Merik van der Torren: ‘Liefste met jou wil ik rollen onder de dennenboom….’

Liefste met jou wil ik 
rollen onder de dennenboom

De zon

In deze schemerige dag
naar de stikdonkere nacht
met lichtjes hier en daar
feeërieke feesttenten
waar durfals bruisen.
Kijk: hoe schuimt het bier,
hoe fonkelt de kaars
in het okeren vocht en
ik beschroomd de krant opensla
voor de schrik van het hier en nu,

keert schoorvoetend de zon weer.

Liefste met jou wil ik 
rollen onder de dennenboom,
sterretjes laten schitteren
voor het Nieuwe  Jaar



23 december 2022 
Merik van der Torren

Share This:

PETER POSTHUMUS: “je verlaten op het luchtledige” – ‘Jij en de anderen van, bij en rond de Pom- site de beste wensen voor het gehele komende jaar…’


Hoi Pom,Twee weken heb ik me nu aanvankelijk op morfine en later op krukken overeind kunnen houden. Naar verwachting kan ik nog voor het einde van dit jaar weer op eigen benen lopen en staan. Maw het gaat best wel goed.
Gisteren begon ik met weer aan schrijven te denken toen ik dit gedicht terug las van vlak voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam, daar stond precies in waar ik aan dacht.
Jij en de anderen van, bij en rond de Pom- site de beste wensen voor het gehele komende jaar en bedankt nog voor de kerstgedachten:


Schrijven is iets voor morgen
heeft iets van waarom
waartoe en laat maar
is ook niets voor nodig
een pen vind je op straat
en voor papier is er
die overvloed aan
rekeningen, incasso’s
en andere urgenties
omdraaien die stapel
en schrijven maar:


je verlaten op het luchtledige
je zelf te buiten gaan
aan de ruimte zelf
richtingloos de duimen draaien
en water trappelend 
het drijfzand uit


Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger: ‘WTF? De nieuwe kunststof waterleiding opgevreten als kerstdiner? Dîner de noël souris gâtées…’


Wie hier in het donker door de dorpen rijdt weet meteen wat men echt belangrijk vindt: feestverlichting! Lelijk als de nacht. Dorp na dorp. Straat na straat. Huis na huis. Als pronkstuk is de Mairie natuurlijk feestelijk verlicht. Zelfs het kleinste gehucht heeft er een. Een Mairie. Fel knipperende LED verlichting maakt het allemaal nog kitscheriger dan voorheen. Even nog. Bling bling overal. Een dorp verder ben ik thuis. Vijf minuutjes. Eenmaal binnen is het best aangenaam. Maar zodra ik de hoofdkraan opendraai hoor ik het water in de keuken alle kanten opspuiten. Ja hoor! Muizenknagers. WTF? De nieuwe kunststof waterleiding opgevreten als kerstdiner? Dîner de noël souris gâtées. Dat wordt weer klussen morgen! Bonne année.

Peter Berger

Share This:

kerstgedichten – kerstgedachten op pomgedichten punt nl – nu met een kerstgroet van onze éminence grise aan ons allen JAKO FENNEK

onze éminence grise Jako Fennek


Dag Pom,
Ik weet niet of je je vandaag aan het gebruikelijke tijdschema vasthoudt, maar ik wens jou en de dichters fijne dagen rond de Kerst en de jaarwisseling. Wat de vrede en de liefde betreft heb ik weinig hoop, maar wait and see it! Een mens weet nooit en hopen is toegestaan, ook al wordt ons zand in de ogen gestrooid.

Tussen al het vreedzame mijn liefde in ieder geval voor jullie allemaal! Groet  van Jako.



zeg je liefde?

achter hem liggen opgestapeld
jarenoude kerstgedachten, steeds
dezelfde spreuken
gelijk paus of koning

in kranten leest hij hoop en vrede

weer wordt de ziel van ‘t volk
warmgeblazen, wordt weggewerkte
droevenis losgeweekt
in etalages tussen boeken
hemden wasmachines stralen
ballen bellen kaarsen
alsof het leven en de liefde
uit kitsch en licht bestaan


dan krimpt zijn achterdocht weer samen
draagt hij takken hulst in’t huis
schrijft op pakjes laatste namen


jako fennek

een prachtig gedicht Jako – dank je wel namens ons allen – ja draag maar takken hulst het huis in – drink iets moois en warms met je lieven drinken wij op jou en op al je mooie bijdragen aan de site dit jaar. we hoeven geen koningen, geen machthebbers of pauzen – wij van hier hebben genoeg aan de poëzie – en dat je het zal blijven schrijven tot in de lengte van de dagen in goede gezondheid.
  • RENÉ BRANDHOFF – Laat ons samen…
  • ANKE LABRIE – Oh, de slingers nog…
  • FRANS TERKEN – weer een nieuw lied gezongen…
  • RIK VAN BOECKEL – de glinsterende rondjes
  • ROB MIENTJES – Laat het licht schijnen
  • IEN VERRIPS – we spelen met vuur
  • VERA VAN DER HORST – nog steeds zijn er wijzen…
de zondagochtendwedstrijd deze week – dit weekend – in de vorm van kerstgedachten -kerstgedichten – welkom – we zullen ze humaan verwelkomen – vredelievend zelfs – hoe erg u ook de zaken puntslijpt (cartouche haha) – nee we zijn vooralsnog de vrede lievende. wel een reactie en goud gezondheid en liefde voor iedereen die inzendt – én een mooi 2023 – met vrede ja. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

uit goede grond

de oorlog gesloten
zoals je gordijnen sluit
voor buitenlicht
te veel te zien te lang

weer maagdelijk breekt vrede
uit goede grond
kent aarde geen geschiedenis
en wapent zich naïef

in dit totaal verteerde landschap
groeit elke dag
een nieuwe dochter nog

pomwolff

Kerstnacht

Ik wacht al heel mijn leven
op de wijzen uit waar ook vandaan
ze zijn toen nooit aangekomen

misschien in een hinderlaag gelopen
hun botten door slagen gebroken
zij hadden ook enkel wat woorden

het  kindje is dan ook nooit gevonden
ook omdat het nooit is geboren
want zijn moeder was nog maagd

maar ik wil nog elk jaar een keer geloven
wat de wijzen ons zouden beloven
dat er vrede komt in onze aard

nog steeds zijn er wijzen
het aantal groeit traag
maar er zijn nog te veel dwazen
zie het als de laatste grote plaag

Vera van der Horst

wij van de pom bedanken vera voor de poëtische bijdragen dit jaar en voor haar gastvrijheid om de pomdag te hosten – ergens in augustus – haar kerstgedicht met hoop – “dat mn kinderen het nog zullen meemaken, maar echte grote veranderingen gaan niet in jaren, maar eeuwen eeuwen eeuwen en dan weet je nog niet welke kant op (…) en wat een ergernis dat ik dat nooit zal gaan weten…” – de dagen nu gevuld met de top 2000 klanken – tot 2023 – met op de achtergrond vuurwerkgekkie poetin – zo langzamerhand begin ik hem niet te mogen – de dwaas inderdaad ja. dat ze voorbij gaan de dwazen en iets van vrede ons zal verwarmen.
Fijne kerstdagen Pom. 

Kerstlicht

Kerstlicht gloeit in ogen
van de reizende toekomst

aan de boom met de piek
naar de geboorte van liefde

de glinsterende rondjes
brengen het universum in zicht

oorlog en vrede trillen met rede
op de bodem van moeder aarde

haar zoon de vriendelijke kerstman
groet de wereld met een teken van geluk.


Rik van Boeckel
24 december 2022

wij van de pom wensen rik mooie dagen – bedanken hem voor zijn ritmische poëtische bijdragen – voor zijn optreden in het amsterdamse Café Baut op een merik van der torren/mirjam al -dag. zijn heerlijke eeuwig durend – zo lijkt het – universele optimisme. poetin kan veel kapot maken maar nooit het aard en hemelstralen van een rik van boeckel.
Pom, het is niet vaak Kerstmis, het blijft toch echt beperkt tot twee dagen per jaar, al hangt iedereen zijn ballen al eind augustus in de winkel. 
De wereld lijkt aan twee dagen vrede per jaar wel genoeg te hebben. Nee, dan liever de vrede van pg, die is houdbaarder en klinkt beter.
Hierbij mijn bijdrage.
Ik wens je een vredig jaar met hier en daar ruimte voor een poëtisch relletje.
Groet,
René.

prachtig dichtwerk – René dank je wel – nummer 1926 wordt nu gedraaid – ‘what can i say – she is walking away – what can i do still loving you – how can we hang on to a dream …’ – ergens wel passend zo bij het leven van de dichter die René ook is blijkens zijn bijdrage – elk jaar komt er iets bij – er waren jaren van verhuizing en verbouwen, er waren jaren van roeien en nog meer roeien – ik geloof dat ie een keer in zijn eentje van groningen naar amsterdam amstel kalfje roeide – in ieder geval werd er in een lokale krant over enorme spierballen geschreven en dit jaar was ie wereldreiziger Brandhoff – god mag weten hoeveel duizenden kilometers werden afgelegd – (deed ie ook nog even vera’s eindhoven aan) het is maar goed dat er poëzie is – kan ie soms even van enige contemplatieve rust genieten en wij van hier dan ook. wat brengt 2023 een Brandhoff? dat is de vraag.
Dag Pom, 
Voor jou en je lieven fijne dagen en de beste wensen voor 2023, met poëzie vanzelfsprekend.
Heb een kerstgroet/eindejaarsvers bijgevoegd.

In zicht

Een nevel van sterren
tegen het zwart aan de wand
daarin de deur op een kier

noem het eromheenlicht
rond een kern van warmte
het vuur dat binnenin brandt

hoe het de kou verdrijft
alles met liefde lichter maakt 
dagen van donker verdrongen

nog wat stappen te gaan 
weer een nieuw lied gezongen 
verse adem die al op stoom raakt 


© FT 2022

Alle goeds, warme groet, 
Frans

op de drempel van het nieuwe jaar genieten we het inzicht van Frans zoals we dit jaar al vaker van zijn poëtische inzichten genoten op de pom – soms vlammend – heel soms de woede over politieke wangestalten – maar veel vaker lezen we van zijn poëtische bouwstenen voor een betere wereld – schudde ik hem de hand in Cafe Eijlders dit jaar waar hij de dichters marathon mede vorm gaf – bedank ik hem voor zijn onophoudelijke steun aan de pomsite. al zoveel jaren lang. naar ik hoop ook weer in 2023. een gezond jaar frans!


onze eerste kerst jij daar
ik hier
we zouden samen zijn
’t is oorlog deze kerst 
vandaar

helden worden we genoemd
bange helden zijn we
we spelen met vuur
verdrinken ons heimwee en gemis
roepen om onze moeder
de laffe schaamte
het verraad

dec. 2022
Ien Verrips

ook Ien wens ik een gelukkig 2023 – dank voor de bijdragen op de dinsdag op de pomsite – afwisselend met peter posthumus – prominent aanwezig met haar – ik zeg voorname poëzie – in eindhoven bij vera – ik geniet ook van onze jaarlijkse ‘wijndag’ ergens in het zaanse – over een brug door kleine straatjes – tot je ien ziet schuren en schaven en schilderen aan haar zaanse huisje van hout – tot het glanst – zo als haar poëzie glanst – soms glanst van wrangheid. en een lief 2023 wens ik haar!
Voor jullie een kerstgedichtje dat ik eens schreef bijgesloten (op autobiografische basis; mijn vader was tuinder en daar stonden we met vijf kinderen op een rijtje. Hij had het druk met de witlof in die tijd. Leuke herinneringen).   Hartelijke groet,
Anke

De kerstboom
 
‘Het kruis, waar is nou weer het kruis? 
Hoe kan dat nou, hoe is dat zoekgeraakt?
Het moet er zijn, ‘t ligt vast ergens in huis,
‘k had nog wel zo’n prachtig kruis gemaakt.’

‘Is er nog hout? Haal dan de zaag maar weer.
Nee, niet dat smalle stuk, dan valt ie om.  
Altijd hetzelfde liedje hier. Dit is de laatste keer.
Vasthouden zei ik, doe toch niet zo stom.’

‘Staat ie scheef? Hoe komen jullie daar nou bij,
dat lijkt maar zo. Die ene tak is veel te zwaar. 
Geen goeie boom gekocht? Nou ligt ‘t aan mij.
Koop dan zelf een kerstboom volgend jaar.’

‘Eerst de lichtjes. Natuurlijk weer een puinhoop.
Jij houdt deze twee omhoog en jij die twee,
nou jij ernaast, anders zit weer alles in de knoop.
Dan houd je het maar op, nee, nou niet naar de wc.’

‘Even draaien, er zit gewoon een lampje los.
nou de piek. Kijk uit! Stap over die dozen heen.
Je liet ‘m bijna vallen en dan zijn we echt de klos
Want die is nog van opa en we hebben er maar een.’

‘Oh, de slingers nog. Ja, zo, tussen de takken door.
Nou nog alleen de ballen en het engelenhaar.
Niet zeuren, verder heb ik er geen tijd meer voor.
Het is een mooie boom geworden en nou is ie klaar.’

Anke Labrie (kindertijd jaren zestig) 

Anke moet echt een ‘beter’ 2023 krijgen – het was weer vallen – qua gezondheid – maar gelukkig ook weer opstaan in 22 – ik verwelkom altijd haar bijdragen aan de pom bij de zondagochtend wedstrijd. vera schreef over de wijzen – dat ze er zijn – wij van de pom hebben er in ieder geval één – die in haar poëzie levenswijsheid weet te leggen op een zeer aangename lichtvoetige wijze – die lichtvoetigheid wens ik Anke ook in het dagelijks leven het komend jaar maar dan zonder vallen. en een mooi 2023.




Hoi Pom,
Fijne en zware dagen in alle opzichten. Dit dicht ik toe.


Kerstmis
Mis kerst
Mist sneeuw
Alles groen en op rood
Nevel staren
In het licht dat maar niet uit wil


Help zingen de Beatles
En John wenst geen oorlog
Net als ik, net als jullie, toch?
George doet het met Michaël
D’n heilige engel
Geloven zult gij


Laat het licht schijnen
Op alles dat donkert
Ik gun het iedereen
Ieder jaar opnieuw
Maar vooral met kerst
Zo ben ik

Rob Mientjes

een nieuwe ster aan het fenomeen van de pom dit jaar – onze rob – waar zijn poëzie over gaat moet ik echt in 2023 gaan ontdekken – dat lukte mij nog niet in 2022. dank voor de bijdragen de laatste maanden – en je sportiviteit – het is niet aan velen gegeven de gesel van pomkritiek te overleven. jou wel. en zo moet het ook – een dichter STAAT achter zijn poëzie – wat ze er ook van zeggen. wens ik je een onvergetelijk nieuwjaar.

‘Laat het licht schijnen
Op alles dat donkert
Ik gun het iedereen…’

dank je wel rob!

Share This:

Seraphina Hassels’ topografie

Topografie

In het gezicht gegroefd
netwerk van wegen
diepe dalen beproefd
landkaart van leven
op steile bergen moegestreden
bij mondhoek lachend weer omhoog
langs neusbrug snuivend naar beneden
arcade is de wenkbrauwboog
delicaat gebouwd en fijn besneden
boven de delta van het wakend oog
rimpelingen van leven ingesleten
wordt aangezicht een horizon 
tot stof


Seraphina

Share This:

pom wolff: “waar niets meer wordt…” – tsja het bestaat

Share This:

VON SOLO over de gedachten in het hoofd bij ‘een bijna eindeloze parade van goed verzorgde en gemaquilleerde jonge en minder jonge vrouwen’

Als je je ogen niet in je zak hebt, ontkom je er niet aan, geconfronteerd te worden met een bijna eindeloze parade van goed verzorgde en gemaquilleerde jonge en minder jonge vrouwen. Vaak benadrukt hun kleding mooi de lijnen van hun strakke of aangenaam weelderige lichamen en is ook de haartooi vaak een positief uithangbord voor de rest van het menspakket, dat zich eronder afspeelt. Om nog maar niet te spreken van de schoenen. Soms tonen ze sportiviteit aan en soms klasse in de vorm van hakken van minimaal tien centimeter. Er is zovéél mogelijk. 

Tijdens dit schouwspel komen regelmatig gedachten bij mij boven. Ze variëren van: ‘Zo, die mag er zijn’ en ‘Nou nou, toe maar’ tot ‘Nou, die weet het wel’ en ‘Die zou ik wel doen’. Voorafgaand aan die gedachten speelt zich in mijn hersenen dan een kort proces af. Mijn ogen scannen de vrouw. Op basis van die scan wordt er een soort erotisch filmpje gemaakt, gefilmd alsof ik de camera in mijn linkerhand heb. In plaats van de lege blik op haar slimme telefoon, wordt de blik in mijn verbeelding vervangen door een gewillige blik van genot. En dan denk ik wat ik denk. En dat is het dan.

Het is verleidelijk te denken, wat er zou gebeuren, als je dat filmpje in werkelijkheid zou uitvoeren. Waarschijnlijk heeft ze dan ineens op een onverwachte plek een moedervlek die je niet zint. Of heeft ze een Noord-Hollands accent. Of zijn haar tepelhoven niet de gezwollen Kilimajaro’s, die ik me er bij voorgesteld had. En stel dan dat je het toch door zou zetten. Je propt je piemel erin. In je filmpje gebeuren er dan de mooiste dingen. Maar ineens blijkt, dat haar geur je niet aanstaat. Na twee minuten produceer je wat vocht en blijft zij verder onbevredigd achter. En dat is het dan.

Ik kan erg genieten van de processen in mijn hersenen. De fantasietjes die automatisch verschijnen. Beter dan een doorsnee NetFlix serie. Maar net zo nep. Ik laat me er dan ook niet door leiden. Het grappige is wel, dat het wel de norm is geworden, je juist door dat soort dingen te laten leiden. Te geloven in de dingen die je wijsgemaakt worden, dat je je moet wensen. Denken in ideaalbeelden en deze proberen te verwezenlijken. Om erbij te horen. Of een gevoel van vervulling te creëren. Via een heel scala aan schermen, wordt een wereld voorgespiegeld zoals hij zou moeten zijn en waar negentig procent van de mensheid nooit aan zal kunnen voldoen. Alle vrouwen zijn zo geil als Katja Schuurman, alle mannen zo succesvol als Sander Schimmelpenninck en iedereen is zo fit als een doorsnee Robinson Eiland kandidaat. Het is een geloof geworden.

Ik fiets door de stad. Weer zie ik twee jonge, aantrekkelijke vrouwen lopen. Mijn gedachten kunt u raden nu. Een paar seconden later zijn ze voorbij. Ik vervolg mijn weg. Mijn bestemming is een warm bed, een vertrouwde geur, een glimlach, een bakje thee, humor en een lichaam dat als geen ander past op het mijne. Daar hoef ik niet over te fantaseren. En daar zal alles anders zijn, dan in mijn hoofd. Het topt elk verzonnen verhaal. Ik had het zelf nooit zo kunnen verzinnen.

(Zoals Marco Borsato ooit al zei: ‘De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker wordt naast jou, dan droom ik nog.’) 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren over ‘dolle avonturen met mijn beste vriendin…’

Hoi Pom,
Dolle avonturen met mijn beste vriendin, een verslagje, groet, Merik

In de donkere dagen

Je belde dat de automaat je pasje had ingeslikt.
De bewindvoerder maakte geld naar mij over.
Je haalde het op en vergat je wandelstok.
Die bracht ik de volgende dag in dat theatertje.
Daar verloor je je portemonnee,

en zingen en poëzie,
stuff roken en praatjes

en dat je dochter
uitgezaaide kanker had,
dat was niet waar

en lachen, snoepjes brengen voor de hond,
amsoi met kibbeling bakken,
ik hou van je.


Merik van der Torren

Share This:

Ien Verrips: ‘ik had me neergelegd bij jou  jouw bestaan…’ 


ik had me neergelegd bij jou 
jouw bestaan 
verbonden met het mijne 
achteloos onder mijn huid 
schoorvoetend toegestaan 
totdat de weg terug is afgesloten 
soms noemen we het liefde 
dat schenkt ons troost 

 Ien Verrips

Share This:

eindelijk omarmt Rutte de moeder des vaderlands ons aller Willeke – heb jij dat ook? takkie pardon!

eindelijk omarmt Rutte Willeke Alberti – het moet samen – we moeten samen – heb jij dat ook?: “takkie pardon!”

excuses , takkie pardon!

waar waren we gebleven
jij sprak woorden van diepe aard
een betekenisvol moment
één momentje maar mark?

dit wordt typisch weer…
zo’n…
van jou…
waarin…

ik hoorde je denken
dit wordt inderdaad zo’n…
waarin de woorden…
elkaar net niet raken…

én niemand ook


pom wolff

Share This: