Binnen zoemt het en het raam weerspiegelt flitsen uit het niets. Een eindeloze vertoning is het. Die verre flitsen. Zo dichtbij. Het rumoer. Vertraging? Over zes minuten gaat ´ie. De intercity. Het is er nog leeg. Buiten op het perron struint een dame heen en weer; het is ondertussen de derde keer dat ze voorbij schuift. Lange benen. Strakke jurk. Pauwgroen. Satijn. Wespentaille. Bij iedere stap lijkt ze eventjes achterover te vallen om zich vervolgens toch, zij het schoksgewijs, langzaam voorwaarts te verplaatsen. Het is mij een raadsel hoe, maar het zit ´em schijnbaar in de steeds licht gebogen knieën. Wonderlijk. Onbeholpen lijkt ze. Gracieus dansend als een sexy insect. Een fascinerend schouwspel kortom. Hersenkraker. Hefboom? Wajang? Laat ook maar. Over een minuut! Ik trek nog maar wat gekke bekken tegen het raam. Zodra ze terug lacht, herken ik Amy Winehouse.
Tja. De trein, bomvol inmiddels, komt langzaam in beweging. Eenmaal op stoom neemt het gedonder van snelheid alles over: gierend staal en stuiterende bielzen. Musique non-stop. Een popperig punkmeisje heeft zich op het laatste moment uitdagend in de laatste lege stoel genesteld. Tegenover de mijne. Ze heet Hiske en studeert wiskunde. Zegt ze. En ze houdt van ballet. Zegt ze. Derdejaars. Slim. Snel. Denk ik. Scriptie? Zoiets. Ze worstelt met oneindigheid. ¨Een getal is het in ieder geval niet,¨ zegt ze, de wenkbrauwen opgetrokken. ¨Eerder een onbegrensd begrip.¨ Tja. Daar heb ik niet van terug. Daar gaan we weer. Macht der getallen? Het duizelt me meteen. Priemgetallen. Pi. Irrationale getallen. Ondeelbaar. Onmeetbaar. Transcendent.
Laatst nog liep ik uit het niets een zwerver tegen het lijf die plechtig verklaarde dankzij zijn staat van voortdurende bedwelming de heilige graal te hebben ontwaard. ¨Het is helemaal simpel weet je meneer,¨ zei ´ie. ¨Alles is gewoon verbonden. Altijd. Want een cirkel met oneindige straal is ook gewoon maar een rechte lijn.¨ Van die dingen. Het liep uit op een eindeloze discussie. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Maar dat was gisteren. Vandaag laat ik mij niet verleiden. Ik stap uit bij de volgende stop. En als ik straks bijna thuis ben een ijsje aan de gracht. Drie bolletjes. Om af te koelen.
wij van hier reiken met veel genoegen – onder dankzegging natuurlijk aan alle dichters die inzonden – het virtuele goud uit aan de eindhovense dichteres en levensgenietster vera van der horst. haar hoor je niet klagen over een beetje warmte of benauwdheid. dode dieren ouwe mensen niet zeuren – bij vera is het altijd winter als je de winter nodig hebt – samen met vera onder een heerlijke witte deken van sneeuw – – waar heb je dat nog – hier op de pom! van harte. zilver voor de geweldenaar uit het rotterdamse Ton Huizer – de vrolijke noot altijd weer door hem gekraakt. van harte ook. erg leuk!
Let it snow
Naarmate de zomer vordert zie ik ze steeds meer de uitgedroogde bosjes de dode dieren drijvend in traagstromend water de oude mensen die nog slechts één keer per uur ademen
De grond waar ik op loop is zo gespannen dat ik barsten achterlaat de taal die in de droge aarde gekerfd staat, laat zich niet lezen Voor het eerst in mijn leven verlang ik naar de winter en een argeloos gedrapeerde ongenaakbare witte deken.
Vera van der Horst
een leuke gedachte zo in dit weer. de strofen lekker beschrijvend – de dingen en de mensen die voorbijdrijven en dan in de tweede strofe het verlangen van een kwieke – alles en en passant ook de aarde verpletterende vera van der horst op zoek naar die ongenaakbare witte deken waaronder zij… we gaan haar over een maandje of 6 eraan houden – hup achter die kachel van je vandaan de sneeuw in jij. roepen we dan vanuit 020 met de kachel op onbetaalbare 24 graden.
Dag Pom Het is warm. We houden het kort. Fijn weekend, Ton
Diagnose
De medisch specialist kijkt me doordringend aan U bent niet meer behandelbaar
Godzijdank, denk ik… eindelijk iemand die me begrijpt
Ton Huizer
wat de dichter zichzelf toewenst haha – dat was ‘de opdracht’ – de gedachten zijn vrij – hier zonder opsmuk in de light verse van huizer aan de lezer gebracht. erg leuk.
FRANS TERKEN – een jongensdroom in vervulling
TON HUIZER – eindelijk iemand die me begrijpt
RIK VAN BOECKEL – hij droomt van de werkelijkheid
ANKE LABRIE – het ultieme moment van geluk
VERA VAN DER HORST – onder een – argeloos gedrapeerde ongenaakbare witte deken
ROB MIENTJES – karant deegree dan ombere
wie wint de enige echte virtuele – en wat zou u in poëzie de lezer willen meegeven (of uzelf natuurlijk) in dit weer – trofee op pomgedichten punt nl? een vrije opdracht dit weekend – wellicht verrast u ons of uzelf en is dan toch de nooitgedachte dag gekomen – we lezen u zo graag – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de nooitgedachte dag
of het kamers heeft of muren waar we koffie drinken wonen we
geef me een huis het maakt niet uit welk huis een karkas met brokkelmuren is genoeg
kom oude keuken we koken samen om te praten ik ben in veel bedreven alleen in sterven niet
Goedemorgen Pom, Wat ik wel wil meegeven is een beeld van gisteravond, i.h.k.v. het OpenluchtHotel op de Burcht, Leids Peil, weer een feest om dit te kunnen doen. Warme groet, Frans
Hogere avond
Dat je daar onder dikke dichte bomen in de beschutting van het bladerdak op die hoogte en plaats
nog eens met vrienden geëerde muzikant en mededichters de poëzie zou laten klinken
alsof een jongensdroom in vervulling de heuvel veroveren de Burcht innemen zang en taal blazen over de stad
de avond met warmte opluisteren en gasten een groots welterusten bieden in hun kunstbedden op het gras
binnen de eeuwenoude muur de slapers onder een hemel van sterren een nooitgedachte nacht in het vooruitzicht
de nooitgedachte nacht in het vooruitzicht – hier in poëzie en in een mooi poëtisch verslag verpakte avond – de dichter terugkijkend op een bijzondere avond – zodat we het kunnen navoelen en even meemaken.
Onder het dak van de zon verschuilt zich een geboren mens
hij droomt van de werkelijkheid tijdens een nooitgedacht jaar
opwarming is een losgeslagen feit het mooie weer elke dag openbaar.
Rik van Boeckel 17 juni 2023
rik nog in sferen van reggae-euforie – de uitgebrachte CD zoals je rik ook eigenlijk moet horen – de taal alleen is net te weinig – onder rik moet een muziekje – met een meeslepend ritme – dan heb je een rik compleet – de CD echt een meesterwerkje.
Ha Pom, Ineens deze herinnering, die ik inderdaad nooit ben vergeten, blijkt nu. Mooi weekend verder, Hartelijke groet, Anke
gevaarlijk ver uit de kust door zachte golfslag gedragen heel in de verte gedruis van al het gedoe op het strand
deinend vanzelf blijven drijven gezicht naar de hemel gekeerd bereid tot alleen maar ontvangen gekoesterd door zonnestralen
het ultieme moment van geluk wetend dit nooit te vergeten maar ook niet die korte gedachte om daar maar gewoon te blijven
anke labrie (17-06-2023)
dichter beschrijft het – en ze benoemt het zelf – een ultiem moment – zo een moment waar de reclame jongen knegtjens ooit de slogan – een stoel om in te sterven – bij verzon in taal. anke verzont de taal.
Goedemorgen Pom, Op de valreep vanuit Lagoudie. Groetjes, Rob
Doeseman
le tam è bo zje zwie ó vakanz lèsé fair
sólei, bleu sjèl èman lá vi doeseman
mon keur bons pleu dan mon jeu la vi è bel
karant deegree dan ombere dan mon tèt
zje rève Réve seuleman li dan mon li
ó revoir mé sami zje taime
Rob Mientjes
leuk vakantiegedichtje – meneer de dichter heeft het naar de zin vermoed ik zo – mijn frans is niet meer wat het geweest is – en mijn louisvangaal frans al helemaal niet – 40 graden lees ik tijd voor een frisse doese france lijkt me. tuurlijk we taimen jou ook Rob vanuit een benauwd en benauwend nederland. heb mooie dagen!
Op de Gordelweg komt in de vroege ochtend van de andere kant een jonge vrouw aanfietsen. Van een afstandje heeft ze een zweem van potentie. Ze heeft waarschijnlijk haar kind in de elektrische bakfiets naar de quasi-elite-basisschool gebracht aan de Noorderhavenkade. Ze is nu op weg naar huis. Hoe dichter ze bij komt, hoe groter de belofte, op een glimp van opwindende schoonheid. Op een afstand van tien meter is duidelijk dat ze een zinnelijke mond, blote schouders en mooie manen heeft. Ze is met kleine tandenborstels in haar oren aan het bellen. Op vier meter afstand hoor ik haar stem. Ze klinkt pedant en nasaal. De stem doet me afvragen hoe ze zou klinken als ze gedaan wordt. Het is geen aantrekkelijke gedachte.
Ooit heb ik eens een paar ervaringen gehad met een meisje in het Zuiden van het land. Zo snel ik tijdens het liefdesspel mijn gereedschap tevoorschijn haalde, begon ze zeer onregelmatige gilletjes te slaken, afgewisseld met hoge uithalen. De eerste keer raakte ik hier danig van in de war. Daarna beschouwde ik het als een teken van opwinding. Hetgeen mijzelf uiteraard ook weer aanspoorde tot grotere daden. Mijn ervaring is intussen, dat de vocale kracht van een vrouw tijdens de daad, absoluut bijdraagt aan een spetterende totaalervaring.
De stem kan echter ook de vlaggenmast op halfstok laten gaan, of de keihard opgepompte binnenband laten verschrompelen tot een slap ventieltje. Dat kunnen bepaalde accenten zijn. Stel u het volgende voor. Een meisje uit Tukkerland zegt u met klem ‘haar keihard te paalen’. Romantiek is dan ver te zoeken. Of als je op het punt staat naar binnen te gaan en je krijgt in een Jordanees accent te horen dat het ‘daar sauw gesellig is’. Dan wil je zo snel mogelijk weer de trein naar Rotterdam pakken.
Ik stel me voor dat het Montessori-moedertje van vanmorgen zich ontkleedt. Haar slap gesabbelde melkfabriekjes worden getooid door bruine boontjes. Ze kijkt zo zelfverzekerd, dat ik gewoon weet, dat het een pose is. Onhandig reikt ze naar mijn lid. Het is duidelijk, dat ze daar geen kaas van gegeten heeft, al langere tijd. Het is of ze het handvat van haar Bugaboo kinderwagen vastpakt. Ik ruik de weeë geur van Chanel en havermout. Dan gebiedt ze me met een irritante, gemaakte stem, die geen enkel warmte uitstraalt en elke hint van timbre en vibrato mist ‘dat ik hem inplug alsof ze mijn Tesla is’. Op dat moment weet ik zeker dat er geen vonk is. Het blijft stil. En dat is beter zo.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Een paar weken geleden overleed Andries Minnaard op de leeftijd van 55 jaar. Ik vroeg Andries vaak op zijn accordeon of aan de piano Jiddische liederen van Mirjam Al te begeleiden of folk-muziek van Loek Razoux Schultz. Zelfs heb ik samen met hem op het terras van de Badcuyp mijn smartlap “Het lied van de oude hoer” gezongen, wat tot protesten leidde van de marktvrouw die korsetten verkocht, 10 meter verderop. We hebben ons optreden toen gestaakt. Een dierbare herinnering aan Andries. Voor pomgedichten een tekstje voor Andries.,
Groet, Merik
Voor Andries
Uit de bloeiende rozen, de merels in de boomtoppen, tango-muziek in de kerk, lieve woorden in de nacht, de kers op je tong, je sterke aroma,
uit dit alles ging je heen als uit een oud dorp op een zandpad, figuurtje wankel voortsjokkend in de ruimte, sterren springen aan,
Nooit meer zuchtend over de brug geen wagens trekken door het rulle zand niet dat leven van een achter het behang geplakte duizendpoot versuft in ademnood en zeker niet die kroeg waar iedereen het uitzingt
voorgoed vertrekken nooit meer terug alles achterlaten naar meerdere plekken tegelijk hier net zo goed als daar en dan eindelijk verlost van huis en haar
ik schreef al eerder: de eerste nummers vanochtend beluisterd Rik – heerlijke rustgevende soms jachtende en jagende reggaeklanken in mijn ochtendkamer – ik ga zeker een recensie schrijven – waarin ik meer een gemoedstoestand zal beschrijven dan iets muzikologisch verantwoords – van muziek heb ik geen verstand – wel hoor ik een prachtig samengaan van poëzie en heerlijke professionele reggaemuziek – nummer na nummer – en jij in die zachtaardige rol van samensmeder. als je luistert kom je in een meeslepende roes – ik zie nu de straten met de mooie ramen – waar de wind waait waar de wind waait tadam tadam tadam…
De dromende dansers uitgebracht met mijn poëzie op reggae muziek, gemaakt samen met de band The Dub Ark
bestellen via
rikvanboeckel@gmail.com
De cd kost 15 euro excl. verzendkosten!
