Afgelopen vrijdag was ik in Paddy’s Irish Pub aan het Rodezand. Ik heb al eens een verhaal geschreven over deze pub en was ook nu weer onder de indruk van het onveranderlijke karakter en de warme, geruststellende sfeer. Het was de traditionele eindejaarsdrink met een vriend van me. Dat betekent grote pints met shotjes tussendoor en dan proberen op tijd te stoppen. We beginnen dan altijd lekker vroeg, zodat we hopelijk tijdig weer naar huis kunnen. En als je om vijf uur al in de pub zit, zie je de zaak ook langzaam vollopen.
Het begint met wat sullige tweetallen van mannen. Vaak net te veel nerd, net te dik, net te kaal. Een beetje zoals wij met z’n tweeën er ook uit zien. Verder vaak ook een groepje echte Ierse meiden, die niet in het topsegment van de dating markt verkeren. En dan natuurlijk nog de verdwaalde expats, die het Irish-Pub-brand met hun beperkte cultuurvisie en desinteresse in Nederland ook herkennen als een veilige haven. En dan loopt het langzaam voller.
Naast ons aan de bar namen een vader en een zoon plaats. Dat komt vaker voor. Zeker als de vrouw winkelen is. Dan kan vader snel even een pint hakken, om de ellende van het zinloze consumentisme te verdrinken. Maar even later sloot er een vriend aan bij de vader. Een man zonder kind, met een andere bouw. De vader was niet al te lang en een beetje vadsig, hetgeen benadrukt werd door zijn te strakke hemd. De vriend was naar schatting even oud, maar iets atletischer en had een strakkere gelaatsuitdrukking. Er werden standaard mannelijke plaisanterieën uitgewisseld.
Naar mate het later werd, groeide de groep rond vader en zoon. Meerdere vaders met kinderen, mannen zonder kinderen en mannen met hun vrouwen of vriendinnen, voegden zich bij de groep. Wat de groep zo typisch maakte, was, dat hij homogeen en heterogeen tegelijk was. Alle mensen zagen er net een beetje anders uit. Of dit nu uiterlijk was of voorkomen. En het was heel duidelijk wie er bovenop de rots zat. Dat bleek uit de wijze waarop begroetingen werden uitgewisseld en vrouwen werden bejegend. Het was werkelijk of we zaten te kijken naar een natuurdocumentaire over primaten.
De manier waarop handen gedrukt werden, omhelzingen, blikken. Het hele leerboek non-verbale communicatie kwam voorbij. De groep was een perfect voorbeeld van blanke, brave mensen. Iedereen had duidelijk zijn plek in de hiërarchie. Zulke gewone mensen. En toch zo ontzettend anders dan ik zelf. Ze verbeelden voor mij alles, waar ik binnen intermenselijke structuren al mijn hele leven een hekel aan heb. Ongelijkheid en apengedrag. Omdat het zo hoort. Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens. Deze mensen zijn echter wel in het voordeel. Ze zijn namelijk met héél veel.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En ik diste weer het verhaal op van de klimop. Dat zij hem ooit plantte lang voor ik kwam. Hoe hij woekerde over de gevel van de buren. Dat op een dag buurman Mo de klimop weghaalde. En het briefje van mij aan Mo. Hoe Mo bij mij langskwam met uitvoerige excuses. Dat ik Mo bedankte voor de klus. Hoe boos zij bleef. En ik vergat de kers op de taart; Dat zij Mo had uitgescholden.
Maar het verhaal was zo goed. Ik pakte het in en hij liep er mee weg.
als een woord of een begrip de lading dekt goed scrabble punten scoort en lekker bekt en toch zo’n prachtig woord ten onder gaat aan slijtage door teveel gebruik en niet meer verder komt door overwicht belast met duiding aan betekenis tot de magie verdwijnt
Dear Pom, I am so sorry today…. Vandaag nogal een rotdag, hartstikke ziek, proest en koorts….Wil jij een gedicht uitkiezen lieverd… Ik ga zo bedje weer in.
liefs Karin.
Op zo 31 jul. 2022 om 21:00 schreef Karin Beumkes Dear Pom, Ik zal altijd wel over de lieve liefde schrijven, die lieve lieve liefde die nooit meer overgaat.
Hymne
Dat je naar me lacht en speelt dat geeft me geboorte. Na elke wilde regel die we hebben uitgeprobeerd kwam het leven met fruit.
We zijn niet groter of kleiner dan elkaar, wellicht verhullen we ons in signalen. De wereld zal bestaan, alleen nog in basalt terwijl wij ons vogels wanen aan de waterkant.
Wij blijven zwaluwen die zich vermengen verstrengelen.
