pomgedichten.nl – Pagina 156 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Met TON HUIZER explosief het weekend in

Fijn proza van mijn buurtgenoot Von S. en mijn vriendin Yvonne K. maar
misschien nu toch even een riedeltje explosie-poëzie.
Prettig weekend
Ton

**Jezus redt**

Er stond een Christenman
voor het station
met zendingsdrang

en een bord voor zijn kop
gelukkig lag er een krijtje naast
‘ik heb een bom’ schreef ik

vier woorden maar
ik had haast
het werd stil rond de man
politie betrok de wacht

tot de bommendienst verscheen
die de zendeling op veilige
afstand tot ontploffing bracht

iedereen blij
de Christenman in zijn paradijs
wij zonder gezeur op reis

*Ton Huizer*

YVONNE KOENDERMAN: ‘Alleen lopen is ook lekker, je kan flink in je eigen hoofd zitten en tot de ontdekking komen dat dat alles ineens verdwijnt omdat je op gaat in je omgeving.’

Het is zowaar vrijdag. Gisteren dacht ik nog ” ik schrijf dat stukje voor Pom in de vroege morgen” maar vanochtend was het besef vrijdag even weg en stonden daar in de hoek mijn gisteren aangeschafte Nordic Walking stokken. Het gaat goed met Von, maar uithoudingsvermogen ho maar en daarnaast mist er tijdens het lopen een hoop stabiliteit, dus hoog tijd om daar iets aan te gaan doen. Na het rondje met het hondje even koffie om de moed in te drinken en hup stokjes mee en naar buiten. Het is nog donker, maar de temperatuur is lekker en die stokken lopen verbazingwekkend goed.

Alleen lopen is ook lekker, je kan flink in je eigen hoofd zitten en tot de ontdekking komen dat dat alles ineens verdwijnt omdat je op gaat in je omgeving. Voor een echte wandelaar stelt die paar kilometer van mij van vanmorgen niet veel voor, maar ik heb genoten. Ik weet het geen hoogdravend schrijfsel, maar wel van iemand die de dag vol plezier begonnen is en daar nog duidelijk van nageniet.

Yvonne Koederman

VON SOLO over de doden in zijn telefoon: ‘Natuurlijk kan ik de namen ook wissen, net zoals je een graf kan ruimen. Maar ook dat doe ik dan weer niet uit een vorm van respect…’

Er zitten dode mensen in mijn telefoon. Toen ze er in eerste instantie in terecht kwamen leefden ze nog. Ze hebben daar een tijd lang vertoefd en ik belde ze wel eens. Zij belden mij ook soms en dan kon ik in mijn display zien dat zij het waren. Als ik hen nu zou bellen, zou er niemand meer opnemen. Of iemand zou onbegrijpend opnemen en zeggen, dat ik het verkeerde nummer heb gebeld. Dat veronderstel ik tenminste. Want ik durf ze niet meer te bellen. Ik zou kunnen zeggen, dat dat uit een soort piëteit is, maar dat is niet de reden. De doden boezemen me angst in. Omdat ze in dezelfde contactenlijst staan, waar ook mijn eigen nummer in staat. Als je mij belt, neem ik op, als je geluk hebt.

Mensen zullen mij ook regelmatig in hun digitale telefoonboek zien staan. Daar zullen ze dan bepaalde gedachten bij hebben. Ook al bellen ze me niet. Of ze hebben er geen gedachten bij en bladeren zo over mijn naam heen, zonder, dat het verder implicaties heeft. Tot het moment, dat ik er niet meer zal zijn. Dan ineens, valt mijn naam op in hun lijst. Want de naam staat er wel, maar het heeft geen zin meer om me te bellen. Zouden ze dan dingen denken als: ‘Ik weet nog goed, dat hij me vertelde, dat een goed brood bakken of op de juiste wijze aardappels koken in hoger aanzien staat dan haute cuisine. Goede aardappels en goed brood, daar valt niet op af te dingen. Dat onthouden mensen.’

Het zijn wel het soort dingen die ik denk, als ik door mijn telefoon loop en de schimmen zie. Natuurlijk kan ik de namen ook wissen, net zoals je een graf kan ruimen. Maar ook dat doe ik dan weer niet uit een vorm van respect. Of is het gewoon, omdat ik ze eigenlijk niet wil vergeten? Klik, swipe en weg. Zo simpel zou het kunnen zijn. Cremeren is ook zoiets. Een urn kun je makkelijker in een kast verstoppen, dan een zerk. En als je de as uitstrooit, dan is er weinig tastbaars meer om op terug te vallen. Dan draag je ook die last niet meer. En hoef je ook niet te verlangen, dat anderen zich gedwongen voelen die last te dragen. Dan kan het grote vergeten beginnen.

Met dode mensen in je telefoon is de verbinding verbroken. Ik kan nog hopen, dat ooit mijn telefoon gaat hun naam weer in de display knippert. Maar zal ik dan de moed hebben om op te nemen? Ik wacht met ingehouden adem, stilletjes hopend dat de beltoon wegsterft. En dan opgelucht uitademen. Alsof ordening van de kosmos nog steeds in orde is.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren denkt terug aan de 19 eeuwse hoogbouw

*foto: Vera Jongejan*

Hoi Pom,
Voor pomgedichten weer een uitgeschreven droom die ik een tijdje geleden had, over mijn ex-buurman in de Govert Flinckstraat, groet, Merik

***Droom 20***

Vannacht kwam ik de buurman tegen.

Ik had hem in geen tien jaar gezien.

Ik ging gele bloemen planten in zijn tuin,
ingeklemd tussen negentiende-eeuwse hoogbouw.

Zo was het goed.
Wat was de buurman mooi.

Een echte vriend.

Merik van der Torren

IEN VERRIPS – later wist ze het precies

uit alle macht probeerde ik
naar je te luisteren
je woorden te verstaan
die steeds vaker
steeds luider klonken

pas veel later
toen je al lang vertrokken was
begreep ik wat de boodschap was

Ien Verrips
feb 2022

TON HUIZER: gedicht over mijn vader – “De Kuip en de kroeg, dat was hem ver genoeg…”

**Pa hield niet van reizen**

De Kuip en de kroeg, dat was hem ver genoeg
Waar je ook ging je nam jezelf mee
en die last viel in het café blijkbaar het best te
dragen

Luid en onduidelijk doceerde hij daar spelinzicht
en politiek voor een half bewusteloos gehoor
Moe maar voldaan dreef hij daarna huiswaarts
over de volle breedte van de openbare weg

Na een korte meditatie over de zin en onzin van
het bestaan hing hij zijn rimpelloze gelijk op aan
een hardhouten hangertje
Waarna hij verzonk in een droomloze slaap

naast het stoffelijk overschot van zijn
liefhebbende vrouw
Zijn schip bleef voor anker, de luiken potdicht
omgeven door een zee van leven

*Ton Huizer*

de eerste maandag van de maand op pomgedichten punt nl: KARIN BEUMKES – gedicht over mijn moeder

Een gedicht over mijn moeder.
Liefs Karin

dichter G.V. in het zonnetje gezet

gérard weet dat ik het allemaal niet zo heftig bedoel – al kost me plaatsing van dit spotdicht me wel enige weken afwezigheid van de dichter op deze site. dichter heeft het niet zo hoog op met de humor van webmaster mogen we op facebook lezen. ik zal mijn excuses moeten aanbieden – komt allemaal goed. eerst maar eens dit eerbetoon:

de vaak zo eigenzinnige dichter G.V. uit het altijd weer zo mooie brabant
is – dat moet gezegd – nogal snel op zijn o zo gevoelige teentjes getrapt

dichter hebben wij bijna nooit op enig gevoel voor humor kunnen betrappen
dat dan weer niet majesteit
dichter heeft de laatste tijd de mond vol over dit en dat
soms zelfs majesteit – houd u vast –
over ditjes en datjes

deze G.V. is geen gewone Gérard
deze Gérard is er een met een accent tutu
een wonderkind naar eigen zeggen
met gevoelige teentjes majesteit en heel veel tutu

wel fijn voor hem dat ze tegenwoordig rokjes met een uitlaatklep
hebben uitgevonden – voor zijn knalpijp

pom wolff

Anke Labrie wint de enige echte virtuele naar een tekstregel van alex roeka – ‘het enige wat blijft is de verandering’ – trofee op pomgedichten punt nl

zodra je niet meer weet
is die nu wel of niet
die grens steeds meer vervaagt
ze vaak ziet
in willekeurige passanten

als elke dag een moeten wordt
in een onherbergzaam oord
dan wordt het tijd
het leven te herschrijven
in andere nieuwe woorden

anke labrie
05-02-2021

het leven dat ‘herschreven moet’ in steeds andere woorden – het leven in de grondverf gezet om het weer wat van kleur mee te kunnen geven – en dat in de gelaten woorden van Anke deze week – waarin berusting en het oppakken van leven in nieuwe energie van poëtische woorden zijn gelegd. de weg van de tijd afgelegd van vervaging via onherbergzaam naar nieuw. in ampel tien regels poëzie lezen we de troostrijke vertaling van ‘je moet toch door’. ik zeg goud! van harte. alle dichters natuurlijk bedankt voor de prachtige teksten deze week.

RIK VAN BOECKEL: het verleden bestaat niet meer
FRANS TERKEN: zwemmen in een zee van tijd en taal
IEN VERRIPS: vooruitzicht tegen beter weten
ANKE LABRIE: als elke dag een moeten wordt

gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.