Goedemorgen Pom Afgelopen vrijdag is mijn cd De dromende dansers uitgebracht met mijn poëzie op reggae muziek, gemaakt samen met de band The Dub Ark. Met een van de gedichten In het groene licht heb ik een keer de zondagochtend wedstrijd gewonnen. De tekst heb ik met het titelnummer aan de bijlage toegevoegd. Daarin kun je ook het persbericht vinden en de cd cover. En het cd boek met alle teksten. En een bandfoto.
Met dichterlijke en muzikale groet Rik van Boeckel
In het groene licht
In het groene licht zie ik een hoog gezicht van een dromende boom langs de stille stroom in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn hoor de zachte wind langs de oren gaan tot ik op zal staan in het groene licht voel de stappen gaan bij de boomstam staan om de bladeren heen van dit Clingendael
dit is het verhaal van het groene licht van het hoog gezicht van de wakkere bomen na vergeten dromen langs de ochtendstromen
in het groene licht wat een mooi gezicht van het groene licht van de bomen hoog en de lucht zo droog van het wolkendak
hoor de vogels tsjirpen in het groene park lichtgroen donkergroen kleurrijk groen groen groen het tsjirpend ritme van de natuur laat haar winnen laat haar winnen in het groene licht
laat de natuur winnen laat de bossen met rust laat de bomen groeien laat de bladeren bloeien o wind o adem der natuur zo puur zo puur zo puur hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren groene aderen van de lucht groene aderen van de lucht.
Rik van Boeckel 28 juni 2021 Park Clingendael. Den Haag
De Dromende dansers
In het jaar van de dromende dansers zagen ze hem dansen op snelle schoenen hij passeerde de dansende dames met een vlotte loensende oogopslag hij droomde al dansend verder ze keken hem nieuwsgierig na zagen hem stilstaan bij een raam verlegen bleef hij even staan
zij zijn de dromende dansers met veel plezier dansend onder de zon de dromende dansers de dansende dromers de dromende dansers dansend en dromend daar en hier dansend en dromend met plezier
op een zonnige dag verliet hij zijn thuis op zoek naar geluk ver van zijn huis maar in het bos vond hij het niet danste langs bloemen en bomen zodat hij kon dromen
hij zag een groep vrouwen bij de rivier eentje zwom met veel plezier zij droomde van een man met een snor toen ze hem zag zwom ze snel door in haar dromen danste ze met hem voelde snel ‘t geluk in haar hart ze zag hem dansen naar de rivier klom op de oever met veel plezier ze pakte zijn hand voor de eerste dans haar vriendinnen zagen haar kans ze zagen hen dansen langs de rivier een swingende stroom van liefdesvertier
Rik van Boeckel
Rik van Boeckel meets The Dub Ark
CD Release De Dromende Dansers door Blowpipe Records
De Leidse dichter/percussionist en spoken word artiest Rik van Boeckel is al sinds de jaren tachtig actief met een succesvolle combinatie van poëzie, raps en muziek. Zijn poëzie ligt dicht tegen rap en liedkunst aan. In de jaren 80 genoot bij bekendheid als popdichter en bracht twee cassettes uit: Deze hoofden praten (1983) en Hé hé wat moet dat (1984). Hij staat sinds die tijd bekend als een dichter die zijn poëzie onder andere voordraagt met live percussie. Digitaal verschenen vanaf 2010 een album, een EP en een paar singles op Spotify en iTunes. December 2018 kwam zijn poëziebundel met cd Beweeg als een strateeg uit; op de cd is zijn muzikale poëzie te horen op latin, rock, hiphop, jazz en West-Afrikaanse djembé muziek. Februari 2021 kwam de LP Deze hoofden praten uit met zijn muzikale poëzie uit de jaren 80. Januari 2022 kwamen twee gedichten van hem te staan op de LP Vlug van de Franse groepOrganizatsiya, notabene voorgedragen in het Nederlands. En nu brengt hij geïnspireerd