‘Het is niet anders’. Het zijn woorden die één van de hoofdrolspelers in mijn speelfilm ‘Dood aan de poezie’ uit 2013 ook ooit uitsprak. Later in de film werd ze vermoord. Of dat vanwege die woorden was, kan ik niet met zekerheid meer zeggen. Dat deze woorden een platitude pur sang zijn en dat mensen die dit als argument gebruiken in een discussie wellicht geen beter lot beschoren zouden moeten zijn als een deviante dichteres, durf ik wel als mening te ondersteunen. Als je zegt: ‘Het is niet anders’, dan heb je ofwel het Groote Gelyck, of je hebt het pleit op voorhand verloren.
Deze leus prijkt heden levensgroot op posters in onze fantastische havenstad. Het is de apotheose van het jaar van de hand van een ongetwijfeld zeer competente, politiek sensitieve communicatieafdeling. Dat het niet anders is, verwijst naar de plaatselijke verordening die het afsteken van vuurwerk verbiedt. Daar valt over te discussiëren, maar daar begin ik niet aan, want zoals Goebbels al zei: ‘De media systeem drijft op een schijnbare diversiteit, welke een wezenlijke uniformiteit verbergt’. En als hij het ‘communicatie-vak’ niet doorgrondde, wie dan wel? Je gebruikt de leus, dat het niet anders is, enkel als je minachting hebt, voor je luisterend oor. Dan wel voor haar weerbaarheid, dan wel voor haar intellect. De gezaghebbende die dit goedgekeurd heeft, moet dit onderkend hebben.
Zonder op de inhoud van de achtergrond in te gaan, geeft dit wel de tijdgeest weer. Het maakt niet uit, wat u vindt. Het is niet anders. U heeft het maar te vreten. Er zijn altijd wel stemmen van misnoegden te vinden, rapporten van duurbetaalde adviesbureaus of meningen van zelfzuchtige politici te vinden, die het ondersteunen. In de tussentijd vliegt de salonlinkse intellectueel met het hondje, dat een maand de opvang in moet, gewoon naar Thailand voor de winter. Scheurt de McKinsey- of Deloitte-man gewoon in zijn 4-liter Audi A8 naar de sneeuw in Zwitserland en verschuilt de politicus zich in een torentje. En is de wil opgelegd.
Want dat is het. Niet meer of niet minder. Als men zoveel moeite steekt in het behouden van druppels op gloeiende platen en zo weinig in echte grote ellende, echte grote problemen of eenvoudigweg echte dingen investeert, dan kan het niet meer over iets anders gaan, dan iets abstracts als macht. En daar kunt u wat van vinden. Maar helaas is het niet anders. Mijn nieuwjaarswens is met knallend geweld de slechte geesten van het verleden jaar te verjagen en met grootse vuurpracht het nieuwe jaar te onthalen. Opdat we bewijzen, dat het anders kan.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
liederen zingen over het goede leven dat lievelingen van het ritme is gegeven
Reis rond de kerst toekomst
In de reis ligt de toekomst verscholen zoals ooit Ibiza Clermont-Ferrand de rendieren van Lapland zoals nu diamono Senegal de reis naar het nieuwe jaar is al bijna hier en straks nu in de tegenwoordige onvoltooide tijd de warme ritmische realiteit en wat er nog om de hoek komt om langzaamaan te bekijken op het ritme van de eerste versnelling
de geheelde stokken onder de baobab laten de kora snaren trillen rond Dakar de reis neemt korte afstand tot het nu de week kruipt langzaam naar het uur U
liederen zingen over het goede leven dat lievelingen van het ritme is gegeven ze roepen stil aan kom naar buiten leg de stokken bij de stoel en het raam.
In deze schemerige dag naar de stikdonkere nacht met lichtjes hier en daar feeërieke feesttenten waar durfals bruisen. Kijk: hoe schuimt het bier, hoe fonkelt de kaars in het okeren vocht en ik beschroomd de krant opensla voor de schrik van het hier en nu,
keert schoorvoetend de zon weer.
Liefste met jou wil ik rollen onder de dennenboom, sterretjes laten schitteren voor het Nieuwe Jaar
Hoi Pom,Twee weken heb ik me nu aanvankelijk op morfine en later op krukken overeind kunnen houden. Naar verwachting kan ik nog voor het einde van dit jaar weer op eigen benen lopen en staan. Maw het gaat best wel goed. Gisteren begon ik met weer aan schrijven te denken toen ik dit gedicht terug las van vlak voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam, daar stond precies in waar ik aan dacht. Jij en de anderen van, bij en rond de Pom- site de beste wensen voor het gehele komende jaar en bedankt nog voor de kerstgedachten:
Schrijven is iets voor morgen heeft iets van waarom waartoe en laat maar is ook niets voor nodig een pen vind je op straat en voor papier is er die overvloed aan rekeningen, incasso’s en andere urgenties omdraaien die stapel en schrijven maar:
je verlaten op het luchtledige je zelf te buiten gaan aan de ruimte zelf richtingloos de duimen draaien en water trappelend het drijfzand uit
