pomgedichten.nl – Pagina 126 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Antony Oomen is het goed zat: ‘Alles beter dan keurig en braaf / Liever darkroom dan conclaaf…’

Alles beter dan keurig en braaf
Liever darkroom dan conclaaf

**Lelijke lezer**

Een langetenenlezer ben ik niet
Ik houd van lelijk en van dik
Helemaal van gebochelde hellevegen
En puistige minderjarige knapen

Een heug-en-meuglezer al evenmin
Ik ben een alles verslindende veelvraat
Zolang het de geest maar corrumpeert en stimuleert
Als je er maar stout en vies van leert

Stoute woorden, vieze liedjes
Vergeet me welletjes, vergeet-me-nietjes
Oudroze lelijke truien breien en luidkeels
Zitten bellen in de stiltecoupé

Ondertussen (ook al zo’n lekker vies vrouwenwoord)
Met rouwrandnagels neuspeuteren
Boeren in het openbaar en winden laten
Opzichtig krabben in je kruis

Alles beter dan keurig en braaf
Liever darkroom dan conclaaf
Dociel en mak of poep en kak
Zo’n keuze maak ik met gemak

© Antony Oomen
26.II/2023
Amsterdam

PETER BERGER en de lifter: ‘Ik probeer met Van Gogh, Vermeer en Rembrandt het gesprek gaande te houden maar de goede man heeft niks met gestorven beroemdheden…’

Vaak zie je ze niet meer. Langs de weg. Kleumend met de duim omhoog. Ik heb er een zwak voor. Lifters. De man heeft zo’n fel oranje hesje aan. Inclusief reflecterende bies. En dat helpt want de nacht is pikzwart. Oplichtend zilver. Wel zo veilig. Zodra ik in de berm tot stilstand ben gekomen duikt ´ie de greppel in om er even later, zwaar hijgend, met een bundel van die grote supermarkt tassen onder de arm geklemd, weer uit te kruipen. In zijn kielzog een kleine hutkoffer zeulend. Wankelend op te kleine wieltjes.

Op een rafelig stuk karton staat z´n bestemming: bijna om de hoek is het. Een dorp eerder dan het huis. Mmm. Mijn VW bestelbus, Grietje genaamd, is nokkie vol. De plastic tassen zullen het probleem niet zijn maar dat ding op wielen? Ik leg hem, wijzend op z’n wankelkar, uit dat het kiele kiele wordt. Dan kijkt hij met priemende kraaloogjes toe hoe ik het kreng met kunst en vliegwerk toch in de laadcabine weet te proppen.

Onverstoorbaar. Eenmaal plaatsgenomen op het bijrijdersbankje blijkt de lifter, een ietwat gedrongen kalende veertiger, over een lachwekkend hoge piepstem te beschikken. En hij piept alsof zijn leven ervan afhangt. Hilarisch. Dat maakt de conversatie moeilijk omdat ik me moet inhouden om niet steeds in een lachbui te verzuipen. Desondanks blijft hij stug volhouden van de Lage Landen en haar inwoners te houden. Piep. J’aime les artistes Hollandais. Piep. Piep. Hij riekt zurig als natte sokken uit mijn laarzen. Piep. Piep. Piep. Stilte. Ik probeer met Van Gogh, Vermeer en Rembrandt het gesprek gaande te houden maar de goede man heeft niks met gestorven beroemdheden. ¨Ils doivent être vivants,¨ zegt ´ie en ik geloof zelfs even dat ik ´em echt begrijp. Hij vraagt vervolgens of ik André Rieu ken. Wie kent hem niet? Werkelijk? Persoonlijk? Nee: gewoon van de TV. De andere namen die hij in rap tempo oplepelt zeggen me niks. Niet zo raar want ik versta niet eens wat hij zegt. En met die piepstem klinken Nederlandse namen met een Frans accent absurd. Weet ik veel waar die man van houdt.

Denk na: Katja Schuurman? Piep. Mieke Telkamp kan niet want die is dood en van S10 zal de goede man wel nooit gehoord hebben. Pieperdepiep. Ik zwijg en kan ternauwernood een lachsalvo onderdrukken terwijl de reeks aan onuitspreekbare namen eindeloos uit z’n mond blijft druipen. Hoor ik hem nou Marc-Marie Huijbregts zeggen? Heus? Met bijbehorende stem die meteen blijft steken in m’n hoofd. Ik proest het inmiddels stilletjes uit. Geen houden aan. Dan blijft het stil tot ‘ie aangeeft dat ´ie d´r uit wil. Dat is zo gepiept. Merci! Even nog en dan fikkie steken. In de haard.

