Er danste zojuist een elegant hertje door de tuin. Vlak voor de schemer uit. Da’s altijd mooi. Maar mijn biertje smaakt niet meer. Ik ruik weer die geur van een jaar of drie geleden toen ik achterin de tuin het ontzielde lijf van een jonge ree aantrof. Midden op het gras lag ze dof starend in het niets. Het lag er al een poos. Geen fijn gezicht was het. Aan haar achterpoten heb ik haar over de beek getrokken. Naar het struikgewas. Even later stond ik naast een losgescheurde dij te kokhalzen. Dikvette maden vierden feest in het kadaver. The next day lag er niets dan bones. Die geur was blijkbaar onweerstaanbaar voor hen die graag de nacht vieren. Ook ik hou van duisternis. Mais sans mal odeur. S’il vous plait!
bijdragen van Cartouche, kijkt deze week niet op een filosoof of staatsman meer of minder: ‘ Ich bin ja kein Berliner und auch nicht Jung mehr…’ – Sartre, Camus, Nietsche, Kant en Klaar en natuurlijk ook Simone de … passeren zijn revu.
Peter Posthumus troostrijk deze week – zoals gevraagd en bedoeld 2 regels van hoge kwaliteit met absolute filosofische waarde – speciaal ook geschreven voor alle vroeg dementerenden onder ons: ‘Wie zijn geheugen verliest/ is nooit meer iets kwijt‘ –
Ien Verrips, en lees ons Ientje deze week met een wereld act die in het wereldcircus van Carré niet zou misstaan: ‘ik kijk de diepte in omhoog zie engelen…’ – hoe dichter gevallen engelen toch nog de lucht in tracht te kijken.
Vera van der Horst, maakt zich op onnavolgbare filosofische wijze druk om god weet wie of wat – filosofie van het zuiverste soort: je kan uren naar de regels staren en je weet nog niet wat je leest.
Ton Huizer, bewijst eenvoudigweg een aantal fenomenen die in stilte ten onder zijn gegaan
Frans Terken, staat stil bij het gaan : ‘gaan is een begin’ leert de dichter ons.
Rik van Boeckel, verbindt de eindjes aan elkaar
en Rob Mientjes, houdt een filosofisch betoog van 10 kantjes
geen wedstrijd deze week op pomgedichten punt nl – wél uw filosofische wijsheid in proza of in poëzie graag!
vanwege bijzondere (aangename) omstandigheden geen wedstrijd deze week – toch lezen we graag uw eigen korte wijsgerige bijdrage – bijzondere bijdragen om over na te denken – wellicht een éénhapscracker zoals peter le nobel zou kunnen opmerken – mogelijk een pareltje in taal – een kleinood om de week mee door te komen – we lezen u zo graag –
u kent de gewijzigde regels: bijdragen niet te lang svp tenzij noodzaak – stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw bijdrage in het item wordt geplaatst. commentaar – voor zover mogelijk – als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
als je zegt wie je niet bent – houd je jezelf over – een soort eerlijkheid die schoon is –
pomwolff
Wie zijn geheugen verliest is nooit meer iets kwijt
Peter Posthumus
Het ei van de filosoof
Eureka, o, Aurelius jij die ieder Freudig weet uit te lepelen als een ei van Columbus
jij die Kant en klaar Nietsche het toeval overlaat kaf kan scheiden van rijp koren poëzie van parlando
jij die mij met Sartre en Camus rond de oren slaat al Lacan ik je niet meer volgen Ich bin ja kein Berliner
und auch nicht Jung mehr mijn ex heette dan wel Simone maar niemand ziet zo scherp als mijn eigen Beau-voir
20-11-2022 / Cartouche
ik kijk de diepte in omhoog zie engelen als superhelden langs de wolken scheuren ik kijk om me heen de verte wenkt belooft me meer ook dat bevalt me dan kijk ik in de spiegel alwaar ik zie hoe laat het is.
nov 2022 – Ien Verrips
Niemand is een schoolvoorbeeld voor deugd, wij allen zijn de scheppers van de schijn hoe nietsontziend verontwaardigd kan je zijn.
Vera van der Horst
Astrologica
De oorverdovende stilte in al onze radiotelescopen
komt me voor als het meest overtuigende bewijs
van intelligent leven in het heelal
Ton Huizer
Of het wijsgerig is? Vooral wijs om te doen, denk ik, en gewichtig genoeg. Veel plezier met de bijzondere, aangename omstandigheden! Warme groet, Frans
Neem een loopje
Iemand moet het zeggen en niet eromheen draaien laat het een vrouw zijn
of een dokter die ook dochter is een arts met een recept voor de benen die zegt : gaan is een begin
een gewichtig medicijn dat ik voorschrijf ik geef het als advies op een briefje dat je ermee uit de voeten kunt
je legt genoeg gewicht in de schaal en staat in stevige schoenen vandaag kijk goed om je heen en je zult zien
je kunt er alle kanten mee op zet je blik op de horizon en de eerste stap is gezet
zekerheid is geen drijfveer maar het innerlijk van de tijd
uiterlijk straalt het als een zon geeft warmte aan ieders hart.
Rik van Boeckel
Een klein beetje herenleed met uw goedvinden. Filosofischer kan haast niet. Hopelijk niet te lang want dan doe ik u tekort.
Fijn weekend. Rob Mientjes
————–
Geen idee
– Mag ik even uw idee zien? Sorry agent, maar die heb ik vandaag niet bij me. – Niet bij u? Nee, niet bij me, ik had geen idee vandaag. – Dan moet ik u helaas bekeuren meneer. Bekeuren? Vanwege geen idee? – Ja, vanwege geen idee. Dat kan niet. – Echt wel. Heeft u enig idee, wat dat voor mij betekent? – Nee, hoezo? Oorlog misschien ooit meegemaakt, meneer agent? – Nee, hoezo? Dan heeft u zelf waarschijnlijk geen idee. – Ik? jawel hoor, ik heb altijd mijn idee bij me. Eentje? – Hoezo eentje? Ik heb maar één idee! – Eén idee, in oorlogstijd? Belachelijk! Ja! Eén idee. Ik ben toch ook maar één persoon! – U heeft werkelijk geen idee? Echt wel! – Met één idee komt u er niet in oorlogstijd meneer agent. O, is dat zo. Nou leg dat dan maar eens uit? – Dat is simpel. U moet vluchten en de vijand weet dat. Denkt u dan dat u aan één idee genoeg hebt? Indien ze één vluchtroute afzetten of onmogelijk maken, dan moet u toch minstens één ander idee hebben om de vlucht, de escape, mogelijk te maken? Scherp moet u zijn agent. – Daar heeft u een punt meneer. Zo heb ik het nog nooit bekeken. In zo’n geval is het hebben van meer dan één idee wel handig. Bedank voor de tip. – Graag gedaan agent. Mag ik dan nu uw ideeën zien? U heeft er dus blijkbaar meer dan één. – Ja! Maar meneer agent, u begrijpt het echt niet! Hoezo? Ik ben toch niet dom? – U heeft weer geen idee agent. Nou leg het dan maar weer eens uit. Ik leer veel van u. – Het is toch geen oorlog vandaag? Hoe dom kunt u zijn? Verhip. Dat is waar. Dan heb je geen ideeën nodig. – U begrijpt het meneer agent. Fijn. – Goedemorgen agent. Goedemorgen.
Een pop-up store. Er zijn weinig dingen waar ik zo moedeloos van wordt als een pop-up store. Het is zo’n verschijnsel, dat altijd maar even duurt. Iets waar je nooit echt van op aan kan. Het is niets blijvends. Het is een vuurpijl, die eenmaal de hoogte inschiet en daarna uitdooft. Het duikt meestal op, op een locatie, waar even niets meer is. Het vult dus tijdelijk een gat in de markt op. Het is de schijn van een nieuwe kans, in het vel van een eendagsvlieg of voor mijn part een one-night-stand. En nu weet ik wel, dat dat laatste tegenwoordig populairder is en meer kans van slagen heeft dan een huwelijk, maar toch heeft het ook iets triests. Het geeft meer dan wat ook de vergankelijkheid van het leven weer. En dan ook nog eens een kort leven.
Het is als TikTik of Insta. Het duurt heel even, en dan verdwijnt het weer. Niets blijft bewaard, behalve digitale herinneringen. Het moment. Het is de verTindering van alles dat waarde is en weerloos. De pop-up store is de kinderlijk optimistische, gewillige vrouw, die zich kort aanbiedt en laat uitwonen, tot ze er weer uitgeschopt wordt voor een ‘echte winkel’. Eentje die zich wel de ‘marktconforme huur’ kan veroorloven. Dan verdrijven de mannen in pakken de jongens in de wollen truien weer en nemen de vrouwen in mantelpakjes de plek weer in van de meisjes in flodderjurken. Swap-shop wordt Suit-Supply. Pop-up. Pop-out. Het was een korte, mooie tijd en er komt vast weer een nieuwe kans. De pop-up store is een metafoor in extrema voor de manier waarop het kapitalisme zelfs de meest optimistische idealist nog zo weet te bespelen, dat deze gelooft dat uitbuiting een voordelige buitenkans is.
De pop-up store is de speelbal van de grote vastgoedjongens. Het is een marketing instrument geworden. Snelle, gratis, hippe reclame om een plek of een gebied weer ‘op te waarderen’ of te verkopen. Degenen die een pop-up store runnen zijn hun gratis arbeidskrachten, die ook nog een vergoeding betalen in de vorm van huur voor hun arbeid, geheel op eigen risico. Maar zo leuk, toch? Er zijn zelfs al pop-up bedrijven aan het ontstaan, die bijvoorbeeld in herontwikkelingsgebieden leuke jeu-des-boules zalen inrichten en exploiteren om zo zelfs een ‘rendabel groeimodel’ te realiseren. Pop-up is al bijna geen pop-up meer. Het is de scale-up van pop-up.
Liever had ik gezien, dat de grote multinationals pop-up waren. Ahold, Unilever of Shell. Dat we er afscheid van zouden kunnen nemen, als er zich iets beters voor zou doen. Dat ze dan zouden ophouden te bestaan. Dat ze zouden weten, wanneer hun tijd voorbij was. Pop-up vliegveld Schiphol. Maar deze reuzen weten wel beter. Zij hebben zich naamloos teruggetrokken in vennootschappen met een zeer beperkte aansprakelijkheid. Ze bestaan voor de eeuwigheid. Hun bestaan is het bestaansrecht, dat al de andere bestaansrechten in de schaduw stelt, of beter gezegd, nietig verklaart. Alles ernaast mag even bestaan. Ten dienste van hun winst.
De pop-up is een mooi beeld van hoe wij allemaal eigenlijk niet meer zijn dan trekpoppen van de totalitaire economie. Het leven van een consument is simpel. Up poppen en oprotten.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Zelfs de herfst is al zowat voorbij is een verhaal over cirkels en cycli over wat verkleurt en verwaait over een half vergaan blad dat achterblijft op het grint vervagende contouren van scheiden en verlies dat we elkaar ooit nog eens, misschien nee nooit en altijd zal ik denken aan
Kortstondige plensbuien zijn er genoeg geweest maar vannacht stond de hemel eindelijk weer eens wagenwijd open. Ik hoorde zelfs de bliksem z’n dochters naar beneden donderen. Boem! De klei is weer moddervet en het asfalt naar het dorp nog glibberig glad. Tjirpende vogels bejubelen de nieuwe dag. Ook achter de toog van de bakker klinkt een nieuw geluid. ‘Bonjour.’ Prachtige ogen heeft ze. La nouvelle boulangère. Fier als een gieter en met een lijf als Aphrodite zelf. Maar haar stem klinkt als een heggeschaar. Zo’n elektrische. Buiten hoor ik Grietje stilletjes lachen. Het kan verkeren.
dank aan alle dichters die hun werken van verontwaardiging instuurden. geen makkelijk thema. ik viel eigenlijk meteen voor de opwekkende woorden van Rik van Boeckel in zijn helicoptergedicht – het wereldleed overziende doet hij die prachtige oproep –
‘laat de mens elkaar niet de das om doen maar de shawl van liefde en mededogen.’
ik zeg goud! zilver voor Frans Terken en zijn verontwaardiging over wat extreem is en de democratie tracht uit te hollen. ‘klaar voor de tegenmacht’! Rik en Frans van harte.
Het boze lied
Leve de zinvolle verontwaardiging zing het lied van boosheid met handjeklap en juichend applaus zonder de glorie van weemoed
doch laat de olifanten met rust zij hebben het leven gekust laat de landen voor zichzelf zijn de Amazone los van houthakkerspijn
zo zal het boze lied kunnen worden verdwijn Rus uit jouw leugen imperium laat de mens elkaar niet de das om doen maar de shawl van liefde en mededogen.
Rik van Boeckel 12 november 2022
het gevraagde thema staat heel ver af van de blijmoedigheid die Rik elke week weer in de poëzie brengt. en toch slaagt hij er in met een prachtige oproep in de twee laatste regels om het gemene leed in de wereld dichterlijk te omarmen. de mensheid een ‘shawl van liefde en mededogen’ om te hangen.
Vuist
Spoel de leugen met water van gracht en bidet voor ik de valse woorden dwars in je keel druk
een vuist in je muil tegen al het vuil dat uit je mond komt
hang ik de goede woorden aan het blauw van de winter staan wij gestaald klaar voor de tegenmacht
een min of meer a-typisch gedicht van Frans Terken waar de verontwaardiging vanaf spat. a-typisch in de zin dat Frans ze heel sporadisch schrijft en de verontwaardiging meestal richt tegen vertegenwoordigers van ultra rechtse politiek – poetin aanhangers en dergelijk ongerief.
Rob Mientjes – Laat vrede met rust
Ditmar Bakker – Wie sta je voortaan nog ter zij?
Geraldine Bankcaenen – hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen
Ton Huizer – Ik heb het gehad met je schat
Rik van Boeckel – shawl van liefde en mededogen
Anke Labrie – pas later komt de psychiater
Cartouche – ja, zo’n dag, klotedag
Frans Terken – een vuist in je muil
Jako Fennek – we spraken over sexy ondermode
wie wint de enige echte virtuele ver-ont-waardigings – trofee op pomgedichten punt nl – naar het kunstwerk in het Beatrixpark in 020 – voor elke maand een vuist – dichters hechten vaak aan waardevolle zaken – dat er ook NEE gezegd kan worden op poëtische wijze. ach u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
teken haar graniet
teken mij een uitgelopen vrouw die elke hand aangrijpt zo dat de afgelopen dag haar bij me brengt
als al het licht haar niet verdragen kan teken haar begrepen teken dan het oordeel niet
verlangen is misschien wel onbegrepen zijn teken haar graniet in wat ik warmte noemde ik wil dat zij er is – teken mij ga niet pom wolff
Titelloze stilte
Geen vogels in lucht Aarde in zichzelf gekeerd Bodem voedselarm
De korst breekt open Vloeibaar magma spuit omhoog Daalt neer in grauw zwart
Sirenes loeien Armen reiken naar hemel Met gebalde vuist
Zelfmoord in slagveld Soldaten omgekomen Generaal het leed
De stad genomen Land gepikt grens gestolen Homeless country
Verschroeide wereld Zielen harten gebroken Het zijn dat ooit was
Oorlogen ga heen Laat vrede met rust
Rob Mientjes
verontwaardiging door wat oorlog doet in de strofen 4-5-6 en een vredesoproep aan het einde – de donkere natuurbeschrijvingen in de strofen 1-2-3 voelen als met de haren erbij gesleept – dat krijg je met die haiku’s – nee dit gedicht komt niet bij mij binnen – de verontwaardiging eigenlijk ook niet daar zijn de laatste 2 regels te slap voor. als je vorm voorrang geeft dan moet je niet verbaasd staan dat de lezer niet met de inhoud kan meevoelen. komt bij dat ik helemaal niet op haiku’s zit te wachten. dat kunstje kennen we zo langzamerhand wel toch?
Wie sta je voortaan nog ter zij? Wie sterk is, is ook trouweloos, Weg banden die beknotten—snij! Wie sta je voortaan nog ter zij? Ze kijken niet om naar ’t karwei; Ze raken vrij, maar grenzeloos. Wie sta je voortaan nog ter zij? Wie sterk is, is ook trouweloos. * Voed kind’ren op met vuur, devoot; Ze kiezen, groot, hun eigen baan. Je lijkt vast nietig, idioot. Voed kind’ren op met vuur, devoot En zij denken dat jij hen noodt; Geen reden niet toch weg te gaan. Voed kind’ren op met vuur, devoot, Ze kiezen, groot, hun eigen baan. * Wat is je ware pad? Loop heen; Oog sterk; ze blijven argeloos. Je weet hoe trouw vergeldt, zo ‘k meen. Wat is je ware pad? Loop heen Dat ze je noden; blijven. Geen Durft met je breken, bang en broos. Wat is je ware pad? Loop heen; Oog sterk; ze blijven argeloos.
Ditmar Bakker
ook Ditmar geeft voorrang aan de vorm – zonder enige noodzaak -inhoudelijk gezien – wordt een regel drie keer herhaald in elke strofe. aan zo een regel blijf ik hangen. laat ik het zo formuleren – de regels zijn goed bedoeld. de ware verontwaardiging is ver te zoeken. het gedicht heeft iets van een kinderrijmpje – de gladde weg de gladde weg – de hobbelweg de hobbelweg etc.
We komen maar niet samen alles wat we willen zeggen sterft onderweg zo kunnen we niet de wereld lopen.
We sliepen naast de zomer hadden angsten, hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen en als we toch zouden kunnen vergeten zal alles wat we schreven voor altijd de geur hebben van spijt.
Omdat we nooit samen kunnen leven omdat we gek zijn omdat we alleen zijn omdat er zoveel zijn.
Beste Pom, nu kan ik zeggen wat eerst niet kon. Moeder Maria doet niet ( nooit meer mee) mee. Geraldine Bankcaenen
beetje moeite met de regels: ‘zo kunnen we niet de wereld lopen. en ‘’ We sliepen naast de zomer’ – ik geloof dat niemand naast de zomer slaapt en heel weinig mensen zullen de wereld lopen – wel slopen! dat dan weer wel. ik bedoel te zeggen je moet met een betekenis van de woorden niet te ver afwijken van een reguliere gang van zaken. dan verliest de lezer zich zelf in de woorden en stokt verder lezen. het lijkt een erg persoonlijk gedicht te zijn – deze lezer staat te ver af bij de beschrijving van dit persoonlijk gebeuren.
Ja Pom. Ik weet het. Te simpel. Maar dat krijg je nu eenmaal als ik iets over relatiepoëzie ga schrijven…
Als het goed gaat is ieder woord overbodig. Als het niet meer gaat, geen gezeur. Boekenkast uitruimen, andere sloten op de deur.
Mooie herfst, T.
Tweespalt
Ik heb het gehad met je schat ik ben het goed zat dat jaloerse gezeik maakt me ziek
ik sliep niet met Truus, niet met Yvonne en al helemaal niet met die treurwilg Monique
jij gaat hier naar rechts en ik ga naar links en na de rotonde zien we wel weer
ik hol je voorbij of we leggen het bij en hopelijk irriteren we elkaar dan nooit meer
Ton Huizer
Gerard Reve schreef mij zojuist uit zijn hemel het volgende. meneer wollufsun – naar ik heb begrepen schrijft U zo af en toe belangrijke dingen onder dichters – wilt U een keer daar van af zien en een keer een paar van mijn woorden plaatsen onder het gedicht van de dichter huizer? ik zal U belonen met alles wat aan mij hangt hier in de hemel – mocht de Heer U ooit tot zich nemen. ik zal een goed woordje voor U doen – maar dat terzijde – het is hier in de hemel trouwens goed te harden – zet U dat er gerust ook maar bij – en deze woorden bij huizers woorden:
Scheppend Kunstenaar
Naarmate ik ouder word, wordt, wat ik schrijf, hoewel fraaier verwoord, steeds enkelvoudiger van inhoud: liefde (of geen liefde), en ouder worden, en dan de Dood.
Gerard Reve
mama het eerste woord leven papa het tweede woord liefde
mama en papa leven is liefde
pas later komt de psychiater en ook woede krijgt ruim baan
ruimte genoeg nog over voor wat resten liefde die er uiteindelijk nog steeds blijken te zijn
anke labrie 13-11-2022
Anke grijpt het thema aan – prachtige foto trouwens van Anke in actie de afgelopen week op de boot van Catelijne – het einde van de wereld – foto van André Homan – om te reflecteren op leven liefde en waartoe dat nu eenmaal heel vaak leidt. het gedicht als reflectie.
Ochtend
zon die door de lamellen wil Jij die je draait op je andere zij
je ogen dicht doet en denkt laat me met rust, rot op
mompelt, klop niet op mijn luiken als je weet dat je ‘voor niks’ opkomt
en je schuift je been vleit een hand tussen jouw dijen
ja, zo’n dag, klotedag zondag, die niets te geven heeft
geen beweging, geen licht en al helemaal geen poëzie
val dood!
13-11-2022 / Cartouche
iemand schreef mij ooit – die ‘Cartouche wil altijd ergens in’ – hahaha – ik weet niet of die opmerking hier ook van toepassing is. niet geheel duidelijk is het wie hier nou eigenlijk wat vindt – het een klotedag vindt – ton huizer zou spreken over relatiepoëzie – ik zeg het hem na en ik zeg erbij dat cartouche beter kan. dichter heeft weinig inspiratie en schrijft dat net te nadrukkelijk van zich af. dichter is eigenlijk verontwaardigd over zijn eigen tijdelijke onvermogen.
ondermode
een zomeravond die alles mooi maakt ik hield haar pols vast zij de mijne we spraken over sexy ondermode
ik vond dat juiste slipjes de billen fijnere vormen geven
ze liet mijn pols voor waar hij was trok de hare terug zei nog iets over achterwerk en eigenwaarde
liet me zitten met wijn en zomeravond
jako fennek
‘de juiste slipjes’ zij geven te denken. haha – ik zie een dichter in zijn zoektocht voor me naar de juiste slipjes – veel slipjes zijn niet de juiste slipjes – sommige wel. niet alle slipjesdragers werken mee mogen we lezen. misschien moet jako meer of andere gespreksonderwerpen proberen. de juiste BH wellicht?
