Dit wordt het moeilijkste bericht dat ik ga schrijven op Facebook ever. Ik doe het op deze manier zodat ik heel veel mensen kan bereiken. Het pand van de Schouw is volkomen gaar. De muren scheuren, het bovenste gedeelte beweegt als het hard waait. Jullie weten van het eeuwige water in de kelder, ik ga dadelijk weer een nieuwe dompelpomp kopen. Kortom, het pand is na 150 jaar op. Ron, de eigenaar van het pand, ziet geen andere mogelijkheid, dan het te slopen en weer op te bouwen. Dat gaat minstens een jaar duren. Ik had de keuze om na dat jaar weer te gaan starten en heb na vele slapeloze nachten besloten dat niet te doen. Het verkoopcontract heb ik vorige week getekend. De Schouw zoals hij nu is, is mijn Schouw. Ik heb er miljoenen voetstappen liggen. En er komt ook een moment dat je afscheid moet nemen. Natuurlijk weet ik dit al langer, maar ik moest het eerst zelf verwerken om de energie te vinden het jullie te vertellen. Want ik weet dat dit voor heel veel mensen een hele grote teleurstelling is. Velen zien het, net als ik, als hun tweede huis. Daar is mijn geliefde Aanschouw en Poetsclub en alle vaste gasten, ik ken jullie al jaren. De Schouw zoals het nu is, gaat niet meer terug komen. Het gaat groter en anders worden. Toevallig is de Schouw vandaag ook jarig, 82 jaar, een respectabele leeftijd. Ik zag er verschrikkelijk tegenop om jullie dit te vertellen, maar eens moet het toch. We hebben nog 4 maanden mensen. In die tijd gaan we nog alles doen. We maken er een feest van. De eerste week van januari gaat de afscheidsweek worden. Maar eerst gaan we nog genieten. Alle vragen ga ik graag beantwoorden, woensdag ben ik er weer.
Liefs Tineke.
Ze keek me schalks aan en zei: ‘Dites moi!’
Ik zie: ‘Je vous dis: deux grandes pressions, s’il vous plaît!’
En toen ging het mis. In steenkolenfrans probeerde ik haar uit te leggen dat ik pilsner wilde. Uit haar snelle plattelandsfrans kon ik opmaken dat ze Tongerlo Blond hadden, Super 8 witbier en een ander onduidelijk blond bier dat Sochaux heette. Voor de zekerheid bestelde ik maar een Super 8, gezien ik dat fijn bier vind. Maar toch had ik liever een halve liter pint frisse pils gehad. Dat smaakt boven de dertig graden altijd het best. Na een tijdje op terras te hebben gezeten zag ik toch een enkeling pils drinken. Nader onderzoek leerde me, dat Sochaux dus blijkbaar de lokale pils was. Ik besloot als volgende een Sochaux te bestellen. Toen het barmeisje echter een pint Sochaux probeerde te tappen, begon de tap te schuimen als een dolle. Het leek er op, dat het vat net leeg was. Om het niet te moeilijk te maken, veranderde ik mijn bestelling in een Super 8. Morgen zou ik het gewoon weer proberen.
De volgende dag bracht ik op en af in de rivier door of voor de tent. De kinderen en mevrouw Solo deden niet veel, want het weer leende zich er niet voor. De hond deed helemaal niets. Na de siësta kreeg ik zin in de koude pint, die ik mezelf een dag eerder beloofd had. De voorstelling van een grote, koele kroes pils. Hoe na het tappen het glas zou beslaan. En dan die eerste slok. Die is altijd het lekkerst. Ik stapte de stube-achtige bar binnen en hetzelfde ritueel als de avond ervoor begon. Deze keer wist ik waar ik op uit was. Het vat moest vers zijn, dus er kon niets mis gaan, dacht ik. Het meisje begon te tappen en exact hetzelfde als de avond ervoor gebeurde. Een halve liter schuim. Wanhopig probeerde ze er toch een fatsoenlijke pint van te maken, wat visueel leek te lukken. Toen ik na twee minuten het glas in handen had, zeeg ik neer op een kunststof terrasstoel, voor de grote slok. Ik zette het glas aan de lippen en liet een forse sloot naar binnen lopen. Wat volgde was een desillusie. Het bier was niet ijskoud. Wel koel, maar niet zo, dat de dauw van je glas loopt. Zo heb ik gedurende de twee weken op de camping nog diverse malen geprobeerd een perfect getapte, koele halve liter te scoren. Dat is en twee keer gelukt. De andere keren eindigden in milde teleurstelling.
Bij thuiskomst in Nederland, had ik nog twee halve liter blikken Veltins ijskoud staan. Ik pakte mijn vertrouwde Stiegl-pul uit de kast en schonk hem vol. Zag het glas beslaan en nam een ferme teug. Precies goed. Zo leer je de waarde van de zekerheid van een goed getapt glas bier. Die zekerheid dat het zal zijn, zoals het moet zijn, op het moment dat de noodzaak daar is. Dat je dan even niet de behoefte hebt aan verrassingen of wilde interpretaties van iets, dat simpel precies goed genoeg is. Eenvoud, geen compromissen. Waarvan je weet, dat je ervan op aan kan. Zo’n zekerheid, die je pas echt op waarde kan schatten als ze er ineens niet meer is. Uniek en onvervangbaar.
Een beetje zoals De Schouw.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Dag Pom
 CAFÉ DE SCHOUW 010: ‘Uniek en onvervangbaar.’){kind=link}
