Mijn oma bakte appelflappen. Met een theedoek op d´r hoofd en een flinke portie liefde. Succes verzekerd. Maar ik bak oliebollen. En dat wordt best weer een uitdaging dit jaar. Moeilijk is het niet maar mislukken doet het maar al te gemakkelijk. Vooral ook omdat ik het niet vaak doe: oliebollen bakken. En omdat ik steevast vergeet wat er vorig jaar ook weer allemaal fout ging. What´s in a name? Het draait dus om olie. Duh! De temperatuur ervan vooral. Van die olie. Zoveel is duidelijk. Bollen bruin maar niet gaar? Ik heb het euvel ooit eens nagevraagd bij de kraam naast het busstation: teveel suiker is een regelrechte spelbreker. In het beslag tenminste.
Misbaksels zijn meteen rijp voor de vliko. Altijd. Weg ermee! Soms zelfs de hele zwik. Huppakee. Zonder pardon. Volgend jaar beter. Maar wat een feest als het straks weer eens lukt! Ik ben niet van die droge banketbakkersballen overigens. Bah! Alsof je zand hapt. Nee, het vet moet je als het ware uit de bek druipen. Een beetje klef nog van binnen is ook een must. Een heel klein beetje maar; voor die zachte soepele beet. En lauwwarm moeten ze ook nog zijn, die bollen: te consumeren met een overdosis poedersuiker. Natuurlijk!
Verder nog? O ja, een flinke scheut bier moet er in. In het beslag. Liefst zo´n Belgische tripel die flink gerijpt is op de fles. Met zo´n laagje grauwe drek onderin. Het is vooral die drek die wonderen doet. Twee eetlepels vers geperste sinaasappel ook! Voor de frisse smaak. Krenten? Mooi meegenomen; maar ik bewaar ze dit jaar liever voor de pap van morgen. Want het kan verkeren.
Anything else? Hoop! Dat is vooral wat ik nu nodig heb. Een flinke dosis hoop.
Ha Pom, Mooie kerstdagen gewenst voor jullie! Hierbij een op herinneringen (zo’n 60 jaar geleden alweer) gebaseerd gedichtje. Trouwens erg leuk, die foto met wensen van MIo! Hartelijke groet, Anke
kerstfeest
de kerstversiering blijft op zolder haar hoofd staat er niet naar dit jaar één slinger heeft zij opgehangen de slinger met herinneringen
geur van kerstgroen en van sinaasappels in een cirkel rond de boom gelegd
de boom met echte kaarsjes, vogels, ballen, gespikkelde chocoladekransen en een piek
het witte tafellaken met de rode linten
het kerstontbijt met krentenbrood gevuld met spijs en nog een ei ook, zacht gekookt naast ieder bord het kerstcadeau een boek van W.G. van de Hulst
zondagse jurken aan, papa in zijn nette pak mama die lekker naar Tosca ruikt op ons orgel speelt en liedjes met ons zingt
als papa uit de kerk komt is het eten klaar konijn of kip, pudding zonder vel met slagroom papa leest hierna hardop het kerstverhaal het is maar kort en hij klapt vlug de bijbel dicht nog snel een dankgebed en dan zijn middagdutje
’s avonds leest mama de kleintjes voor uit de kinderbijbel met de plaatjes zij leest zo mooi dat je het wel moet geloven
AnkeLabrie: ’s avonds leest mama de kleintjes voor (..) zij leest zo mooi dat je het wel moet geloven
wij van hier wensen Anke labrie inspirerende dagen ook weer in 2022 – het is een zeer gewaardeerde bijzonderheid dat een belangrijke amsterdamse schilder de site pomgedichten zo verrijkt met haar bijdragen.
Ditmar Bakker: AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG – Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
wij van hier houden zo vreselijk veel van het fenomeen Bakker dat we hem wel in een kerstbrood zouden willen verwerken en opeten. de bijzondere bijdragen die wij dit jaar van hem mochten ontvangen – sommige bijdragen heel goed leesbaar maken pomgedichten tot iets heel bijzonders. zo ook vandaag – JEZUS is niet voor niks gestorven en moeder maria heeft niet voor niks gebaard.
Max Lerou: aanloop naar het kerstdiner (bedaren doet ze later wel)
dichter en ik mag wel zeggen persoonlijke vriend max lerou houdt het literaire landschap in de lage landen op peil. geen romantische uitspattingen – het is bij max altijd erop of eronder – maar de site kikkert er heerlijk van op. als tegen gewicht bij al die romantische dingetjes van webmaster – max en zijn geliefde mooie kerst!
AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG
Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou en bloedde U op het ruwhouten kruis: versiering die per el verkopen zou en kransjes en een extra dagje thuis.
Thans knielt men, onder vrolijk klokkenspel, terwijl de man van God -een stem als honing, ogen als staal-, aan dat stoutmoedig stel de boodschap opdreunt van de Hemelkoning.
Men luistert niet. Eerder hoort men de wind dan al wat U ons opdroeg voor U stierf. Oh, Heer van Vrede, oh, geheiligd Kind! Hoe stil ligt U in ’t graf, die heil verwierf.
’t Is of die rots, door ’n engel ooit beweend, nu wederom toesluit: Uw Woord versteend.
Ditmar Bakker
aanloop naar het kerstdiner (bedaren doet ze later wel)
het was weer zo’n vrijdag waarop van alles te beleven in de lidl bij de diepvries zal het bij de versafdeling zijn
ik weet nog goed hoe het begon ze tastte naar de sojabrokken het praatje met haar borsten
al snel wist ik van toestand en regels het spel door hem verzonnen de vlugge uitjes in het park het vieruurtje en dat andere met zijn kids
-ze zijn verdomme gemanipuleerd die brokken japanners geven dat hun varkens niet eens- ze las het gister nog in de linda
het is woede als het brood was zou ik zeggen oer maar het is geen brood het is woede opgekropt en in de strot gefermenteerd – zo een woede
ml
Rik van Boeckel: hij zingt een lied voor jou – dat is als een lied vol trouw
wij van hier wensen europa reiziger Rik van Boeckel een goed jaar toe. en mooie dagen natuurlijk. elke week lezen van zijn blijmoedigheid – in een hemels ritme van alle mogelijk denkbare elementen.
Kerstroes
Vlotte wensen dansen langs kansen hemelse gedachten zinnen op zon het vuur van de dagen vlamt rustig de nacht verdwijnt in de kerstroes
vredig staart de kerstman naar de hemel zijn baard kriebelt vele seconden hij zingt een lied voor jou dat is als een lied vol trouw
wanneer de nacht komt als een engel en de dag valt als een blad zal hij vele kerstliederen zingen met de waarheid op zak en zonder veel moeite op de étude van gemak.
Rik van Boeckel 25 december 2021
stuur svp in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
René Brandhoff: Voor alle pombezoekers, het Hoofd Vredezaken niet in het minst.
Wij van hier – zelfs door god en ook door de overheid gewaardeerde vredestichters – wensen de brandhoffjes fijne kersttaart en alle liefde!
Frans Terken: een kleurrijk nieuwjaar!
Wij van hier bedanken Frans voor de vele bijdragen aan pomgedichten punt nl – Frans draagt mede deze site – dat het jaar 2022 voor hem en zijn lieven mooi, bijzonder en gezond zal zijn!
Goede kerstnacht heer Pom,
Bij deze onze Kerstwens, ook al gedeeld op Feesboek; kort, met Kerstavond erbij is Kerst 3 dagen, daarom deze haiku:
Wit winterlandschap doet verlangen naar warmte een kleurrijk nieuw jaar
Dag voor kerst 07:10 Even een pak melk halen en dan hoeven we de deur niet meer uit. Winkelwagentje is gelukkig niet nodig, want op dit vroege uur is er al geen een meer te vinden. Hup snel dat pak en naar de zelfscan om er achter te komen dat de bankpas in de andere jas zit. Dan maar aansluiten het is tenslotte vroeg. Nummer vijf in rij vijf vol uitpuilende winkelwagens met een overvloed aan drank en eten alsof er voor een maand ingeslagen wordt. ik ben eerlijk, thuis komen we ook niets tekort, maar puilen de kasten niet uit. We eten lekker, maar normaal en iedereen in huis of die komt maakt zelf een eigen gerechtje wat hij lekker vind. Ongetwijfeld wordt het een geheel wat totaal geen samenhang kent, maar super gezellig. De spelletjes staan klaar voor ouderwetse gezelligheid, zonder telefoon en tv.
Kerst zonder de vriend van dochterlief, omdat zijn opa in Cyprus onverwacht overleed. Kerst zonder jeugdvriend Martin, omdat hij besloot de kanker club voor kerst te verlaten na nog een paar intieme fijne dagen met zijn vrouw en kinderen. Kerst hier gevierd vol gezelligheid, maar voor velen ook een tijd van eenzaamheid, zoals bv de cliënt van mijn dochter. Nog geen 17 jaar en alleen thuis in den Haag. Pa en ma in scheiding, mams wil niemand zien en paps heeft besloten te vertrekken en een hotelletje in Heerlen te nemen. Kerst is niet standaard een tijd van gezelligheid, dus kijk om je heen en breng ergens wat lekkers of nodig iemand uit, al is het maar voor een drankje. Het geeft zoveel meer als die pakjes onder een boom.
Ik wens jullie fijne dagen, duik met koffie en een kerstsprookje op de bank en blijf geloven dat sprookjes bestaan.
<! Het loon staat weer op de rekening. Mijn eerste actie is dan altijd een fors deel in contanten op te nemen. Dat geeft me bijvoorbeeld de mogelijkheid om illegale wapens of vuurwerk te kopen. Ook zorgt het ervoor, dat mijn zorgverzekering niet precies kan zien hoeveel ik drink in de kroeg of hoeveel bier ik bij de avondwinkel koop. De kaasboer vindt het ook aangenaam, want het scheelt in de kosten van PIN-transacties. Uiteraard ook iets met belastingen. Aangekomen bij de pinautomaat staan er echter twee rijke blanken voor me. Ze zijn naarstig bezig een groot bedrag te storten. Dat moet steeds met stapeltjes, dus duurt een eeuwigheid. Achter me vormt zich intussen een rij. Ik voel in mijn zak naar mijn bivakmuts, maar die had ik niet bij en mensen overvallen met een mondkapje op is echt beneden mijn stand. Ik besluit uit de rij te stappen en pak mijn fiets. Wat me vooral opviel aan de rijke blanken was, dat ze zich totaal niet bewust leken van de ontstaande rij noch van het feit, dat al dat geld best aanlokkelijk kon zijn voor kwaadwillenden. Ze pasten bij mij in een ergerniswekkend plaatje.
Op de fiets kwam de gedachte, dat het bijzonder opvalt hoe dit soort rijke blanken altijd erg zichtbaar zijn en meestal irritant in de weg lopen. En wat dan opvalt is, dat ze zich daar zelden zelf van bewust lijken. Of dat is als ze de rij voor de pinautomaat ophouden, in hun Range Rover het fietspad blokkeren als ze dubbel geparkeerd staan of stampij maken bij mijn friettent, omdat Hossein de bestelling niet in losse bakjes heeft gedaan, maar in een gezinszak, toegang tot schoolpleinen blokkeren met Urban Arrows en diverse Rotterdamse buurten koloniseren met geld uit Amsterdamse overwaardes. Om maar wat van de honderden voorbeelden te noemen. Het is vooral dat dedain wat uitstraalt, dat wat ze niet zien, er ook gewoon niet is. Zo kun je je makkelijker door de wereld begeven en hoef je je ook geen vragen te stellen bij de rotstreken die je uithaalt.
Zo halen multinationals ook rotstreken uit aan de lopende band. Als ze geen belasting ontduiken of de wereld naar de knoppen helpen, dan roven ze wel steunfondsen leeg die eigenlijk bedoeld zouden moeten zijn voor mensen die steun nodig hebben. Mooi voorbeeld is KLM. Maar banken, vastgoedfondsen en ook de overheid doen er allemaal in hun rol lustig aan mee. Gisteren sprak ik mijn kapper die aangaf, dat het einde wel in zicht is. Hij kan de zaak opdoeken. Overheidssteun blijkt te bestaan uit leningen. En ook de boekhouder snapt wel, dat je daarmee geen zaak overeind kan houden. De pandeigenaar en verhuurder geeft ook geen thuis. Die heeft nog liever dat het leegstaat, dan een maand geen huur te vangen. En mijn kapper, die intussen geldt als een ankerpunt in de buurt na een kleine 5 jaar, mag dus verrekken. Met dank aan de rijke blanken. In het boek ‘5.000 jaar Schuld’ van David Graeber staat ook duidelijk, dat kleine schuldenaren altijd gestraft en uitgeperst worden, terwijl grote schuldenaren kwijtschelding krijgen. Zal wel iets zijn met disputen en studentencorps. Ik heb ook nog nooit een staking gezien van directeuren, investeerders, consultants, managers, advocaten, bankiers, verzekeraars, politici of chirurgen. Dat komt, omdat die altijd wel voor elkaar zorgen, over de rug van de rest. Als je niet kijkt bestaat de rest namelijk gewoon niet.
Als ik zo door zou ga met redeneren bestaat de kans, dat ik behoorlijk zuur zou eindigen. Maar dat ga ik niet. De oplossing, ligt ergens, maar ik weet nog niet precies waar. Wat wel duidelijk is, is tegen wie we moeten opstaan. En dat kan alleen, door de regels van het spel te veranderen. De huidige economie en machtsstructuren moeten kapot. En dat kunnen we alleen samen met andere mensen. We moeten meer zelf gaan doen. Dingen maken en minder kopen. Onafhankelijk worden van salaris en regels. Massaal staken, als we er weer eens mij genaaid worden. Zelf nieuwe structuren bouwen.
Vrijdag is het zoals bijna elke vrijdag sinds maart 2020 weer borrel bij Kabouter Biergarten. Dat was een tegenreactie op de horecasluiting en de anderhalve-meter-maatschappij die toen als norm gesteld werd. Ik verkoop geen bier, maar je kan wel terecht voor een pint. Zo houden we contact. Intussen heb ik mensen leren kennen die een netwerk van dergelijke ‘speak easies’ opzetten, om het circuleren van ‘analoge’ gedachten en meningen via discussies en gesprekken in gang te houden. Dat helpt, in deze tijd van digitale demagogie. Goede mensen vinden elkaar altijd en zo nog beter. We mogen ons er alleen wel iets meer van bewust zijn, wat de potentie en de waarde daarvan is. En dat we samen misschien de strijd wel aankunnen, die van achter een scherm niet te voeren is. Laten we dat dan nog zien als iets goeds dat voortkomt uit deze matige tijd. We leren elkaar weer meer op waarde schatten en leren wie de vijand is. Die vijand is rijk, blank en virtueel. We kunnen hem niet ontkennen, zoals hij met ons doet, denk maar aan bijvoorbeeld een toeslagen affaire. Maar we kunnen het apparaat wel uit proberen te zetten. Die knop moet er ergens zijn. Als we stoppen te spelen volgens de regels.
Oh ja, dat was natuurlijk in de eerste plaats waarom ik ging pinnen…:)
Leestip: ‘Werk is geen oplossing’ van Marguerite van den Berg
soms iets voor wat er nog nooit geweest is een inzicht, een idee een vorm van medeleven een grap, iets goddelijks of een gedicht
In de ruimte tussen de woorden en hun betekenis doet zich soms iets voor wat er nog nooit geweest is een inzicht, een idee een vorm van medeleven een grap, iets goddelijks of een gedicht
en natuurlijk het gevaar van de totale leegte krankzinnigheid van chaos zonder houvast onbetekenende woorden te pijnlijk om
maar ach en wat dan nog veel is onbegrijpelijk vluchtig en diffuus wie weet en wellicht verliest nu ook het vacuüm aan gewicht
Twee tandenborstels, één tweehonderd excuses door een telefoon God in de Hemel laat ons slapen.
Dear Pom
Er valt veel te zeggen over dit gedicht. De een zegt dat het een oud gedicht is. De ander zegt dat ik het al twintig keer heb ingestuurd. Beide beweringen zijn waar, maar ik bied het je toch nog een keer aan. Gewoon om iedereen te treiteren, ik voel me vandaag vijandig.
Liefs
Karin
Afscheidsritueel
Twee tandenborstels één twee messen, ook voor twee twee abrikozen, drie twee kussen, nu zo koud.
Drie geheimen, vier vier boeken, vijf gedeeld vijftien tranen, honderd gedachten.
Negen bijbels, tien kaarsen twintig lessen, dertig gebaren wij hebben tweeduizend jaar geleefd.
Twee tandenborstels, één tweehonderd excuses door een telefoon God in de Hemel laat ons slapen.
Ik mis haar. Haar geur. De bitterzoete smaak toen ik haar onverhoeds in d’r oksel likte en de ontwapenende lach die daarop volgde. “Niet doen,” giechelde ze. Maar ze meende er geen kloot van. Ik wist het zeker.
Eva is het soort vrouw dat overal gelikt wil worden. Als een wolvin bewoog ze. Soms bijna grommend en schijnbaar hoekig. Soms behoedzaam. Uitdagend bijna. Grimmig misschien zelfs af en toe. Maar steeds rond als de schoonheid zelve. En zo oneindig lief. Verlangen is een vreemd beest. “Sorry,” stamelde ik onbeholpen. Beneveld door haar godinnengeur wist ik niets anders dan zoiets triviaals uit te brengen. Sorry. Wat een druiloor. Cupido. Stupido. Zo onzinnig. Ik moet huilen.
Iets wat zo echt voelt kan haast niet onwaar zijn. Het mag niet. De kleuren zijn nieuw. Alles is nieuw. Alles ist wieder offen. Ze is een beestachtig liefdeswezen dat is geschapen om te stralen als de zon. Om mij met haar liefde bij te lichten zodat ik haar contouren voor altijd kan ontwaren in de diepste krochten van oneindige duisternis. Ik zie haar. Opnieuw. En opnieuw. Steeds opnieuw zie ik haar. In alle bochten en kronkels in mijn hoofd duikt ze op.
Ik wil vluchten in de donkerste spelonk van mijn bestaan. Maar ook daar schijnt de zon. Ik ben ontheemd. Hoe moet je zoiets zeggen in het Frans? Je suis désolé?
Dag Pom, Ik kies voor Ien Verrips. Mooi gedicht dat dicht bij het schilderproces komt, de Japanse prent noemt, een van mijn favoriete kunst uitingen, en het gearriveerd zijn, waarnaar ik nog op zoek ben.
pffff, net op tijd. Het is soms moeilijk een moment te vinden en de juiste ‘mood’ maar het is deze keer eindelijk weer gelukt Binnen de tijd. Zie uit naar de anderen en wens je alvast veel gezelligheid in de komende tijd.
< –> in dit bijeen gespatte land waar met kronkelige streek de gestreepte takken van een stam voorzien ik kijk neer op een vallei met in de verte lijnen van heuvels die zich zachtjes tonen ik droom mij in een japanse prent vlekken vegen de lucht blauw knalt mij tegemoet met klanken en ik weet ik ben gearriveerd
IV dec 21
Ien Verrips
–> Ien en de japanse prent waarbij ze zich blijkbaar thuis voelt. met vegen en strepen – stars and stripes. hoe dan ook – soms zijn er regels zo mooi dat ze adembenemend werken – en dat is hier bij Ien het geval – die laatste regel van het gedicht – die van een zeldzame schoonheid is: “en ik weet ik ben gearriveerd” – prachtig. die prachtig beschreven state of mind, dat prachtig weten – alsof er iets van overgave is.
Gemengde techniek, aquarel, inkt, pastelkrijt – Catharina Mastenbroek
tsja ga er maar aanstaan – webmaster dacht met het uitroepen van het gedicht van de week – voor een makkelijke opgave te staan. maar zo is het niet. het ene gedicht mooier, indringender, meeslepender dan het andere. de lofuitingen zijn onder de gedichten geschreven. moet je dan nog daarbovenuit een extra lofuiting uitbrengen. dat is de vraag. ik doe het deze week eenmalig niet. ik vraag de kunstenaar catharina mastenbroek welk gedicht haar voorkeur heeft. – nog even wachten dus voor de uitslag. dat is dan wel het voordeel van het gedicht van de week – we hebben nog een week de tijd – uiterlijk natuurlijk.
RIK VAN BOECKEL:stille schildering van universele dagen
ANDREA VAN HERK: een poging verder te leven te midden van alles en niets
ANKE LABRIE: de lucht is gemaakt om erin te verdwalen
FRANS TERKEN: je zoekt een bos vol lijfsbehoud
IEN VERRIPS: en ik weet ik ben gearriveerd
wie schrijft deze week het gedicht van de week op pomgedichten punt nl – en u wordt bijgezet – in de eregalerij van gedichten van de week van pomgedichten punt nl – zie rechtsboven op de pagina!!! – een eer voor het leven.
het thema – de aanwijzing luidt: schrijf een meeslepend gedicht bij het hierboven afgedrukte prachtwerk (gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen – voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
op jezelf
alsof we samen even schuilden op een plaats waar niemand komt waar niemand meer een naam heeft
waar alles stil ligt, alles lege tuin is met lege bomen, met lege bladeren lege bloemen
en dan is er het loskomen van de grond alleen is de weg zo lang die je van binnen uit holt
pom wolff
Pom, hier mijn poëzie bij het schilderij van CatharinaMastenbroek. Groeten, Rik
Stille schildering
Het licht tussen de takken zoekt de schaduw van het bos schuift op naar ‘t schimmenrijk witte schemering deint naar de horizon
bladeren wachten op een nieuwe lente achter elke einder heerst de toekomst wolken herbergen blauwe lucht in stille schildering van universele dagen.
Rik van Boeckel 18 december 2021
<–> ha heerlijke poëzie in donkere dagen. Rik weet de dagen van licht lucht tijd en reden te voorzien – dat we weten waarom we leven. en waarheen! de stille schildering universeel met iets van een nieuwe lente ingekleurd – een hoopvol verwachtingsvol gedicht. prachtig – heerlijk.
ZO’N DAG
Bomen verleggen vogels en grenzen aan de wei we staan, kijken, een poging verder te leven te midden van alles en niets hier, daar, steeds een stukje dichterbij
In de verte klinkt de sneeuw op de daken moeder aarde we kijken elkaar aan laten het praten
Jij bent ik en ik ben jij
Andrea van Herk
< –> wat fijn dat Andrea de weg naar ‘de pom’ weet te vinden – de titel helemaal in stijl – de zondag gestyled en tot een bijzondere dag gemaakt. u weet wel zo een dag die we allemaal wel een keer of als we geluk hebben heel vaak meemaken – wellicht mogen meemaken – de relatie in de week gelegd! en hoe. plaats, afstand, van heel veel tot heel weinig vorm gegeven – is het alles is het niets – en dan is er ‘het praten laten’ – en dan is er die complete stilte – in stilte uiteindelijk is er toch nog het opgaan in elkaar. tot het op is.
het is er te donker beneden daar waar je verdwaalt
maar tussen de takken daarboven komt er altijd wat blauw
zolang je maar wacht totdat de wind ze zachtjes beweegt
de lucht is gemaakt om erin te verdwalen zij brengt je wel thuis
< –> prachtige regel: ‘de lucht is gemaakt om er in te verdwalen…’ – ook Anke schrijft hoopvolle woorden voor donkere dagen, voor een donkere zondag, voor donkere luchten, wellicht TE donkere – hoe de grond soms als een donkere afgrond bestaat voor wie zich van plaats naar plaats begeeft. verdwaalt. en zie daar het hoopvolle blauw – om thuis te komen – om te dromen – het sombere aardse verdwalen met hemels blauw voorzien. een schilderij in woorden legt Anke naast het getoonde beeld.
Goedemorgen Pom,
nog een bijdrage voor het gedicht van de week, bij het werk van Catharina Mastenbroek. Warme groet, Frans
Stiltegebied 3
Hoe ver het ook lopen is je klimt hoopvol uit het dal gaat in dit afgelegen gebied naar waar het groeien heerst
ook op deze beschutte plek waart luidruchtig de stilte een klinkende noot tussen bomen die zo onbeweeglijk lijken
ze kraken brutaal hun takken ruisen tot in het laatste blad trakteren je op de zang van vogels die zich voor je ogen verstoppen
je zoekt een bos vol lijfsbehoud de rust van een niemandsland voor het oorverdovende in je hoofd komt er bedrogen uit
–> prachtige regels – de zoektocht naar ‘een bos vol lijfsbehoud’ of die over ‘de beschutte plek waar de stilte luidruchtig rondwaart’. de woorden van het gedicht zijn als het ware aan de kapstok van de twee gememoreerde prachtregels opgehangen. uitgebalanceerd en evenwichtig – het gedicht buigt nergens door. mysterieuze afloop in de laatste strofe beschreven. de mens kan vinden wat ie wil maar of ie het ooit vinden zal – daar plaatst de dichter vraagtekens bij.
De harde eenvoud van een X. Deze week schreef ik je mijn afscheidsbrief. “Verdomme!” schreef ik “Hoe durf je ons kankerclubje te verlaten, nu zit ik dadelijk alleen met die “puddinglul” zoals jij hem al van kinds af aan noemt opgescheept en…hij met mij, misschien nog wel erger.” ik schreef meer, bedankte je voor je vriendschap van al 50 jaar en steun de laatste tijd en dat je niet van me af zult zijn en ook niet van die “puddinglul”, want je zit in ons hart en mocht je gaan overwint onze vriendschap de dood. Eigenlijk hadden we tussen kerst en oud en nieuw ons jaarlijkse rondje Schiedam gaan doen, wandelen door de buurt. Vlaardingerdijk, Aleidastraat, de oude Roomskatholieke begraafplaats waar we vroeger door het hek klommen om beukenootjes te rapen om dan uiteindelijk te eindigen bij het jenevermuseum voor een drankje/borrel om ongetwijfeld de herinnering aan de ratten voor de film Nosferatu naar boven te halen die in de lange haven rondliepen en waar we op afstand naar keken als kleine kinderen. Vorig jaar gingen we niet vanwege mijn kuren en dit jaar komt jouw op handen zijnde afscheid ineens hard om de hoek kijken. Je hebt de brief gelezen, ik stuurde hem ook digitaal voor als de tijd te snel zou gaan en je antwoorde met een X. Jouw kennende verwachten we dat je dit overwogen doet. Er is geen juiste tijd om iedereen die van je houdt te verlaten. je wil dit niet met kerst of op oudejaarsavond. Godverdomme ik ga je missen. Nooit kwam een simpele enkele X zo hard binnen.