Peter Berger

MartinB en de wanhoop aan C

vanochtend net te laat of net op tijd – hij zal er om hangen – ingestuurd voor de zondagochtendwedstrijd – een echte MartinB aan C – nee die laten we niet ongezien voorbij gaan – geniet:

**golf**

soms mis ik het
de verdomde glinstering
in je ogen

daarom loop ik vaak
naar de zee in de hoop
om iets op te vangen

van jouw aanwezigheid
maar het blijft wederom
bij dom kijken

ik keer huiswaarts
maar ook dat is bedrog

MartinB

DITMAR BAKKER wint de enige echte virtuele – de wereld doet de dichter soms ook pijn of ‘de weg terug’ – trofee op pomgedichten punt nl

Dank aan alle dichters die op een moeilijk te verwoorden maatschappij thema instuurden – Ditmar Bakker doet de woorden boven de wereldse ellende uitgaan – meer kan een dichter ook niet – drie dichters houden een pleidooi om de liefde boven alles voorrang te geven – hier graag omarmd – onder de gedichten de commentaren zoals beloofd. ‘Donker denken dwarrelt neer…’ mooier kan deze tijd niet beschreven.

**TREURNIS**

Treurnis, die als regen slaat,
huilt mijn boezem in.
Mensen lijden al wat laat
kreunen tot de dageraad:
waar geen kringloop van bestaat,
einde noch begin.

Mensen kleden zich alweer,
ik blijf hier, en zit.
Donker denken dwarrelt neer:
of ik sta, of zit, zozeer
onbelangrijk, ongeveer
als mijn kledingsnit.

***[D.]

de treurnis in een vormdicht gegoten, klein en persoonlijk gehouden met totaal irrelevante mededelingen die dan ook nog het predicaat ‘onbelangrijk’ meekrijgen hahaha – of ie zit of staat of ligt – het maakt allemaal niet uit – de treurnis slaat dichters boezem in – (zo niet zijn boezem dan toch ik persoons en daarmee lezers boezem in.)

**zo zeg je dat. zo maak je treurnis mooi en toch ook van iedereen.**

DITMAR BAKKER – Donker denken dwarrelt neer: of ik sta, of zit,
FRANS TERKEN – in de puinhopen van ontluistering en verval
ROB MIENTJES – wij dichters lezen lessen
RIK VAN BOECKEL – Er is geen weg terug naar niets
LUK PAARD – omdat’k droom dat liefde nooit verteert
JAKO FENNEK – ontaard de mensheid vervuilt zijn water
CARTOUCHE – de liefde die alles overwint
ANKE LABRIE – niets blijft buiten schot
wedstrijd gesloten

*‘de weg terug’ van Jacob de Bruin*

wie wint de enige echte virtuele – de wereld doet de dichter soms ook pijn of ‘de weg terug’ – trofee op pomgedichten punt nl?
niet dat dichters verslaggevers zijn, diepgravers of journalisten – de wereld doet de dichter soms ook pijn – de dingen in de wereld – dat ze aan je teksten komen, rampen, oorlog – noem het allemaal maar op – hoe brengt een dichter overweldigende emoties terug tot poëzie – en dat allemaal ook nog in een kleine 20 regels – en vinden we de weg nog wel terug ooit? we gaan het lezen – de dichters kennen de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**schrijf waar**

dit is geen tijd om gedichten te schrijven
vlieg wat af – stikstof so what
kan jou het schelen
als je maar geen gedichten gaat schrijven
haal ze niet in je hoofd

sterf een heldhaftige dood
doe een aardbeving doe een overstroming
maakt allemaal niet uit
doe een oorlog doe aan liefdesverdriet
het is allemaal goed

maar schrijf geen gedicht
dan denken ze dat het waar is
dan pakken ze het op
dan moet het vernietigd
dan moet het ausradiert

pom wolff

**Met open vizier**

Dat het lijf doordrenkt van verzet
de boosheid niet bedwongen
de tranen niet opgedroogd
gekleurd als het bloed in de straten

zo gaan wij door de dagen
zien en horen wat om ons aangericht
waar wij niet de handen van aftrekken
we graven ermee naar doeltreffende taal

brengen zo onze woorden in stelling
die als wapens met kruit geladen
nog vanuit de loopgraven schrijven wij
onze tekens van leven op de muren

in de puinhopen van ontluistering
en verval is er geen weg terug

© FT 25.02.2023

de puinhopen van dichters ontluistering met actuele oorlogsretoriek beschreven – verzet en bloed, in stelling gebrachte woorden, kruit en de loopgraven ook – meer mogelijkheden kent een dichter niet – frans terken haalt alle taal uit de kast om de laatste tekens van leven in de loopgraven te beschrijven.

