We speelden in het warme zand in de zonovergoten duinpan, jij in je blauwe jurkje en ik en wezen elkaar margrieten aan. De meeuwen krijsten enthousiast. Ook de zeehond applaudisseerde.
Geen moeder die “Aan tafel!” riep, geen donkere wolk boven ons hoofd, we speelden in het warme zand
en je reisde naar de overkant. Ik zond je bloemen na.
Het was weer mooi op Planet France. Alsof je iedere dag opnieuw geboren wordt in een wereld die nog meer kleur heeft dan de dag ervoor. Ik beleef er momenten die eindeloos doorgaan. Een seconde van eeuwigheid duren ze. Moeder aarde is de liefde zelf. Eva haar profeet. Ik kan haar voelen. Maar de klok is wreder dan het lot. Hij tikt. En hij tikt. Totdat de wekker je pesterig schreeuwend terug naar het leven sleurt. Maar ik wil helemaal niet ontwaken. Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog. Net zolang schreeuwen en janken totdat ik bezwijk aan haar liefde zodat ik steeds opnieuw in haar armen wakker wordt. Zeus en z’n kornuiten kunnen het bos in. Ik blijf voor altijd hier. Zelfs als ik er niet ben.
allereerst dank aan de dichters die hun gedachten over de vooravond met ons deelden – mooie gedichten. twee gedichten vielen in het bijzonder op – Peter Posthumus met zijn aangrijpende slotstrofe – wat mij betreft goed voor goud. ook opvallend in taal en inhoud is het in zekere zin ongrijpbare gedicht van Mandy Eggerding. zilver voor met name deze prachtregels:
vanaf de spiralen ik en jij in een morgentaal – mogelijk zelfs een gedicht / staar ik gaten in wat vermolmd rot
beide dichters van harte! lees de prachtwerken hieronder:
Hoi Pom,De gedachten rond het thema pakte wat somber uit, laat het een dichterlijke overdrijving zijn:
Nu goden zijn vervangen door strikte logica godinnen zijn verbannen naar de spelonken van het verleden het afval zich ophoopt boven de verschroeide akkers er in de herfst geen bladeren meer zullen vallen en iedere gedachte te kort schiet
nu hoor je op het slagveld af en toe geschreeuw zie je in de ogen, in de tranen van de laatsten dat zij nooit meer zullen zingen
Peter Posthumus
ik ga van vera nog weleens een lesje Pessoa krijgen heeft ze mij beloofd: ‘Ja, ben hem gaan lezen, Pessoa, na eerder mislukte poging, om erachter te komen waarom die man zo wereld beroemd is, want zijn poëzie raakt me niet qua schoonheid. Nu denk ik dat dit ook niet de reden is van zijn roem. Die hem overigens pas ten deel viel na zijn overlijden, toen ze kisten met zo n 46 000 documenten vonden…’ voorlopig doen we het met haar aanwijzing: aan de vooravond… iets meer pessoa:
Aan de vooravond van nooit vertrekken / Hoeft men tenminste geen koffers te pakken. de dichters kunnen alle kanten op – Peter kiest voor de fatale: mooie laatste strofe in een fatalistisch gedicht – aan de vooravond van de ondergang lezen we de opmerkingen die de dichter nog net kan maken. indrukwekkend geschreven – zo weinig woorden zoveel impact.
Hoi Pom, Een reactie op Vera haar Pessoa passage
Elke kier van dit venster verstopt een tocht waar ik het buiten in haar adem, zeg ik: hier en hier ruik ik meer dan gekapt hout
zie door het glas hoe lucht in dagen strekt ook door een dicht raam de wereld
vanaf de spiralen ik en jij in een morgentaal – mogelijk zelfs een gedicht
staar ik gaten in wat vermolmd rot, zeg ik: kijk in vergezicht is niets maar dan ook niets kapot
Mandy Eggerding
‘Aan de vooravond van nooit vertrekken Hoeft men tenminste geen koffers te pakken’
een ietsje meer – minder toegankelijk gedicht dan gebruikelijk op de site. wat gebeurt hier. vertrokken wordt er niet – zoveel is zeker. de boel gaat dicht op slot en er wordt geroken – er wordt gestaard naar wat vermolmd is en rot en voor zover er sprake is van een vergezicht is er niets aan de handa – zou reve opmerken. dichtbij is van alles loos – waar naar wordt uitgekeken heeft iets van bevrijding – dichter staart met een bevrijdende blik naar de toekomst wellicht. echte gezelligheid is ver te zoeken. zo kan het ook gezegd. of op een afstand bezien valt elke schade wel mee.
Rik van Boeckel – met hem wil ik Lissabon zijn
Peter Posthumus – dat zij nooit meer zullen zingen
Frans Terken – hebben we de vooravond nog
Ien Verrips – niet alleen het lichaam treft verval
Mandy Eggerding – ik en jij in een morgentaal
Anke Labrie – op de vooravond van al het ongewisse
Vera van der Horst – hoopten we de nacht te halen
foto: Cees Glastra van Loon
wie wint de enige echte virtuele – naar een door vera vd horst aangedragen pessoa passage – ‘aan de vooravond van …’ – trofee op pomgedichten punt nl? ja aan welke vooravond staan we eigenlijk – het is aan de dichter om daar invulling aan te geven – goede, slechte, liefdevolle wellicht beangstigende, onbegrijpelijke of toch voorspelbare – geef ons iets poëtisch asjeblieft lieve dichters – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is altijd weer de wind margo die wind die wind die zo onontkoombare zo onherroepelijke
het is de wind voor de doden margo bij de graven de onvermijdelijke de noodzakelijke soms ook de snijdende de striemende de bijtende en de wrange
die godzijdank aan ons voorbij ging altijd weer aan ons voorbij ging en nu pas weten we weten we margo
van het gezicht dat voor alle verloren gezichten staat opgeroepen om bezongen te worden en eenmaal bezongen onbereikbaar is als de eeuwigheid
pom wolff
Hallo Pom. Wel bijzonder dat een regel van Pessoa het thema is terwijl ik in Lissabon ben niet ver van de Chiado wijk waar Pessoa’s standbeeld staat. Bon noite. Rik
De stroom van herinnering
De stroom van de Taag laat zich gaan langs de kade van de buigzame Fado
coraçao deint in de steegjes van Mouraria achter ramen vol saudade in Alfama
herinnering verzinkt achter de ogen de gele tram gaat er koppig aan voorbij
het kasteel van São Jorge verschuilt zich achter de stille tranen van Rossio
zijn standbeeld aan overkant van de Rua groet koffie smakers met gemak
de brug over de rivier begeleidt wolken van schoonheid naar Pessoa tijd
met hem wil ik Lissabon zijn varend op de wind van het fatum.
Rik van Boeckel Lissabon 20 oktober 2022
ik ga van vera nog weleens een lesje Pessoa krijgen heeft ze mij beloofd: ‘Ja, ben hem gaan lezen, pessoa, na eerder mislukte poging, om erachter te komen waarom die man zo wereld beroemd is, want zn poezie raakt me niet qua schoonheid. Nu denk ik dat dit ook niet de reden is van zijn roem. Die hem overigens pas ten deel viel na zijn overlijden, toen ze kisten met zo n 46 000 documenten vonden…’ voorlopig doen we het met haar aanwijzing: aan de vooravond… iets meer pessoa:
Aan de vooravond van nooit vertrekken / Hoeft men tenminste geen koffers te pakken. de dichters kunnen alle kanten op – gaat rik de kant van pessoa op hahaha. geestig. in zijn echte van boeckelstijl lezen we een eerbetoon op en aan lissabon en het lissabon van pessoa – en dan meteen ook die gouden regel in riks gedicht: ‘met hem wil ik Lissabon zijn’. het is rik van harte gegund – mooie dagen daar in de kleine straatjes – en in die rammelende koppige gele tram.
Verloren lopen
Dwalen langs sloot en plas onbestemd afdalen naar het einde van zomer het is al verlangen naar de eerstkomende naar warmte die op aanwaaien staat
nu alles verkleurt het bladerdak om benen en voeten dwarrelt wat leven droeg wegvloeit in dor en dood een eerste nevel bevriest in schemerlicht
hebben we de vooravond nog een welkome kans om met huid en haar een late zonnestraal op te pikken injectie tegen een vuile winter
de vooravond min of meer letterlijk genomen – daar is nog een laatste beetje zon wellicht te genieten voordat we echt ‘verloren lopen’ – met kleine dichterlijke overdrijving wordt hier de zomer uitgezwaaid en worden barre ‘vuile’ winterse tijden voorspeld. mijn god waarom heeft u ons verlaten hahaha.
langzaam donkerend groeit de onrust de angst te verliezen om wat reeds verloren is niet alleen het lichaam treft verval eveneens de geest minder scherp dan voorheen probeert de tekenen te duiden opkruipende koude stijgende prijzen het roepen dat steeds luider klinkt niet alleen in de winkel moet de rekening worden betaald.
okt.2022 Ien Verrips
Ien maakt het allemaal nog vreselijker. niet alleen het lichaam ook de geest takelt af waar je bij staat. zitten we ook nog in de kou. geef dichters een vinger leed en je krijgt een hand vol leed terug. zoveel is hier zeker. lekker kort gehouden roep ik vaak. maar hier maakt de dichter je in een paar zinnen helemaal gelijk met de grond – hahaha. het woordje donkerend mag wel weg toch? het is echt zo een woord waar niemand op zit te wachten. zo een woord van zie hier hier hebben we met een dichter te maken. zo een woord waarna je bijna denkt – stop niet verder lezen als we zo gaan beginnen…
Aan de vooravond van nooit meer
hoopten we de nacht te halen lieten we de deuren open dronken we tot de bodem
de flessen leeg gooiden de glazen tegen de muur
alsof de muur nog breken kon ons binnen hield en niet naar buiten joeg
ons de nacht nog gunde maar we vielen eerder
Vera van der Horst
oh is het weer zo een avond in huize van der horst. ook hier een minder vrolijk oorlogstafereeltje – vera gooit er de overgebleven flessen alcohol maar tegenaan. alcohol verzacht het leed – het onontkoombare leed lezen we in de laatste regel – de hele boel struikelt daar de tuin in in eindhoven. pessoa of geen pessoa in eindhoven is het altijd feest.
Kunst10daagse Bergen 2022 Hotel Meyer ‘Artists aan zee VI’ nog t/m 30 oktober Ha Pom, Het was fijn vanmiddag even in Bergen te zijn en al m’n kleuren daar zo te zien, soms laad je daar zelf aan op. Tja, wonderlijk: kunst (daar is dit gedichtje waarschijnlijk wel door beïnvloed). Fijn weekend verder.
Hartelijke groet, Anke
de schikgodinnen glimlachen jij maakt met fluitenkruid door één snee in de stengel gewoon een vrolijk wijsje
zelfs op de vooravond van al het ongewisse word je niet afgeschrikt ziet daar ook vrijheid in
je spel blijft licht van toon het lot nam al zo vaak toch een andere wending en reed dan je angst omver
anke houdt het optimistisch – de beschreven persoon blijft bijna kinderlijk vrolijk zijn dingen doen – licht van toon ook – en dat dan aan de vooravond van ‘al het ongewisse’ – lezen we. het lot kan ook bij iemand weleens positief uitwerken. dat lees je niet vaak bij dichters.
Laat mij warmen in je ogen mij laven aan je mond laat mij schuilen aan je schouder geef mijn voeten grond laat mij steunen in jouw handen maak dat ik besta spiegel mij jouw tegenbeeld spiegel het hiaat
Ik zal je warmen in mijn ogen je laven met mijn mond jij kan schuilen aan mijn schouder lopen op mijn grond ik laat je steunen in mijn handen maak dat jij bestaat ik spiegel jouw mijn tegenbeeld spiegel het karaat
We zijn beland in een tijd van grote veranderingen. Woke is het nieuwe waakzaam, zitten is het nieuwe roken en wandelen is het nieuwe coachen. Elke kans is een crisis en honger maakt rauwe bonen zoet. Als je een hond of een vrouw maar vaak genoeg slaat, dan gaat het of ze er vanzelf om vragen. Het is de era van de grote sprong voorwaarts en de mars kan niet lang genoeg zijn. Net gelijk de reis naar Mars. Het is een fin de siècle avant la lettre, waarin we leven. De mooiste tijd!
Op de ‘werkvloer’ of wat daar in deze diensten economie voor door gaat, merk je daar concreet weinig van. De computersystemen zijn nog steeds even aftands, onbruikbaar en achterhaald als toen Bill Gates MS DOS lanceerde in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Er zijn alleen meer formulieren en regeltjes gekomen, waar niemand op zat te wachten. Alles in organisaties heeft Angelsaksische nomenclatuur verworven, waardoor het snel klinkt, maar verder niet vooruit komt. De afgelopen dertig jaar heb ik vooral mogen aanschouwen hoe de laatste vakmensen uitstierven en hun plaats ingenomen werd door een eeuwig leger van doorschuif stagiaires/trainees/management developees, HR-profiel-passenden, stoelverwarmers of andere talentvolle passanten. Het arbeidslandschap is meer dan ooit een catwalk van modegrillen geworden. Er komt niks nieuws onder de zon, maar het wordt wel steeds gekker. Er wordt vooral meer drukte gemaakt.
En als brave loonslaaf tracht je vooral eerst dekking te zoeken in je vakkennis. Je probeert je uren zo zinvol mogelijk te spenderen en te doen wat bijdraagt aan een betere wereld. Daarin wordt je echter doorlopend gehinderd door noodzakelijke ICT-solutions, PDCA-cycli, Document management systems en een immer groeiende berg Corporate policies en politieke sensitiviteit. Om van de drogreden van privacy wetgeving nog maar te zwijgen. Vergeet ook niet de minimaal vijftig mails, die in je box staan, zo snel je hem opent. Verder zit er een ‘business-controller’, ondersteund door een accountant, de financiële toekomst zodanig te manipuleren, dat ‘meer met minder’ in al zijn vormen nog altijd het adagium van reorganiseren is. Of wacht, dat heet geen reorganiseren meer tegenwoordig. Waarschijnlijk heet dat Lean management. Afgerekend worden KPI’s en datagestuurd werken.
Onder de streep verzuip je in het werk, doordat het je voor een deel onmogelijk gemaakt wordt en het voor de rest gewoon te veel is om nog te behappen. Wie ten onder gaat, wordt vervangen door een ambitieuze, bij voorkeur inclusieve, jongeling, die na een jaar door promoveert en een berg shit achterlaat, waar de volgende dan weer intrapt, net zo lang, tot de stront in het tapijt gelopen is en de echte schoonmakers van de organisatie ze eruit mogen gaan pulken. Ik behoor tot die laatste groep. Wij zijn getraind om op tijd ‘nee’ te zeggen in onze time management cursussen. Wij zijn mindful en worden voorzien van stoelmassages één keer per jaar. Voor ons staat er een wandelcoach klaar, om de burnout in het woud niet te laten uitgroeien tot een bosbrand. Wij zijn de sukkels die blijven, omdat we afmaken waar we aan begonnen zijn en geloven in en betere wereld. Na ons de zondvloed. Voor ons is pompen het nieuwe verzuipen.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Voor, met en door geld geldt dat geld kan klinken, rollen en verdampen zweven in cyberspace
je geld, je beste vriend waaraan je altijd denken moet hij houdt je onafhankelijk zorgt dat je je zaakjes regelen kan
die ontrouwe vriend altijd meer of minder te weinig, nooit te veel hij is de joker in het kaartenhuis hij is het alibi voor wat je doet met tegenzin of tegen beter weten in.
