bespiegelingen van VON – ‘Cup D’s als torpedo’s, slanke taille en een kont als een stootbumper. Dat alles mooi geaccentueerd door een strakke hardloopbroek en een T-shirtje met kort mouwen. Moeiteloos bepaalt ze het tempo. Achter haar aan sukkelen twee mannen van begin dertig…’


Het is fris buiten. Met handschoenen aan fiets ik over de Hoofdweg naar Prins-Alexander. Vanuit tegengestelde richting zie ik haar aankomen. Een grote bos blond haar. Eén meter achtenzeventig en tegen de dertig. Cup D’s als torpedo’s, slanke taille en een kont als een stootbumper. Dat alles mooi geaccentueerd door een strakke hardloopbroek en een T-shirtje met kort mouwen. Ze is druk aan het praten. Moeiteloos bepaalt ze het tempo. Achter haar aan sukkelen twee mannen van begin dertig. Gekleed in trainingsjack. Ze zien rood van de inspanning en kijken verbeten. Ik stel me voor, hoe het straks zal gaan als ze weer komen op de sportschool. Ze zal hen dan de laatste les voor vandaag gaan leren. Ze zullen met haar kettle bells aan de slag moeten. Gloeiend ijzer pompen en dan flink body afpumpen. Daarom zijn het ook twee mannen op één vrouw. Zij kan dat wel aan. Zij is vanaf het begin af aan al de baas. Fuckfit heet dat.

Zo zie ik dagelijks groepjes mannen en vrouwen voorbij paraderen in diverse straat- en parkbeelden. De hoeveelheid coitus die bedreven wordt door dergelijke mensen moet overweldigend zijn. Ze zijn allemaal zo fit! En houden van zweten. Ze zitten strak in hun vel en zijn begeerd door andere begeerlijke wezens. Daarbij geldt het recht van de fitste. Degene met de langste adem, de sterkste spieren en het strakste lijf bepaald hoe de paringsdans eruit gaat zien. Wie er in het kringetje mee mag doen wordt bepaald door kracht, doorzettingsvermogen en navenant uiterlijk. Het mooie is, dat iedereen de kans heeft mee te draaien in deze vleescarrousel. Het wordt gefaciliteerd door mobiele apps als Tinder, hippe koffiebars en yoga klasjes om te snuffelen aan elkaar en onderhouden via crossfit abonnementen, HIIT en progressive overload. En dan wordt er geneukt. Veel en hard. Als in een pornofilm, maar dan met fitte, mooie mensen. Het moet er goed uitzien in de spiegels. Dat is het belangrijkste. Je mag niet dik en lui zijn. Dan ontvalt je het recht tot paring. Niemand wil je, niemand ziet je. 

Liefde is ook niet meer hetzelfde. Het is niet meer zo belangrijk. Natuurlijk hoort het er wel bij en zo, maar het kan ook anders. Seks is niet hetzelfde als liefde. Liefde kun je ook voelen voor iemand, die niet perfect is. Seks is enkel voor sportieve, atletische mensen. Die gezien mogen worden als ze het doen. En die moeten laten zien, dat ze zo zijn om het te doen. Verder kun je zo genderneutraal en poly-amoristisch handelen als je wil. Alles kan en alles mag. Je kunt zelfs bij je partner blijven. De grote acceptatie van nieuwe liefdesvormen gaat hand in hand met de nieuwe lichamelijke omgangsvormen. Liefde kan altijd en overal. Veel neuken kan alleen als je er hard voor gewerkt hebt en gezegend bent met een goddelijk lichaam en onvergankelijke jeugdigheid. Een sixpack garandeert een sexpik.

Soms droom ik, dat ik jong was geweest in deze tijd. Maar ik ben een realist. Al was ik nu in de bloei van mijn leven geweest, zelfs dan, had ik niet bij de uitverkorenen gehoord. En ach, hoeveel verschilt dat van mijn echte jeugd zoals hij geweest is? In een tijd waarin enkel zaken als uiterlijke schijn, fitness en na-aapgedrag nog tellen, val ik weer terug op mijn oude principes. Vroeger wilde ik er niet bij horen, als iedereen dat wilde. En nu wil ik dat nog steeds niet. Ik laat de schijnbare baten lopen voor de mentale lasten, die het me op zou leveren. Fuck dat soort fit. Fuck die cultus. En doe de gordijnen maar dicht lief. Niet te ver. Zodat ze het buiten bijna zouden kunnen zien. Het licht mag je aanlaten. We fit perfectly, as we are.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Mirjam AL: ‘Ik heb het zo koud, als vele miljoenen, die wachten op een veilige deken…’

Ik heb het zo koud, als vele miljoenen,
die wachten op een veilige deken


Voor alle kleinkinderen die om wat voor reden 
dan ook hun grootouders niet kunnen ontmoeten.

Geef mij een deken van zachte woorden,
een dekje van lieflijke mei-zoentjes.
Dek me toe met strelende handen,
zing mij een liedje voor onder de wol.
Ik heb het zo koud, als vele miljoenen,
die wachten op een veilige deken
en op het slaapliedje van hun moeder.
Schaapje, schaapje, geef mij je heerlijke wol
en ik weef een deken vol warmte.
Voor diegenen die van koude bibberen,
hier, ga maar liggen, ik dek je toe.


Mirjam Al,
januari 2023

Share This:

3600 – 6200 – 30.000


3600 – 6200 – 30.000
 
hier stokt en stikt je stem
een stervend kind
 
van stof en steen
de kaart één rode vlek
 
een dag met een zwart gat erin
van wie je hield ligt verderop
 
hier vraagt geen dichter om
trillende lippen na deze laatste regel
 
 
pw

Share This:

Peter Posthumus – ‘en ook hoe dat betere leven steunde op bedrog…’



Zienderogen zakt het
verleden weg
komt soms weer boven
in verhalen over
als kind en later
toen het er van kwam
over straten, huizen
wie er woonde
hoe het goede leven
zich voltrok in een
ontspannen, zorgeloos bestaan


en ook hoe dat
betere leven
steunde op bedrog
op zal wel en
wat dan nog

Peter Posthumus

Share This:

Ton Huizer zet de ‘Opperdoezer – ronde’ – met dank aan zijn ouwe schoonmoeder – weer op de kaart – heel noordholland ademt op – westfriese boeren eisen een tonhuizer standbeeld

de aardappel stond dit weekend centraal in de zondagochtend wedstrijd – de 010 dichter Huizer vond nog een ‘afkokertje’ naar zijn eigen zeggen. ik zelf woonde zeven jaren aan de onderdijk in Onderdijk – tussen medemblik en wervershoof in het westfriese land – tegenover een veld met opperdoezers – die mochten daar nog net geteeld – met de aardappelen was het prima goed communiceren – met die boeren niet tot nauwelijks. “je verstaat ze niet..”

ik was blij na zeven jaar ballingschap weer terug te zijn in 020 – nu koop ik ze bij de appie de opperdoezers – wel 5 euro per kilo maar dan heb je ook wat met roomboter.

Dag Pom,
 Ik vond nog een afkokertje, als toegift bij het poëtisch
zondags natafelen. Zie maar…
 
Groet, T. 

Nieuwe oogst

Sinds de as van mijn oude
schoonmoeder
over Noord Holland is
verstrooid

worden de Opperdoezers
weken langer
gerooid


Ton Huizer

Share This:

de onovertroffen Karin Beumkes: ‘Simpel haal ik beide schouders op (…) opdat hij met de meeuwen verder krijst’

Danae


Hij heeft de aura van een dwerg,
scheel en ongezond verspreidt hij zijn verhalen
die niemand raken, behalve mij.
Ik ben de loser van de kwetsbaarheid.

Uitgeschakeld heeft hij mij,
de pion die nergens meer te plaatsen is,
de fee die brillen droeg en purper.

En nu we daar dichtbij de sterren staan,
kan ik een wens doen en hem verlaten.
Hij blijft maar zeuren, zeveren en in een omweg praten.
Ik zie zijn oog, hij kijkt me aan.

Ik moet nu sterke stroming zijn,
of een rivier die verder reist.
Simpel haal ik beide schouders op
en verwens hem ernstig,

opdat hij met de meeuwen verder krijst.

Karin Beumkes
Muziek: Melanie – Peace will come https://youtu.be/0b9W_z7Rm9E

Share This:

Luk Paard, Anke Labrie en Jako Fennek winnen de enige echte virtuele – aardappel – zullen het bintjes zijn – trofee op pomgedichten punt nl

Nieuwe oogst


Sinds de as van mijn oude
schoonmoeder
over Noord Holland is
verstrooid


worden de Opperdoezers
weken langer
gerooid


Ton Huizer

dat de pieper best wel zwaar op de dichterlijke maag kan liggen bewijst het aantal inzendingen deze week. des te meer waardering voor de dichters die toch een poëtische draai aan de aardappel wisten te geven.

ik kies deze week als tegenwicht voor de zware bint voor de vrolijkheid en de luchtigheid van ankes plonspiepers, de frites van Luk uit het belgenland en de patatas bravas van brenda – 3x goud dus – dank aan alle dichters die het thema aandurfden – goud voor Luk Paard, Anke Labrie en de eerste strofe van Jako fennek – van harte!

ha heerlijk een patatje paard – daar loop je voor om – mijn dag is compleet zo – er hoeft vandaag niet gekookt – we eten patat geserveerd door dichter paard – patat eten bij paard  en dan sterven – roepen ze hier al in de kamer – het water loopt ze in de mond. ook in mijn mond.
 
(de rockdichter): ooit in’n langgelede kwam julius de keizer er langs…de heirbaan…de steenweg…de dorpjes met romeinse villas…’et voltrok zich allemaal…’et pajottenland werd’et later…me patattenland…me thuisland…

” de boerenman “

ik ben de hort op gegaan
de boerenbuite
waar de grond zwaar
dikke vette klei

en de boerinnetjes hun rokjes
zwaaiend in de winterwind
(zo zie ik’n lied gaan…of zo)

‘et pajottenland dat boerenland
dat land van koetjes kalfjes
en patatte me geboorteland
’n parel in’et belgenland
ik kwam ik zag ik…
overwon

as’n gewone sterveling
met in de avond‘n zak
patatfriet van de boerenman

© luk paard
onze moeder

buurman heeft het warm
hup zijn kleren uit
nou springt ie in het water  
lekker in zijn nakie

en nou ome Piet mama
die grote dikke daar
nee, eerst tante Tini
die kleine ronde 
en daar de meester
ook hij heeft het warm
ja, en dan de dominee

zelfs van het schillen 
van de aardappels
wist zij een feest te maken

anke labrie
(04-02-2023)

de herinnering aan moeder – de vergelijking in alle eenvoud spannend voor de kinderen – wie gaat als volgende het water in – moeder was een pedagoge – zij wist van niets iets te maken dat een leven lang meegaat. de buren en de familie allemaal het water in – moeder was een opgeruimd tiepje. ik zie lachende kinderen om haar heen met grote ogen. ja hoor ook de dominee plonst en gaat kopje onder.
Dag pom,

gisteren mijn 83 jaar gevierd en wat moeite mee te doen. Zit aan de restjes nu. Geniet  van de dag, ik stuur je vrede.

Groet van jako.




vijf stappen


patatas bravas van brenda
eens iets anders
dan die door jouw hartkwaal
zoutloze krieltjes van lidl
amper gekruid bovendien


brenda schrijft ons
kijk eens lekker rond, ik hoop
dat ik je kan inspireren
om de keuken in te duiken


nou, waar zouden we met brenda
niet in willen duiken


krieltjes gaan ook
als het moet


jako fennek

brenda kookt! ik denk dat de kracht van het gedicht toch in de 1e strofe ligt – in de eerste vijf regels. de rest van het gedicht kan gewoon weg – 5 briljante regels hoeven verder geen toelichting.

patatas bravas van brenda
eens iets anders
dan die door jouw hartkwaal
zoutloze krieltjes van lidl
amper gekruid bovendien


als je deze tekst in een eerste ronde van een slamwedstrijd zou brengen en als de dichter er dan het zwijgen toe zou doen – dan wint ie met afstand de eerste ronde. hahaha

  • Martin B- kijk eens naar van gogh
  • Ton Huizer – Eigenheimers en waterlanders
  • Luk Paard – patatfriet van de boerenman
  • Anke Labrie – zelfs van het schillen
  • Frans Terken – in elke aardappel haar hoofd
  • Jako Fennek – patatas bravas van brenda

wie wint de enige echte virtuele – aardappel – zullen het bintjes zijn – trofee op pomgedichten punt nl? wat zegt de aardappel U? wat zegt de dichter als hij aan aardappel denkt? aan een aardappel? aan een kilo? we willen het weten – u kent de regels.

gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

wie wint de enige echte virtuele – aardappel – zullen het bintjes zijn – trofee op pomgedichten punt nl?


ze zei
ik zie u altijd in  de ochtend
bij de aardappelen
ik zei
dat is poëzie mevrouw
 
 
hoe het ook te zien is
 
de nacht bracht helder engelen
flessen wijn leeg
en leegte aan het licht
 
de ochtend doorgelopen ogen
op straat een fiets
een krantenbezorger
 
het ochtendblad
en terug weer naar de aardappelen
naar iets grondigs

ergens zal er liefde zijn
of groeien wellicht
 
 
pom wolff

de aanschuivende duivel 

ik ben geen liefhebber
om piepers te schillen 
laat staan te koken

verklaar mij voor gek 
geef mij maar gewoon 
liever rauw zonder zout 

kijk eens naar van gogh
die had pas geduld
ook zonder een oorlog

Martin B

dat de pieper best wel zwaar op de dichterlijke maag kan liggen bewijst het aantal inzendingen deze week. des te meer waardering voor de dichters die toch een poëtische draai aan de aardappel wisten te geven. het toeval bracht mij bij het bintje. de aardappel ligt zwaar op de dichterlijke maag – ik kan het zeer goed begrijpen – een ding hebben aardappels gemeen met mensen – er is er geen een hetzelfde.
zo ook martin b, de onnavolgbare dichter die we hier verwelkomen. hij gaat voor rauw – dat is de boodschap – van gogh ging de dichter voor. een aardige gedachtensprong
Beste Pom,
 
Wat persoonlijk dit keer, maar echte poëzie kan wat mij betreft
nooit eerlijk en persoonlijk genoeg zijn.
Sluit aardig aan bij een voorgaande bijdrage over een andere
overleden moeder. 
 
‘Er was gesloten’ is een verwijzing naar een oude gewoonte in
sommige wijken van Rotterdam om witte lakens voor de ramen
te hangen bij een sterfgeval in de buurt.  Voltooid verleden tijd,
net als de schillenboer.
 
Prettig weekend,
Ton


Eigenheimers en
waterlanders

Boven de krant van gisteren
verschilde ze een leven vol
berusting

vergeten wie ze was, armer
dan ik ooit zal zijn
kleine man zag het

zag dat het niet goed was
at bruine bonen, smeerde
pindakaas

maar de tijd bleef hem voor
er was gesloten
ze was verleden

opgehaald door de
schillenboer
voer voor de varkens

Ton Huizer

zeer persoonlijke poëzie noemt dichter Huizer zijn dichtwerk. aan de tijd gebonden deze keer. ook ik zag en rook de schillenboer in de straat – ook in 020 rook je de ietwat zure lucht van de kar die naar ik vermoed nooit werd gereinigd door de ophaalboer uit de polder. alles was vroeger dichtbij, de boer en de polder, de aardappel en de moeder, de krant met nieuws en met de schillen. poëzie als geschiedwerk – je bent beter uit met een dichter dan met een geschiedenisleraar op school. dichter Huizer weet zelfs van 010 nog iets te maken.
Goedemorgen Pom, 
Op de valreep, dit aardappelleed, wel een overgang na wat dagen Madrid.
Eet smakelijk vandaag, warme groet! 
Frans



Aardappelleed


De dag dat je op kamp corvee kreeg
je had weer eens niet geluisterd
naar de leidster en deed je eigen ding

wees zij je de keuken in om piepers te jassen 
schreeuwde ze met schrille stem
‘en dun schillen dat het nog een aardappel lijkt’

de vingers glad van het schillenmoes
gooiden we trillend de ton vol
geen jongens van de gestampte pot

zie ik nog in elke aardappel haar hoofd
denk er in de schillen haar krullen bij 


© FT 05.02.2023

hoe de aardappels dichter Terken terug brengen naar zijn jeugdjaren.
uit madrid met de neus in de boter – die aardappels van vroeger die dichter terug brengen bij het – toch iets – onaangename aardappelhoofd van de leidster – mogen we begrijpen. ‘corvee’ ook zo een woord uit vroeger tijden. kamp, corvee, leidster haha. iedere generatie zijn eigen woorden – mijn kleinzoon hoor ik alleen maar P-woorden declameren. niet de P van Pom maar de P van pizza, pindakaas, poffertjes en pannenkoek.

Share This:

Seraphina Hassels gedicht opgedragen aan mijn moeder, Albertine Battenberg

opgedragen aan mijn moeder,
Albertine Battenberg



Bloedband

Ik zag kwetsbaarheid
naakt in de ruimte rondgaan
vergankelijkheid in
je spiegelbeeld toeslaan
dood in je
bloedspiegel opstaan

Opstandig leg jij je
nooit neer
kwaad bloed kroop
waar het niet mocht gaan

Ik stond naast je
voel jouw breekbare blauw
bloed loze hand nog in de mijne

Tijd die langs je voorhoofd glijdt
lijnen trekt van geweten en bestaan
ik zie je gefragmenteerd
gebroken licht

Jouw onverzettelijke kracht
tekent mijn bestaan
in het brekend licht
schrijf ik je naam


Seraphina Hassels

Share This:

pom wolff – ze zei
ik zie u altijd in  de ochtend
bij de aardappelen
ik zei
dat is poëzie mevrouw
 

ze zei
ik zie u altijd in  de ochtend
bij de aardappelen
ik zei
dat is poëzie mevrouw
 
 
hoe het ook te zien is
 
de nacht bracht helder engelen
flessen wijn leeg
en leegte aan het licht
 
de ochtend doorgelopen ogen
op straat een fiets
een krantenbezorger
 
het ochtendblad
en terug weer naar de aardappelen
naar iets grondigs

ergens zal er liefde zijn
of groeien wellicht
 
 
pom wolff

Share This:

VON SOLO 7 jaar geleden – donderdag/ vonderdag – ‘De automobilist in de stad is kenschetsend voor de dystopische wereld waar we in leven.’

Auto

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Vanavond fietste ik tijdens de spits over de Erasmusbrug van Zuid naar Noord richting thuis. Het was kil en regenachtig. De fietsers waren dun gezaaid op de brug. De auto’s schoven bijna op hetzelfde tempo als ik naar de overkant. Onderweg naar beneden de brug af, was ik net wat sneller. En ik stond meteen vooraan bij het stoplicht.

Deel 113. Autocratie

Op de fiets kost het me vijfentwintig minuten om van de Kop van Zuid naar mijn huis in Hillegersberg te geraken. Met de auto zal dat in de spits rond de zesentwintig minuten kosten. Van die tijd sta je dan ook nog eens twaalf minuten stil. Fietsend sta je slechts vijf minuten stil. En als je thuiskomt hoef je ook nog eens geen parkeerplek te zoeken. Als het regent ben je wel nat. Bij thuiskomst doe je droge kleren aan.

Toch zijn de automobilisten in de meerderheid. Ook hier gaat de tachtig twintig regel op. Voor elke twintig fietsen doorkruisen tachtig auto´s de stad. Auto´s waar vier personen in vervoerd kunnen worden. Waarvan in tachtig procent van de gevallen enkel de bestuurder aanwezig is. Fysiek. De automobilist in de stad is kenschetsend voor de dystopische wereld waar we in leven. Mogen we van de automobilist verwachten dat hij de gebaande paden buiten gaat. Nee. Mogen we een lift verwachten. Nee. Snel vergrendelt hij centraal zijn voertuig als was het zijn huis, zijn land en zijn geest. En vertrouwt op zijn boordcomputer zonder te weten wat zich onder de motorkap afspeelt. Zolang het karos maar blinkt.

Mijn mening over al deze automobilisten die door de stad rijden is dat het slappelingen zijn. Slaaf van hun voertuig. Onderworpen aan hun rijdende cel. Waarmee ze zich begeven naar hun hokjes met schermen in blokken van beton, vlechtstaal, dubbelglas en klimaatbeheersing. Als ze naar huis gaan zitten ze daar droog. Ze zitten er warmpjes bij. Terwijl de motor draait. En de radio geluidsgolven over hen uitbraakt. Onderweg van A naar B. Dat is belangrijker dan de reis. Loeren naar de lichtjes van hun voorganger. Met z´n allen. Soort van comfortabel in hun gouden paardje van Troje. Rijden ze de olie van de Arabieren op. En betalen hun sjekkeltjes aan Shell. Je merkt niet dat de aarde opwarmt als je airco hebt in je auto. Je merkt niet dat je rommel uitstoot door je pollenfilter en je Wunderbaum. Uiteindelijk merk je niks meer. Want je hoeft niks meer. Net zo lang tot alles auto is.

Thuisgekomen stap ik voor de deur af. Mijn handen zijn koud. Mijn broek nat van de regen. Er is geen sprake van een automatische piloot. Het warme licht van binnen lonkt. En het is warm in mijn hart. Parkeerhulp heb ik niet nodig. Mijn buurman rijdt op dat moment zijn hybride SUV de oprit op. Hij staart uitdrukkingsloos voor zich uit en ziet me niet.

.
Who’s gonna tell you when, it’s too late
Who’s gonna tell you things, aren’t so great
You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong
Who’s gonna drive you home tonight

Who’s gonna pick you up, when you fall
Who’s gonna hang it up, when you call
Who’s gonna pay attention, to your dreams
Who’s gonna plug their ears, when you scream

You can’t go on, thinkin, nothin’s wrong
Who’s gonna drive you home, tonight

(‘Drive’, The Cars, 1984)

.
https://youtu.be/xuZA6qiJVfU

Deel 88. Intergalactisch
Deel 89. Wild horses
Deel 90. Eeuwige liefde
Deel 91. Boze Buurman
Deel 92. Het leed dat sociaal zijn en camperen heet
Deel 93. Carnaval Festival
Deel 94. Yes, we can
Deel 95. Het grootste geluk
Deel 96. Vluchten kan niet meer
Deel 97. Suicide Solution
Deel 98. De Afvallige
Deel 99. First time right
Deel 100. Haarfijn
Deel 101. Bukken
Deel 102. Womanizer
Deel 103. Onmogelijk
Deel 104. Quetzal
Deel 105. #zeghet
Deel 106. Waar zijn ze gebleven
Deel 107. Valt een eend van een flatgebouw en zegt…
Deel 108. Te vreten
Deel 109. Rugtasje
Deel 110. Relatie 2.0
Deel 111. Treurig
Deel 112. The Dark Side

.
www.vonsolo.nl

Share This: