pomgedichten.nl – Pagina 126 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

PETER BERGER: Ik ga voor een dikvette rooie poon die door het blauwbekkende meisje, na het beest eerst bibberend te hebben afgewogen, met stramme vingers overdreven keurig wordt ingepakt…

Zaterdag. Marktdag. Maar het is stil op de Nieuwe Rijn. Druilerig stil. Bij de visboer zelfs staat geen rij. Ondertussen voel ik de regen me ijskoud op het lijf plakken. Compleet doorweekt. Binnen een minuut of twee. Zonder jas weliswaar; helemaal niet slim, maar toch – heel eventjes dacht ik. Pijpenstelen. Ik ga voor een dikvette rooie poon die door het blauwbekkende meisje, na het beest eerst bibberend te hebben afgewogen, met stramme vingers overdreven keurig wordt ingepakt. Ik verheug me. Heerlijk met romige witte wijnsaus. Uit de oven. In de ruwstalen braadpan kan ook. Naturel op het vuur. In boter gebakken.

¨Anders nog iets?¨ Ik twijfel. Twee oesters? Drie misschien? Een opgeprikte dame klaagt dat de sashimi vorige week niet goed was bevallen en eist genoegdoening. Klaagzang. Het is zo’n type die je in de Appie met d´r volgestouwde kar bij de kassa het vel van hielen rijdt. Geen zin om het geneuzel nog verder aan te moeten horen, betaal ik contactloos en loop gniffelend richting Koornbrug waar het vorige week op de drijvende ijsbaan nog een drukte van jewelste was. Vallen en opstaan. Geen vertier vandaag. Geen ziel te bekennen. Ook hier niet. Niks dan natheid. De ijsbaan afgebroken. Ik scharrel nog een rondje langs de overkant voor haricots verts, shiitake en een rijpe avocado om even later de voordeur achter me dicht te trekken. Ik hoor de dame met klik klakkende hakken op de glad geworden klinkers parmantig voorbij tippelen. Voldaan. Ach ja. Het is maar waar je blij van wordt. Hoog tijd voor een warme douche. Morgen is de hemel blauw.

**Peter Berger**

IEN VERRIPS wint de enige echte virtuele – en toch was het mooi dat jij me zag – muziek opzette en met me danste – trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar de foto van lisan lauvenberg dansend met wil bremers.

ik geloof dat we deze week de gouden eer toch aan IEN VERRIPS moeten laten – niet omdat zij oma heeft mogen worden deze week maar omdat dichter ondanks de drukke dagen in staat is geweest in zeven regels 2 levens te schetsen van leven door de jaren heen. op de een of andere manier weet Ien altijd het particuliere in een breder meer algemeen kader te plaatsen. en dat is toch een kenmerk van goede poëzie. dat je niet denkt – ach kind we hebben niet allemaal op dit moment 12 centimeter ontsluiting – dus beschrijf asjeblieft niet de laatste 8 centimeter – neen – als ien van een gedicht bevalt bevalt het gedicht iedereen. bij wijze van spreken. GOUD voor Ien van harte!

als je me met je milde ogen streelt
me zachtjes kust
de woorden fluistert van weleer
wie of we waren toen en altijd zouden zijn
toen lust nog hoogtij vierde
en wij geloofden dat wij
de uitzondering zouden zijn

Ien Verrips

die regel in het midden met dat zo merkwaardige woordje OF erin –
**wie of we waren toen en altijd zouden zijn**

merkwaardig in de zin van iets van mysterie inhoudend in een verder absoluut gedicht – absoluut in de zin van compleet en niet te overtreffen meer. je mag een dichter zo een gedicht daarom niet toewensen. maar ach Ien wel – volgende week schrijft ze gewoon weer even mooi. *wie of ze ook was toen en altijd zou zijn.*

Frans Terken – in dagen van volle zon
Etwin Grootscholten – of jij nog…
Ien Verrips – dat wij de uitzondering zouden zijn
Rik van Boeckel -de dagen zijn voorbij
Geraldina Bankcaenen – En toch het was mooi
Rob Mientjes – even verdrinken in elkaar
Anke Labrie – samen zo de hemel in

wie wint de enige echte virtuele – en toch was het mooi dat jij me zag
muziek opzette en met me danste – trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar de foto van lisan dansend met wil.
dit prachtige uitgelaten en inspirerend blij levensmoment vastgelegd door de fotograaf is deze week de inspiratie – het thema hier op de pom – natuurlijk ook de herinnering aan lisan – haar levenslust en de liefde tussen mensen – er is zoveel – er was zoveel – om over te dichten – DE DAT JIJ MIJ ZAG TROFEE deze week op de pom – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

je denkt een arm om je heen
maar je weet het nooit
**met die armen**

nu hij er niet meer is
je zijn zwijgen niet meer hoort
je je eigen adem haalt

het was toch mooi
dat hij je zag
muziek opzette en met je danste

**pom wolff**

Dag Pom,

Mooi om Lisan en Wil zo weer te zien, met gemengde gevoelens, van gemis dat blijft.
Altijd in gedachten, en poëzie.
Warme groet,
Frans

**Dagen van dansen**

Hoe wij op het strand
de zon wilden vangen
met de gloed van onze ogen

een gat in de wolken
zou welkom zijn
als de arm die ik je reikte

dachten we dat er muziek in zat
dansen onder dat ene sprankje
dat ons even gegund was

het warmde onze voeten
we draaiden rond in het zand
klopten zo de hartslag op

wilden niet zien wat ons wachtte
in dagen van volle zon

© FT 14.01.2023

ergens toch ook de melancholie het gedicht in geschreven – van hoe het was en toch niet zijn kon – wat je allemaal wacht in het leven en uiteindelijk niet meer – een moment een sprankje hoop een gedicht. dat er dagen zijn van dansen maar ook jaren van niet meer.

**PERSPECTIEF**

te lang heb ik
om een hoekje
staan kijken

of jij nog van me hield

nee natuurlijk
zag je me niet

Hartelijke groet,
Etwin Grootscholten

ik neem aan dat de hartelijke groet aan de webmaster hier is haha en niet aan de beschreven persoon in het gedicht. het gedicht heeft iets jeugdigs in zich – over hoe het kan gaan bij bijvoorbeeld een eerste niet beantwoorde liefde. en hoe lang dat gevoel mee kan gaan met iemand dat het toch nog uiteindelijk na jaren in een gedicht belandt.

**Dansen op het warme strand**

Ze danste op jouw ritme
met liefde in bevlogen ogen

haar armen trokken jou
naar de muzikale wereld van toen

op het warme strand
keek men haar vredig aan

de dagen zijn voorbij
dat zij danste in de warmte.

Rik van Boeckel

**een fotoschrift bij de foto van lisan en wil – lijkt mij – de kille constatering ook met warmte omlijst. de bevlogen ogen – mooi gezegd.**

Het feest begint
Het dansen
En toen zag jij mij

En ik dacht
We zijn een verhaal geworden
De tijd draagt hoed en paraplu.

En toch het was mooi
Dat je me zag
En met me danste
wang aan wang
Zoute smaak van
Een paar tranen
die we niet aanraakten.
Onze armen
Om ons heen.

Geraldine Bankcaenen

Geraldine neemt de themaregels gewoon op in haar gedicht – ik zie het maar als een eerbetoon – hoewel aanhalingstekens ook best mogen hoor in deze tekst. de herinnering beschreven en wel zo dat de herinnering bij de lezer binnen komt. als een feest van angst en pijn – zoals van ostaijen het leven al eerder beschreef.