door Lee Scratch Perry en Linton Kwesi Johnson op het album Dromende Dansers Nederlandstalige dubreggae uit met Dub Ark bestaande uit bassist, multi-instrumentalist en producer Eric van Drunen Littel aka Clever Lee, percussionist/dubmaster Aernout van Hees en saxofonist Joep Smeenk, bekend van de Haarlemse band Gotcha! Eric van Drunen Littel is actief in diverse bands en heeft de basis voor de reggae muziek bij Van Boeckel’s poëzie geleverd; Aernout van Hees (aka Dr. EchopleX) is als percussionist actief in een aantal bands met oa Cubaanse en Antilliaanse muziek en al vanaf zijn tienerjaren liefhebber van het werk van Lee Scratch Perry. Hij onderzoekt al vele jaren de studiotechnieken die de grondslag vormen voor het werk van o.a. Lee Scratch Perry en King Tubby. Hij heeft het dubwerk voor deze CD verzorgd vanaf de ruwe basis tracks. Een van de eerst geschreven teksten op De Dromende Dansers is Jamaica. Meer recente teksten zijn Ibiza Time, De maanfluisteraar en De zingende bloemen. De andere titels zijn: De Dromende Dansers, In het groene licht, De straten met de mooie ramen, Hallo bergen, Winterland en Een lied van waanzin. Het album wordt uitgebracht door het Haarlemse label Blowpipe Records van Wim Dekker. De Cd is gereleased op 9 juni 2023. Er staan optredens gepland op zondagmiddag 9 juli op het Ootje Festival in Rotterdam-Zuid en op zondagmiddag 27 augustus tijdens een wijkfeest van Tussen de Rijnen in het Ankerpark in Leiden.
Het is een straf half uurtje. Katwijk per fiets. Kwestie van flink doortrappen. Pump up the rhythm. Cardio. Harder. Het moet. Rapido. Rapido. Het zal. Totdat het hart me in de keel klopt. Het zweet me in de ogen brandt. Opborrelend maagzuur? Het is een zaak van volledige overgave. Een gevalletje van rücksichtslos over je zuiger gaan. Veel verder nog. Achter pijn. Het gaatje voorbij. Mezelf verdrinkend in de wond die ik in mij draag. Kleurloos. Sneller. Spikkels. Doortrappend totdat ik verdamp in de leegte die achterblijft. Totdat de wereld stopt. Adem stokt. Totdat ik bloed huil. Heel even nog voordat het zand me straks verlossend onder de voeten brandt.
Zon, zee, strand. Het is en blijft er vooral genieten. La plage. Lekker! Altijd. ‘s-Winters, als het zeeschuim je er woest om de enkels waait. Bijtend stuifzand in de herfst. Maart met de loom golvende belofte van een vroeg voorjaar. Vandaag wordt het zweten als vanouds. Zomerhitte. Verder niks nodig. Fijn rul zand dat zachtjes schurend m’n lijf liefkoost. Schelpen die kraken. Een aangespoelde roestige kwal en een truckload puistige pubermeisjes, giechelend op vakantie helemaal uit Heidelberg. Of ik misschien weet hoe laat de winkels sluiten. Weil heute sollen wir es schaffen. Een zwoel windje jammert flarden van een ongeschreven gedicht terwijl de branding genadeloos de stille trom slaat. Tijd om te gaan. Terug naar het leven. Trappen maar. Maar eerst nog zonsondergang. Dan de bloedmaan. Daarna te voet het duin door. Betoverd door de fluit van Pan. Eva is overal.
in de wedstrijd der wedstrijden die elke week weer geen wedstrijd is maar van de schoonheid en de troost is – de woorden – dank aan alle dichters die inzonden – springen twee gedichten direct in lezers hoofd om er niet meer uit te verdwijnen – nou ja uit dit juryhoofd zal ik maar zeggen. die wereldregel van BABAK – en dat dan in een gedicht in zekere zin de volledige overgave van een dichter aan zijn eigen gedicht – GOUD! voor BABAK en zijn “ik heb meer woorden nodig dan dit’. van harte. Ien Verrips schreef kort en krachtig de woorden in een drie strofige samenhang van droefheid en de troost. wat wil een mens nog meer op een mooie zomerdag – gefeliciteerd Ien met het zilver.
Ik zag schoonheid en ik stotterde Ik zag lelijkheid en ik struikelde Afschuwelijk mens wou ik roepen Maar door de donkerste gedachten heen Heb ik genoeg schoonheid gevonden Waardoor ik weer stotterde “ja, nee, ja” heb ik nep zelfverzekerd geroepen Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit
Ik hoorde van de verlichting en ik bloeide Ik zag de domheid en mijn woede groeide Nee, nee, nee wou ik schreeuwen Maar door mijn optimistische DNA Heb ik mijn humor teruggevonden Overrompeld door de illusies Gaf ik mijn ouders overal de schuld voor Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit
Ik zag de feiten en de mogelijkheden Ik ervoer de waarheid en de andere denkbeeldigheden vragen in overvloed, de antwoorden ontbraken abstractie is niet echt mijn ding en het is geen kwassie van verdragen Geïnspireerd door een kopje koffie vergeef ik mijn ouders voor hun zijn En wat dat afschuwelijke mens betreft: ik heb meer woorden nodig dan dit
BABAK
ik nodigde afgelopen vrijdag BABAK uit een gedicht te schrijven bij het doek van Anke. als je doorwrochte romantiek in de wereld van nu wil hebben – uit het gehele lichaam geperst – wat zeg ik uit het leven gehaald tot aan de laatste cellen toe – dan moet je Babak vragen – bovendien verdient een kunstwerk van Anke Labrie wel een bijna allesomvattend gedicht van BABAK was mij idee. de whiskey heeft goed gesmaakt – ik kreeg als antwoord: “Beste ,Lieve Pom, dat wil ik heel graag doen. Elke week eigenlijk. Maar ik heb het erg druk met het werk en optredens. Ik schrijf nauwelijks want ik ben nauwelijks thuis. Ik kom ook net thuis van een lange dag en ik moet morgen weer vroeg op. Maar wie weet, laat in de avond met een glaasje whiskey er bij…..Ik vind het wel heel fijn dat je mij dit vraagt. ” – nou prachtig en met liefde geschreven het relaas met die ene prachtige herhaalde poëtische regel die als een mantra de zondag doordendert:
‘ ik heb meer woorden nodig dan dit ‘
en zo zal het altijd zijn met dichters en schilders – altijd weer – tot de dood ons de kleuren, de vormen, de woorden van liefde afneemt.
de schok te groot ze had nog voor zijn deur gestaan toen hij niet opendeed zijn ogen al voorgoed gesloten
verslagen door het spel gebroken het samenzijn nog in het verschiet nu veel te vroeg gestorven
de grauwe rouw in treurnis onderhuids haar metgezel totdat zij in het dagelijks bestaan de schoonheid weer ervaren kan de troost daarin
juni 2023 een heel proces van droef tot aan iets van bevrijding heel precies en toch in slechts drie strofen beschreven. van het verdriet en en de schoonheid – van de schoonheid en de troost zou wim kayzer het gedicht hebben genoemd. en ik met hem. in deze regels zit het hele gedicht op de bevrijding na – mooi ook;
de grauwe rouw in treurnis onderhuids haar metgezel
IEN VERRIPS -toen hij niet opendeed
FRANS TERKEN -schoonheid en toekomst en liefde
ROB MIENTJES – zoals ze koffie zet donker als de nacht
RIKVAN BOECKEL – rood in gele schoonheid geworteld
Dit is toch iets van absolute schoonheid – iets van verlangen, iets van in blijde verwachting, iets van wachten op het ultieme geluk – elke dag maar weer dankzij Anke Labrie – (schilderij). wie wint de enige echte virtuele – zag schoonheid en ik stotterde – zondagochtendtrofee op pomgedichten punt nl? (met dank aan Anke Labrie)
de grote woorden teruggebracht
wat je leven doet geboren worden was daar toch bij
zag schoonheid en ik stotterde zag nooit eerder zo’n verlangen voor niemand niet
pom wolff
Iets van verlangen
Groeien uit zaadje en wortel en jaar na jaar na jaar een ring maken tot je de tel langzaam kwijtraakt
uitlopen in hoogte en breedte om heel groot te worden het is geloven in schoonheid en toekomst
en liefde uit het hardste hout gesneden zoals stam en bast van de harten is
hoe er met het jaar meer kleur op komt van levenssappen gestuurd door zuurstof en water tot in de nerf van het blad
om er in het voorbijgaan bij stil te staan dat geboren zijn pas een begin is laat dan zien wat je zelf kunt
niet wachten op wat er komt maar gaan waar de vruchten van geluk
en altijd bedacht op iemand vol onbegrip pakweg een ontaarde met kettingzaag weer de mens die teniet wil doen
tot dan blijft het geheim bewaard hoeveel ringen van liefde je telt
Frans getroffen lijkt het door de actualiteit van frankrijk – onee dat was een gek met een mes geen kettingzaag – de vergelijking van het leven van een mens met een boom gaat op in de jaarringen die de boom verwerft in de loop der jaren. er komen dan wel woorden in het gedicht die er anders nooit in hadden gekomen:
‘van levenssappen gestuurd door zuurstof en water tot in de nerf van het blad..’ het verhaal in het gedicht is goed te volgen vol met wijze beschrijvende raad – zo zie je dat proza altijd iets van de poëzie wegneemt – frans weet de poëzie nog net in de jaarringen te vereeuwigen.
Mijn schoonheid stottert vindt geen woorden haar hele lijf trilt en ik, ik doe helemaal niets ben slechts aanwezig
Mijn schoonheid knipoogt communiceert met wimpers een glimlach doet de rest en ik, ik snuit mijn neus het is me te heftig
Mijn schoonheid beeft ze trilt als een rietje ondanks haar stomend lijf en ik, ik draai me om de uitputting nabij
Mijn schoonheid omarmt we liggen lepeltje lepeltje zonder honger, die is gestild en ik, ik huil zachtjes in haar hand snuif haar zoute zilt naar binnen
Mijn schoonheid is mij lief zoals ze koffie zet donker als de nacht en ik, ik geniet nog na van de liefde in het ochtendgloren
Rob Mientjes
ik zelfga voor de laatste strofe – die is mij het liefst. beginnende dichters gebruiken nog weleens dat volle woord ‘ochtendgloren’ – maar in deze strofe mag het.
aanwezig zijn, snuiten, en de uitputting in de eerste strofen – willen we het wel allemaal lezen – zo op weg naar de zondagochtendkoffie? het is net te persoonlijk.
Goedemorgen Pom Hier mijn bijdrage, geïnspireerd door Anke Labrie’s schilderij. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Schoonheid en liefde
Schoonheid en liefde deinen heen en weer in kleurrijke verbindende verfstreken
ze zingen verrassende herinneringen achterwaarts de tijd in de rug gekanteld
het rood van geboren worden in gele schoonheid geworteld
verstrijkt met uren van vooruitgang jajaja roepend tegen de middag muur.
Rik van Boeckel 10 juni 2023
Rik plaatst het gedicht in de tijd – ik moet denken aan het eenwoordgedicht van Etwin Grootscholten: “altijd”. hier verkent Rik aspecten van de tijd en het voorbijgaan en er niet zonder meer – niet zonder een gedicht aan voorbij gaan.
groeten uit een snikheet Gent – Erika —————–
waaiers
kleuren wellen op in een bos van gedachten
hoe vormen elkaar vinden bij de lijnen van het licht
naast waaiers van blauw versmelt groen met kijken
aan de stammen barsten ze zoeken een ritme
klanken dwarrelen neer en gonzen door de tijd
Erika De Stercke
Erika geeft woorden bij het doek van Anke. schildert als het ware in woorden de kleuren op het wit. en ook hier is de tijd een dingetje leren we uit de laatste regel. er is altijd tijd. vrij naar de dichter grootscholten.
Ha Pom, Voor alle zekerheid stuur ik het maar meteen(wilde er eigenlijk morgen nog wat aan sleutelen, maar ja), want het is al laat, dus kans op verslapen. Best lastig om n.a.v. je eigen schilderij, wel leuk overigens, iets te schrijven. Toch maar een poging. Een fijn weekend verder, Hartelijke groet, Anke
de schoonheid
zolang ze stralen mag in de ogen om haar heen geeft ze met liefde in een schilderij al haar kleuren vrij
in lijnen zoekt zij soms naar één betekenis meestal tevergeefs gelukkig tevergeefs het beeld blijft vrij
anke labrie
(11-06- 23) Anke geeft een poëtische beschrijving van de drijfveren van de schilder in het proces van schilderen – dat de schilder ook een mens is en weet waarom hij/zij/het schildert. ik denk dat ik genoeg heb aan de eerste strofe die bol staat van de poëzie en zeker niet meer overtroffen kan worden – niet ook door de tweede. de eerste is mooi genoeg:
de schoonheid
zolang ze stralen mag in de ogen om haar heen geeft ze met liefde in een schilderij al haar kleuren vrij
Stel je voor. Je bent een intelligente jonge man van kleur. Je ouders hebben zich ontworsteld aan de armoede. De kans ligt voor je te gaan studeren. Met een diploma van een gerenommeerde universiteit op zak ligt de wereld voor je open. Je besluit te gaan studeren. Het is normaal om lid te worden van een studentenvereniging. Dat vergemakkelijkt de assimilatie binnen de gelijkgestemde groep van leergierigen.
Wat brengt je er dan toe de slechts mogelijke keuze te maken, die in dat geval mogelijk was? Lid te pogen te worden van een dispuut, dat stoelt op elitaire traditie. Dergelijke clubs hebben namelijk een dubbele set normen en waarden. De eerste is, wat naar buiten toe gecommuniceerd wordt. Het omvat waarden waar niemand het niet mee eens kan zijn. Zaken als broederschap, gelijkheid en mogelijk zelfs nog wel een vleugje discipline. En de bevordering van allerlei volkskracht. De tweede set betreft de ongeschreven regels, welke verankerd zijn in de eeuwen. Man gaat voor vrouw. Macht gaat voor geld. Oud geld gaat voor nieuw. Rijk gaat voor arm. Blank gaat voor zwart. Altijd.
Als ik als milieufreak iets met groene waterstof wil, dan kan ik bijna niet meer om Shell heen. Shell is de grootste investeerder in groene waterstof van de hele Rotterdamse haven. Het grootste deel van hun investeringskapitaal gaat echter nog steeds naar fossiele grondstoffen. De reden dat Shell geld steekt in ‘nieuwe technologie’ heeft met niets anders te maken dan macht. Ze willen vooroplopen in de ‘transitie’, om straks vooraan te staan om uit de grote financiële winstruif te eten. Monopolist te zijn, op basis van de patenten en octrooien die de idealisten hen aanreiken. De rijken moeten namelijk rijker. En dat kan alleen over de rug van de minder fortuinlijke. Of de goedgelovigen. Argumenten als milieu en opwarming van de aarde behoren tot de normen en waarden, die naar buiten toe gecommuniceerd worden. Maar hoe het echt is, daar kom je meestal pas achter als je ook werkelijk met al je goede bedoelingen bij een bedrijf als Shell gaat werken. Traditie prevaleert. Noblesse oblige.
Wat ook de motivatie van de student van kleur geweest kan zijn, het staat vast, dat hij op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd beland was. Hij was er ‘geen van ons’. En mensen van kleur staan onder aan de ladder zonder sporten. Ze maken geen kans. Ze zijn de voetveeg of hoogstens ooit een instrument. ‘Eén van hen’ zul je nooit worden, als je vader en moeder het al niet waren. En ondanks alle mooie verhalen voor de buitenwacht, blijft wat binnenskamers is binnenskamers. Het is de Januskop van de elite. En pas in een donker bos, waar niemand je kan horen als je schreeuwt, laat ze haar ware gezicht zien. Ze mishandelt je tot de dood erop volgt en weet zich ongestraft voor haar daden. De student van kleur was niet het slachtoffer van zijn doopritueel. Hij was het offer, dat op het altaar gemaakt moest worden, als doopritueel voor de anderen. Zij zijn gezegend met het bloed van het onschuldige lam aan de handen. Hen wacht nu een gouden toekomst.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
” – nou prachtig en met liefde geschreven het relaas met die ene prachtige herhaalde poëtische regel die als een mantra de zondag doordendert:
 in dit weer – trofee op pomgedichten punt nl – Ton Huizer zilver){kind=link}
 – Ien Verrips zilver!){kind=link}
