pomgedichten.nl

VON SOLO en het hondje ORVAL

Sinds twee en half jaar hebben we een hondje. Hij heet Orval. Het is een uit de kluiten gewassen teckel. Het was een wens van mevrouw Solo, die ze al vijfentwintig jaar koesterde. Orval is een ongehoorzaam hondje en staat niet goed onder appèl. Als je hem roept, hoort hij je misschien wel, maar luistert niet. Hij heeft zo zijn eigen wil en volgt die, net als zijn neus. Verder is hij erg lief en schattig. Ook met onbekenden en kinderen is hij erg makkelijk. Hij is niet veeleisend en meestal wekt hij de indruk vrolijk dan wel tevreden te zijn.

Vorig jaar rond deze tijd was mevrouw Solo ons hondje aan het uitlaten. Het was vroeg. Die ochtend had Orval een beetje de kolder in zijn koppie. Hij was lekker aan het ravotten met zijn hondenmaatjes, toen er een fietser voorbij kwam. Wat er in zijn kleine kersenpit gebeurde weten we nog steeds niet, maar hij nam de benen en rende blaffend achter de fietser aan. Mevrouw Solo probeerde hem nog te roepen, maar hij was de bocht al om richting de Straatweg. Mevrouw Solo probeerde als een haas achter Orval aan te rennen, maar de vier korte beentjes bleken een stuk kwieker dan de benen van mevrouw Solo. Orval stoof de Straatweg op, achter intussen elke willekeurige scooter en fietser aan, in het donker van het drukke ochtendspits verkeer. Mevrouw Solo stond doodsangsten uit. Ze zag het al gebeuren, dat haar geliefde viervoeter geschept zou worden door eenderwelk gemotoriseerd vervoer. Het gelukte Orval het Muizengaatje, zoals de tunnel naar het Oude Noorden heet, te bereiken en daar kon een, door mevrouw Solo’s hulpgeroep, gealarmeerde fietser hem staande te houden nadat hij tussendoor de auto’s ook nog eens de Straatweg was overgestoken. Mevrouw Solo nam Orval met tranen in de ogen in de armen en was de rest van de dag van slag. Orval mankeerde niets, maar mag sinds dien niet meer los lopen.

Vaak zit ik naar Orval te kijken. De natuur heeft er mee bijgedragen de schoonheid van de schepping zichtbaar te maken. Het is een mooi hondje. Ik zie hem dan liggen op zijn kleedje bij het raam. Als ik de schuifdeur open doe, sprint hij blaffend de tuin in, op zoek naar de kat, die er op dat moment helemaal niet is. Ook zie ik hem wel eens achter zijn staart aan rennen. Dat denk ik tenminste. Het kan ook gewoon iets zijn, dat ik niet zie. Als ik hem uitlaat, observeer ik vaak zijn gedrag. Hoe hij snuffelt, de patronen, die hij loopt, hoe hij reageert op andere honden. Hij heeft ook een heel mooi gebit. Een forse set tanden voor een betrekkelijk kleine hond. En hij laat zich graag aaien, terwijl hij dan zo nu en dan schalks en zacht in mijn hand bijt.

Orval heeft zijn plaats in ons gezin. Maar toch zijn we geen echte roedel. Hij kan niet samen jagen met ons. Niet proberen te paren, of vechten om voedsel. Hij is wel volwaardig lid van ons gezin, maar hij blijft een hondje in een mensenwereld. We hebben hem weggehaald bij zijn moeder en zijn broers en zusjes en hebben ons zelf als zijn familie gepresenteerd. We voeden hem en zorgen voor hem, zoals wij mensen denken dat dat goed is. En soms zie ik hem kijken en dan ineens wordt ik moedeloos. Dit is misschien niet ‘zoals het bedoeld is’. Maar dan zie ik naast me mijn zoon op zijn slimme apparaat kijken en dan kan ik meteen hetzelfde denken. In het werk zie ik hele cohorten mensen zichzelf serieus nemen terwijl ze in bullshit banen aanrommelen en wegkwijnen achter schermen of als ze er echt in geloven, beloond worden met Tesla’s en dergelijke. Media en politiek oefenen zich, in steeds verder gaande perverse banaliteiten, terwijl Jan met de pet in de kou zit. Hoe ver staan we af, van dat waar we ‘voor bedoeld zijn’ geweest? Een stomme vraag natuurlijk, waar geen zinnig antwoord op te geven is. Hooguit, zijn we een excuus voor wat de natuur met ons bedoeld had. Poppenkast is de norm voor beschaving geworden. Ik denk dat Orval het daar ook wel mee eens zal zijn. Daarin snappen we elkaar. Ieder zijn leiband.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

na alle verloren jaren Merik Van der Torren: ‘Toen ik ongeveer 16 was ontmoette ik haar…, een jeugdherinnering…’

Hoi Pom,
Toen ik ongeveer 16 was ontmoette ik haar…, een jeugdherinnering, groet, Merik

**Souvenir**

Hoe heet ze ?
We zaten in een botsautootje op de kermis
in de stad Irun, in Spaans Baskenland.

Hoe heet ze ?
Ik geloof dat we zoenden.
Ze had bruine ogen.

Ze gaf me een leren armband met knopen
voor ze opging in het feestgedruis
en ik keerde naar huis, naar school,
droeg haar met me mee, de leren armband.

Ik was een beetje Jan Wolkers.

*Merik van der Torren,*
*ca. 1972 – 10 oktober 2020*

Peter Posthumus in het ziekenhuis: ‘ze willen me hier vannacht vasthouden…’

bericht van Peter: Hoi Pom Dit bericht typ ik vanuit een ziekenhuis in Thisted waar ik gisteren heen gebracht ben na een ongeluk met de fiets. Ik dacht vanavond thuis te zijn maar ze willen me hier vannacht vasthouden, ze willen zeker weten dat ik geen heupfractuur heb, ik heb nogal wat pijn en ben nogsteeds niet in staat op mijn rechterbeen te staan.
Ik had een aardig – gedicht – al – zeg – ik – zelf klaarliggen maar het lukt me niet het op te sturen.
Sorry, peter

wensen wij van hier PETER alle goeds en snelle reparatie – en doen we twee van zijn prachtige gedichten uit ons archief:

Ik groeide op
in het ijle licht
van lege straten
met verderop
braakliggend land

dat alles nu
is in beton gegoten
gevat. in doelgerichte dwangmatigheid
vergruisd, in doorgeschoten logica

soms gruwel ik er nog eens rond
over het astfalt
tussen het afgepast
hermetische geweld
van de in steen gestolde tijd
tussen de bastions
aan onontkoombaarheid

dan weet ik weer
hoe ik hier ben verdwenen
hoe ik ben zoek geraakt

Peter Posthumus

woensdagavond bjorn en pom in 020 op de boot van Catelijne

vanmiddag een set gemaakt voor het gezamenlijk optreden van Bjorn van Rozen en pom (laat ik me eens in de derde persoon beschrijven) – aan het einde van de wereld – de boot van Catelijne – aanstaande woensdag – vanaf half negen in de avond – het wordt zo mooi dat ik bijna moet huilen – zo erg mooi – zo onbeschrijflijk mooi daar aan het einde van de wereld – dit zo zeldzame optreden. bjorn in 020 en ik wil ook zo vreselijk mijn best doen om het mooi te maken – hij ook. en… het wordt mooi. je was erbij of je was er niet bij – dat is later wel als verschil te benoemen.

PETER BERGER: ‘Ik ga nog maar eens op het nieuwe stenen bankje zitten. Satelieten tellen. Ook zoiets.’

Het is weer zo’n nacht dat de sterren met vuur spelen. Naar de song van Led Zeppelin. No steelpan. Nada Cassiopeia. It’s all brand new. Verticale stippelstrepen die je omhoog trekken naar het grote niks. Oneindig veel vierkanten en nog meer hoefijzers. Infinite numbers of spacetime candy. Eerder nog vanavond stond de halve maan te balanceren op de horizon. Like a perfect statue: half a circle of bright white light. Uit het niets geklieft door de ax van Odin of een van z’n broers. Ik ga nog maar eens op het nieuwe stenen bankje zitten. Satelieten tellen. Ook zoiets.

dit weekend graag uw warmte gedicht – uw goed functionerende warmte installatie hier op de pom – nu eens geen wedstrijd!

JAKO FENNEK – kruiken kaarsen zon en haar warmte
FRANS TERKEN – warmte tot aangename hoogten
ROB MIENTJES – Alles gaat voorbij / Bijna alles
ANKE LABRIE – Mannen en voetbal
RIK VAN BOECKEL – Ware warme kleuren
IEN VERRIPS – past op uw centen
wraak gedachten van CARTOUCHE

nu we eindelijk verlost zijn – bevrijd zijn van die rare van gaal en zijn sekte aan goedgelovigen – ach het is maar net hoe je er tegen aan kijkt – je kunt het ook over louis en zijn jongens hebben natuurlijk – nu de koude je in je smoel slaat – wat een lekker schaatsweertje zegt een ander weer – hoe dan ook – we zijn allemaal toe aan warme chocolademelk, aan grandmarnier én aan een warmte gedicht – een goed functionerende warmte installatie hier op de pom. uw bijdrage wordt dit weekend zeer op prijs gesteld – nu eens geen wedstrijd! in dit weer onder deze pomstandigheden – had ik al gezegd dat we zondagmiddag gaan genieten hier in 020 van Merik en zijn dichters – ja dat had ik al gezegd – regels als vanouds – niet te lang het gedicht de woorden tenzij noodzaak! we gaan uw warmte tegemoet en u zo graag lezen XXX. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.