Hallo Pom, sweet memories to remember and to hold on.
Klinkt warempel als een mooie openingszin voor lied of vers. We blijven hunkerbunkeren jong en oud totdat we oud jong sterven.
en toch was het mooi dat zij me zag – muziek opzette en met me danste
Hier mijn bijdrage voor het thema.
Groet, Rob Mientjes

**Mijn muze mijn muziek**

Bloemen tegen de muur
ijs moet nog ontdooien
knikkende knieën op vloer
zweet drupt van hoofd

schijnwerpers op haar gezicht
hart bonkend in keel
naald plugt in groef
op volle toeren los

dancing king leidt queen
discobal spiegelt en glundert
zwieren zwaaien draaien tollen
even verdrinken in elkaar

dagen dromen walsen wiegen
nog hoeveel lentes lang
opdat het nooit ophoudt
mijn muze mijn muziek

Rob Mientjes

ja inderdaad brengt Rob ons even terug naar de discovloer met deze tekst. laatste regel en de titelregel dubbelop om te benadrukken wat het gedicht ook zonder die twee regels uitstraalt, uitglittert. je hoort de klanken van ABBA, je ziet travolta – en zij zal nu niet meer dat ranke olijfje zijn van ooit.

Prachtige foto zoveel levenslust. Zo jammer.
Hartelijke groet,
Anke

**dansen**

zijn dansschool was beroemd
bij enkele ouders zelfs berucht
omdat dansen zondig was

de meisjes in een petticoat
de jongens met een stropdas
verplicht: schoenen met leren zolen

hij leerde ons de tango en de wals
de quickstep en de chachacha
de rumba en de samba
en ook hoe je een meisje vroeg
hoe zij dan bevallig knikken moest

al snel gingen zijn lessen overboord
we vonden zelf het schuifelen uit
op plekken die vast zondig waren
dansten we samen zo de hemel in

anke labrie
(15-01-2023)

de herinnering beschreven de dansscholen van weleer ook in amsterdam – ik herken ze nog in de verhalen van mijn zus – een generatie voor mij – de generatie ook van Anke – mijn generatie dook al meteen onder – ‘op zondige plekken’- haha. zoals het is moet het zijn.

Seraphina Hassels over ‘haar vervliegend koninkrijk…’

**Vertrek**

In haar vervliegend koninkrijk
door levens wind uit
haar baan gedreven
de vogelvrouw
zwaait fladderend
een craquelé hand
wacht op vertrek

glimlacht stil
haar moederblik streelt
zacht mijn gezicht
een laatste ademtocht
ze klapwiekt omhoog
lost op aan de horizon

met gevouwen vleugels
nu stil in haar schoot
maakt zij haar vogelvlucht

Seraphina Hassels

antony oomen ‘begaan met de wereld aan de rand van de afgrond…’

**Nou jij weer**

Daar is zij weer. Die wrangzoute traan, die opwelt
uit kieren van wat allang verloren ging en nog altijd
begraven ligt onder een dikke laag gezelligheid

of op het station staat

Daar is zij weer, die ene traan heel even bevend
begaan met de wereld aan de rand van de afgrond
Weergaloze woestenij, ook op dit perron

ook op dit troosteloze podium

Verdriet zo groot dat één traan volstaat
voor deze kniezende ziel – een zielentraan
Daar is zij weer. Bitser dan eerder, dan ooit

wachtend op de vroegste trein

dringt daar eindelijk door: de traan is de reiziger
jij bent haar bagage. Het is de traan die jou voortstuwt
Niet andersom. Nou jij weer.

Antony Oomen
9.I/2023
Amsterdam

VON SOLO aan het begin van een nieuw tijdperk: ‘Het ‘wij’-gevoel heeft het individualisme overwonnen…’

een werkelijk briljante duiding van onze von – hoe de werkelijkheid zou kunnen zijn – von over de mensheid: ‘…een dergelijk cruciaal moment, de mensheid heeft bewust de teugels gewend en heeft zich afgekeerd van het dolce far niente en de individuele vrijheid…’- hahaha

**Een openbaring.**

Onze mooiste tijd staat er als mensheid aan te komen. Een tijd triomfen. De grote sprong voorwaarts is nakend. Voor het eerst in de historie staan we op het punt, dat we het tij gaan keren en onze beschaving niet ten onder laten gaan in kansloze decadentie en perversie. Wij zullen geen tweede Egypte of Rome worden. Wij zullen het verschil gaan maken en ons niet laten verleiden tot grenzeloos hedonisme. Voor ons geen boter en spek meer. Maar staal en wapens! Strijd en overwinning. Op ons zelf en de hele geschiedenis. De lessen zijn geleerd. En de regels van het nieuwe spel gemaakt.

Nog nooit zijn er zoveel mensen geweest, die in de ochtend of de avond gingen joggen. De sportscholen zijn nog nooit zo druk geweest. Crossfit is geen prestatie meer, het is de norm geworden. Net zoals vegetarisch eten en het vermijden van junkfood. Ons lichaam moet een fitte vechtmachine zijn, die in staat is bevelen op te volgen als ze gegeven worden en prestaties te kunnen leveren, die bijdragen aan de totale zegen op het slechte verleden. Het is nog niet eerder voorgekomen, dat op een dergelijk cruciaal moment, de mensheid bewust de teugels heeft gewend en zich afgekeerd heeft van het dolce far niente en de individuele vrijheid. De eensgezindheid is nog niet eerder zo groot geweest. Goed en kwaad heeft nimmer zo een duiding gekend die zo algemeen gedragen werd. Het ‘wij’-gevoel heeft het individualisme overwonnen.

Uiteraard zijn er nog een leger adepten van het oude denken, die dit niet zullen onderschrijven, maar zij roeien op het gemak zichzelf met hun slechte gewoonten uit. En de gezondheidszorg zoals uit de tijd van de grote zonden, te weten vraatzucht, roken en weinig bewegen, zal er niet meer zijn om hen de helpende hand toe te steken. Die hand ben je zelf en als je het niet goed aanpakt trek je aan het kortste eind.

Ook seks behoort in zijn huidige vorm tot het verleden. Het pornografische, zelfgerichte genieten zal worden vervangen door het hogere doel. Te weten, voortplanting. Want een gezond volk, brengt een gezond nageslacht voort, dat de waarden kan verdedigen en uitbouwen. Waar seks eerst nog op een voetstuk werd geplaatst als bekroning van de liefde, zal het zijn plek in de regionen van de lagere lusten weer gaan moeten innemen als functionele daad. En haar waardering weer moeten oogsten als middel om de toekomst te verzekeren.

Ik ben blij, dat ik het begin van dit tijdperk mag aanschouwen. De schellen zijn van mijn ogen gevallen. Ik heb altijd gedacht, dat het niet anders kon en dat we ons steeds meer zouden blijven verliezen in feesten, zuipen, dichten, paren en improductiviteit. Dat alles naar de kloten zou lopen. Maar het is anders gebleken. De tekenen van de totaaltoekomst zijn niet meer te ontkennen. Mijn kinderen zullen in de strijd om de planeet gaan bijdragen aan de gezonde groei van het menselijk ras. En zo tevens gaan bijdragen aan de rechtvaardigheid, die wij als collectief van elkander mogen verlangen.

De volgende stap in de evolutie is ophanden. De inkijk in de nieuwe mens krijg ik nu bijna dagelijks. Zelf zal ik het niet meer worden, maar de nieuwe mens zal mijn verdwijnen nog gadeslaan. De namen uitwissen van alles wat tot het verleden behoort. De schuld van oude religie afschudden. Een ark van Noach zal niet meer nodig zijn. De nieuwe mens zal zorgen de laatste soort te zijn die overblijft. Ze zal het enige gerechte nieuwe begin zijn. God heeft zichzelf terug gevonden.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torrens gedachten bij een boterham

**Overdenking**

Bestaat het woord “boterham” wel buiten Nederland ?

“”Do you like a butter-ham with cheese?”

“Voulez-vous mangere un beurre-jambon au confiture de fraise?”

“Was fressen Sie da ? Ein Butter-Schinken mit Spiegelei ?”

Ik denk dat de Engelsman, de Fransman of de Duitser
je met open mond zouden aanstaren.

Nee, het woord “boterham” bestaat uitsluitend in het Nederlands.

“Sandwich” is iets anders,
om van de Surinaamse “Bara” maar te zwijgen.

Merik van der Torren

https://www.nu.nl/economie/6246382/eten-en-drinken-wordt-de-komende-maanden-nog-duurder.html

Peter Posthumus ook in 2023 op de pom: “je was de wereld die open ging – die fontein, dat opspattende water…”

je was de wereld
die open ging
die fontein , dat opspattende water

*Hoi Pom,Een nieuw jaar, een nieuw gedicht en nog wel een bespiegeling over de toekomst;*

Toekomst , je was de wereld
die open ging
die fontein , dat opspattende water
dat niet op kon
je schitterde en straalde
van verder, meer en beter
het meest ongelooflijke
werd voortdurend waar
je was dat feestelijke
opwindende bestaan

totdat je doordrong
als bedrog en als bedreiging
in de feiten, in de kiemen
in de cellen van het leven
een schaduw die
over de afgrond schoof

je bent de leugens van toen
die er niet meer om liegen
wat dan nu en wat dan
je bent wat er nog kan

Peter Posthumus

MAGDA HAAN wint de enige echte virtuele – de eerste van 2023 – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ trofee op pomgedichten punt nl – naar die prachtregel van Wen van der Schaaf – Vera vd Horst zilver

nogmaals dank aan wen van der schaaf voor die prachtregel gelicht uit een prozawerk op haar FB site te lezen – ja wie zo kan schrijven heeft geen gedicht nodig – hoe dan ook dank aan de dichters die instuurden en zich lieten inspireren tot bijzondere gedichten – magda haan voorop – deed weer eens mee – kwam zag en overwon. onder haar gedicht de verantwoording voor het virtuele goud deze week. van harte. vergeten we vera van der horst niet – ook zij schreef een multi interpretabel gedicht waaraan een poëtisch licht romantische eenvoud ten grondslag ligt. ik zeg zilver en van harte.

het gordijn wenkt
ochtendlucht perst zich
door de opening
van de slaapkamerdeur

één zonnestraal is al geland
de warmte hangt nog zwaar
en pleegt verzet

nachtvlinders
liggen inmiddels ook op bed
de nacht heeft zwijgplicht
of fluistert geheimen

Magda Haan

heel soms weet je niet waarin het zit – ja in het gedicht en de woorden natuurlijk – maar het gedicht ademt mysterie – het heeft iets vasalis-achtigs in zich – het is alsof een hele onbekende wereld de ruimte van het gedicht inneemt – en jou als lezer buiten de orde van een beschreven werkelijkheid plaatst. er is van alles aan de hand – geweest ook – je neemt er kennis van – je weet niet wie of wat het betreft – het gedicht staat als een huis – dat is wel zeker – een huis van poëzie opgetrokken uit geheimen.

Lang voor ik mezelf,
lang voor het schreeuwen
lag jij al verborgen in mij, bewoog me
lang voor taal een weg
uit de taal kon vinden

Ik herkende je, je rook naar mij
alsof je verborgen in me had geleefd
wist je waar ik miste vulde me in
hoe moeiteloos de stilte bewoog
er was geen tussen

Vera van der Horst

dichteres verkent haar eigen lichaam en deelt haar ervaringen en alles wat zij ont-dekt met ons argeloze lezers. zo zit je aan je wijntje zo lig je in een kamer waarin een ik persoon je tegemoet schreeuwt – ik…wist… allang….. dat …..je ….in …..me …..zat vernemen wij. de rest van het verhaal wordt in mooie regels afgewikkeld tot een zeer aanvaardbaar gedicht
een ethisch verantwoord, schoon en mooi gedicht.

MAGDA HAAN – de warmte hangt nog zwaar
FRANS TERKEN – hoe we samen bestaan
ROB MIENTJES – sla maar over
VERA VAN DER HORST – Lang voor ik mezelf, …
RIK VAN BOECKEL – De melodie van het nieuwe jaar
IEN VERRIPS – over vlekken
ANKE LABRIE – haar slanke jonge handen

wie wint de enige echte virtuele – de eerste van 2023 – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ trofee op pomgedichten punt nl? naar die prachtregel van Wen van der Schaaf

jawel laten we het jaar fris en opgewekt beginnen – met een thema dat ik uit een recent stuk proza van Wen van der Schaaf heb gelicht – over beddengoed over ruiken over de liefde – wat willen we meer in 2023? aan de dichters de eer en de uitnodiging om de wereld in januari weer een beetje mooier te maken – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

*foto: Ben Kleyn*

naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde

waar god weg keek
het was teveel
hemel en aarde samen vielen

god bestaansrecht verloor
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan

er werd gegild
er was vrede
en wij deden waarvoor we bedoeld waren

het zou nooit meer
nee nooit meer zo

pomwolff

**Dit samen**

Zo’n ochtend die boven alles fris ruikt
tot ver en diep in de lakens
dagenlang van nachten bewaard
wat daarin aan liefde verzameld

niet dat het niet gewassen mag
maar de geur van samen liggen
dit omhelzen van elkaar
tot in de vezels gekropen

wat bij elke draai daaruit opstijgt
om je daaraan vast te houden
je komt vingers handen tekort

hoe het op de huid getekend
als een onweerlegbaar bewijs
van hoe we samen bestaan

© FT 06.01.2023

een liefdevol ‘samen bestaan’ mooi beschreven. de mooie regel van wen van der schaaf – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – als het ware uitgeschreven en warmbloedig ingevuld – zoals het geliefden in een nieuw jaar betaamt.

**Ophouden**

Er broeit iets
tussen witte lakens
bijt tanden stuk
krul de tenen
wil nog niet
sla maar over

wakker is klaar
zon doet pijn
drang wordt groter
nijpend de benen
nog effen dan
hoofd in kussen

jij kust mij
zacht in nek
lepel schuift aan
sta op springen
moet nu echt
tot zo meteen

Rob Mientjes

we maken het allemaal live mee – een soort filmscript met aanwijzingen – wakker is klaar/zon doet pijn en filmen maar! dichter heeft een vlotte schwung aan de woorden meegegeven. ‘tot zo meteen’ – de laatste regel – even 5 minuten reklame en dan het vervolg.

**De melodie van het nieuwe jaar**

De zee van geluid stuit
op het strand bij eb en vloed
het zand ademt liefde
golven schuimen vanuit de stilte

het ritme van de tijd
laat de dagen reizen
langs het warme beddengoed
de zachte dromende kussen

kinderen slaken een diepe zucht
dansen op de melodie van mamma Afrika
op de ritmes van het nieuwe jaar
van daar naar hier met veel plezier

de kloppende talen van ‘t tikkend hart
duiken naar binnen met geluk
tot de ver reikende handen
laten de warmte bloeien.

Rik van Boeckel
Yene Tode. Senegal
7 januari 2023

wij wensen rik in senegal ook in 2023 al het goede – rik verbindt land, lucht en zee, tijd en ruimte, afrika en europa met elkaar – mens, kinderen en natuur overal gelijk en van het zelfde in de blijmoedige woorden van dichter.

Deze titel ‘en nog steeds vlekken in de lakens’ is van een boek van Bert Jansen. Ik vond het geloof ik wel een leuk boek maar het is al weer even geleden dat ik het las.
Als googelend zie ik dat hij ook de basisgids Slakken heeft geschreven…..
fijn weekend

en nog steeds vlekken in de lakens
niet meer dan klein geneuk
in een verhaal waarvan
ik alleen de titel
heb onthouden

Ien Verrips
jan 2023

Ien neemt ons lezers mee naar haar bibliotheek waarin blijkbaar werken van bijzondere aard te vinden zijn – ook bij het gevraagde thema ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ weet ien wel een titel te vinden – met vergeten inhoud. een aparte manier om het thema te benaderen dat moet gezegd – ben benieuwd of we in de loop van de tijd meer titels gaan vernemen uit de kast Verrips. ik zet de miele wasmachine alvast aan.

zijn ranke rug naar haar gekeerd
een klein stukje gebruinde huid
zichtbaar als hij voorover buigt
de jongen van de thuiszorg
die weer het bed verschoont

haar schaamte is allang voorbij

ze verdwijnt voor even in de tijd
waarvan hij geen vermoeden heeft
toen haar slanke jonge handen
elke nacht die andere rug
en lakens niet belangrijk waren

anke labrie
(2023)

anke verplaatst het weekthema ietsje in de tijd: ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – in het gedicht brengt elk beddengoed de herinnering terug aan tijden van weleer – twee strofen twee fragmenten uit een leven.

Seraphina Hassels – aan jouw hand…

**Aan jouw hand**

Aan jouw hand

beklim ik vederlicht

de ruïnes van het zich stapelend leven

landschap weerspiegeld

eindeloos in ogen

ogenblik open

met elke stap

lichter lopen

Seraphina Hassels

VON SOLO: ‘Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens…’

Afgelopen vrijdag was ik in Paddy’s Irish Pub aan het Rodezand. Ik heb al eens een verhaal geschreven over deze pub en was ook nu weer onder de indruk van het onveranderlijke karakter en de warme, geruststellende sfeer. Het was de traditionele eindejaarsdrink met een vriend van me. Dat betekent grote pints met shotjes tussendoor en dan proberen op tijd te stoppen. We beginnen dan altijd lekker vroeg, zodat we hopelijk tijdig weer naar huis kunnen. En als je om vijf uur al in de pub zit, zie je de zaak ook langzaam vollopen.

Het begint met wat sullige tweetallen van mannen. Vaak net te veel nerd, net te dik, net te kaal. Een beetje zoals wij met z’n tweeën er ook uit zien. Verder vaak ook een groepje echte Ierse meiden, die niet in het topsegment van de dating markt verkeren. En dan natuurlijk nog de verdwaalde expats, die het Irish-Pub-brand met hun beperkte cultuurvisie en desinteresse in Nederland ook herkennen als een veilige haven. En dan loopt het langzaam voller.

Naast ons aan de bar namen een vader en een zoon plaats. Dat komt vaker voor. Zeker als de vrouw winkelen is. Dan kan vader snel even een pint hakken, om de ellende van het zinloze consumentisme te verdrinken. Maar even later sloot er een vriend aan bij de vader. Een man zonder kind, met een andere bouw. De vader was niet al te lang en een beetje vadsig, hetgeen benadrukt werd door zijn te strakke hemd. De vriend was naar schatting even oud, maar iets atletischer en had een strakkere gelaatsuitdrukking. Er werden standaard mannelijke plaisanterieën uitgewisseld.

Naar mate het later werd, groeide de groep rond vader en zoon. Meerdere vaders met kinderen, mannen zonder kinderen en mannen met hun vrouwen of vriendinnen, voegden zich bij de groep. Wat de groep zo typisch maakte, was, dat hij homogeen en heterogeen tegelijk was. Alle mensen zagen er net een beetje anders uit. Of dit nu uiterlijk was of voorkomen. En het was heel duidelijk wie er bovenop de rots zat. Dat bleek uit de wijze waarop begroetingen werden uitgewisseld en vrouwen werden bejegend. Het was werkelijk of we zaten te kijken naar een natuurdocumentaire over primaten.

De manier waarop handen gedrukt werden, omhelzingen, blikken. Het hele leerboek non-verbale communicatie kwam voorbij. De groep was een perfect voorbeeld van blanke, brave mensen. Iedereen had duidelijk zijn plek in de hiërarchie. Zulke gewone mensen. En toch zo ontzettend anders dan ik zelf. Ze verbeelden voor mij alles, waar ik binnen intermenselijke structuren al mijn hele leven een hekel aan heb. Ongelijkheid en apengedrag. Omdat het zo hoort. Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens. Deze mensen zijn echter wel in het voordeel. Ze zijn namelijk met héél veel.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: