pomgedichten.nl

Peter Posthumus ook in 2023 op de pom: “je was de wereld die open ging – die fontein, dat opspattende water…”

je was de wereld
die open ging
die fontein , dat opspattende water

*Hoi Pom,Een nieuw jaar, een nieuw gedicht en nog wel een bespiegeling over de toekomst;*

Toekomst , je was de wereld
die open ging
die fontein , dat opspattende water
dat niet op kon
je schitterde en straalde
van verder, meer en beter
het meest ongelooflijke
werd voortdurend waar
je was dat feestelijke
opwindende bestaan

totdat je doordrong
als bedrog en als bedreiging
in de feiten, in de kiemen
in de cellen van het leven
een schaduw die
over de afgrond schoof

je bent de leugens van toen
die er niet meer om liegen
wat dan nu en wat dan
je bent wat er nog kan

Peter Posthumus

MAGDA HAAN wint de enige echte virtuele – de eerste van 2023 – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ trofee op pomgedichten punt nl – naar die prachtregel van Wen van der Schaaf – Vera vd Horst zilver

nogmaals dank aan wen van der schaaf voor die prachtregel gelicht uit een prozawerk op haar FB site te lezen – ja wie zo kan schrijven heeft geen gedicht nodig – hoe dan ook dank aan de dichters die instuurden en zich lieten inspireren tot bijzondere gedichten – magda haan voorop – deed weer eens mee – kwam zag en overwon. onder haar gedicht de verantwoording voor het virtuele goud deze week. van harte. vergeten we vera van der horst niet – ook zij schreef een multi interpretabel gedicht waaraan een poëtisch licht romantische eenvoud ten grondslag ligt. ik zeg zilver en van harte.

het gordijn wenkt
ochtendlucht perst zich
door de opening
van de slaapkamerdeur

één zonnestraal is al geland
de warmte hangt nog zwaar
en pleegt verzet

nachtvlinders
liggen inmiddels ook op bed
de nacht heeft zwijgplicht
of fluistert geheimen

Magda Haan

heel soms weet je niet waarin het zit – ja in het gedicht en de woorden natuurlijk – maar het gedicht ademt mysterie – het heeft iets vasalis-achtigs in zich – het is alsof een hele onbekende wereld de ruimte van het gedicht inneemt – en jou als lezer buiten de orde van een beschreven werkelijkheid plaatst. er is van alles aan de hand – geweest ook – je neemt er kennis van – je weet niet wie of wat het betreft – het gedicht staat als een huis – dat is wel zeker – een huis van poëzie opgetrokken uit geheimen.

Lang voor ik mezelf,
lang voor het schreeuwen
lag jij al verborgen in mij, bewoog me
lang voor taal een weg
uit de taal kon vinden

Ik herkende je, je rook naar mij
alsof je verborgen in me had geleefd
wist je waar ik miste vulde me in
hoe moeiteloos de stilte bewoog
er was geen tussen

Vera van der Horst

dichteres verkent haar eigen lichaam en deelt haar ervaringen en alles wat zij ont-dekt met ons argeloze lezers. zo zit je aan je wijntje zo lig je in een kamer waarin een ik persoon je tegemoet schreeuwt – ik…wist… allang….. dat …..je ….in …..me …..zat vernemen wij. de rest van het verhaal wordt in mooie regels afgewikkeld tot een zeer aanvaardbaar gedicht
een ethisch verantwoord, schoon en mooi gedicht.

MAGDA HAAN – de warmte hangt nog zwaar
FRANS TERKEN – hoe we samen bestaan
ROB MIENTJES – sla maar over
VERA VAN DER HORST – Lang voor ik mezelf, …
RIK VAN BOECKEL – De melodie van het nieuwe jaar
IEN VERRIPS – over vlekken
ANKE LABRIE – haar slanke jonge handen

wie wint de enige echte virtuele – de eerste van 2023 – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ trofee op pomgedichten punt nl? naar die prachtregel van Wen van der Schaaf

jawel laten we het jaar fris en opgewekt beginnen – met een thema dat ik uit een recent stuk proza van Wen van der Schaaf heb gelicht – over beddengoed over ruiken over de liefde – wat willen we meer in 2023? aan de dichters de eer en de uitnodiging om de wereld in januari weer een beetje mooier te maken – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

*foto: Ben Kleyn*

naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde

waar god weg keek
het was teveel
hemel en aarde samen vielen

god bestaansrecht verloor
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan

er werd gegild
er was vrede
en wij deden waarvoor we bedoeld waren

het zou nooit meer
nee nooit meer zo

pomwolff

**Dit samen**

Zo’n ochtend die boven alles fris ruikt
tot ver en diep in de lakens
dagenlang van nachten bewaard
wat daarin aan liefde verzameld

niet dat het niet gewassen mag
maar de geur van samen liggen
dit omhelzen van elkaar
tot in de vezels gekropen

wat bij elke draai daaruit opstijgt
om je daaraan vast te houden
je komt vingers handen tekort

hoe het op de huid getekend
als een onweerlegbaar bewijs
van hoe we samen bestaan

© FT 06.01.2023

een liefdevol ‘samen bestaan’ mooi beschreven. de mooie regel van wen van der schaaf – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – als het ware uitgeschreven en warmbloedig ingevuld – zoals het geliefden in een nieuw jaar betaamt.

**Ophouden**

Er broeit iets
tussen witte lakens
bijt tanden stuk
krul de tenen
wil nog niet
sla maar over

wakker is klaar
zon doet pijn
drang wordt groter
nijpend de benen
nog effen dan
hoofd in kussen

jij kust mij
zacht in nek
lepel schuift aan
sta op springen
moet nu echt
tot zo meteen

Rob Mientjes

we maken het allemaal live mee – een soort filmscript met aanwijzingen – wakker is klaar/zon doet pijn en filmen maar! dichter heeft een vlotte schwung aan de woorden meegegeven. ‘tot zo meteen’ – de laatste regel – even 5 minuten reklame en dan het vervolg.

**De melodie van het nieuwe jaar**

De zee van geluid stuit
op het strand bij eb en vloed
het zand ademt liefde
golven schuimen vanuit de stilte

het ritme van de tijd
laat de dagen reizen
langs het warme beddengoed
de zachte dromende kussen

kinderen slaken een diepe zucht
dansen op de melodie van mamma Afrika
op de ritmes van het nieuwe jaar
van daar naar hier met veel plezier

de kloppende talen van ‘t tikkend hart
duiken naar binnen met geluk
tot de ver reikende handen
laten de warmte bloeien.

Rik van Boeckel
Yene Tode. Senegal
7 januari 2023

wij wensen rik in senegal ook in 2023 al het goede – rik verbindt land, lucht en zee, tijd en ruimte, afrika en europa met elkaar – mens, kinderen en natuur overal gelijk en van het zelfde in de blijmoedige woorden van dichter.

Deze titel ‘en nog steeds vlekken in de lakens’ is van een boek van Bert Jansen. Ik vond het geloof ik wel een leuk boek maar het is al weer even geleden dat ik het las.
Als googelend zie ik dat hij ook de basisgids Slakken heeft geschreven…..
fijn weekend

en nog steeds vlekken in de lakens
niet meer dan klein geneuk
in een verhaal waarvan
ik alleen de titel
heb onthouden

Ien Verrips
jan 2023

Ien neemt ons lezers mee naar haar bibliotheek waarin blijkbaar werken van bijzondere aard te vinden zijn – ook bij het gevraagde thema ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ weet ien wel een titel te vinden – met vergeten inhoud. een aparte manier om het thema te benaderen dat moet gezegd – ben benieuwd of we in de loop van de tijd meer titels gaan vernemen uit de kast Verrips. ik zet de miele wasmachine alvast aan.

zijn ranke rug naar haar gekeerd
een klein stukje gebruinde huid
zichtbaar als hij voorover buigt
de jongen van de thuiszorg
die weer het bed verschoont

haar schaamte is allang voorbij

ze verdwijnt voor even in de tijd
waarvan hij geen vermoeden heeft
toen haar slanke jonge handen
elke nacht die andere rug
en lakens niet belangrijk waren

anke labrie
(2023)

anke verplaatst het weekthema ietsje in de tijd: ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – in het gedicht brengt elk beddengoed de herinnering terug aan tijden van weleer – twee strofen twee fragmenten uit een leven.

Seraphina Hassels – aan jouw hand…

**Aan jouw hand**

Aan jouw hand

beklim ik vederlicht

de ruïnes van het zich stapelend leven

landschap weerspiegeld

eindeloos in ogen

ogenblik open

met elke stap

lichter lopen

Seraphina Hassels

VON SOLO: ‘Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens…’

Afgelopen vrijdag was ik in Paddy’s Irish Pub aan het Rodezand. Ik heb al eens een verhaal geschreven over deze pub en was ook nu weer onder de indruk van het onveranderlijke karakter en de warme, geruststellende sfeer. Het was de traditionele eindejaarsdrink met een vriend van me. Dat betekent grote pints met shotjes tussendoor en dan proberen op tijd te stoppen. We beginnen dan altijd lekker vroeg, zodat we hopelijk tijdig weer naar huis kunnen. En als je om vijf uur al in de pub zit, zie je de zaak ook langzaam vollopen.

Het begint met wat sullige tweetallen van mannen. Vaak net te veel nerd, net te dik, net te kaal. Een beetje zoals wij met z’n tweeën er ook uit zien. Verder vaak ook een groepje echte Ierse meiden, die niet in het topsegment van de dating markt verkeren. En dan natuurlijk nog de verdwaalde expats, die het Irish-Pub-brand met hun beperkte cultuurvisie en desinteresse in Nederland ook herkennen als een veilige haven. En dan loopt het langzaam voller.

Naast ons aan de bar namen een vader en een zoon plaats. Dat komt vaker voor. Zeker als de vrouw winkelen is. Dan kan vader snel even een pint hakken, om de ellende van het zinloze consumentisme te verdrinken. Maar even later sloot er een vriend aan bij de vader. Een man zonder kind, met een andere bouw. De vader was niet al te lang en een beetje vadsig, hetgeen benadrukt werd door zijn te strakke hemd. De vriend was naar schatting even oud, maar iets atletischer en had een strakkere gelaatsuitdrukking. Er werden standaard mannelijke plaisanterieën uitgewisseld.

Naar mate het later werd, groeide de groep rond vader en zoon. Meerdere vaders met kinderen, mannen zonder kinderen en mannen met hun vrouwen of vriendinnen, voegden zich bij de groep. Wat de groep zo typisch maakte, was, dat hij homogeen en heterogeen tegelijk was. Alle mensen zagen er net een beetje anders uit. Of dit nu uiterlijk was of voorkomen. En het was heel duidelijk wie er bovenop de rots zat. Dat bleek uit de wijze waarop begroetingen werden uitgewisseld en vrouwen werden bejegend. Het was werkelijk of we zaten te kijken naar een natuurdocumentaire over primaten.

De manier waarop handen gedrukt werden, omhelzingen, blikken. Het hele leerboek non-verbale communicatie kwam voorbij. De groep was een perfect voorbeeld van blanke, brave mensen. Iedereen had duidelijk zijn plek in de hiërarchie. Zulke gewone mensen. En toch zo ontzettend anders dan ik zelf. Ze verbeelden voor mij alles, waar ik binnen intermenselijke structuren al mijn hele leven een hekel aan heb. Ongelijkheid en apengedrag. Omdat het zo hoort. Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens. Deze mensen zijn echter wel in het voordeel. Ze zijn namelijk met héél veel.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl