezeten geiten (die immers ook alles vreten) en de Sèvres juskommen niet uit mijn handen lazeren liet. Gods zegen moet erop gerust hebben, want nooit heb er ik ook maar een vingerkom laten vallen zoals ik voordien eens een hele toren volle koffiekoppen in elkaar liet donderen achter de schermen bij de Amsterdamse Arena, alwaar ik tevens een Hindoestaanse smakelijk van bitterballen zonder rund(!) liet eten tot ze niet meer door de Ceintuurbaan kon, al is het wel éénmaal voorgekomen dat ik een eter zijn fraai opgemaakt dessert in de fik liet steken zodat ik er mijn dienblad na anderhalve seconde op plakte. De blauwe kant was niet blij met mij dien avond. Maar ik dwaal af—er wordt veel geschreeuwd buiten op vrijdagavond.
Eénmaal per maand, zo ongeveer tegelijk met mijn ongesteldheid, kwamen tandartsen, notarissen, huisjesmelkers en vrouwen die ongeveer twintig jaar jonger waren dan hun veelverdienende gaden bijeen om zich door voetvolk te laten laven aan de op één na goedkoopste wijn die het Van Der Valk-resort voor gevorderden bood en om hun versie van de ‘R’ in een achterafkamertje te laten schallen dat het behang ervan verschoot en de Polen die in het kamp, dat men een hotel noemde, woonden op te laten schrikken in hun benevelde slaap om half zeven in de avond. Omdat ik zo’n gladgestreken tronie had en bovendien soms nasaal sprak (“un bon vin blanc, oewie, oewie!”) werd ik juist geacht om les gros gourmands te amuseren en ervoor te zorgen dat hun trog niet leeg raakte. Dat laatste bleek vooral om ervoor te zorgen dat ze na het achtste glas wijn nog naar hun halfvrijstaande woning in Heemsteden-Aerdenhout of Cruquius konden rijden. Maar de bonnen waren het ergst, erg genoeg om een alinea met een voegwoord te doen beginnen. Zet u dichter bij het vuur als de kilte door uw botten trekt of u rilt bij de gedachte aan benzine, suiker of lillende vetranden om soep van te koken in ruil voor gewaarmerkt papier. Afgezien van de benzine en de suiker heb ik de lillende vetranden vaak genoeg gezien bij de Rotaryclub, vooral bij vrouwen die er al een decennium ‘bij’ waren zodat zelfs hun tennisleraar of yogadocent hen niet meer bliefde, terwijl hun eega’s gewoon een tweede gezin zochten. Nu ja, kochten.
De bonnen dus—Rotaryleden houden niet van geld. Dat moet even over: Rotaryleden zwemmen in het geld, ze hebben voldoende geld om het tezamen in een pakhuis te stoppen waar malafide Disney®-figuren op af zouden komen, maar ze houden er niet van met geld bezig te zijn. Dat bleek uit de manier waarop hen wijn werd geschonken—het voedsel (neem van mij aan dat het personeel zo het wil beter eet dan de gasten, maar meestal heeft dat liever coke zodat men niet in slaap valt, de scherpe tongen & messen en hete doktersvrouwen & ijzers hanterend) vooraf besproken (over dat karig driegangenmenu en de meesmuilerij die het behoefde spreek ik een andere keer) maar de wijn!
Als ik mij niet vergis, en dat doe ik regelmatig, werd de wijn aan dat volk geschonken á de royale somma van 4,75EUR per glas. Aangezien mensen Van Stand zich niet graag bezighouden met het slijk der aarde en ze smelten als ze de koperkleurige variant moeten aanraken, was door de echelons van de club afgesproken dat één en ander achter schermen en achteraf geregeld zou worden—spoel het beetje braaksel dat bij u opkomt gerust weg met de wijn die ik u nu schenk, het is een soepele Rhônewijn, die de (ik krijg het haast niet uit mijn bek) muh muh mènsen van destijds nauwelijks onderscheiden zouden hebben van afwaswater—hadden deze verstandige mmmènsen allen bonnen bij zich, die zij inruilen konden voor een glas Bacchuspis. Dit leidde keer op keer tot de volgende scène, waarbij de eerste regel optioneel is, maar ik zweer bij de grootste God die er is en de nagedachtenis van mijn tante Bertha bovendien dat ik alle benamingen tenminste éénmaal de stinkende revue heb horen passeren:
(optioneel) ROTARYKLANT: Ober / Diender / Wijnschenker / Hulpje / Jongen! PERSONEEL: Is alles naar wens? ROTARYKLANT:Kijk eens naar mijn glas! PERSONEEL kijkt naar het glas, waar nog tenminste twee slokken wijn in zitten: Zal ik u bijschenken? ROTARYKLANT: Dat lijkt me gewenst! PERSONEEL: Excuseer. Is vèrder alles zoals het hoort? ROTARYKLANT: Als je nog even dóórschenkt wel…dat glas was ook niet helemaal leeg, hè? PERSONEEL schenkt het glas onbetamelijk vol—denk bierglas met twee vingers schuim versus wijnglas met één vinger ruimte voor die die die dikke sponzige lippen ROTARYKLANT vervolgt gesprek over Vietnamese au pair en of een doggy bag hier ook wordt aangeboden zodat de rest van het gezelschap daar ook om vragen zal en het dus geen faux pas meer is PERSONEEL wacht terzijde ROTARYKLANT gaat door met oreren over doggy bag en dat het eigenlijk niet te pas geeft een au pair hetzelfde te laten eten als de meester en meesteres des huizes PERSONEEL: *kuch* ROTARYKLANT praat voort over doggy bag, ziekelijk loenzend naar tafelgenoten in de hoop dat iemand dit oppikt en doorgeeft aan het management zodat de restjes niet de spoelkeuken ingaan PERSONEEL: *KUCH!* ROTARYKLANT verzucht zich over de kostelijke spijzen waar in de spoelkeuken straks ongetwijfeld luie Slowaken zich tegoed aan zullen doen en dat het eigenlijk een schande is in deze tijden van spilzucht PERSONEEL immer bereidwillig, maar nu zichtbaar ouder geworden en met een lichte stoflaag op de schuingehouden fles: Mag ik een bon van u? ROTARYKLANT: Eur? (dit is een approximatie van het geluid dat ze maken. Er is nog geen symbool voor in ons alfabet) PERSONEEL: Een bon. Als het goed is, heeft u een bon voor de wijn die ik u zojuist inschonk en die u nu aan het nuttigen bent. ROTARYKLANT verward kijkend: Een bón? Een bón? Oh ja! Een bón! Ach, dat vergeet je in de gezelligheid natuurlijk! Har har har hár! Eur? PERSONEEL: Toch wil ik graag een bon van u. ROTARYKLANT: Natuurlijk krijg jij een bon. Kijk eens, hier is je mooie bon. Maar dan mag je die glazen niet meer zo karig inschenken, hoor! Har har har! PERSONEEL: Dankuwel, mijnheer.
Deze fijne conversatie herhaalde zich tenminste zesmaal per avond en tweemaal per ronde achtleeghoofdige tafel. Als ik een minder fijn persoon was had ik mijn héle blaas in hun blanc de blancs of rouge des putes geleegd, maar ik blijf nu eenmaal een fijnzinnig en voorzichtig mens. De Rotary is nepotisme voor gevorderden, voor mensen die zó inslecht zijn dat hun familie ze niet meer kennen wil. De Rotary is wat schuimt van de kan en door de kokkin aan de hond gegeven wordt. De Rotary is waardoor de hond van de graaf moest inslapen. Ik ben misselijk, een volgende keer voort—freule Van der Horst, herneemt u deze decamerone? Ik schenk nog eens bij en stook het vuur weer op.
Pom, liefste, Het is altijd gevaarlijk een nieuwe dichter de maat te nemen—wie is zij(hij?) en welke poëtica worden gehanteerd? Onderstaand is metrisch doorwrocht. Toevallig of niet—we nemen Talent niet de maat, of wel, Pom? De brille die het werk omvademt, en het rijm, Pom! We hebben het zolang niet gezien. We zien een afnemen van lettergrepen en een opbouw in vier stanza’s. We zien een berekenendheid die we zelden aantreffen in Moderne Gedichten. We (Pom, majestueuze Pom!) zien het rijm weer vat krijgen in de verzen. We zijn verbluft, en lezen de eerste twee regels niet graag als een incorrecte samentrekking, maar als een syntactisch spel waarin fles en grond slingerend aanpalen. We omarmen elkaar, Pom, en lezen verder. Donker wordt een stad gewekt, door woorden en zinnen gekrenkt—het Brussel van toen is het Brussel van nu. Vergeten zijn de riemen papier die dichteres volgeschreven heeft om uiteindelijk tot deze parel te komen. Wie weet nog van riemen, wie weet beelden zó te doorvlechten? Het is een vrouw: Annagriet Diesman dus Nieuwe poëtica Leest nu haar schrift (optioneel) op de Pom Neen, in die krabbels geen Kruikenstadtuyterwerk: Dat is te moeilijk (een vrouw hè, tja, kom) Kom, Annelies, de handschoen ligt er.
Hugo in Brussel
Aan het Théâtre Français paalt nog steeds verleden grond in taal van bloed gedrenkt, slingeren gebroken flessen rond in vuile glazen plassen.
Niets gloeit: deze stad wordt donker gewekt, door woorden en zinnen gekrenkt.
Verslagen ontwaakt dan, ginds, de dichter die roeit met de riemen die hij schreef, wiens vers te water gaat en volgzaam glijdt tot op een Brussels plein
waar de dichter weet waar niemand over praat. Verdoken blaast dan, daar, de wind, zijn letters rollen langs elkaar door doordeweeks gewoel.
Ik hoor zijn lied. Ik ken zijn doel. Terug naar ‘t land dat hem verried.
Afgelopen zaterdag zat ik met mijn gezin in de bioscoop te kijken naar meest recente James Bond film ‘No time to die’. Aan het einde van de film ging James Bond dood. Ik was geschokt. Normaal ga je na een Bond-film in jubelstemming de zaal uit. Nu murmelde ik enkel dat ik ‘Skyfall’ een betere film vond en wilde snel naar huis. Daar dronk ik uit ellende nog een glas whiskey en probeerde te verwerken wat ik zojuist gezien had.
Er zaten gave stukken in, maar ook veel, snel Hollywood-geweld. En het einde kwam onverwacht snel en dramatisch. Waar James normaliter op het nippertje de dood ontsnapt, gaf hij het nu ineens op. Voor de liefde nog wel. Hij was besmet met een virus, dat dodelijk zou zijn voor zijn geliefde en ineens opgedoken dochtertje. Gewoonlijk zou James eerst voor zichzelf kiezen en een onorthodoxe oplossing vinden. Nu koos hij er voor zich te laten bombarderen tot de dood erop volgde. Mijn gezin was optimistisch. Dit opende de weg voor allerlei nieuwe verhaal lijnen. Maar ik was al vertrokken. Het zou nooit meer James Bond zijn.
Als jongen van twaalf zag ik mijn eerste Bond-film. Vanaf dat moment was duidelijk wat de verpersoonlijking was van wat ik eigenlijk ook zou moeten zijn. De man die de wereld redt. De man die vrouwen in vervoering brengt. De man die onbeperkt kan drinken zonder ooit dronken te worden. Een gerespecteerd man, die geen compromissen maakt. Een voorbeeld om een leven lang te volgen. Bond was er altijd. Altijd was het weer beter dan de vorige keer. Bond was hoop, als er geen hoop meer was. De vraag: ‘Wat zou James Bond doen?’, gaf je altijd de oplossing in je bangste momenten. Bond was meer dan een filmfiguur. Ik geloofde in James Bond.
En nou is hij ineens dood. Gewist, gecancelled, uit de serie geschreven, afgedankt. Ze hadden voor het gemak de CIA agent Felix Leiter ook maar vermoord en zelfs aardsschurk Ernst Stavro Blofeld mocht de film niet overleven. Het deed me heel sterk denken aan hoe Disney ook de Star Wars-saga om zeep heeft geholpen. Het einde van deze Bond-film zou een perfecte opmaat zijn voor de serie ‘Daughter of Bond’ op Disney Plus.
En misschien was de Bond, zoals Ian Fleming hem verzon ook wel niet meer ‘van deze tijd’. Maar is dat dan een reden om hem stilletjes de zachte nacht in de laten gaan? Ik denk het niet. Het is één van de zovele laffe pogingen om af te rekenen, met alles dat herinnert aan ‘betere tijden’. Het is massamoord op het verleden. Sinterklaas is kapot gemaakt. Michiel de Ruyter is een ordinaire slavenhandelaar geworden. En nou is ook James Bond nog vermoord. ‘God is dood’, zei Nietsche al. Wat ons rest is een zogezegd inclusieve, participerende, woke yoga-maatschappij, die wegkijkt voor de totalitaire surveillance-samenleving en bang is om een tepel te zien en zich in slaap laat sussen met doorlopende schijnveiligheden opgelegd door de marionetten van het roofkapitalisme.
James Bond is niet dood. Niet zo lang er nog mensen zijn, die bereid zijn door te gaan, als het pleit al beslecht lijkt ten voordele van het kwade. Aye, Miss Moneypenny. We will NOT go gently into that good night.