in de puinhopen van ontluistering
en verval is er geen weg terug

de conclusie prachtig beeldend uitgedrukt

**De weg terug**

Het is stil
in dichtersopvanghuis
bij de nek gegrepen
uitgeperst
vastgeketend
klemgezet

tot Piet de pen vat
ouderwets
moord en brand schrijft
lusten zullen ze ervan
van zwarte poëzie
en vette regels

‘Blijf van mijn hoofd’, roep ik nog
de wereld is geen watje
oorlogen van pindakaas
vermoorden de fantasie
absurd gevangen
wij dichters lezen lessen
voor wie horen wil en voelt

Rob Mientjes

ik geloof niet dat ik dichters woorden hier – of zijn het piets woorden helemaal doorgrond. de ik-persoon recenseert piets woorden – nou dan hoef ik piet niet meer te doen – dat is mooi meegenomen op de vroege zondagochtend.

resteert de stilte in het dichtersdorphuis en de ik persoon die piet toeroept en de stilte breekt. wat een toestanden daar in het dorp. ik hoop dat het dorp niet uitloopt vandaag met zeis en stok gewapend op zoek naar piet. piet heeft het wel gedaan – de oorlog kan beginnen. dat piet vandaag overleeft helpen we piet hopen. piet zet het hele dorp in vuur en vlam zoveel is wel zeker.

**Tedere pagina’s**

Er is geen weg terug naar niets
het verslag van de tijd raakt een ieder

de strijdkamer loopt vol en zo leeg
tingeltangel geluiden spreken hersentaal

woorden stromen binnen als zinnen
de inspiratie tot verwachting of verwarring

afwijzing maakt deel uit van alles
waardering laat zich misschien zien

verzen wordt pijn aangedaan
tedere pagina’s langzaam opgeslagen.

Rik van Boeckel
25 februari 2023

de eerste regel bevat een dodelijke constatering. daarna herstelt dichter hier regel na regel de tijd – het verleden – in pagina’s die langzaam maar zeker opnieuw worden gevuld met woorden, zinnen, verwachting en afwijzing – pagina’s met pijn.

**“ jij gooit met bloeme “**

Jij gooide met bloeme
al kilos ruite in
ik wil nog honderd kere
doodgaan en weer op

elke dag is’n nieuw begin
naar verder nog
ik laat geen spoor
sterf tijdig
en kan nooit stuk

omdat’k droom
dat liefde nooit verteert
zo stinkend
onder je mooie oge

© luk paard
al’et onheil in de wereld…en je moet dan maar wat schrijve…alles kan stuk…d’r is zoveel oorlog…katastrofes…leed…en dan is’r nog de liefde steeds de liefde oh liefde en hoe ook daar…en wat dan met’et schrijve zeg je…terwijl zij met bloeme gooit…en zo ik dan verder doorheen al die dagenlang…altijd’et beetje sterve maar ik kan nooit stuk

Luk Paard schrijft meteen zijn eigen recensie – haha – ‘altijd’et beetje sterve maar ik kan nooit stuk’- ik heb daar in wezen niets aan toe te voegen – het gedicht ademt Luk en luk beademt de woorden van dit gedicht.

hoi Pom
nog even vlug sturen, voor de avond om is. wens je voor morgen een fijne dag. nog even, dan hebben we weer voorjaar. man, wat gaat de tijd snel voorbij!
groet van jako

**het roer**

ontaard de mensheid
vervuilt zijn water
het is vooral de zee die kwijnt
het roer kan niet meer
omgegooid
de branding huilt
inplaats van golven
rollen tranen op de vloedlijn

vaak is het pijn
soms schaamte
dan weer onmacht die me tergt

had ik nog lef nog kracht
nog doodsverachting
zo sneed ik vele kelen door
van lieden
die naar welvaart snakken

jako Fennek

ik zeg uit de buurt blijven als u dichter daadwerkelijk met een mes in zijn hand ziet staan – als uw keel u tenminste lief is – maar nee onze jako hanteert de pen en laat het daarbij. ‘het woord ‘welvaart’ zal hier gekozen zijn vanwege de beelden zee, branding, vloedlijn en golven – volgens mij is een streven naar welvaart niet echt iets slechts – op zich – dat kan ook een duurzaam en sociaal streven zijn.
of snijdt dichter liever de gehele mensheid voor alle zekerheid de kelen door – zit ook wat in – dan heb je in ieder geval ook het kwaad te pakken. is ie wel nog even bezig. onze jako.

**Kruispunt**

Liever een Russin in bed dan een kruis
beeld aan de wand, nat van aangezicht
en getekend de stroomlijn in haar lijf
een raket die vuur en vlam zet in god
vergeven nachten, kerk en heilig huis
omverwerpt en ontwijdt
wijken kan niet meer

stuur
een ongelezen brief
hef een lied aan, zacht en zie

er is geen weg
dan terug naar twee bij twee
een ligplaats, loopgraaf om elkaar
in te kruipen, het onzegbare – de liefde
die alles overwint – verkennen en bekennen
op het rode plein van samenzijn – Niki
tita Valentyna is haar naam

26-02-2023 / Cartouche

een pleidooi om het rode plein van samenzijn te herstellen – in een taalspel waarbij dichter de woorden afbreekt en samenvoegt om nog meer aandacht voor zijn boodschap te genereren: liefde overwint alles. op het gevaar af dat we in dit land alle russen het oorlogsgraf in wensen breekt cartouche een lans voor een vurig liefdespel dat alle grenzen in woord en zelfs in beeld- let op de vorm van het gedicht – te buiten gaat.

**zelfs de liefde**

die pijlen en dat dikke jongetje
misvormd met vleugeltjes

en steeds dat veel te rode hart
dat niet veel goeds belooft

niets blijft buiten schot
als de verlievering
eenmaal is ingezet

anke labrie
26-02-2023

het verkiezingsdebat geschreeuw dreunt door de kamer hoe zacht ik de tv ook zet – het is ordinair – het is geblaat – het is scoren nou ja scoren – eigenlijk is het niks – helemaal niks en zeker geen poëzie – moeilijk om me te concentreren op de poëzie – op de poëzie van Anke op dit moment – wat is ‘verlievering’ ik weet het niet – op de tv bij het debat is ‘verlievering’ niet aan de orde. grenzen dicht grenzen dicht schettert ze – straks roept ze – dood aan de dichters – de dichters dood. de verlievering is nog niet ingezet.

Seraphina Hassels met Mr Blue

**Mr Blue**

Vochtige lippen raken
haar warme oor
lispelen een liedje van
verlangen
begerend naar
binnen

ze buigt haar hoofd
beheerst nog net
haar zinnen
out of key
niet aan beginnen

Seraphina Hassels

MELVIN VAN ELDIK: ‘ik zie golven sterven…’

zojuist mijn nieuwe gedicht geplaatst – als je maar geen gedichten gaat schrijven – en wie schrijft er een gedicht hahaha onze MELVIN – vanuit verre streken waar het leven nog goed is – ENORM is – dat hij er van genieten zal – dat hij er van genoten heeft:

**afscheid**

tussen eb en vloed
lees ik mijn levensfactuur
in het golfribbelende zand

de woorden worden snel gewist
door de begerige nooit te beteugelen oceaan
herinneringen, toekomstbeelden
gedachten berijden de zilveren koppen

komen en gaan
slaan stuk in de branding
verdwijnen weerloos in het niets
ik zie golven sterven

in de schoot der ontijdelijkheid
gelijk ons heengaan
soms bevallig, niet zelden
donderslagend wreed

Melvin van Eldik

pom wolff: als je maar geen gedichten gaat schrijven…

**schrijf waar**

dit is geen tijd om gedichten te schrijven
vlieg wat af – stikstof so what
kan jou het schelen
als je maar geen gedichten gaat schrijven
haal ze niet in je hoofd

sterf een heldhaftige dood
doe een aardbeving doe een overstroming
maakt allemaal niet uit
doe een oorlog doe aan liefdesverdriet
het is allemaal goed

maar schrijf geen gedicht
dan denken ze dat het waar is
dan pakken ze het op
dan moet het vernietigd
dan moet het ausradiert

pom wolff

breaking news: VON SOLO opgepakt

Elke zondagochtend ga ik, nadat ik de hond uitgelaten heb, een eind fietsen,. Dat maakt mijn hoofd leeg en levert wat beweging op. Afgelopen zondag fietste ik langs de Van Nelle Fabriek. Toen ik het terrein af kwam en Spangen in fietste, kwamen er een paar jonge mannen uit de bosjes. Mijn eerste indruk was, dat het daklozen betrof. Wel een raar moment voor daklozen om daar uit de bosjes te komen. Ze zagen er ook wat te jong en net niet onverzorgd genoeg uit om zwervers te zijn, maar tegenwoordig weet je nooit. Toen ik langs het Sparta stadion fietste, zag ik, dat er opvallend veel auto’s stonden met buitenlandse kentekens. Een eindje verderop stond een busje van Prorail met een politieauto. Er kwam net nog een politiecombi aangereden. Aan de overkant van de weg, zag ik meerder jongeren een onverhard pad oplopen, richting het spoor. Ik hoorde een elektronische beat en het werd me duidelijk. Er was een illegale rave aan de gang.

Nieuwsgierig als ik ben, zette ik mijn fiets op slot en liep ook het pad op. In mijn zondagse kloffie val ik niet op tussen dat soort mensen. Ik zie er doorgaans uit als iemand die naar een illegaal feest onderweg is. Het enige waar ik in verschil, is dat ik tegen de vijftig loop. Mijn geringe lengte compenseert dit, waardoor ik er dan toch weer minder oud voorkom, of gewoon minder opval. Op het terrein onderaan de spoordijk stond nog een DJ set te draaien en stuiterden wat ravers op en neer op de beats. Het zag er in het schrale ochtendlicht uit als een mengsel tussen triest en hoopgevend. Op een gegeven moment ontstond er een tumult en reden drie politie combi’s het terrein op. Uit de bosjes kwamen wat ME-ers en de overgebleven feestvierders werden ingerekend.

Op dat moment voelde ik een hand op mijn schouder. *Of ik mij kon identificeren?* Ik zei dat ik dat uiteraard kon, maar dat ik er niet bij hoorde. Dat maakte de agent niet uit. Ik moest meekomen en werd ingerekend. Ik protesteerde nog, maar het had geen zin. Verder leek het me weinig zinvol om met een wetsdienaar in discussie te gaan. Die volgen ook maar bevelen. Op het bureau zouden ze snel genoeg inzien, dat ze met mij een bok geschoten hadden. Ik stuurde nog een berichtje naar huis, dat ik wat later zou komen. Prompt werd mijn telefoon ingepikt door de wouten. Ik stond er dus analoog voor. Samen met een twintigtal feestgangers werd ik gevangengezet. Eén voor een werden ze opgehaald uit de verzamelruimte op het bureau en na verhoor heengezonden. Net zo lang, tot ik de enige was, die nog achter gaas zat. En nog niet gehoord was. Toen werd ik opgehaald, door een tweetal dienders in burger, vergezeld door een reguliere agent.

Het was zacht verlicht in de verhoorkamer, net zoals in de film. Wat ik daar deed? Hoe ik wist, dat daar een rave was? Wat een blanke, middenklasse man van tegen de vijftig daar dan te zoeken heeft? Of ik drugs gebruikt had, of verkocht? Of ik de organisatie kende? Of ik ook een wappie was? Of ik recent nog vreemde denkbeelden had gehad? Of ik samenzwoer met anderen? Waar mijn auto was? Of het klopte., dat ik met regelmaat naar Brussel ging? Of ik wel wist wat de gevolgen hiervan konden zijn? Waar mijn vriendin was. Of ik poëzievoordrachten deed? Of ik wel eens speelfilms gemaakt had van subversieve aard? Waarom ik altijd zwarte kleren draag? Waarom de zwart-rode vlag wappert bij mij thuis op 1 mei? Of ik geloofde in vrije liefde? Waar mijn dochter logeerde? En of mijn zoon wel eens zijn karate vaardigheden buiten de dojo gebruikt? Of ik wel wist, wat er allemaal aan de hand was? Alle vragen beantwoorde ik naar beste eer en geweten. Daarna vroeg ik waarom ik nog vastgehouden werd. Die vraag werd echter niet beantwoord en ik werd zonder verdere tekst en toelichting door de zwijgende agent in uniform naar een cel gebracht.

Daar heb ik de nacht doorgebracht. De volgende ochtend kon ik gaan. Er werd geen verdere tekst en toelichting gegeven. De agent die me uitgeleide deed keek me even aan. Dat moment greep ik aan om hem te vragen waarom ik zo lang vastgehouden was. Hij keek even over zijn schouder en fluisterde toen: ‘*Omdat het gewoon niet klopte dat u daar was. U kon daar gewoon niet zijn. Het klopte gewoon niet, U daar zo*’ . En toen stond ik weer buiten. Een dag later. Zelfde tijd als gisteren. Ik belde naar huis en daar werd opgelucht opgenomen. ‘*We dachten dat ze je niet meer zouden laten gaan. Het was zo vreemd.*’ Ik zei dat ik dat ook vond. Stapte op mijn fiets en reed naar huis.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl