pomgedichten.nl

laten we zoute kussen delen
zonder lipstick en opsmuk
zoals een liedje dat over de golven fladdert

in de commentaren is het te lezen waar uw webmaster deze week op viel. de 22ste augustus vallen we met zijn allen op vera van der horst – deze week valt uw webmaster op erika de stercke. het commentaar spreekt voor zich. dichters dank jullie wel – prachtgedichten deze week prachtige woede ook – een speciale vermelding voor anke labrie maar een droomgedicht mochten we aanvaarden van ERIKA DE STERCKE – van harte!

• Ditmar Bakker – Mijn man heeft een getinte huid,
• Frans Terken – alsof je op iets dat zo wervelt zit te wachten
• Anke Labrie – en doden zal hij
• Erika de Stercke – hoe het verder moet
• Cartouche – Al die witte vrouwen
• Vera van der Horst – Daar stond een mooie donker getinte man,

en weg was hij de straat op
naar nieuwe muziek.

Hoi Pom,

voor Bentsion, die vrijdag is gaan “hemelen”. Ik heb ook alleen maar goede herinneringen aan hem, groet, Merik.

’t verlangen
 van de zwoele avonden

Ze kwamen met bussen tegelijk
in een donkere novembermaand

Wie wint de enige echte virtuele CULT trofee op pomgedichten? STOP DE PERSEN MAAR! We hebben de enige echte CULTHELD op pomgedichten gevonden. GER BELMER – nu al goud voor ger! ger belmer wint de culttrofee ruim voor sluitingstijd van de wedstrijd!

Gepost door op 2015/2/8 7:50:00 (742 keer gelezen)

‘Met droge ogen zingen kan ik niet.’ STOP DE PERSEN MAAR! We hebben de enige echte CULTHELD op pomgedichten gevonden. GER BELMER – ger kan zo ‘man bijt hond’ in op weg naar nationale faam en meer – we liggen aan zijn voeten. GOUD voor GER en niet zomaar goud – blinkend goud –het goud van tante leen rammelend om haar net te dikke polsen – glimmend als de gouden kronen van sjonnie jordaan. We schreven: Het criterium lerou: Het personage moet heel dicht bij zichzelf blijven – moet het vooral ook menen – en het selecte publiek (de ergernis voorbij) gaat er eens even lekker voor zitten. – geldt ook voor ger belmer. Maar dan heel anders. Onze zangeres met een naam ger belmer gelooft zo erg in zich zelf dat ie erbij glimt. Hij vindt het zelf ook mooi! Neemt zichzelf bloedserieus. Is max lerou nog op weg – ger belmer is al bijna de vlees geworden cult held voor zijn publiek. Verder dan max en ger kunnen dichters niet uit elkaar staan. de instelling van ger levert op termijn toch de grootste kans op om door te breken als cultheld (buiten purmerend). Hoe trots hij ook is – nog steeds en overal waar hij optreedt te horen – dat hij ooit voor conny vanden bosch een nummertje schreef – draagt bij aan de nationale status die inmiddels in de purmer al is bereikt. Het – de definitieve cultstatus – wordt in gers geval wel een race tegen de klok. Hij zou daar een prachtig liedje over kunnen schrijven. In tegenstelling tot max voldoet ger ruimschoots aan het criterium: “zo slecht dat het weer goed wordt”. Bij ger vergeleken is max nog een kleine jongen. Nee met ger zijn we niet ver af meer af van een definitieve cultstatus – hij voldoet óók aan het derde cult criterium – niet gek doen om op te vallen maar geadoreerd worden vanwege die exclusieve bijzonderheid die je eigen is. Wel voldoen aan alle criteria van een cultstatus en dan nog die niet te hebben bereikt. tragiek! Zoveel droefheid maakt ger vandaag tot de enige echte en ware cultheld. Aan zijn gedicht kan het niet liggen. Leed en ellende Zij was er gedwongen met hem mee te gaan zojuist van de schoolbank, bij moeder vandaan Ach vadertje riep zij, wat heb ik misdaan Wil niet met die man mee, hij staat mij niet aan. Haar vader, één snodaard, hij lachte haar uit Met hem zul jij mee gaan, jij wordt er zijn bruid Hij heeft haar genomen met al zijn brute kracht Zij kon zich niet verweren, zij was in zijn macht. Negen maanden later toen kwam het kind er uit In het stijfselkissie lag een kleine spruit Toen vader dat hoorde sprong hij door een ruit en kwam een meter lager in z’n voortuintje uit. Leed, leed, leed en ellende Pijn, pijn, pijn en verdriet Het was in haar leven een bende Met droge ogen zingen kan ik niet. Ger Belmer http://www.youtube.com/embed/K72skS5JCGk FRANS TERKEN over hoe en waar ze wat uitkneep MARC TIEFENTHAL en de primitieven RENÉ BRANDHOFF houdt het op mooi DITMAR BAKKER en waar de dood huist RAYMOND VAN DE VEN en de NS in zeeland ANNE BORSBOOM sag mir wo die V&D sind YVONNE KOENDERMAN fluisterstil MARTIN WIJTGAARD over jonge vrouwen en kauwgom JOLIES HEIJ over surrogaatgeluk MAX LEROU over Gerben ANKE LABRIE koffiepot GER BELMER stijfselkissie U kunt het zo gek maken deze week als u wilt. – Maar het moet wel van de CULT zijn – ouwe zangeressen heerlijk – of neem een voorbeeld aan onze leidse cultdichter MADJ. te excentriek, te bizar, controversieel of anti-establishment om door de meerderheid van het publiek te worden geapprecieerd – dat is CULT ook. of de profielfotootjes op FB als dat geen cult is? die van van der schaaf of die van le nobel. lerou ken er ook wat van. van rooij en de rooie. heerlijk allemaal! Of “zo slecht dat het weer goed wordt” zeggen ze weleens. Leiden gaat ons voor: Kaarslicht Mijn kamer is een grote bende mijn leven is een en al ellende. Ik sta voor het raam en fluister je naam maar jij hebt mij verlaten en wilt niet meer met mij praten. Ik vind het heel, heel erg gemeen. Nergens, nergens kan ik heen. De tranen stromen over mijn wangen want ik blijf nog steeds naar jou verlangen. Martin M Aart de Jong U kent de regels: Gedichten niet te lang, tenzij noodzaak. Als u er een eind aan wil maken, ok, dan mag het een regeltje meer zijn. (hooguit 20 regels). de commentaren als altijd verzekerd. Insturen voor zondag 11.00 uur. https://www.youtube.com/embed/5k91fmvQxRw?list=RDahyLLX0tmD8 Ha Pom, ik las iets over Cult, met het gedicht waarin MA de Jong weer eens verlaten is. Ongetwijfeld door iemand die Bekende Nederlanders afwerkt, in volgorde van binnenkomst. Ik zag het vorig jaar al aankomen, lees het hieronder. Groet weer, tot spreeks, Frans Triomf Ik durf het zonder blozen aan zoek de grenzen van mijn kunnen op en neuk me omhoog in de wereld van kwart Bekend Nederland niet dat ik daar slechter van word ik kom achter kasten van deuren die doorgaans gesloten blijven lik me een geheime liefde in en nog is het niet genoeg publiekelijk kom ik klaar in de schoot van een tv coryfee deel mijn kunst in mediapanels triomfantelijk kijk ik de kring rond ik knijp het talent uit m’n kut Frans Terken 2014 ‘waar onheil naast de aanstoot ligt en aanstoot naast triomf, ze noemen het triomf’ triomf wel een echt cultthema. Op de achtergrond la dietrichs stem hier. Dat nivo haalt de dame in het gedicht niet. de cultstatus ook bij lange na niet. een beetje in het rond neuken om omhoog te vallen heeft weinig met cult te maken. Het is andersom – niet gek doen om op te vallen maar geadoreerd worden vanwege die exclusieve bijzonderheid die je eigen is. Dat is cult. De dame in het gedicht is meer aan het deckmoppen heb ik het idee. Laten we daar maar een nieuw werkwoord van maken: deckmoppen. Een perfect gedicht met de nodige woede geschreven én een wereldregel passend bij deckmoppen: ‘ik knijp het talent uit m’n kut’. 1000 deckmoppen op een rijtje dat is ook cult op een gegeven moment stralen ze rozeblauw uit als mariabeeldjes. Vlaams-Waalse primitieven Ja, dat zal zo, jawel, zo zal ik niet betogen hooguit ogen niet erbarmen breed omarmen vleugels kweken & opgaan, raadsel dat zichzelf oplost: ja ja dakeda. Ja, dada, si merci merrie, sire mijn paard voor dit koninkrijk. Met de avond val ik mee, met de ochtend doem ik mee op. Weg met alle gedonder, bliksem die me doorslaat, jawel, dat zal zo. marc tiefenthal net iets teveel de dadakant belicht lijkt me gelardeerd met de primitieven – dan krijg je een bevreemdend mengseltje waar tiefenthal natuurlijk wel de taal bij weet te vinden als geen ander. De gedichten van de tief zijn niet van de cult, tiefenthal zelf heeft inmiddels de cultstatus bereikt. Een als een zangeres zonder naam door velen afgebrand herrezen dadamonument die met de avond meevalt en met de ochtend weer opdoemt. mooi dan nemen we de dag zoals die komt alsof het een mooie vrouw is niet omdat er iets diepers achter zit maar omdat we het lekker vinden dat is het mooie van aanbidding de stille bewondering voor wat we niet begrijpen 06-02-2015 – René Brandhoff een pareltje – een pleidooi voor de lust en het leven – gewoon omdat het lekker is – het is die groningse nuchterheid die rene brandhoff hier een cultstatus verleent. Het is goed dat hij het doet – verder zou niemand op DAT idee gekomen zijn. We houden er wel een prachtig gedicht aan over. Kopland heeft er een concurrent bij. Tweeëntwintig Een rotzooi was hem geenszins onbekend, Twee huizen terug was hij méér troep gewend: Onzichtbaar, onbekend zelfs was zijn vloer… Ik leid u door het huis heen. Le grand tour! Een hellend dak; een bruine balkenbrij, Een douche met een keukentje erbij En beige–of oranje het tapijt: De stofzuiger was toen al maanden kwijt. Een vuilniszak, wat kleding op de vloer, Wat afwas ook, en zelfs een klein parcours Van sigarettenpeuken naast hun bak. Door ’t raam scheen maanlicht een projectievak, Daarin geconcentreerd een vies matras. Venster, bank, een raam, het schimmerplein. Pas Op de plaats. De stank. De gekte. Drank op. Daarbuiten valt een eerste regendrop. Getakkel op het plein. Een sigaret. Aan moeder denken: Wenen op het bed. Een jointje–áán die stereo; muziek! Gevolgd door platte auto-erotiek. De ogen toe, reikhalzend naar het licht Waar huist de dood, geluk…en dit gedicht. Ditmar Bakker bei mir bist du schön – ditmar – cult of camp? Wat een rotzooi heeft meneer weer bij elkaar weten te slepen. die frische lola even uit het oog verloren? ‘een klein parcours/ Van sigarettenpeuken naast hun bak..’ – we laten ons graag leiden aan de hand van Ditmar de hele route. Hoe je van gewone dingen bijzonderheden maakt is ditmar gegeven als geen ander. Voorbij aan de ‘De stank. De gekte.’ Maar wel even pas op de plaats. Ja we passen op alle plaatsen waar ditmar ons heen brengt. Ditmar bakker is geen cult ditmar bakker is rauwe seks verpakt in de gedichten die hij ons schenkt. Hij blijft om op te vreten. Om leeg te slurpen. Je moet alleen altijd even geduld oefenen totdat meneer de omgeving in zijn rijm heeft gegoten. ns-dienstregeling In Zeeland rijdt men nog met paard en wagen men is er ook zo zuinig naar verluidt dat men alleen maar warm eet op even dagen waarna men met gebed de maaltijd sluit in Zeeland wordt ’s mans lot devoot gedragen er valt geen onvertogen woord nee zelfs geen geluid de trein heeft het station overgeslagen een Zeeuw maakt dat geen ene donder uit in Zeeland rijdt men nog met paard en wagen. (De NS blijft Zeeuwse stations overslaan als ze dat nodig vindt voor de dienstregeling.) Vriendelijke groet, Raymond van de Ven zo hebben we zeeland ook meteen op de kaart. Warm eten alleen op even dagen. Prachtig. Als we er een strenge klederdracht bij denken en porceleinen beeldjes komen we in de buurt van de cult. Hoe strenger de zeeuwse dames ingesnoerd zijn hoe culter. We gaan er natuurlijk niet voor naar zeeland – je moet ze niet in hun eigen omgeving zien. Nee op een rijtje in de nachtpaleizen van aanstoot en verderf waar de pilletjes het werk doen. Chuck V&D is draaideuren achter borstels terugduwend Louwman nu die Porsches inzet, uit nostalgisch oogpunt maar ook om de bank te tarten aan de overkant, bij de Bijenkorf, zingt alle dagen van de week zijn gitaar, applaus of niet ’s nachts kraakt bot boven oud kinderhoofd zijn mond verloor alles wat misbaar was alweer geen kerstlied het leger gaf niet thuis vannacht toch zingt hij door en soms houd ik een hand tegen zijn hoofd, schilder zijn geheugen dan lachen zijn lippen ik draai mij om, zie de oude deuren van V&D en Chuck, wat als die er nog zouden zijn… Anne Borsboom Wel een beetje veel cult zo bij elkaar. De V&D kan in ieder geval een doorstart maken – zoveel rommel zie je niet vaak bij elkaar in een warenhuis – niets meer aandoen – anne borsboom de nieuwe filiaalcheffin en de zaak loopt weer als een trein. Kijk daar komt het leger des heils reeds aangemarcheerd – alles krijgt anne voor elkaar – voor het goede doel – en dan weet zij voorheen de ballentent ook nog poëtisch op te poetsen – in alle etalages haar prachtig regels: toch zingt hij door en soms houd ik een hand tegen zijn hoofd, schilder zijn geheugen dan lachen zijn lippen we staan in rijen voor de deur – voor die oude deuren – ja zo zal het zijn. Het fluisterstille moment van staal op stalen snelheid razende gedachten ontspoort en hooguit één stap tot het einde lijkt gelukzalig zo nu en dan Geluk zit hem in kleine dingen onbegrijpelijk voor de een herkenbaar voor de ander sensationeel als een vrije val zwevend zonder parachute De klap kom je toch altijd te boven dieper dan de bodem is alleen de weg terug enkele reis hemel na hel Yvonne Koenderman Vallen en opstaan – maar dan zo over de top vallen en zo over de top ook het hemelse licht weer in – dat lees je niet vaak. Yvonne breekt een lans voor de hulpverlener die zelf geheel uit het lood is geslagen en in zijn/haar kolkende emoties zijn/haar clientele de hemel in jaagt. De homeopathie van koenderman – ik ben er wel voor in. We worden toch nooit beter dan maar met een parachuutje van yvonne omlaag en op haar poezie weer omhoog. meubilair het achteloze savoir-faire waarmee een man van zestig jaar een opdracht op het schutblad krast gaat hem nog niet zo lekker af nu plotseling, zoals dat heet, ‘een nieuw publiek zijn werk ontdekt’ en hij na jaren lauw applaus zomaar volle zalen trekt, nu vier decennia te laat zijn jongensdroom bevredigd wordt door een gehoor van jonge vrouwen dat stimorols zit bloot te kauwen en in hun leuke startersflat zijn bundel op het plankje schikt tussen de ansicht van doisneau en het cd’tje van piaf. nu enkel nog de rietveldstoel en het is af. Martin Wijtgaard wel een goed gedicht, hele aardige schets, maar van de cult is het gedicht niet. een aardig tijdsbeeld waar nodig wat cult doorheen moet. Dansant voor gerijmde geliefden De hele dag staarden wij uitzinnig uit het raam en trokken thee als de tranen van onze synchroonhuiselijke vrede dit surrogaatgeluk om des avonds naar het bal voor sterren en andere hemellichamen te gaan dansten wij ons naar de top van de prijzenvulkaan met de helden van de Turinglotto want met een postzegel op de juiste ansicht word je miljonair zwermen we als motten om het licht van Ilja’s geslacht en steeds een ander meisje om mee de afgrond in te sleuren alleen omdat je benieuwd bent hoe een berg er van onder uitziet weet dat vallen altijd nog kan zo lang je maar niet misstapt uit je maatpak scheurt. Jolies Heij Weinig cult aan te ontdekken of ligt het aan mij. De ik wil zo graag gezien worden feestjes zijn zooooo gewoon inmiddels. Facebook live. Nee mevrouw heij gaat aan het voorgeschreven thema voorbij. Vroeger had je fabiola om de boel nog een beetje op te tuigen in amsterdam. nu loopt brummen uit in maatpak. Over het geslachtsorgaan van zweethoofd pfeiffer zullen we maar zwijgen. niet gek doen om op te vallen maar geadoreerd worden vanwege die exclusieve bijzonderheid die je eigen is. Criterium niet gehaald. gerben zijn naam betekent speer van de beer hij is dus niet meer dan een varkenslul u weet zo een met een krul die zich vastdraait in de zeug ook als zij tegen heug en meug de poten spreidt zijn piepend zwoegen lijdzaam in het kleinste gaatje ondergaat en blij is als hij weer de stal uit glijdt ml aan het criterium – te excentriek, te bizar, controversieel of anti-establishment om door de meerderheid van het publiek te worden geapprecieerd – voldoet max met menig gedicht – en dit is er ook eentje. Voor cult ga je even goed zitten. Eens even kijken wie max vandaag te pakken neemt. En ja hoor daar gaat gerben de lucht in. Het ‘jaaaaaa verfpoppetjes…..’ klinkt niet veel later – zo vult max met sonore stem de ruimte. En zo trekken de klassieken een voor een voorbij. Het personage moet heel dicht bij zichzelf blijven – moet het vooral ook menen – en het selecte publiek (de ergernis voorbij) gaat er eens even lekker voor zitten. Max komt heel dicht bij de eretitel cultheld. Aan het criterium ‘”zo slecht dat het weer goed wordt” voldoet max echter niet, wil ie ook niet aan voldoen. Dat staat hem in de weg. ‘Heb je even voor mij’ hij plakt zijn wijsheden op tegels in de veel te kleine ruimte: 24 uur Zij vult in haar eentje heel Carré twee hele avonden lang zal ze leve en iedereen zingt mee Hij gelooft in haar en koos het luchtruim Is nu een echte ster geworden verlengd tot in der eeuwigheid En hij mag ook weer las ik gisteren in de krant lekker op een bed met rozen vlij ik me naast hem neer morgen zet ik koffie voor hem in die saaie koffiepot van V&D en die bewaar ik goed Anke Labrie Bauer en afgeleiden van Hazes en Bon Jovi een aardige poging anke. maar zo tussen de helden lerou en belmer word je vermalen kind – je had het niet slechter kunnen treffen met de plaatsing van je gedicht. je ziet dat de heren lerou en belmer dat specifieke en zo eigen ‘door alles heen’ die door alles heen mentaliteit tot op het bot beheersen – daar staan wij – wij kunnen niet anders – als onschuldige basisschoolkinderen bij te kijken. Leed en ellende Zij was er gedwongen met hem mee te gaan zojuist van de schoolbank, bij moeder vandaan Ach vadertje riep zij, wat heb ik misdaan Wil niet met die man mee, hij staat mij niet aan. Haar vader, één snodaard, hij lachte haar uit Met hem zul jij mee gaan, jij wordt er zijn bruid Hij heeft haar genomen met al zijn brute kracht Zij kon zich niet verweren, zij was in zijn macht. Negen maanden later toen kwam het kind er uit In het stijfselkissie lag een kleine spruit Toen vader dat hoorde sprong hij door een ruit en kwam een meter lager in z’n voortuintje uit. Leed, leed, leed en ellende Pijn, pijn, pijn en verdriet Het was in haar leven een bende Met droge ogen zingen kan ik niet. Ger Belmer Het criterium lerou: Het personage moet heel dicht bij zichzelf blijven – moet het vooral ook menen – en het selecte publiek (de ergernis voorbij) gaat er eens even lekker voor zitten. – geldt ook voor ger belmer. Maar dan heel anders. Onze zangeres met een naam ger belmer gelooft zo erg in zich zelf dat ie erbij glimt. Hij vindt het zelf ook mooi! Neemt zichzelf bloedserieus. Is max lerou nog op weg – ger belmer is al bijna de vlees geworden cult held voor zijn publiek. Verder dan max en ger kunnen dichters niet uit elkaar staan. de instelling van ger levert op termijn toch de grootste kans op om door te breken als cultheld (buiten purmerend). Hoe trots hij ook is – nog steeds en overal waar hij optreedt te horen – dat hij ooit voor conny vanden bosch een nummertje schreef – draagt bij aan de nationale status die inmiddels in de purmer al is bereikt. Het – de definitieve cultstatus – wordt in gers geval wel een race tegen de klok. Hij zou daar een prachtig liedje over kunnen schrijven. In tegenstelling tot max voldoet ger ruimschoots aan het criterium: “zo slecht dat het weer goed wordt”. Bij ger vergeleken is max nog een kleine jongen. Nee met ger zijn we niet ver af meer af van een definitieve cultstatus – hij voldoet óók aan het derde cult criterium – niet gek doen om op te vallen maar geadoreerd worden vanwege die exclusieve bijzonderheid die je eigen is. Wel voldoen aan alle criteria van een cultstatus en dan nog die niet te hebben bereikt. tragiek! Zoveel droefheid maakt ger naar ik vermoed vandaag tot de enige echte en ware cultheld. Aan zijn gedicht kan het niet liggen. http://www.youtube.com/embed/K72skS5JCGk